Alles begon tijdens onze reis met De Moeffeleer naar Munchen in 1979. Er was één (geleende) vendelier mee: Frank Borms. Zijn aanwezigheid en kunstjes met zijn vlag gingen niet onopgemerkt voorbij en het begon bij ons te kriebelen! Dat wilden wij ook kunnen met onze groep.

We spraken met Frank af om nog die zomer te starten met een cursus vendelen in O.L.V. Waver. Zo trokken wij ergens begin juli met 4 Moeffels (Leon, Bart, Gie en Walter) naar Waver. We moesten zelf voor een vlag zorgen, een laken van 2 op 2 meter was geschikt. Ik had nog ergens een afgedankt, flanellen laken gevonden en daar wat lusjes laten aan stikken en mijn vlag was klaar. Voor stokken had Frank gezorgd, stokken uit één stuk en loodzwaar.

Na een paar raadgevingen begonnen we aan de Brechtsereeks. Die eerste les viel zwaar uit, flanel is wel lekker warm in de winter maar om er mee te zwaaien toch niet echt geschikt. Met blaren op onze handen - de stokken waren ook niet echt glad - trokken we met pijnlijke, stramme schouders weer naar huis.

Na enkele weken hadden we al enkele knepen onder de knie en kwam Frank met het idee om volgende week te gaan optreden op een of ander feest in de omgeving. Voor die gelegenheid had Frank voor echte vendelvlaggen gezorgd. Dat was een meevaller, dat zwaaide vlot maar… wat gaan we vendelen? We kenden met moeite één reeks. "Niets van aantrekken," zei Frank. "Ik ga vooraan staan en doen mij maar na. Dan komt het wel goed en anders, dan doet ge maar wat".

We hebben wat gedaan, maar of het goed of een knoeiboel was? Dat laat ik in het midden. Zoiets zouden wij nu zeker niet meer doen. Na de zomer waren de bijeenkomsten in Waver voorbij, vanaf dan moesten we zelf onze weg zoeken. De stokken, die mochten we nog een tijdje lenen tot we eigen materiaal hadden. We waren vertrokken en we zijn na iets meer dan 40 jaar nog bezig!

Ingestuurd door: Walter Frederickx

We gaan even terug in de tijd, naar 1983, onze tweede buitenlandse reis met de groep en wel naar Tipperary in Ierland. Als je nu denkt dat ik het ga hebben over de stormachtige reis, dan ga ik u teleurstellen.

Die eerste zondag van september was er in Tipperary in het kader van het 'Festival of Peace' een parade voorzien waaraan we met De Moeffeleer deelnamen samen met ruim 300 Ierse dansers. Er was veel volk op de been op deze winderige dag, de mensen stonden rijen dik langs de straten en aan applaus was er geen gebrek.

Op een gegeven moment begonnen we in de stoet te vendelen, niets bijzonders, gewoon het Klein Reekske maar water toen gebeurde was voor ons wel ongewoon. Voor ons kwamen de mensen op de straat om beter te kunnen zien maar dat gebeurde ook achter ons zodat we binnen de kortste keren omsingeld waren door een pak mensen. Er was geen doorkomen meer aan, we konden niet voor of achteruit.

Pas na tussenkomst van de begeleiders van de parade werden we ontzet uit de omsingeling. Niet voor lang echter, want even verder gingen we dansen en dan hadden we het weer zitten. De 'Tipperary Post' was vol lof over de deelname van De Moeffeleer.

Bewijzen van deze 'incidenten' zijn te vinden in krantenknipsels en op foto's.

Ingestuurd door: Walter Frederickx

Terug naar vorige eeuw, 1993. Met De Moeffeleer naar Estland. Een aantal van onze actieve leden zullen daar zeker nog mooie herinneringen aan hebben. Daar valt dan ook heel wat over te vertellen en er deden zich dan ook al veel sterke verhalen de ronde...

