Via de ontwikkelingsorganisatie Cunina vzw steun ik sinds 2008 een meisje in het arme Nepal zodat ze naar school kan gaan. Sandhya is ondertussen 16 jaar en zit anno 2017 in ‘grade 11´ (hoger middelbaar in België). In november 2017 organiseerde Cunina een inleefreis en ik ging mee.

Tijdens een inleefreis bezoek je het land niet als toerist maar ben je er te gast

Een maand voor vertrek komt de groep samen om kennis te maken. We zijn met 12 waaronder 6 nieuwelingen zoals ik die voor de eerste keer met Cunina op inleefreis gaan. Cunina begeleidster Kathleen en de anciens hebben het over primitieve omstandigheden in de bergen, hobbelige wegen, koude nachten in tentjes, opblaasbare matrassen en thermisch ondergoed. Het is me snel duidelijk dat dit geen luxereis wordt.

Kathleen vraagt me of ik het wel zal aankunnen om in de bergen te stappen. Mijn antwoord komt vliegensvlug: “Ja, ik heb ooit de Dodentocht uitgewandeld”. Dit is dan ook het enige waar ik me zeker over voel; al het overige blijft een groot vraagteken.

De hotelkamer is eenvoudig maar proper. Op de badkamer staat de douche vlakbij het toilet, zonder afscheiding of opvangbak zodat het water gewoon over de badkamervloer loopt. Eerst het toiletpapier in veiligheid brengen en zorgen dat het wc-deksel dicht is, is de boodschap. Niet voor niets staat er een vloeraftrekkertje naast de wasbak en badslippers net buiten de badkamer.

Tijdens het avondeten ontdek ik al snel dat alle medereizigers stuk voor stuk sympathieke mensen zijn. Het was een lange en vermoeiende dag dus ik kruip snel onder de wol en val onmiddellijk in een diepe slaap.

BOIIIINGGhhmmmm

Om klokslag 4 uur ‘s nachts schrik ik wakker. Eigenlijk om gongslag 4 uur. De gongslagen, het weerklinken van de dungchen (tibetaanse hoorn) en gezang luiden de dag in. Heel bijzonder allemaal maar moet dit nu echt op dit vroege uur? Overal worden metalen rolluiken opgetrokken, mensen begroeten elkaar en slaan een babbeltje; het lijkt wel alsof ze naast mijn bed staan. Ik probeer nog wat te slapen maar dat lukt niet echt. Na de eerste shock heeft zo ontwaken toch ook wel zijn charme.

‘s Namiddags worden we verwacht in de Alpine Valley School, kleuter- en lager onderwijs waarbij zo’n 150 van de 300 leerlingen Cunina petekind zijn. We mogen in alle klasjes een kijkje nemen. Kinderen in uniform zitten op de houten schoolbanken les te volgen. Sommigen kijken ons eerst heel serieus aan — er komt immers een rare bende witte mensen hun klas binnengelopen — maar heel snel krijgen we een Namaste in koor en vaak een mooie of guitige glimlach. In sommige klassen wordt voor ons gezongen, vaak de hele klas samen maar ook eens een meisje alleen die met haar prachtige stem iedereen muisstil krijgt. In een andere klas hebben de kindjes tekeningen gemaakt en krijgen we een bloemetje. Het is vertederend en doet plezier om al die lachende gezichtjes te zien.

Terwijl mijn reisgezellen nog van een kopje koffie of masala thee genieten na de lunch, ga ik eventjes buiten om het alledaagse leven gade te slaan. Alles is zo kleurrijk: de winkeltjes, de vaak prachtige kledij van de vrouwen, de hoedjes van sommige mannen. Een vrouw in traditionele kledij en met goudkleurige neusring draagt een grote, zware zak op haar schouder... een zak met een immense afbeelding van Winnie The Pooh erop.

De lokale kleermaakster zit aan haar naaimachine die aangedreven wordt via een riem die over een klein en een groot wiel gespannen is en die door de op-en-neerwaartse beweging van het voetpedaal de naaimachine laat lopen. Letterlijk een eeuw geleden gebeurde het bij ons ook op deze manier zonder elektriciteit.

Vandaag brengen we een hele dag samen met de 300 leerlingen door. De peetouders worden gevraagd om vooraan plaats te nemen op een stoel terwijl alle leerlingen zich netjes in rijen per klas opstellen. Mooi synchroon doen ze eerst enkele strekoefeningen en zingen vervolgens het Nepalese volkslied. De schooldag begint altijd op deze manier en wordt ook zo afgesloten.

