PANOPTICA

Panoptica

De kunstinstallatie die jou ziet.

Je kijkt.

Maar wie kijkt er terug?

In een wereld vol lenzen, schermen en datastromen is privacy een illusie.

Panoptica is een kunstinstallatie over controle, observatie en het moment waarop jij zelf onderdeel wordt van het systeem.

Soms is de lens stil. Maar ze vergeet niet.

De kunst kijkt terug.

Over het project:

Panoptica is een groeiende installatie met camera’s, schermen, microfoons en printers.

Een plek waar observatie tastbaar wordt.

Waar jij je afvraagt:

Ben ik de toeschouwer – of het doelwit?

Panoptica is in ontwikkeling.

Volg het proces via sociale media en word zelf deel van de blik.

Artist statement

Ik ben een multidisciplinaire kunstenaar en componist die werkt op de kruispunten van glas, geluid, licht en technologie. Mijn werk is een voortdurend onderzoek naar de daad van het kijken — en de onvermijdelijkheid van gezien worden. Ik bouw installaties, componeer sonische omgevingen en ontwerp objecten die de comfortabele rollen van “waarnemer” en “waargenomene” ongemakkelijk maken, en creëer ruimtes waar kunst en publiek elkaar op gelijke, en soms tegenstrijdige, voorwaarden ontmoeten.

Surveillance is niet zomaar een onderwerp in mijn werk; het is een medium. In mijn interactieve installatie Panoptica, documenteren camera's niet simpelweg — ze geven de blik terug. Ze volgen, reageren en antwoorden. Ze kijken met intentie, waardoor de rol van de bezoeker verschuift van anonieme kijker naar een persoon onder de loep. Deze wederzijdse dynamiek is de kern van mijn werk: de kunst kijkt terug.

Mijn composities onder de naam Jazzpers fungeren als sonische spiegels voor deze visuele omgevingen. Ze zijn geen achtergrondmuziek, maar actieve deelnemers in het werk — ritmische landschappen van spanning, herhaling en fragmentatie. Net als mijn visuele installaties is de muziek meeslepend maar opzettelijk imperfect, en nodigt de luisteraar uit om niet alleen te twijfelen aan wat ze horen, maar ook hun eigen positie binnen de ruimte.

Glas is voor mij zowel een barrière als een lens. Het breekt het licht, vervormt en onthult — een materiële metafoor voor de gefilterde, gebroken aard van waarneming in een gecontroleerde maatschappij. Licht en schaduw worden gereedschap om de aandacht te leiden, om de kijker in momenten van intimiteit of blootstelling te lokken.

Ik zie mijn rol deels als kunstenaar, deels als ontregelaar: ik ontwerp systemen waar controle wordt gedeeld, vertrouwen onzeker is en bewustzijn wordt vergroot. Mijn doel is niet om antwoorden te leveren, maar om ontmoetingen te creëren die in het lichaam blijven — momenten waar de lijn tussen kunst en leven dun aanvoelt, en je je realiseert dat jij niet langer alleen degene bent die ziet.

Panoptica nieuws:

Bedreiging: De Sluipende Eroisie van Privacy

Het project Panoptica is geen sciencefiction. De bedreiging van totale surveillance is een realiteit die in politieke kamers wordt uitgewerkt. De voorgestelde Europese CSA-verordening, eufemistisch 'Chat Control' genoemd, is daar een direct voorbeeld van.

Het plan van de Europese Commissie is om detectie vóór versleuteling te verplichten. Dit betekent dat chat-apps op je telefoon afbeeldingen, video's en tekst scannen nog voordat een bericht wordt verzonden. Het is een sluipend gevaar dat het briefgeheim de facto opheft.

De risico’s zijn enorm. Zo’n systeem zal leiden tot fout-positieve meldingen, waardoor onschuldige burgers in dezelfde database terechtkomen als zware criminelen. Dit is de kern van de bedreiging: de technologie die beweert ons te beschermen, maakt ons ongewild tot subjecten onder voortdurend toezicht. Het is een systeem dat beweert dat het naar de ene persoon kijkt, terwijl het feitelijk naar iedereen kijkt. Het is de ultieme vorm van observatie, waarbij de kunst kijkt terug en in feite ook de samenleving