Eentje om te beginnen. 14 en 15 juli zouden we door brengen op Kihnu, een eiland in de Baltische zee, tegenover de kust van Estland. Daar zouden we ook een optreden hebben. We hadden het hoogst nodige ingepakt en alles wat we nodig hadden voor het optreden verzameld.

Een veerboot die maar om de twee dagen de oversteek maakte, bracht ons naar de overkant naar de haven, niet veel meer dan een stijger, net zoals bij het vertrek. Vanaf hier was het nog enkele kilometers te voet langs een aarden weg (verharde wegen waren er niet). Soms slechts een kleine meter breed, met links en rechts struiken en netels. Wij allemaal netjes achter elkaar. Om de kledij te verplaatsen gebruikten we de vendelstokken als draagstok (denk maar aan een luiaard die aan zijn tak hangt). Primitief, maar het lukte.

Dat de slaapplaats geen één sterren hotel zou zijn, hadden we al begrepen. Een planken vloer en een luchtmatras die - misschien - niet afliep. Eerst een wandeling maken over het eiland, maar niet voordat er ons iets goed werd ingeprent: als je een brommer of een toevallige auto hoort afkomen, ga dan helemaal aan de kant want waarschijnlijk is de bestuurder dronken. En daarmee was het grote probleem op dit eiland al meteen duidelijk. Buiten een piepklein kerkje en vissersnetten op het strand, was er niet veel te zien.

Het avondeten buiten onder een afdak, een kom soep en daarna gebakken vis met een stuk brood. Alles lekker oppeuzelen met de handen, want bestek was er niet op het eiland. Smakelijk was het wel. Daarna een bezoekje aan het toilet. Hier vlogen we met een tijdscapsule terug in de tijd. Een plank met een gat in, nog iets erger dan in de tijd van mijn grootouders, om van de bijpassende geur maar te zwijgen.

's Avond werd er een eindje verder een kampvuur aangelegd: zo hadden we wat licht in de duisternis. Er werd gedanst en koffie (of iets anders) gedronken met overal een flinke scheut Talliner in, want "daar kunt ge goed van slapen". En onder ons gezegd: hoe ze die koffie maakte, dat is een verhaal apart.

Maar eerst een plaatsje zoeken in de zaal, luchtmatras opblazen, nog een tijdje wakker gehouden worden door het lawaai uit de drankgelegenheid aan de zaal en dan... slapen maar.

Dat het in Estland, dat nog niet zo lang onafhankelijk was, geen luxeleventje was, dat wisten we voor we vertrokken maar dit was toch wel erg confronterend. Over deze reis valt zeker nog veel meer te vertellen maar we hebben nog wat tijd nu de 'ophokplicht' weer wat langer geworden is.

Ingestuurd door: Walter Frederickx

We keren terug naar 1995, Volkskunstgroep De Moeffeleer was te gast in Büchlberg in Duitsland. Rita en ik waren samen met Katrien en Katelijne te gast bij de familie Mayer. We kenden Ernst en Andrea al van vroeger en het klikte zeer goed.

We hadden die dag een vrije avond en bij het avondeten vertelde Andrea dat een jager een reebok mocht schieten in het jachtgebied van Ernst. Hij zat al enkele dagen geduldig te wachten in zijn uitkijkpost maar zonder resultaat. We zaten nog wat te kletsen tot er plots een geweerschot klont. Dat was even schrikken natuurlijk maar al gauw kwam het bericht dat de bok geschoten was.

We lieten de tafel met de afwas voor wat het was en gingen, samen met een gezin dat op vakantie was bij de familie Mayer, naar de open plek achter het huis, vlakbij het bos. Daar werden we opgewacht door Ernst en de jager maar van de bok was er geen spoor.

Dat werd dus zoeken, maar niet zonder de waarschuwing dat het aangeschoten dier was gevlucht en best nog gevaarlijk kon zijn.Een tijdje later werd het dode dier gevonden en naar de rand van het bos gesleept. Daar waren we getuigen van een ceremonie die we nog nooit gezien hadden, het ging er allemaal heel plechtig aan toe.