Na de welkomspeech van de schooldirecteur komen hij en alle leerkrachten ons één voor één begroeten en sommigen hangen een sjaaltje om onze nek. Vervolgens komen de rijen leerlingen in beweging. Alle kinderen komen persoonlijk Namaste zeggen en hangen een bloemenkrans van stinkertjes om onze nek. Kleutertjes worden door de juffrouw omhoog gehouden zodat ze toch maar een krans om ons hoofd kunnen leggen. Het is hartverwarmend. Tegen de tijd dat de laatste leerling voorbij gekomen is, zijn we compleet bedolven onder de bloemen. Leerkrachten en Cunina-medewerkers helpen vervolgens om de meeste kransen af te nemen zodat we wat meer bewegingsvrijheid hebben.

Dan beginnen de optredens: mooi opgedirkte jongens en meisjes dansen typisch Nepalese dansen en zingen voor ons. Met een prachtige stem zingt één jongen alleen een Nepalees lied door de micro. Ik krijg er kippevel van. Na de optredens blijkt totaal onverwacht dat er ook van de peetouders een optreden verwacht wordt. Even overleggen en daar gaan we: “Ik heb de zon zien zakken in de zee... jippee ya yo, yippee ya yee!” En de gebaren erbij natuurlijk. De kinderen lachen met ons en vinden het plezant, en eerlijk toegegeven, wij vinden het ook wel leuk.

Na de lunch is het spelletjesnamiddag. Iedereen moedigt zijn favorieten aan bij het zaklopen, tijdens het touwtrekken moeten de peetouders natuurlijk het onderspit delven tegen de sterke petekinderen, we spelen ballon- en balspelletjes, … iedereen amuseert zich kostelijk.

Sandhya zegt niet zoveel uit zichzelf maar plotseling kijkt ze naar me op en vraagt heel serieus “Will you come next time?” Ja schat, ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik er de volgende keer opnieuw bij kan zijn.

Het einde van de schooldag nadert. De kinderen stellen zich op en na het zingen van het volkslied verlaten ze ordelijk de school, de meisjes in één lange rij en de jongens in een andere. Bye bye zwaaien ze in het voorbijgaan.

Nu is ook voor Sandhya en mij de tijd gekomen om afscheid te nemen. Nog een dikke knuffel en met tranen in de ogen zie ik haar het schoolterrein verlaten. I love you Sandhya!

Hogerop naar Num

We verlaten de school en onder leiding van den Everest dalen we af naar het dorpje Num. De tijd lijkt hier minstens 100 jaar stil te hebben gestaan. Er is nauwelijks elektriciteit, veel huizen zijn opgetrokken uit golfplaten, met een soort bezem zonder steel wordt er geveegd, de kleermaker heeft een grote zware strijkbout in de aanslag, een vrouw zit op de grond en is manueel een mooi stuk textiel met motief aan het weven.

Aan de kant van de weg zit een vrouw één voor één blikjes te smelten in een kommetje dat in een vuurtje staat. De man vult ondertussen een bak met aarde en ook het deksel. Hij duwt een pannetje in de aarde en haalt het er weer uit. Het deksel gaat dicht, bovenaan is een gaatje. Als er voldoende blikjes gesmolten zijn, giet hij het vloeibare metaal in de mal en maakt zo een mooie nieuwe steelpan. Zo ongezond en arbeidsintensief! Niet te geloven dat mensen op deze manier hun kost moeten verdienen. Ik realiseer me meer en meer hoe verwend wij in het rijke Westen zijn.

De liefhebbers krijgen de kans om vanaf hier te voet naar het tentenkamp te wandelen. Natuurlijk ben ik van de partij. Met z’n zessen volgen we den Everest op onverharde wegen, langs smalle paadjes tussen de rijstvelden en op steile bergpaden. De hele omgeving baadt in de gloed van het avondlicht. Voorovergebogen staan vrouwen rijst te maaien met een sikkel. Als ze ons zien, gaan ze recht staan, houden de handen (vaak nog met sikkel) tegen elkaar en groeten ons. Plots hoor ik gegiechel en ‘hello’ maar ik weet niet waar het vandaan komt. Tot ik achterom kijk naar een hoger gelegen huisje, verscholen in het groen. Een paar lachende kindergezichtjes komen nauwelijks boven de begroeiing uit. Namaste! Er wordt ons nog een flinke kuitenbijter onder de voeten geschoven en dan komt ons kamp in zicht.

