[1]
Насилствено му отнеха девствеността.
Дойдоха от всякъде, от дворците на Карада, Адамия и Ал Мансур и от другаде...
През една далечна нощ го отведоха.
Нищо не помнеше вече.
Гледам го сега, седнал в едно кафене с нея и се смее.
[2]
През една далечна утрин на 2003-а година спря голям черен джип пред техния дом.
Като обезумели нахлуха в дома им. Майка му спеше сама в леглото, а баща му отдавна лежеше в гроба, брат му пък беше в друго гробище.
Майката, естествено, веднага сложи кърпа на главата си, дородушно ги посрещна, попита ги сънена какво искат, но те я игнорираха, сякаш беше ненужна и невидима вещ.
Качиха се на втория етаж и отведоха осемнайсетгодишния младеж, вдигайки го от леглото му.
Попита ги:
- Какво е направил? Защо го отвеждате?
- Просто ще го разпитаме в участъка. Няма страшно!
[3]
Насилствено му отнеха девствеността.
Дойдоха в тъмното.
Отведоха го от леглото към площадката, където чакаха превозните средства, за да ги транспортират до лагерите.
[4]
Оттогава майка му го видя само веднъж след две години и половина, вече с рано прошарена коса.
[5]
След няколко години го срещнах да се шляе из улиците на Дубай. Идваше на себе си, само когато сядаше пред компютъра, за да извърши всичките си тайни ритуали.
[6]
Някога бях негова майка!
Из сборника „Фесът на Моцарт“
Превод: Хайри Хамдан