Eerst vroeg de jager toestemming om de bok te mogen schieten. Vervolgens brak hij een dennentakje af en stak het in de muil van het dier als teken van zijn laatste eten, ook de eigenaar van het jachtgebied kreeg een takje als erkenning van zijn eigendom.

Maar daarmee was het nog niet gedaan. De bok werd ter plaatse proper gemaakt. Eerst werden zijn 'edele' delen afgesneden met de woorden "dat hij daar genoeg plezier aan heeft gehad en die nu niet langer nodig had". De bok werd opengesneden en de niet bruikbare inhoud zou achtergelaten worden voor de andere dieren in het bos (geen probleem, morgen is alles hier weg). Nog een laatste stukje van de ceremonie, diegene die het dode dier gevonden had mocht een stuk van het wild kiezen. Dat werden de vier pootjes om er een kapstok mee te maken.

Er dan was het tijd voor een feestje. De wijn werd bovengehaald en er waren nog hapjes in huis. De jager bleek ook nog goed accordeon te kunnen spelen en natuurlijk werd er gezongen, gelukkig kenden we een aantal gemeenschappelijke liedjes. Verhalen werden verteld door de jager over zijn liederlijke leventje in Frankrijk tijdens WOII, maar op D-day was hij aan het strand van Normandië en dat was wel wat minder. Het werd laat die avond (een beetje een constante tijdens ons verblijf) maar het was er eentje om in te kaderen.

Ingestuurd door: Walter Frederickx

Bij Volkskunstgroep De Moeffeleer hebben we de goede gewoonte om regelmatig te feesten. Zo was dat ook toen onze groep 25 jaar jong werd. We hadden voor die zaterdag al een heel programma op poten gezet, met als thema 'kijk en doe mee'.

Hiervoor hadden we ook de Lichtaardse kloppers uitgenodigd en waren er volksspelen en demonstraties van oude ambachten voorzien met de bedoeling deze ook zelf eens te proberen.

Toen Leon, onze toenmalige voorzitter, dit aankondigde op de algemene vergadering van de cultuurraad werd gevraagd of de gemeente dit initiatief mocht overnemen op zondag als 'feest van de Vlaamse gemeenschap'. Twee feesten in hetzelfde weekend is toch van het goede teveel en de cultuurraad zat zonder inspiratie.

Geen probleem, dat had voor ons het enorme voordeel dat alle materiële problemen opgelost waren en we hadden toch een dikke vinger in de pap te brokken. Tien andere Duffelse verenigingen sprongen mee op de kar.

We hadden geluk, twee weken voor onze grote dag was het koud en nat, geen weer om buiten te komen, een beetje zoals nu, maar dan bleven we helemaal uit vrije wil binnen. Maar die zondag was het warm en scheen de zon overvloedig en heel Duffel kwam uit zijn kot. Het werd een reuzefeest op De Locht met veel volk en uitgelaten sfeer, een feest zoals we in geen jaren nog hadden gezien.

De Moeffeleer had voor een bevriende spreker gezorgd met, hoe kan het ook anders volkskunst als onderwerp. Natuurlijk was er ook een gesmaakt optreden van onze groep, een lenteprogramma met alles er op en er aan: Meiboomdans, de Margriet, spelletjes, een kroning.

Het was een prachtige dag helemaal gekruid met Moeffels enthousiasme.

Ingestuurd door: Walter Frederickx

Ons 25e werkjaar stond voor de deur, dat mochten we niet ongemerkt laten voorbij gaan. Dat gingen we vieren, maar niet alleen. Vendeliers uit de omgeving werden aangeschreven en er werd ook contact gezocht met vendelgroepen buiten de landsgrenzen: Duitsland, Frankrijk, Italië, ... maar uiteindelijk was het Oostenrijk dat beschikbaar was.