Even opfrissen in het kamp en dan gaan we terug naar de vlakbij gelegen Cunina Boarding School. Nu is het een gewone schooldag voor de leerlingen. We steken ons hoofd binnen in de verschillende klassen van de lagere school. Er is engelse les, wiskunde, computerles, les over gezondheid en hygiëne, enz. Overal op en naast de houten schoolbanken liggen Cunina rugzak-boekentassen, leer- en oefenboeken en schriften van Cunina. In de kleuterklasjes zitten en liggen kinderen kris-kras door elkaar met een schriftje voor hun neus en een balpen of potlood in de hand. Nu snap ik waarom naast de deur van elke kleuterklas een rek in bamboe vol met schoentjes staat.

Deze namiddag doen we het wat rustiger aan. Surendra neemt ons mee naar een natuurlijke spa in de buurt van het kamp. Althans, dat is de bedoeling. Als we er aankomen, blijkt er geen water meer in de poel te staan. Pootje baden zit er dus niet in. Via een mooie route gaan we terug.

Schooltijd is net voorbij dus houden we nog even halt om het dagafsluitingsritueel te bekijken. De schooldirecteur krijgt ons in de gaten en vraagt dat elk van ons zou aansluiten bij een verschillende klasrij. We doen de oefeningen mee en luisteren, met de hand op het hart, naar het opgewekte Nepalese volkslied. Ondertussen heb ik het al enkele keren gehoord dus neurie ik stilletjes mee.

In het kamp maken we ons klaar voor een kookworkshop. Tijdens ons verblijf in de bergen zorgde een 5-koppige kookploeg uitstekend voor ons met stevige ontbijten en lekker middag- en avondeten. De koks zijn allemaal sherpa’s die gewoonlijk met bergexpedities meegaan. Ze kunnen in moeilijke omstandigheden heerlijke maaltijden bereiden. Geen ogenblik heb ik aan de koekjes gedacht die ik in mijn bagage gepropt had.

Het is eveneens onze laatste avond rond het kampvuur. We vragen aan de kookploeg om erbij te komen, evenals de echtgenote van den Everest want in feite hebben we vijf dagen in haar achtertuin gelogeerd. Enkele vrouwen uit de buurt komen spontaan bij ons zitten. We zijn allemaal “sathi” (vrienden) zonder onderscheid. Iemand zet nepalese muziek op via zijn gsm en we dansen rond het kampvuur. Als ik omhoog kijk zie ik weer die ongelooflijke sterrenhemel met de melkweg. Wat een heerlijke, onvergetelijke avond.

We reppen ons naar het kamp om ons voor de laatste keer (provisoir) te wassen, te ontbijten en onze bagage te verzamelen. We nemen afscheid van Leen die nog enkele dagen in de buurt blijft om vrijwilligerswerk te doen. Vanuit de jeep zie ik voor de allerlaatste keer die prachtige landschappen voorbijglijden terwijl overal kinderen te voet op pad zijn en volwassenen hun dagelijkse taken verrichten.

Op het vlieghaventje van Tumlingtar kunnen we wel inchecken maar het vliegtuig is nog niet vertrokken in Kathmandu en dus gaan we maar terug naar buiten om iets te drinken in een lokaal winkeltje met bijhorend zaaltje. Nu is het een goed moment om mijn koekjes boven te halen. Maar een uur later zitten we er nog. Ik ga buiten even kijken naar het dagelijkse reilen en zeilen. Eindelijk krijgen we bericht dat het vliegtuig in aantocht is dus haasten we ons naar de kleine luchthaven en nemen er afscheid van Surendra en den Everest. We vliegen terug het Himalaya gebergte voorbij alvorens te landen in Kathmandu.

Deze keer logeren we in het mooie Hotel Mulberry. Een beetje luxe en een heerlijke warme douche doen toch wel deugd na al die dagen kamperen. Er is goede wifi op de kamer dus ik profiteer ervan om mijn man gratis te bellen via WhatsApp. Het is fijn om zijn stem te horen en we hebben heel wat te vertellen. Toch besef ik dat ik deze ervaring nooit ten volle zal kunnen overbrengen want uiteindelijk heb ik al die tijd in een totaal andere wereld geleefd.

Sightseeing

Vandaag gaan we de sightseeing tour op. Het is een eindje rijden naar Bhaktapur, een dorp in de Kathmandu-vallei met mooie oude tempels en gebouwen. Het is even schrikken want jammer genoeg zijn een aantal gebouwen nog steeds verwoest of in volle renovatie als gevolg van de zware aardbeving van 2015. In 2010 heb ik dit nog in volle glorie kunnen aanschouwen.