Terytorium Włoch jest pełne budynków o wartości historycznej i kulturowej, które wymagają mniej lub bardziej inwazyjnej transformacji. Z tego powodu niezbędne są metody i narzędzia do przechowywania, udostępniania i zarządzania informacjami o ich przeszłym, obecnym i przyszłym statusie. Oznacza to ciągłą aktualizację między metodami masowego pozyskiwania danych, coraz bardziej precyzyjnymi pod względem dokładności metrycznej, a modelami cyfrowymi, coraz bardziej kompletnymi pod względem jakości informacji [1, 2]. Obecność na terenie bardzo dużej liczby istniejących budynków, wiele z nich o dużej wartości historycznej i kulturowej, które wymagają mniej lub bardziej zdecydowanych interwencji transformacyjnych, sprzyjała rozszerzeniu europejskiej dyrektywy z 2014 r. (EUPPD 2014/24 / EU ). Promuje nowe podejście do całego procesu budowlanego (projektowanie, reprezentacja, budowa, zarządzanie i konserwacja) i zachęca do stosowania BIM nie tylko do nowych interwencji budowlanych, ale także do renowacji, adaptacji lub konserwacji. W tym kontekście należy mieć na uwadze związek między tymi operacjami a wiedzą i dokumentacją dotyczącą historii i obecnego stanu artefaktów. Są ściśle związane z działalnością pozyskiwania danych dotyczących dziedzictwa historycznego. Integracja danych ankietowych, obecnie coraz bardziej kompletnych, heterogenicznych i możliwych do udostępnienia, oraz systemów HBIM pozwala na wprowadzenie wielu informacji opartych na rzeczywistości. Informacje te (metryczne, geometryczne, morfologiczne, materiałowe, chromatyczne) wyrażane są cyfrowo modele pozwalają na doskonalenie wiedzy o budynku i oferują kontrolę z wykorzystaniem pozyskanych danych przy opracowywaniu kolejnych projektów. Branża budowlana wykorzystuje BIM do zdecentralizowanego planowania i kontroli interwencji, ale ma to również wpływ na złożone zarządzanie dziedzictwem architektonicznym. Heritage BIM polega na modelowaniu elementów architektonicznych zgodnie z ich konstruktywnymi i historyczno-artystycznymi cechami [3,4,5]. Procesy HBIM umożliwiają, poprzez platformy cyfrowe i integrację z danymi ankietowymi, badanie nowych możliwości zarządzania danymi dziedzictwa kulturowego, od ogólnej do szczegółowej skali, łącząc cechy ilościowe i jakościowe. Pierwsza dotyczy parametrów fizycznych, informacji metrycznej, geometrycznej, morfologicznej i przestrzennej; te drugie natomiast stanowią wszystkie uwarunkowane lub trwałe właściwości związane z formalnymi aspektami analizowanych struktur. Jednak możliwe interakcje między HBIM a danymi badawczymi nadal trwają, ponieważ cele, w których powstają i są wykorzystywane systemy BIM, zmieniają się, gdy są wykorzystywane do budowania dziedzictwa. Następnie, ze względu na dorastanie postaci zawodowych zaangażowanych w zarządzanie przedmiotowymi obiektami; nie tylko projektanci, inżynierowie, instalatorzy, ale także historycy, konserwatorzy, postaci zajmujące się ochroną dziedzictwa kulturowego. Ponadto procesy systematyzacji i organizacji danych dla modeli dziedzictwa kulturowego przebiegają każdorazowo w określonych ścieżkach w odniesieniu do różnych potrzeb, z góry określonego celu i charakterystyki analizowanych obiektów. W rzeczywistości wydaje się, że procedura, której należy przestrzegać, nie została jeszcze skonsolidowana. Niniejsze badanie składa się z trzech faz. Pierwsza faza, poznawcza, obejmuje przegląd stanu wiedzy w ramach budowy modeli dla dziedzictwa kulturowego, stosowanych kryteriów i systematyzacji danych w procesach HBIM. Druga faza, analityczna, ma na celu zidentyfikowanie studiów przypadku w dziedzinie istniejącego dziedzictwa kulturowego; na podstawie ich reprezentatywności typologicznej i ich cech identyfikuje się problemy związane z weryfikacją procedur składania wniosków. W trzeciej fazie, ostatniej fazie, krytyczne rozważania wynikające z poprzednich faz i potencjalne elementy innowacji przepływają razem.

Definiowanie metodologii przejścia z modelu numerycznego na model parametryczny zgodnie z procesem BIM jest nadal w toku i jest przedmiotem różnych badań. Rosnąca potrzeba przechowywania i udostępniania informacji i modeli dziedzictwa architektonicznego skłoniła uczonych do przetestowania różnych sposobów podejścia do HBIM. Nadal wykazują pewne ograniczenia, ale nie tak bardzo w integracji między różnymi rodzajami danych. Główną trudnością jest półautomatyczna operacja, która umożliwia przejście od modelu numerycznego - chmury punktów - do modelu parametrycznego. Ten krok polega na budowie mniej lub bardziej wyrażonych elementów architektonicznych, poprzez rekonstrukcję tożsamości semantycznej i zapewnienie zgodności z rzeczywistym obiektem i jego aspektami metryczno-wymiarowymi. W rzeczywistości chmury punktów rejestrują cechy geometryczne, chromatyczne i materiałowe. Posiadanie informacji o topologii i cechach semantycznych obiektów architektonicznych jest niezbędne do tworzenia innych typów modeli, takich jak modele geometryczne, architektoniczne lub parametryczne. Jest to operacja inżynierii odwrotnej, w której odczyt i segmentacja chmury punktów, po rozpoznaniu charakterystycznych obszarów, jest pierwszym krokiem do zidentyfikowania granic powierzchni, które ułatwiają proces modelowania. Działania te są półautomatyczne lub całkowicie automatyczne, dzięki postępowi osiągniętemu przez systemy wspierane przez procesy BIM. Analiza postępów osiągniętych w badaniach naukowych i doświadczeniach zawodowych pokazuje, że podjęto duży krok w kierunku automatyzacji procesu modelowania chmury punktów. Algorytmy i wtyczki oprogramowania można łatwo zastosować do segmentacji i automatycznego modelowania chmur punktów, które opisują płaskie powierzchnie lub prymitywne geometrie. Jednak generują niepoprawne wyniki, gdy próbują przedstawić geometrie złożonych i nieregularnych budynków historycznych. Trójwymiarowe modelowanie dowolnego artefaktu oznacza zorganizowaną i uporządkowaną kompozycję elementów cyfrowych, ale po zastosowaniu do HBIM musi wykraczać poza typowy przepływ pracy. Ambitny cel, jakim jest jak najlepsze dopasowanie rzeczywistego obiektu do modelu wirtualnego, powoduje konieczność strukturyzowania różnych faz w celu zdefiniowania i optymalizacji przepływu pracy. Heterogeniczność budowanego dziedzictwa oznacza, że ​​definicja protokołów ustrukturyzowanych jest przydatna do przedstawienia cech studium przypadku, ponieważ proces BIM nie został stworzony w celu badania dziedzictwa zbudowanego. Zastosowanie metodologii BIM do dziedzictwa architektonicznego jest możliwe dzięki ciągłemu postępowi technologicznemu, ale także uwzględnieniu jego teoretycznych implikacji przy proponowaniu nowych wdrożeń. Naukowcy zaangażowani w badanie HBIM opracowali różne metody i zastosowali technologie trójwymiarowego modelowania istniejących obiektów zabytkowych oraz wykorzystania komponentów parametrycznych. Dokładna analiza istniejącej literatury, ale także wciąż trwających badań pokazuje, jak podejście BIM do dziedzictwa architektonicznego można wprowadzić za pomocą trzech różnych podejść. Pierwsza kategoria obejmuje te badania, które przyjęły tylko komercyjne platformy dla procesów BIM do tworzenia modeli istniejącej architektury, tworząc biblioteki obiektów parametrycznych. Druga kategoria dotyczy badań, które łączą systemy BIM z narzędziami pomocniczymi lub wtyczkami, w tym oprogramowaniem open source lub komercyjnym przechowywaniem i zarządzaniem danymi (czyli GIS). Trzecia kategoria to badania łączące HBIM z aplikacjami internetowymi.

