Міхейчык Мікалай Іванавіч

Прыемна, што нягледзячы на свой «сур’ёзны» узрост, Мікалай Іванавіч Міхейчык учэпіста трымае ў памяці ўсё, што звязвае яго з мінулым. Мінулым і баявым, і мірным...

Кастрычнік саракавога. 20-гадовы Мікалай прызываецца Асіповіцкім райваенкаматам у Чырвоную Армію. Накіроўваецца ў Ленінград, дзе ідзе фарміраванне падраздзяленняў. Потым – станцыя Алатаў у Карэліі, танкавая рота 187-га асобнага разведбатальёна, дзе рыхтуюцца механікі-вадзіцелі.

У сакавіку – перагрупіроўка войск, і пасля сустрэчы з «пакупнікамі» Міхейчык трапляе на станцыю Дзібуны пад Ленінградам, дзе дыслацыруецца полк цяжкіх танкаў і вучэбны батальён механікаў-вадзіцеляў. 18 чэрвеня 1941 года ён атрымоўвае на рамзаводзе Т-26 і накіроўваецца ў раён Выбарга, адкуль і распачынае свой баявы шлях.

Абарона Ленінграда, першае раненне. На сваім танку механік-вадзіцель выцягвае падбітыя баявыя машыны. Зноў раненне, 633-ці палявы шпіталь. Пасля вяртання ў строй прымае ўдзел у баях на Калінінскім фронце, потым – пад Ржэвам, у сорак другім абараняе Каўказ. Чарговае раненне і вяртанне на фронт. Яса-Кішынёўская аперацыя, вызваленне Румыніі, Венгрыі, Аўстрыі, Чэхаславакіі. У пераможным годзе ў складзе 4-га матарызаванага палка механік-вадзіцель Міхейчык удзельнічае ў разгроме Квантунскай арміі імперыялістычнай Японіі, дзе і завяршае свой баявы шлях.

I вось – сорак шосты. Вяззе, цудоўнае месца на Асіповіччыне. Учарашні танкіст пасля жорсткіх часін ваеннага ліхалецця ўрэшце дома. Асэнсаванне мінулага будзе потым, а тады трэба было брацца за новую, ужо мірную працу. I распачалася яна для яго з будаўніцтва мясцовай гідраэлектрастанцыі: напачатку – у якасці дызель-матарыста лесапільнага цэха, потым – брыгадзіра. Умелыя рукі і талковая галава заўсёды знойдуць сабе занятак – так і тут. I ён разам з таварышамі сапраўды рабіў усё, каб станцыя што хутчэй запрацавала, пачала прыносіць усім карысць. I яны дабіліся свайго: у 1951 годзе была запушчана першая гідратурбіна, а праз 2 гады наша ГЭС цалкам увайшла ў эксплуатацыю. Сам жа Мікалай Іванавіч асвойвае спецыяльнасці турбамашыніста і электраманцёра.

Яму пашанцавала рабіць з такімі людзьмі, як Мікалай Іванавіч Андрыевіч, Пётр Канстанцінавіч Рублеўскі, Уладзімір Кузьміч Дзмітровіч, Мікалай Іванавіч Ляшчук. Ен працаваў разам з першым дырэктарам ГЭС Уладзімірам Сяргеевічам Марозавым і галоўным інжынерам Лаўрэнціем Рыгоравічам Комарам, наступнымі кіраўнікамі Сямёнам Ігнатавічам Байчуком, Мікалаем Мікалаевічам Касічкіным і многімі другімі. Пра якіх і цяпер успамінае толькі добрым словам.

Цудоўная ў Мікалая Іванавіча і жонка, Таццяна Фёдараўна. Лёс яе лёгкім аніяк не назавеш: 15-гадовую дзяўчынку ўгналі фашысты ў Нямеччыну, так што салодкага жыцця ў немца-гаспадара не было. Сама яна мясцовая, вёску ведае выдатна, і Міхейчыкі шкадуюць, што паціху тут застаецца ўсё меней старажылаў, што пакідаюць белы свет добрыя людзі. Хаця і разумеюць, што ў гэтым плане жыццё не выправіш...

Ваенныя гады М. І. Міхейчыка адзначаны двума ордэнамі Айчыннай вайны 1 і 2 ступеняў, двума ордэнамі Чырвонай Зоркі, дзвюма медалямі «За адвагу», медалямі «За абарону Ленінграда», «За абарону Масквы», «За абарону Каўказа», «За ўзяцце Будапешта», «За ўзяцце Вены», «За перамогу над Германіяй», «За перамогу над Японіяй», многімі юбілейнымі медалямі. Хапае ў ветэрана і ўзнагарод за мірную стваральную працу – ордэн Леніна, медаль «За добрасумленную працу» і г.д.

46 гадоў аддаў гэты чалавек энергетыцы роднай краіны – і ні за адзін з іх ні яму, ні яго блізкім не сорамна.

Бяляўскі, В. Гідрабудаўнік – ардэнаносец / Васіль Бяляўскі // Асіповіцкі край. – 2003. – № 90. – 22 лістапада. – С. 2.