Zij zouden met acht leden naar Duffel komen. Een kleine groep, daarvoor gastgezinnen vinden was geen probleem. We hadden een primeur: de vendeliers zouden met het vliegtuig naar hier komen. Heinz kwam helemaal alleen met de auto met het materiaal, de zeven andere kwamen na met de vlieger.

Op de bewuste dag reden we met enkel auto's naar Zaventem om onze gasten te ontvangen. Probleempje... We wisten niet hoe we die mensen moesten herkennen en een bordje hadden we niet bij.

Dan maar goed uitkijken naar een man (Heinz) in de aankomsthal die er Oostenrijks uitzag? Dat was natuurlijk niet mogelijk. Dan maar een andere optie nemen, uitkijken naar zeven mannen die ongeveer gelijk buiten komen en naar één andere man gaan. En dat lukte, we hadden onze gasten gevonden!

We reden naar de Perwijsstraat voor een eerste kennismaking en avondeten. Voor de gelegenheid hadden wat dranken van eigen bodem in huis gehaald die gretig geproefd werd. Het was al direct een leutige avond en van onze drankvoorraad schoot niet veel meer over, die mannen konden er wel tegen.

Ons goed gevulde feestweekend met de vendeliers was gestart en het werd een voltreffer.

Ingestuurd door: Walter Frederickx

In de zomer van 2005 gingen we met de Moeffeleer naar Steiermark (in de buurt van Graz) in Oostenrijk. Doordat mijn ouders ook volksdansen, had ik al vaak buitenlandse reizen mee gedaan. Maar nu ging ik voor het eerst alleen mee en bleven mijn ouders thuis. Dit was dus voor mij een zeer spannende reis! Bij het lezen van het verslag in het Moeffeltje dat op die reis volgde komen er weer heel wat herinneringen boven. Te veel om op te noemen, maar er waren toch enkele die me zijn bijgebleven. Ik leerde mierikswortel kennen, ik verkocht Hilde een mep tijdens een wandeling in een poging mijn val te breken, hoe je ook met 4 synchroon kan dansen of eerder bewegen op Oostenrijkse muziek, dat wijn met spuitwater ook wel te drinken is... En zoals altijd met de Moeffeleer werd er enorm veel plezier gemaakt! Zeker die vrijdagavond wanneer we door de burgemeester werden getrakteerd op lekkere kip met groenten, brood en heel veel wijn, misschien wel een beetje te veel wijn? Terwijl we nog met een aantal 5 meisjes aan 1 kant van de tafel op een bank zaten werd de tafel voor onze neus weg gehaald om de dansvloer te vergroten. En daar zaten we dan, alle 5 op dezelfde manier. Alle 5 met een glas Shilcherwijn (al dan niet met Sprüdelwasser) in dezelfde hand, benen gekruist en maar lachen.

Er zijn nog een heleboel leuke momenten gepasseerd, maar voor mij is dit wel een top moment.

Ingestuurd door: Mieke Jacops

In 2009 trokken we met onze groep naar Sopron in Hongarije. Het was een verbroedering zoals we ze talrijk in onze geschiedenis hebben. Een reis naar een prachtig land, met een broeierige zon, enkele fantastische optredens (in een put, aan een meer en in een prachtig kasteel) en een erg fijne gastgroep!

En er werd zelfs - door Eline Knops - met een narrenstok op het hoofd van een echte prins geslagen. Wat een reis!

Ingestuurd door: Martijn Roelen

Ieder jaar is het tijdens het ineen steken van de spelletjes weer afwachten hoe de deelnemers erop zullen reageren. We proberen er dan ook ieder jaar een opdracht in te steken die anders dan anders is. De meiboomplanting van 2017 stond in het teken van de ratrace, alles moet steeds sneller en beter gaan.