Modele HBIM Badania należące do pierwszej kategorii mają na celu budowę modeli HBIM wraz z tworzeniem powiązanych bibliotek. Chociaż używane oprogramowanie jest często inne (Autodesk Revit, Graphisoft Archicad itp.), Metodologia opracowywania danych pomiarowych jest taka sama. Sekcje dotyczące modeli numerycznych pozwalają na optymalizację operacji modelowania parametrycznego. Jednak większość analizowanych przypadków nie podaje, jaki był stopień automatyzacji procesu, co utrudnia zrozumienie sposobu realizacji procesów zarządczych. Ponadto tworzenie bibliotek HBIM rozpoczyna się od modelowania 3D obiektów parametrycznych w oparciu o chmury punktów. Integruje prymitywne geometrie dostarczone przez używaną platformę z dokumentacją związaną z chronologią życia artefaktów. Z analizy różnych przypadków wynikają dwa problemy: Integracja między różnymi formatami rozwiązana za pomocą języka skryptowego GDL (Geometric Description Language) zawartego w oprogramowaniu oraz modelowanie nieregularnych kształtów po zidentyfikowaniu ich profilu na modelu numerycznym zaimportowanym w platformy BIM. López i in. (2017) opracowali ten proces [6], aby modelować romański kościół Santa María la Real de Mave, Palencia, Hiszpania. Stworzenie dedykowanej biblioteki zapewniło w pierwszej kolejności zebranie informacji o zabudowanej przestrzeni i jej strukturze semantycznej, a następnie przetworzenie i uporządkowanie pozyskanych danych. Sekcje model numeryczny, za pomocą siatki uwzględniającej cechy obiektu, zasady i schematy konstrukcyjne okresu architektonicznego, do którego należy budynek, pozwoliły na stworzenie prostych i jednorodnych powierzchni. W przypadku bardziej złożonych profile były najpierw przedstawiane na płaszczyźnie (2D), a następnie przekształcane w element bryłowy (3D). Del Giudice i Osello (2013) [7,8] modelują różne elementy architektoniczne bezpośrednio na modelu numerycznym. Siła tych badań nie leży w tworzeniu bibliotek, które nie są rozwinięte, ale w podejściu do kalkulacji czasowej, skutecznej w organizacji i kontroli projektów zarządzania dziedzictwem. Biagini i in. (2016) [9] zastosowali podobny przepływ pracy dla połączenia między chmurami punktów i narzędziami do modelowania w oprogramowaniu BIM. Podkreślają podstawowe problemy: (1) identyfikacja i separacja komponentów do modelowania według ich typu, hierarchii i materiału oraz (2) brak elastycznych narzędzi skutecznych w modelowaniu zabytkowych budynków. Ma i in. (2015), Cheng i in. (2015) oraz Adami i wsp. (2016) [10,11,12] opisują, w jaki sposób modelowanie 3D elementów architektonicznych o szczególnych cechach może pomóc uczonym w poznawaniu każdego rzeczywistego elementu poprzez usprawnienie procesów konserwacji, zarządzania i renowacji całego budynku. Analiza tych prac pokazuje, że wdrażanie procesów modelowania, szczególnie przy zastosowaniu podejścia półautomatycznego, zajmuje dużo czasu. Wciąż stanowi to słabość w strukturze metodologii, przede wszystkim dlatego, że oprogramowanie nie zostało jeszcze zoptymalizowane pod kątem automatycznej konwersji chmur punktów na komponenty BIM.

HBIM i narzędzia pomocnicze Niektóre aplikacje HBIM w dziedzinie dziedzictwa architektonicznego wykorzystują narzędzia pomocnicze, które wpływają na proces modelowania. Dore i in. (2015) [13] opierają cyfrowe modelowanie czterech sądów w Dublinie na historycznej dokumentacji bibliograficznej i analizie stanu obecnego. Odczytywanie określonych aspektów jest przydatne przy tworzeniu biblioteki obiektów parametrycznych dzięki wtyczce GDL 3D ruled. Elementy biblioteki są konstruowane według dwóch różnych metod: pierwsza, stosowana do zwykłych elementów, opiera się na dokumentach archiwalnych do zrozumienia kształtów i geometrii; druga, skonfigurowana dla złożonych lub nieregularnych obiektów, obejmuje operacje edycji modelu numerycznego poprzez definiowanie regionów i płaszczyzn przekroju na różnych poziomach. Badanie Nieto i wsp. (2016) [14] proponuje natomiast nowatorski proces katalogowania informacji o artefaktach o dość dużej złożoności (tj. Architekturze archeologicznej. Analiza danych rozpoczyna się od zdefiniowania siatek na analizowanych powierzchniach w celu zbadania zmian, które różne elementy przeszły z czasem. Inni autorzy, tacy jak Oreni i in. (2016, 2017) [15] oraz Barazzetti i in. (2015) [16], promują strukturę bibliotek HBIM do analizy strukturalnej, która szczegółowo analizuje elementów, których geometria jest niezbędna, a przede wszystkim wariacji w powtarzalności podobnych składowych. Badania przedstawione przez Quattrini i in. (2015) [17] są interesujące, ponieważ traktują model numeryczny jako źródło informacji w swojej złożoności, dzięki czemu nie jest dzielony ani pofragmentowany, a modelowanie komponentów odbywa się bezpośrednio na surowych danych.Gwarantuje to jakość i precyzję w modelowaniu regularnych geometrii, zbudowanych w oparciu o Autodesk R evit bibliotek elementów parametrycznych i złożonych, utworzonych za pomocą operacji B-Rep programu. Grupa badawcza używa dodatkowej wtyczki open source, Protégé, do integracji danych parametrycznych z każdym modelowanym elementem. Fregonese i in. (2015) oraz Rechichi i in. (2016) [18,19] wykorzystują oprogramowanie open source (3DReshaper, BIM3DGS), które służy do przetwarzania danych pomiarowych i do budowy modeli parametrycznych lub do integracji z aplikacjami GIS (SIGEC i SICaR), takie jak z badaniami Baika i wsp. (2015, 2017) [20]. W tym przypadku połączenie bardzo szczegółowego modelowania opartego na segmentacji danych pomiarowych w częściach głównych (części ogólne) i podrzędnych (elementy szczegółowe), pozwala na opisanie architektury islamskiej, a system Autodesk InfraWorks GIS jest trudny, ponieważ integracji informacji w skali terytorialnej z architektoniczną. Wadą analizowanych podejść w tej kategorii jest integracja parametrycznych elementów architektonicznych wzorowanych na danych geodezyjnych. Główne ograniczenia dotyczą oprogramowania pomocniczego, które choć przydatne i pod pewnymi względami decydujące, może powodować utratę informacji przy eksporcie danych, unieważniając głęboką wiedzę o budynku.

