Дзям’янаў Іван Мікітавіч

Вось ужо 65 гадоў над Беларуссю ззяе мірнае сонца. За права быць свабоднай наша краіна заплаціла па сённяшніх дадзеных жыццём кожнага трэцяга свайго жыхара. Тых, хто спазнаў, што такое вайна, з году ў год становіцца ўсё менш. Радзеюць ветэранскія рады. І таму ўспаміны жывых сведкаў тых далёкіх для нас падзей маюць найвялікшую каштоўнасць.

Не так даўно лес падарыў мне незабыўную сустрэчу з цудоўным чалавекам, ветэранам Вялікай Айчыннай вайны Іванам Мікітавічам Дзям’янавым. Нарадзіўся ён у невялікай вёсачцы Палёнка Горацкага раёна. Акрамя яго, у сям’і было яшчэ двое дзяцей – браты Кірыл і Фока.

Калі Івану споўнілася дванаццаць, памёр бацька, і ўся дапамога маці па гаспадарцы лягла на кволыя дзіцячыя плечы.

Жыццё ішло сваім парадкам, вяскоўцы рабілі планы на будучае, але споўніцца ім не ўдалося.

Вераломны напад на нямецка-фашысцкіх акупантаў на доўгія чатыры гады прынёс гора, пакуты, нястачу мірным жыхарам. Івану Дзям’янаву на той час споўнілася 18 гадоў. Нянавісцю да ворага кіпела ў яго юнацкае сэрца. Ён не мог і не жадаў мірыцца з тым, што чужыя, паганыя боты топчуць родную зямельку, здзекваюцца з землякоў. Гэта нянавісць прывяла яго ў партызанскі атрад брыгады «Звязда», якой камандаваў М. I. Кітаеў.

– Цяжка даводзілася партызанам, – успамінае Іван Мікітавіч. – Не хапала боепрыпасаў, ежы. У верасні 1942 года наш атрад трапіў у акружэнне. Харчовыя запасы амаль скончыліся, і нам прыйшлося забіць адзінага каня. Але ж проку ад гэтага было мала. Кожнаму дастаўся кавалачак мяса памерам з запалкавы карабок. I есці яго трэба было сырым, бо вогнішча раскладваць забаранялася, каб не выдаць сябе.

На 18-ы дзень акружэння камандаванне вырашыла разарваць кальцо ў слабым месцы, там, дзе было балота. Сабралі групу людзей і пайшлі ў наступленне. Бой выдаўся не з лёгкіх, але ж задуманае ўдалося здзейсніць. Атрад выйшаў з акружэння. А пазней злучыўся з войскамі Чырвонай Арміі.

Смела і мужна змагаўся на франтах Іван Дзям’янаў. Яго гераізм адзначаны трыма баявымі ордэнамі і шматлікімі медалямі.

Мы, сённяшнія нашчадкі, удзячныя Івану Мікітавічу Дзям’янаву і ўсім ветэранам за мір і спакой, за шчаслівы сённяшні дзень.

Кудзін, Н. Шляхам мужнасці і славы / Н. Кудзін // Сцяг Саветаў. – 2009. – 8 мая. – № 36.