Eén van de opdrachten die mij nu nog bij blijft was voor de +16 jarigen en ging als volgt: ze kregen een lijst met daarop 30 opdrachten die ze moesten uitvoeren binnen 3 minuten. De eerste opdracht was: "lees alle opdrachten". Wanneer ze dit deden, stond bij één van de laatste opdrachten: "voer enkel opdracht 5-9-16-22 uit". Op het terrein lag het materiaal voor alle opdrachten, maar deze moesten dus niet allemaal uitgevoerd worden. Het was dus heel grappig om mensen bijvoorbeeld als een haan te horen kraaien of boven op een stoel te zien klimmen terwijl dit niet nodig was.

Naarmate de tijd verder ging, zag je mensen ineens schrikken wanneer ze door hadden dat ze niet alle opdrachten moesten uitvoeren doordat ze dan wel alle opdrachten gelezen hadden.

Ingestuurd door: Annelies De Smet

Een zangstonde op een avond tijdens het weekend van de volksdans in de Westhoek. Helemaal geen spectaculaire gebeurtenis maar toch een moment waar ik het nu nog warm van krijg. Weet je nog, we gingen die zaterdagavond eerst naar Ieper, luisteren naar de Last post aan de Menenpoort. Het was fris en dan begon het nog te regenen ook.

Terug in ons verblijf gingen we in een kring zitten en was het zangstonde. Om de beurt brachten we een liedje aan, een canon werd gezongen. Het zal bij iedereen wel anders zijn maar het werd warm in het lokaal, een warmte die niet van de kachel kwam maar uit de groep. Het is maar een eentje van de 101 (en nog veel meer) mooie herinneringen aan de talrijke activiteiten van Volkskunstgroep De Moeffeleer, ook groot in kleine dingen.

Ingestuurd door: Walter Frederickx

Op het weekend van de zaterdagavondgroep van vorig jaar zochten we met z'n allen De Mol. Eén iemand deed dat weekend heel erg haar best om de opdrachten te doen mislukken, en om anderen op het verkeerde been te zetten.

Tegen het einde van het weekend zaten de meeste mensen weliswaar op het juiste spoor, maar hoe De Mol echt haar best had gedaan, zich soms hilarisch van den domme hield, 's nachts stiekem ging mollen... En dan de uiteindelijke onthulling... Hilde, je was een fantastische Mol en je hebt daar voor mij een favoriete herinnering van gemaakt!

Bekijk hier nog eens de stiekem verborgen tip!

Ingestuurd door: Kurt De Mey

Aangezien ik nog maar net iets meer dan een jaar lid ben van de Moeffeleer en het aantal Moeffelmemories voor mij dus nog serieus moet stijgen, heb ik als herinnering gekozen voor het recente kleuterproject waar ik trots deel van mocht uitmaken!

Het was een uitdaging. In het begin was er stress, onzekerheid... Wat moesten we verwachten van de kleuters? Hoe konden we er samen het beste van maken? Uiteindelijk werd het een avontuur met de meest geweldige kleuters ooit. Iets om nooit te vergeten! Beelden die me nog lang zullen bij blijven zijn de gekleurde handjes tijdens het vingerverven en de gezichtjes besmeurd met chocolade tijdens ons eetfestijn.

We hebben verschillende landen bezocht, verschillende knutselwerkjes gemaakt, de Sint op bezoek gehad en zoveel leuke dansjes geleerd. Niet alleen de kleuters hebben daar iets bijgeleerd en zich daar kunnen amuseren, ook als leiding was het super leerrijk en plezant om 'dansles' te mogen geven aan die schatten van petotterkes! Nog een dikke merci aan Veerle om ons hier zo goed in te begeleiden, en natuurlijk ook aan Hilde die voor ons telkens haar accordeon bovenhaalde en zelfs de 'onmogelijke' Mowrah Cawkah voor ons live kon spelen.

Wat vind ik het jammer dat we niet hebben kunnen afsluiten in stijl door de quarantaine. Maar hopelijk krijgen we de kans voor een weerzienmoment in stijl!

Ingestuurd door: Karen Wuyten