Modele (i HBIM) przez Internet Ewolucja ICT umożliwia wykorzystanie i dostęp do heterogenicznych informacji dzięki technologiom, które potrafią rozumieć różne języki i umieszczać je w Komunikacja. Postęp technologiczny obejmował również dziedzinę BIM i HBIM oraz tworzenie interfejsów zorientowanych na sieć, które gromadzą dane w ramach jednego modelu informacyjnego. Doświadczenie Quattrini i wsp. (2017) [21] ma znaczenie, ponieważ grupa opracowała metodologię w szczególnie złożonym kontekście. Badania przeprowadzone na kościele Santa Maria in Portonovo w pewien sposób pozwalają podsumować wszystkie dotychczas zidentyfikowane problemy w dziedzinie HBIM. W pracy zaproponowano realne rozwiązanie żądania (prawie) całkowitej interoperacyjności między modelami BIM, bogatymi w informacje zorganizowane w sposób hierarchiczny za pomocą ontologii i ich zapytań w kontekście sieci semantycznej. Zastosowany proces jest interesujący ze względu na jego podejście na różnych poziomach głębokości; po drugie za sposób, w jaki semantycznie ustrukturyzowany model 3D jest udostępniany w powszechnie używanym środowisku przeglądarki. Użytkownik przegląda dane za pomocą zapytań, a tym samym uzyskuje dostęp do modeli 3D / 2D lub ich części, cyfrowych arkuszy roboczych i treści multimedialnych, takich jak pliki PDF, wideo, obrazy lub łącza internetowe. Zastosowana metodologia pokazuje, że możliwe jest przejście od parametrycznej reprezentacji HBIM do zarządzania trójwymiarowymi obiektami sieciowymi. Operacja ta pozwala na lepsze zrozumienie poszczególnych elementów poprzez informacje tematyczne o organizmie architektonicznym oraz umożliwia opis treści semantycznych, łącząc je z tematycznymi bazami danych (technologie konstrukcyjne, elementy liczydła itp.). W rzeczywistości wykorzystanie procesów BIM do ulepszania i zarządzania dziedzictwem wpływa na trzy różne aspekty: wiedzę, modelowanie i ważność danych. Podstawową różnicą jest rola wiedzy w HBIM w stosunku do tej wymaganej w procesie projektowania. W tym przypadku znajomość budowanej architektury pokrywa się z modelowaniem semantycznym. Jest konsekwencją przetwarzania danych ankietowych, a jeśli jest ustawiony w odniesieniu do dokumentów archiwalnych, pozwala na zrozumienie informacji poprzez prawidłowy kontekst interpretacyjny, a tym samym może być udostępniana poprzez optymalizację programowania i wykonywania kolejnych operacji. Modelowanie parametryczne i informacyjne dziedzictwa historycznego jest trudne, zarówno pod względem geometrycznej transpozycji ciągłości świata rzeczywistego, jak i jego jakościowego opisu. Trudności te są również związane z wewnętrzną sztywnością procesu modelowania parametrycznego i budową bibliotek obiektów cyfrowych, które kolidują ze zmiennością i wyjątkowością środowiska zbudowanego, zwłaszcza gdy ma ono starożytne korzenie lub jest wynikiem rozwarstwienia różnych interwencji. lub jest w złym stanie zachowania. Modelowanie w procesach HBIM obejmuje ważną operację dyskretyzacji, która wciąż stoi przed niemożliwością wykorzystania zautomatyzowanych systemów do odkrycia tych funkcji. Różne platformy BIM umożliwiają różne rodzaje kontroli zbudowanego modelu w celu wykrycia wszelkich kolizji między elementami zakłócającymi lub zgodności z przepisami odniesienia. Odniesiono się do funkcji wykrywania kolizji, w drugim przypadku do funkcji sprawdzania trybu, na które pozwala oprogramowanie Autodesk Revit, które są przestrzegane w dziedzinie projektowania (na przykład o odporności ogniowej użytych materiałów). Rozszerzenie procesów BIM na budowane dziedzictwo uwydatniło dwa inne rodzaje kontroli do walidacji zbudowanych modeli. Są to metryczna i geometryczna zgodność między modelem numerycznym a modelem parametrycznym, a po drugie semantyczna dekompozycja modelu. W tym aspekcie w ostatnich badaniach akademickich zaproponowano wprowadzenie poziomu niezawodności (LOR) jako wskaźnika rzetelności modelu informacyjnego lub tworzących go obiektów cyfrowych [22]. Ponowne rozważenie tych aspektów otwiera możliwe scenariusze rozwoju dla wdrożenia skonsolidowanych metod zintegrowanych badań i interwencji w dziedzictwo kulturowe z wykorzystaniem systemów informacyjnych, w celu zagwarantowania coraz bardziej kontrolowanej struktury danych, która ma wpływ na naukowy charakter całego procesu.

Prezentowane badania mają na celu zarysowanie protokołu opartego na budowie trójwymiarowych modeli informacyjnych, zdefiniowanych pod względem geometrycznym i semantycznym, począwszy od masowej akwizycji danych. Koncentruje się na dekompozycji architektury i jej rekonstrukcji poprzez operacje modelowania (modelowanie parametryczne), traktując je jako główne momenty procesu HBIM. W opracowaniu przewidziano ustalenie ogólnej metodologii, która w ujęciu rosnącym w stosunku do złożoności analizowanych budynków jest reprezentatywna dla różnych okresów historycznych i interesujących typologii architektonicznych [23,24]. Poniższy proces porównuje dwa studia przypadków, w których zidentyfikowano główne problemy w debacie na temat HBIM. Wśród nich: związek między modelowaniem semantycznym a ciągłością powierzchni istniejącej architektury; związek między standaryzacją komponentów - typową dla BIM - a nieregularnościami geometrycznymi i materiałowymi; wiarygodność modeli HBIM do oceny luki między idealnym modelem a obiektywną dokładnością ankiety. W artykule przeanalizowano Instytut Botaniki i Świątynię Divo Claudio w Rzymie. Pierwszy to budynek racjonalistyczny, zgodnie z procesami BIM, ze względu na jego literówkę, cechy geometryczno-morfologiczne i wiele standaryzowanych elementów [25]. Drugi to przykład architektury warstwowej, datowanej na 54 rok p.n.e., z silną cechą archeologiczną [26,27] (ryc. 1 i ryc. 2).

Rysunek 1. Instytut Botaniki Uniwersytetu Sapienza w Rzymie - patrz oryginał

Rysunek 2. Świątynia Divo Claudio w Rzymie - patrz oryginał

Implikacje teoretyczne związane z realizowanym procesem są dość skomplikowane, ponieważ modelowanie poszczególnych konformacji artefaktu architektonicznego często wykracza poza jego namacalny, bezpośrednio obserwowalny i mierzalny wygląd (Rysunek 3 i Rysunek 4). Oznacza to, że ważne było rozważenie informacji mających na celu uzyskanie i przekazanie wiedzy o strukturach tak szeroko, jak to możliwe, oraz krytyczne podejście do wyborów upraszczających w fazie modelowania. Zebranie i analiza danych pomiarowych, zarówno semantycznych, jak i typologicznych, pozwoliło na przestrzenne zdefiniowanie widocznych fragmentów powierzchni, rozpoznanie materiałów oraz odkrycie zasad konstrukcyjnych i przekształceń, jakim podlegał budynek. Wiedza ta jest ważna dla komponentów bibliotek HBIM: aby opracować szczegóły przechowywane za powierzchniami obiektów parametrycznych, dotyczące materiałów i komponentów budynku, ich aspektów kulturowych i pamięci historycznej, wprowadzanie burz danych w celu odzwierciedlenia transformacji architektonicznej całego cyklu życia budynku, zapewnia bardziej dogłębną analizę stanu zachowania i sprzyja opracowaniu bardziej adekwatnego programu konserwacji [28,29]. Co więcej, pozwoliło to na generowanie cyfrowych modeli budynków o podobnych cechach stylistycznych i formalnych, zbliżając się do rozwiązania do modelowania inżynierii odwrotnej opartego na optymalizacji parametrów i czasu pracy. Modelowanie parametryczne i informacyjne dla dziedzictwa historycznego zderza się z geometryczną transpozycją ciągłości świata rzeczywistego i danych geodezyjnych. W Instytucie Botaniki występuje kilka sytuacji kryzysowych, które wyrażają formalną, ale przede wszystkim funkcjonalną jednostkę jako całość, co spowodowało konieczność zarysowania pracy uwzględniającej aspekty ogólne i szczegółowe, a także metrycznej analizy danych materialnego aspektu materialnego. Zintegrowane badanie instrumentalne nastąpiło po początkowej fazie dokumentacji historycznej. Duża solidność analizowanych mas w połączeniu z wielkością badanego budynku uzasadniała sieć skanów laserowych (1 × 1 cm), wykonanych za pomocą skanera laserowego 3D (Leica ScanStation C10). Przestrzeń wewnętrzna (z wyjątkiem holu wejściowego i elementów łączących), ze względu na artykulację w salach lekcyjnych i biurowych, została zbadana metodami bezpośrednimi oraz poprzez Structure from Motion (lustrzanka cyfrowa Nikon D40 ×) pod kątem szybkości wykonania. Techniki te zostały również wykorzystane do dokumentacji kompleksu Świątyni Divo Claudio. Geodezja zintegrowała skanowanie laserowe 3D o wysokim poziomie szczegółowości (0,5 × 0,5 cm) oraz obrazy fotograficzne w celu uzyskania bardzo dokładnych informacji o wymiarach i stanie zachowania brył architektonicznych. Kolejny etap przetwarzania danych był konieczny, ponieważ dane pomiarowe nie są selektywne, a czasem nie jest możliwe posiadanie wszystkich niezbędnych informacji [30,31,32]. Ponadto budowa bibliotek obiektów cyfrowych zakłada nieuniknione porównanie ze zmiennością i wyjątkowością środowiska zbudowanego, zwłaszcza gdy ma ono starożytne korzenie lub jest wynikiem rozwarstwienia różnych interwencji lub znajduje się w złym stanie zachowania. . Zastosowanie metody methodolo gy wykazał różne wyniki ze względu na analizę ankiety i jej związek z analizowaną architekturą.

Rysunek 3. Instytut Botaniki. Widoki modelu numerycznego, współczynnik odbicia RGB - patrz oryginał

Rysunek 4. Świątynia Divo Claudio. Widoki odbicia RGB i koloru RGB w trybie numerycznym - patrz oryginał

W przypadku Instytutu Botaniki klasyfikacja elementów i ich modelowanie idealnie odpowiadały projektowi budynku. Proces HBIM zarządza elementami seryjnymi poprzez modyfikację parametrów wymiarowych do modelowania elementów konstrukcyjnych i okien. Pozyskiwanie danych pochodzi z techniki masowego przechwytywania danych 3D - skanera laserowego 3D i topografii. Dostarcza informacji o geometrii, wymiarach, materiałach i stanie ich zachowania, weryfikując i integrując dużą ilość danych pochodzących z dokumentacji archiwalnej [33,34] (Rysunek 5, Rysunek 6, Rysunek 7, Rysunek 8 i Rysunek 9) .

Rycina 5. Instytut Botaniki. Archiwalna dokumentacja z biura technicznego Sapienza. Zdjęcia (po lewej) z Guidi, Francesco, 1935. L'Istituto di Botanica e Chimica farmaceutica - arch. Giuseppe Capponi. W Casa dell’Architettura di Latina, 1935 - XIV numero speciale. La Città Universitaria di Roma, s. 65–66. Fragment ściany osłonowej z: Guidi, Francesco, 1935. Caratteristiche tecniche e organizzazione esecutiva delle opere nella Città Universitaria. W Casa dell’Architettura di Latina, 1935 - XIV numero speciale. La Città Universitaria di Roma, s. 86.

Rycina 6. Instytut Botaniki. Podział architektury - zobacz oryginał

Rysunek 7. Instytut Botaniki. Rekonstrukcja architektury za pomocą procesów BIM: Struktura (oprogramowanie: Autodesk Revit 2017) - zobacz oryginał

Rycina 8. Instytut Botaniki. Rekonstrukcja architektury za pomocą procesów BIM: Okna (oprogramowanie: Autodesk Revit 2017) - zobacz oryginał

Rycina 9. Instytut Botaniki. Rekonstrukcja architektury poprzez procesy BIM. Szczegóły parteru, okien i ścian (oprogramowanie: Autodesk Revit 2017) - patrz oryginał

W przypadku Świątyni Divo Claudio operacje geodezyjne i badania były głównymi elementami odczytywania nieprawidłowości warstwowego kompleksu. Analiza metrologiczna i proporcjonalna pozwoliła na optymalizację operacji modelowania, a znajomość kompleksu, tylko częściowo udokumentowana [35]. Okazało się, że kryterium rozkładu budynku botanicznego było zgodne z racjonalistyczną charakterystyką obiektu. Nie można go zastosować do budynku z silnym elementem historyczno-archeologicznym. To, co dziś dotarło do świątyni divo Claudio, jest tylko częścią starożytnego kompleksu, po którego strukturze nie ma widocznych śladów. Z tego powodu jego rozkład rozpoczął się od zidentyfikowania elementu konstrukcyjnego, który jest wyraźnie istotny w układzie wolumetrycznym i elementach architektonicznych pierwszego budynku, ale jest mniej istotny w drugim. Kształt świątyni divo Claudio miał miejsce równolegle z analizą proporcjonalną i stanem zachowania. Analiza proporcjonalna wykazała istnienie reguł kompozycyjnych, łatwych do przeniesienia do parametrycznego środowiska modelowania, oraz istnienie podstawowego modułu konstrukcyjnego [36,37]. Dotyczy to nie tylko ogólnej konstrukcji, ale także szczegółowych elementów architektonicznych (ryc. 10). W analizowanych częściach budynku stosunek szerokości do długości wynosił 1: 3; Jednostka zawiera 19-krotność głównego modułu, zidentyfikowanego w składzie w średnicy pilastrów, których wielkość jest równa dwukrotności rzymskiej stopy 29,6 cm. Wszystkie filary łuków elewacji głównej mają taką samą liczbę bloków trawertynu, których geometria i wymiary odpowiadają wielokrotnościom modułu projektowego. Bloki zachowują tę samą szerokość, równą 3 + 2/3 stopom rzymskim, ale mają różne wysokości, zawsze będące wielokrotnością jednostki. Reguła występująca w proporcjach przęseł i bloków tworzących filary; jednak w przeciwieństwie do konstrukcji ścian części tylnej, z przekrojami i profilami, w których nie można rozpoznać geometrycznej regularności. W HBIM świątyni divo Claudio modelowanie bloków trawertynu zostało dostosowane do narzucenia ograniczeń, więc badanie zmian wymiarowych i proporcji proporcjonalnych pozwoliło na użycie modułu generatora jako parametru. Operację modelowania sześciokątnych bloków, główek pilastrów i zwornika powtórzono w ramach całego modelu, bez uwzględnienia niewielkich lokalnych różnic. Proces BIM dla innych elementów architektonicznych był inny i powiązany z konkretnymi obiektami.

Rysunek 10. Świątynia Divo Claudio. Podział architektury z danych geodezyjnych - patrz oryginał

Stolice budowano rodzinami; opaska została zdefiniowana geometrycznie identyfikując profil listwy w modelu numerycznym; dla powierzchni ścian o nieregularnych przekrojach uzyskiwano profile co 20 cm; sklepienia budowano tą samą metodą, zmieniając rozmiar i wysokość elementów (rys. 11 i rys. 12).

Rysunek 11. Świątynia Divo Claudio. Rekonstrukcja architektury za pomocą procesów BIM: Elementy konstrukcyjne i architektoniczne (oprogramowanie: Autodesk Revit 2017) - zobacz oryginał

Rysunek 12. Świątynia Divo Claudio. Rekonstrukcja architektury poprzez procesy BIM (oprogramowanie: Autodesk Revit 2017) - zobacz oryginał

Zrozumienie, jak rozbić architekturę, a następnie zrekonstruować ją za pomocą procesów BIM, ma podstawowe znaczenie, aby móc określić zasady dotyczące budowy modelu. Zastosowanie tego procesu w architekturze racjonalistycznej jest łatwe ze względu na powtarzalność elementów, standaryzację komponentów, cechy geometryczne i możliwość znalezienia informacji związanych z jej konstrukcją. W drugim studium przypadku niektóre kłopoty są związane z głównym problemem polegającym na tym, że nie można naprawdę i całkowicie poznać architektury, kompozycji jej elementów składowych i ich ograniczeń. To sprawia, że ​​HBIM nie jest reprezentatywny dla obecnego stanu, ale jest idealnym modelem. Rodzi też inne pytanie, czyli ocenę różnicy między stanem projektu a stanem faktycznym. Prowadzi to do pewnego wyboru wymaganego co do sparametryzowanych elementów i metod operacyjnych procesu modelowania. Model Instytutu Botaniki przedstawia jego stan faktyczny, a zmiany związane z jego budową uległy niewielkiemu przybliżeniu, co pozwala w pełni wykorzystać potencjał podejścia parametrycznego. Z kolei w przypadku świątyni divo Claudio uproszczenia dotyczyły poszukiwania punktu styku między logiką opartą na regułach geometrycznych, a agregacją elementów i przypadkowych postaci antycznej budowli [38]. Zarozumiały; w związku z tym, że zbudowane modele nie oddają w pełni analizowanych budynków, konieczna jest ocena zarówno dokładności metrycznej, jak i rzetelności [39,40,41]. Porównanie modelu numerycznego z modelem geometryczno-parametrycznym (BIM) stanowi dowód na wszelkie niezgodności między strukturą semantyczną modelu a obiektem rzeczywistym. Odchylenie między dwoma modelami pokazuje odchylenia między idealną formą, opisaną w modelu BIM na poziomie geometrycznym, a obiektywną, opisaną przez model numeryczny z geodezji. Porównanie modeli Instytutu Botaniki wykazuje odchylenia mniejsze niż 3 cm dla 80% analizowanych punktów. Wyniki te są zadowalające, biorąc pod uwagę, że w obliczeniach średnich uwzględniono również elementy bez określonych planów odniesienia, takie jak pokrycia lub elementy zakłócające, takie jak sterowanie. Wartość uzyskano zarówno dla całego modelu, jak i dla komponentów zamodelowanych jako rodziny (elementy konstrukcyjne, okna), dla których średnia odległość wynosi 0,05 i 1 cm. Świątynia divo Claudio przedłożyła taką samą weryfikację, aby uzyskać większe odchylenia w stosunku do większego zakresu uproszczeń charakteryzujących model. Wyniki pokazują średnią odległość od 1 do 3 cm. Dodatkowo w tym przypadku przeanalizowano elementy szczegółowe, na które złożyła się parametryzacja komponentów w ramach specjalnie skonstruowanych rodzin, takich jak bloki trawertynowe, ściany jesionowe, listwy nadprożowe i kapitele pilastrów (rys. 13).

Rycina 13. Instytut Botaniki i Świątynia Divo Claudio. Porównanie modelu numerycznego z modelem parametrycznym (oprogramowanie: Cloudcompare) - patrz oryginał

Kolejną oceną jest LOR (poziom wiarygodności). Pokazuje, jak procesy wiedzy są zawsze stopniowe, związane z ciągłą możliwością nowych badań i interpretacją niejednorodnych informacji (ryc. 14). Kontrola semantycznej struktury obiektów cyfrowych implikuje bardziej złożoną dynamikę, mniej obiektywną niż te, które dotyczą zgodności geometrycznej i poprawnej struktury modeli. W rzeczywistości nie ma aplikacji podobnych do aplikacji recenzenta modeli, które umożliwiają przeprowadzanie krytycznych kontroli semantyki w HBIM. Istotna propozycja w tej dziedzinie dotyczy kodowania nowego parametru, który może wypełnić niedostatek parametrów standardowych, które w procesach BIM mierzą wiarygodność informacji technicznych. W przypadku LOD i LOI (poziom informacji) ostatnie badania dodają LOR (poziom wiarygodności), który mierzy niezawodność w kategoriach ogólnej spójności procesu definiującego dowolny obiekt cyfrowy [42,43,44]. Parametr wiąże geometryczną niezawodność obiektów cyfrowych z ich ontologiczną zgodnością z rzeczywistym kształtem, który opisują. Na geometryczną niezawodność modelu wpłynęło kilka czynników: parametryzacja kształtu geometrycznego elementów; identyfikacja reguł geometrycznych i kompozycyjnych; oraz porównanie uzyskanych danych (poprzez operacje geodezyjne lub poprzez źródła archiwalne) z modelem parametrycznym. Czynniki wpływające na korespondencję ontologiczną obiektów cyfrowych są znacznie bardziej złożone do analizy, ponieważ pochodzą z subiektywnych działań i podejmują problem pokonywania badanej powierzchni. W tym przypadku przejmują dane odnoszące się do faz ewolucji obiektu; znajomość technik i materiałów budowlanych wszystkie użyte dane pochodzą z dodatkowych badań (stratygrafia, dopasowanie elementów architektonicznych lub strukturalnych itp.); identyfikacja przez analogię ze współczesnymi lub podobnymi budynkami. Definicja poziomu niezawodności jest regulowana liczbową skalą od 0 do 10 dla każdego elementu cyfrowego, w odniesieniu do odpowiedniego elementu architektonicznego. LOR 0 reprezentuje symboliczny obiekt cyfrowy, podczas gdy LOR 1 jest zarezerwowany dla znanych obiektów z bardzo dużą szczegółowością. Tak skonstruowany diagram nie tylko upraszcza niezawodność każdego modelowanego obiektu cyfrowego, ale może być również przydatny w procesie dekompozycji i rekonstrukcji artefaktu, w którym wynik końcowy jest włączany do modelu informacyjnego jako jeden z atrybutów obiekt cyfrowy (tabela 1).

Ryc. 14. Instytut Botaniki i Świątynia Divo Claudio. Przedstawienie LOR (poziom niezawodności) za pomocą różnych kolorów (zielony dla wysokiej niezawodności: możliwe jest całkowite zrekonstruowanie geometrii, stratygrafii wewnętrznej i faz ewolucyjnych modelowanych komponentów; niebieski dla średniej niezawodności: możliwa jest rekonstrukcja geometrii i materiałów, różowy dla niskiej niezawodności: tylko komponenty można odtworzyć w atrybutach geometrycznych, pobranych z danych pomiarowych). - zobacz oryginał

Tabela 1. Karta typów określająca poziom niezawodności obiektów cyfrowych (0 <LOR <10) - patrz oryginał

Porównanie uzyskanych wyników wyraża przejrzystość i naukową ważność procesu poznawania i zarządzania dziedzictwem architektonicznym. Wyniki, zarówno w przypadku Instytutu Botaniki, jak i Świątyni Divo Claudio, były generalnie jednorodne i zgodne z oczekiwanymi wynikami HBIM. Stwierdzenie, że każdy temat zakłada konkretny plan modelowania, chociaż nie jest całkowicie błędny z koncepcyjnego i operacyjnego punktu widzenia, zminimalizowałoby potencjał rozpoznania BIM jako procesu [45,46]. Oba przypadki pokazały, że nawet istniejące budynki można rozłożyć na powtarzające się elementy, jeśli charakteryzują je pewne reguły geometryczne. Ta prawidłowość oznacza, że ​​pojedynczy budynek, bardziej niż ze względu na jego specyficzne cechy, należy do określonej typologii architektonicznej. Każda literówka architektoniczna zawiera szeregowe elementy, które są zgodne z prawami geometrycznymi, formą i agregacją między komponentami. Testowanie procesu na różnych typologicznie elementach dowodzi trafności i powtarzalności procesu. Każdy temat można odnieść do typu architektonicznego, niezależnie od epoki historycznej. Jednak po zidentyfikowaniu reguł geometrycznych całej architektury - lub niektórych jej części - konieczne byłoby porównanie procesu HBIM z akceptacją nieuniknionego uproszczenia geometrycznego.

Model architektoniczny to proces prowadzący do odkrycia prawdy konstrukcji, oparty na geometrii, ale także na postaciach kulturowych, historycznych, teoretycznych i symbolicznych. To szeroko skonsolidowane założenie dotyczy również obecnych metod reprezentacji, zarówno tradycyjnych, jak i cyfrowych. Wśród nich procesy HBIM stanowią punkt wyjścia do nakreślenia nowych scenariuszy poznania, dokumentowania i interwencji w dziedzictwo architektoniczne. Ciągłe porównywanie nowych interwencji projektowych z istniejącymi interwencjami dotyczącymi dziedzictwa pokazało, że procesy BIM, które zapewniają większą kontrolę w procesie projektowania, często wykluczają informacje, które są podstawą konfiguracji i zrozumienia architektury. Hipoteza, od której zaczyna się niniejsze badanie, to możliwość efektywnego zastosowania procesów BIM do budowanego dziedzictwa architektonicznego, nakreślenie implikacji w zakresie reprezentacji oraz optymalizacja wykorzystania danych uzyskanych ze skonsolidowanych zintegrowanych operacji geodezyjnych. Dwa studia przypadków należące do dwóch historycznych odległych epok, charakteryzujących się odmiennym podejściem formalnym oraz odmiennym systemem strukturalnym i technologicznym, pozwoliły na ocenę słuszności zastosowanego procesu. Analiza danych 1D i 2D, odzyskanych w badaniach bibliograficznych i archiwalnych oraz danych 3D, zebranych w fazie badań, pozwoliła na uporządkowanie modeli poprzez rozbicie każdego budynku pod kątem elementów architektonicznych i ontologicznej definicji podmiotów, które skomponował to. Kryterium przyjęte przy podziale analizowanych architektur odpowiada ich podejściu projektowemu i obejmuje przetwarzanie danych 1D, 2D i 3D na różne sposoby i wagi. Stwierdzenie, że każdy obiekt dziedzictwa architektonicznego zakłada specyficzne traktowanie, choć nie jest to całkowicie błędne z koncepcyjnego i operacyjnego punktu widzenia, zminimalizowałoby potencjał podejścia BIM, którego wartość jest uznawana za proces. Obydwa przypadki pokazały, że nawet istniejące budynki można rozbić na powtarzające się elementy, jeśli zostaną na nich rozpoznane pewne wzory geometryczne. Ta prawidłowość jest tym elementem, który określa indywidualny budynek, bardziej niż ze względu na jego specyficzne cechy, jako należący do określonej typologii architektonicznej, która jako taka obejmuje elementy szeregowe, zgodnie z geometrycznymi prawami formy i agregacją między elementami. Kiedy już rozpoznane macierze lub reguły geometryczne da się w mniej lub bardziej wyraźny sposób wyprowadzić z artefaktu lub jego części, proces HBIM rozwiązuje problem (nieuchronnego) uproszczenia geometrycznego. Od tego zależy stopień wiarygodności modelu w zakresie dokładności geometrycznej i semantycznej zgodności między pozyskanymi danymi a produktem ich interpretacji krytycznej i subiektywnej. W tej perspektywie budowa modelu BIM pokrywa się z budową idealnego modelu. Badania te pozwoliły na rozważenie trzech aspektów procesu HBIM. Pierwsza dotyczy porównania z powszechnie panującym przekonaniem, że stosowanie BIM do istniejących budynków jest niekorzystne, o tyle, że prowadzi do nadmiernego uproszczenia, dalekiego od rzeczywistego stanu budynku. W rzeczywistości granice są powiązane z przedstawieniem kształtów charakteryzujących architektury historyczne oraz z parametryzacją geometrii, której nie zawsze można prześledzić wstecz do regularności bez osiągnięcia niezwykłych przybliżeń. Można temu zaradzić dzięki informacjom o elementach rozpatrywanego artefaktu, które znajdują swoje miejsce w przestrzeni modelu 3D. Pytanie to nie tylko jest związane z praktycznymi działaniami, które są możliwe dzięki platformom autorskim BIM, ale jest bardziej czysto kulturowe. Model, który nie jest w pełni reprezentatywny dla swojego obecnego stanu, to model identyfikujący proces badawczy o statusie projektu. W związku z tym należy pamiętać, że każdy budynek, który dziś przedstawia się nam jako konstrukcja historyczna, jest; jest to jednak rezultat działań projektowych, które nawet przed wiekami dały początek nowemu projektowi. Istniejący budynek należy traktować jako nowy, co ułatwia stosowanie procesów BIM, gdy również modelowanie architektury historycznej pokrywa się z modelowaniem stanu projektu. Drugi porządek rozważań dotyczy wyników eksperymentalnej fazy badań przeprowadzonych na dwóch zespołach architektonicznych. Podkreślił, w jaki sposób zarządzanie idealnym modelem różni się, jeśli badana konstrukcja została zbudowana sto lat temu lub dwa tysiące lat temu. W modelu nowoczesnej architektury wzajemna organizacja elementów (słupy, belki, podłogi, ściany itp.) Została ustalona zgodnie ze standardami epoki, a wszystkie obiekty cyfrowe charakteryzują atrybuty BIM (materiały, warstwy konstruktywne itp.), zbliżając się bardzo do ukończonego budynku. Model strat Z drugiej strony złożony kompleks jest syntezą kilku idealnych modeli, które reprezentują ewolucyjne fazy budowy, aż do obecnego stanu. Wyniki badań historycznych są; dlatego niezbędne jest zebranie i selekcja niezbędnych informacji z tekstów, zdjęć, rysunków, filmów, a często z innych nieprzewidywalnych źródeł, które opisują projekt oryginalnego budynku nie tylko pod względem geometrycznym, ale przede wszystkim technologicznym, materiałowym, i konstruktywny punkt widzenia. Obecnie procesy BIM nie uwzględniają tego aspektu i odnoszą się głównie do konfiguracji obiektów w chwili obecnej. Jednak główne aplikacje zawierają narzędzia do reprezentowania czasowej lokalizacji obiektu za pomocą reguł zastępowania graficznego, szeroko stosowanych w dziedzinie projektowania do identyfikacji operacji rozbiórki i rekonstrukcji. W procesach HBIM cechy te można wykorzystać do opisania każdej fazy życia budynku za pomocą modelu lub odwrotnie, każdy obiekt składający się na model można wyróżnić atrybutem przynależności do określonej fazy historycznej lub w różnym czasie , pozyskiwanie danych. Poszczególne modele są połączone nie tylko z logicznego, technologicznego, semantycznego i konstruktywnego punktu widzenia, ale także z czasowego punktu widzenia, nakładając się na siebie i przestrzegając zasad procesów BIM w odniesieniu do rodzin i praw połączeń. Krytyczna i dokumentacyjna wartość reprezentacji i jej produktywna funkcja modeli pozwala na porównanie z innymi modelami uważanymi za fundamentalne, które zintegrowane z diagramami LOR sprzyjają i poszerzają dogłębną wiedzę o dziedzictwie architektonicznym, aw konsekwencji planowanie interwencji mających na celu jego konserwacja i ulepszanie. Trzecia kolejność rozważań dotyczy zastosowanej procedury, mającej zastosowanie do wszystkich studiów przypadku, które można przypisać określonej typologii architektonicznej. Z niniejszych badań wynika, że ​​możliwe jest śledzenie proponowanych wskazań zarówno w odniesieniu do analitycznej zasady dekompozycji istniejącej architektury, jak i jej rekonstrukcji poprzez zintegrowane modele parametryczne. Obszar istniejącego dziedzictwa architektonicznego, mimo że charakteryzuje się dużą liczbą niejednorodnych przykładów, daje jednak możliwość ustalenia ogólnych zasad uwzględniających specyfikę analizowanych obiektów. Na przykład możliwość wykorzystania metod stosowanych do konstruowania zagnieżdżonych rodzin dla wszystkich budynków Sapienzy lub wykorzystania podejścia parametrycznego do modelowania wszystkich elementów architektury rzymskiej charakteryzujących się relacjami proporcjonalności.

1. Apollonio, F.I .; Gaiani, M .; Sun, Z. BIM zintegrowany z rzeczywistością w celu zachowania dziedzictwa architektonicznego. W Handbook of Research on Emerging Technologies for Architectural and Archaeological Heritage; Ippolito, A., Ed .; 2017; s. 67–90. [Google Scholar]

2. Brusaporci, S. Reprezentacja dziedzictwa architektonicznego w erze cyfrowej. W Encyclopedia of Information Science and Technology, wyd. 3; Mehdi, K.P., Ed .; IGI Global: Hershey, Pensylwania, USA, 2015; s. 4195–4205. [Google Scholar]

3. Beetz, J .; Van Leeuwen, J.P .; De Vries, B. Notacja ontologii w języku internetowym zajęć z podstaw przemysłu. W materiałach z 22. Konferencji CIB W78 nt. Technologii informatycznych w budownictwie, CIB-W78, Drezno, Niemcy, 19–21 lipca 2005; s. 193–198. [Google Scholar]

4. Logothetis, S .; Delinasiou, A .; Stylianidis, E. Modelowanie informacji o budynku dla dziedzictwa kulturowego: przegląd. ISPRS Ann. Fotogramm. Remote Sens. Spat. Inf. Sci. 2015, II-5 / W3, 177–183. [Google Scholar] [CrossRef]

5. McGovern, E .; Murphy, M .; Pavia, S. Modelowanie informacji o budynku historycznym (HBIM). Struct. Surv. 2009, 27, 311–327. [Google Scholar]

6. López, F.J .; Lerones, P.M .; Llamas, J .; Gómez-García-Bermejo, J .; Zalama, E. Ramy wykorzystania danych chmur punktów budynków dziedzictwa do modelowania geometrii w kontekście BIM: studium przypadku dotyczące kościoła Santa Maria la Real de Mave. Int. J. Arch. Dziedzictwo. 2017, 11, 965–986. [Google Scholar] [CrossRef]

7. Osello, A .; Davardoust, S .; Semeraro, F .; Lucibello, G .; Barone, L .; Dellosta, M .; Ronzino, A .; Del Giudice, M .; Fonsati, A .; De Luca, D .; et al. La centralità della Rappresentazione z BIM. Disegnare Con. 2016, 9, 5.1–5.12. [Google Scholar]

8. Osello, A .; Dalmasso, D .; Del Giudice, M .; Erba, D .; Ugliotti, F.M .; Patti, E .; Davardoust, S. Interoperacyjność i interdyscyplinarność informacji: Podejście BIM od projektu SEEMPubS do projektu DIMMER. Territ. Ital. 2013, 2, 9–22. [Google Scholar]

9. Biagini, C .; Capone, P .; Donato, V .; Facchini, N .; Carlo, B .; Pietro, C .; Vincenzo, D .; Nora, F. W kierunku wdrożenia BIM dla miejsc renowacji zabytkowych budynków. Autom. Constr. 2016, 71, 74–86. [Google Scholar] [CrossRef]

10. Ma, Y.P .; Hsu, C.C .; Lin, M.C .; Tsai, Z.W .; Chen, J.Y. Parametric Workflow (BIM) dla konstrukcji naprawczej tradycyjnej architektury historycznej na Tajwanie. ISPRS Int. Łuk. Fotogramm. Remote Sens. Spat. Inf. Sci. 2015, 40, 315–322. [Google Scholar] [CrossRef]

11. Cheng, H.M .; Yang, W.B .; Yen, Y.N. BIM stosowany w dokumentacji budynków historycznych i renowacjach. ISPRS Int. Łuk. Fotogramm. Remote Sens. Spat. Inf. Sci. 2015, 40, 85–90. [Google Scholar] [CrossRef]

12. Adami, A .; Chiarini, S .; Cremonesi, S .; Fregonese, L .; Taffurelli, L .; Valente, M.V. Przegląd dziedzictwa kulturowego po trzęsieniu ziemi: przypadek Emilii – Lombardii. ISPRS Int. Łuk. Fotogramm. Remote Sens. Spat. Inf. Sci. 2016, XLI-B5, 161–168. [Google Scholar] [CrossRef]

13. Doré, C .; Murphy, M. Półautomatyczne modelowanie elewacji budynków za pomocą gramatyki kształtu z wykorzystaniem historycznego modelowania informacji o budynku. ISPRS Int. Łuk. Fotogramm. Remote Sens. Spat. Inf. Sci. 2013, 40, 57–64. [Google Scholar] [CrossRef]

14. Nieto, JE; Moyano, J.J .; Delgado, FR; García, D.A .; Julian, E.N. Zarządzanie dziedzictwem budowlanym za pośrednictwem projektu HBIM: studium podłóg i płytek. Virtual Archaeol. Wersja 2016, 7, 1. [Google Scholar] [CrossRef]

15. Oreni, D .; Brumana, R .; Georgopoulos, A .; Cuca, B. Hbim za konserwację i zarządzanie dziedzictwem zbudowanym: w kierunku biblioteki skarbców i podłóg z drewnianej fasoli. ISPRS Ann. Fotogramm. Remote Sens. Spat. Inf. Sci. 2013, 5, 215–221. [Google Scholar] [CrossRef]

16. Barazzetti, L .; Banfi, F .; Brumana, R .; Previtali, M .; Roncoroni, F. BIM z 1123 Skanowanie laserowe… Nie tylko dla budynków: parametryczne modelowanie średniowiecznego mostu oparte na technologii NURBS. ISPRS Ann. Fotogramm. Remote Sens. 2016, 5, 57–63. [Google Scholar]

17. Quattrini, R .; Malinverni, E.S .; Clini, P .; Nespeca, R .; Orlietti, E. Od TLS do HBIM. Wysokiej jakości semantyczne modelowanie 3D złożonej architektury. Int. Łuk. Fotogramm. Remote Sens. Spat. Inf. Sci. 2015, 40, 367–374. [Google Scholar] [CrossRef]

18. Fregonese, L .; Achille, C .; Adami, A .; Fassi, F .; Spezzoni, A .; Taffurelli, L. BIM: Zintegrowany model dla planowanej i prewencyjnej konserwacji dziedzictwa architektonicznego. 2015 Digit. Dziedzictwo. 2015, 2, 77–80. [Google Scholar]

19. Rechichi, F .; Mandelli, A .; Achille, C .; Fassi, F. Udostępnianie modeli o wysokiej rozdzielczości i informacji w Internecie: moduł sieciowy systemu Bim3dsg. ISPRS Int. Łuk. Fotogramm. Remote Sens. Spat. Inf. Sci. 2016, XLI-B5, 703–710. [Google Scholar] [CrossRef]

20. Baik, A. Od chmury punktów do Jeddah Heritage BIM Nasif Historical House - studium przypadku. Cyfra. Appl. Archaeol. Kult. Dziedzictwo. 2017, 4, 1–18. [Google Scholar] [CrossRef]

21. Quattrini, R .; Pierdicca, R .; Morbidoni, C. Wzbogacanie danych oparte na wiedzy dla HBIM: Eksplorowanie modeli wysokiej jakości przy użyciu sieci semantycznej. J. Cult. Dziedzictwo 2017, 28, 129–139. [Google Scholar] [CrossRef]

22. Bianchini, C .; Nicastro, S. Definicja poziomu niezawodności:Wkład w przejrzystość historycznych procesów BIM. Definicja poziomu niezawodności do przejrzystości historycznych procesów BIM. W modelowaniu 3D i BIM New Frontiers; Empler, T., Valenti, GM, Eds .; Roma: Tipografia del Genio Civile, 2018; s. 208–225. [Google Scholar]

23. Mitrano, I. Giuseppe Capponi: l’Istituto di Botanica e Chimica Farmaceutica, un esempio di architettura razionale nella Città Universitaria. Sapienza razionalista. L’architettura degli anni ’30 nella Città Universitaria, Roma. Roma Nuova Cultura 2013, s. 33–45. [Google Scholar]

24. Ball Platner, S. A Topograficzny słownik starożytnego Rzymu; Art Temple of Claudius London; Oxford University Press: Oxford, Wielka Brytania, 1929. [Google Scholar]

25. Clementi, A. Razionalismo e Novecento nell’opera di Giuseppe Capponi. W Rassegna dell’Istituto Architettura Urbanistica; Roma: Gangemi ediotere, 1974; s. 6–26. [Google Scholar]

26. Il Tempio del divo Claudio. Forma Urbis; Itinerari nascosti di Roma Antica; nr 2; 1999. [Google Scholar]

27. Coarelli, F. Guida Archeologica di Roma; Arnoldo Mondadori Editore: Werona, Włochy, 1984. [Google Scholar]

28. De Luca, L .; Busayarat, C .; Stefani, C .; VéRon, P .; Florenzano, M. Semantyczna platforma do cyfrowej analizy dziedzictwa architektonicznego. Comput. Wykres. 2011, 35, 227-241. [Google Scholar] [CrossRef]

29. Bianchini, C .; Inglese, C .; Ippolito, A .; Maiorino, D .; Senatore, L.J. Modelowanie informacji o budynku (BIM): wielkie nieporozumienie czy potencjalne możliwości dla dyscyplin projektowych? W Handbook of Research on Emerging Technologies for Digital Preservation and Information Modeling; Ippolito, A., Cigola, M., Eds .; IGI Global: Hershey, Pensylwania, USA, 2016; s. 67–90. [Google Scholar]

30. Logothetis, S .; Karachaliou, E .; Stylianidis, E. Od Oss Cad do Bim w zakresie cyfrowej reprezentacji dziedzictwa kulturowego. ISPRS Int. Łuk. Fotogramm. Remote Sens. Spat. Inf. Sci. 2017, XLII-2 / W3, 439–445. [Google Scholar] [CrossRef]

31. Liu, Y. Solidna segmentacja surowych chmur punktów w spójne powierzchnie. Sci. Chiny Ser. E Technol. Sci. 2016, 59, 1156–1166. [Google Scholar] [CrossRef]

32. Becker, S .; Peter, M .; Fritsch, D. Rekonstrukcja wnętrz 3D wspomagana gramatyką z chmur punktów dla „powykonawczego” BIM. ISPRS Ann. Fotogramm. Remote Sens. Spat. Inf. Sci. 2015, 3, 17–24. [Google Scholar] [CrossRef]

33. Azzaro, B. La Città Universitaria Della Sapienza di Roma e le Sedi Esterne 1907; Gangemi: Roma, Włochy, 2012. [Google Scholar]

34. Guidi, F. Caratteristiche Tecniche e Organizzazione Esecutiva Delle Opere Nella Città Universitaria Casa dell’Architettura di Latina; 1935 – XIV Numero Special; La Città Universitaria di Roma: Roma, Włochy, 1935; s. 81–100. [Google Scholar]

35. Lawrence, R., Jr. Claudius, Divus, Templum; Nowy słownik topograficzny starożytnego Rzymu; JHU: Baltimore, MD, USA, 2019; p. 87. [Google Scholar]

36. Ippolito, A. La modellazione delle superfici murarie del Tempio del Divo Claudio a Roma. Disegnare Idee Immagini 2009, 38, 76–85. [Google Scholar]

37. Ippolito, A .; Attenni, M. Pomiary, geometrie i proporcje w rzymskiej architekturze archeologicznej. Metrol. Archaeol. Proc. 2015, 1, 95–100. [Google Scholar]

38. Garagnani, S .; Gaucci, A .; Govi, E. Archaeobim: dallo scavo al Building Information Modeling di una struttura sepolta. Il caso del tempio tuscanico di Uni a Marzabotto. Archeologia Calcolatori 2016, 27, 251–270. [Google Scholar]

39. Bianchini, C. Poza komunikacją: modele heurystyczne 3D w badaniach architektonicznych Al di là della comunicazione: modelli 3D euristicinello studio dell’Architettura. W Le ragioni del Disegno. Przyczyny rysowania. Atti del XXXVIII Convegno Internazionale dei Docenti delle Discipline della Rappresentazione -XIII Congresso della Unione Italiana del Disegno, Florencja, Włochy, 15–17 września 2016 r .; Marco, B., Stefano, B., Eds .; Gangemi Editore: Roma, Włochy, 2016; s. 115–130. [Google Scholar]

40. Bentkowska-Kafel, A .; Denard, H .; Baker, D. Paradata and Transparency in Virtual Heritage; Wydawnictwo Ashgate: Farnham, Wielka Brytania, 2012. [Google Scholar]

41. Brusaporci, S. Znaczenie bycia uczciwym: Kwestia przejrzystości w cyfrowej wizualizacji dziedzictwa architektonicznego. W Handbook of Research on Emerging Technologies for Architectural and Archaeological Heritage; Alfonso, I., Ed .; IGI Global: Hershey, Pensylwania, USA, 2017; p. 66. [Google Scholar]

42. Nicastro, S. L'integrazione dei Sistemi di Building Information Modeling Nei Processi di Conoscenza del Patrimonio Culturale, w dziedzinie historii, rysunku i restauracji architektury. Ph.D. Thesis, Sapienza University of Rome, Rzym, Włochy, 2017. [Google Scholar]

43. Bianchini, C .; Nicastro, S. La definizione del Level of Reliability: Un contributo alla trasparenza dei processi di Historic-BIM. Modelowanie informacji o budynku. Semant danych. 2018, 1, 46–59. [Google Scholar]

44. Garozzo, R .; Lo Turco, M .; Santagati, C. Modele informacyjne do zarządzania złożonością dla zintegrowanego projektu wiedzy. Diségno 2019, 225–236. [Google Scholar]

45. Brusaporci, S .; Maiezza, P .; Tata, A. Framework for Architectural Heritage Hbim Semantizat jon i rozwój. ISPRS Int. Łuk. Fotogramm. Remote Sens. Spat. Inf. Sci. 2018, 179-184. [Google Scholar] [CrossRef]

46. Simeone, D .; Cursi, S. Rola wzbogacenia semantycznego w modelowaniu informacji o budynku. TEMA Technol. Inż. Mater. Archit. 2016, 2, 22–30. [Google Scholar]