Кутынка Міхаіл Данілавіч

Дзіма Яромаў – дзевяцікласнік Дрычынскай сярэдняй школы. У рэдакцыі нашай газеты яго ведалі як удзельніка мастацкай самадзейнасці, выканаўцу прыпевак пад акампанемент бацькі. Аказалася ж, што ёсць у хлопца і іншае захапленне. Так, ён рашыў сабраць і падрыхтаваць для свайго школьнага музея матэрыял пра земляка, якога сёння хаця і няма ў жывых, але памяць пра якога павінна застацца назаўсёды. Як сведчыць сам Дзіма, у рабоце яму значна дапамог падпалкоўнік у адстаўцы Уладзімір Данілавіч Кадзет.

Працавітай была сям’я Кутынкаў. Атрымаўшы пасля Вялікай Кастрычніцкай сацыялістычнай рэвалюцыі ад улады зямлю, усе шчыра працавалі на ёй. У гаспадарцы трымалі шэсць кароў, пяць коней. Была кузня, дзе пастаянным наёмным кавалём рабіў Антон Красноўскі, які прыехаў з Петраграда ў канцы грамадзянскай вайны. Сям’я стала зажытачнай, яе сталі лічыць кулацкай.

У перыяд калектывізацыі 1930-1932 гадоў па рашэнню сельскага сходу вёскі Крамок сям’ю раскулачылі. Ініцыятарам гэтага выступіў каваль Антон Красноўскі. Кузня, каровы і коні сталі калгаснымі. Але ні гаспадар Даніла Кутынка, ні яго сыны не вялі ніякай барацьбы супраць калгаснікаў і калгаса. Наадварот, яны самі сталі членамі калгаса, добрасумленна працавалі.

У Міхаіла Кутынкі было два браты і тры сястры. Малодшы брат і сёстры памерлі да вайны. А старэйшы брат Ігнат у гады Вялікай Айчыннай вайны служыў у Чырвонай Арміі. Быў паранены. Вайну закончыў у Германіі.

Не служыў акупацыйнай уладзе і Міхаіл. Пры з’яўленні партызан ён устанавіў з імі сувязь, аказваў неабходную дапамогу. Цераз Міхаіла Данілавіча звязаўся з партызанамі 2-й Мінскай чырвона-партызанскай брыгады і Уладзімір Данілавіч Кадзет.

Міхаіл Данілавіч першым з аднавяскоўцаў у ліпені 1943 года пайшоў у партызаны. Хадзіў у засады пад Тальку, удзельнічаў у іншых баявых заданнях.

Найбольш жа ярка патрыятызм і мужнасць Міхаіла Данілавіча праявіліся ў радах Чырвонай Арміі. Ён быў прызваны ў верасні 1944 года і накіраваны ў 67-ю механізаваную брыгаду 1-га Беларускага фронту. Служыў у сапёрным падраздзяленні. Менавіта тут праявіліся ініцыятыва і знаходлівасць салдата.

Вясна 1945 года. На адным з участкаў фронту ў выніку цяжкага бою была перарвана сувязь з байцамі на плацдарме, адрэзаным ад асноўных часцей водным рубяжом. Плысці на лодках нельга – рака пакрыта лёдам. Ісці па ім ці паўзці таксама нельга – лёд быў нетрывалы, з прамоінамі. А сувязь неабходна ўстанавіць. Знаходлівы салдат Міхаіл Кутынка папрасіў камандзіра роты даць яму дзве дошкі. Рызыкуючы жыццём, адважны салдат пераадолеў рыхлы лёд – сувязь была ўстаноўлена. За кемлівасць, адвагу і знаходлівасць баец Міхаіл Данілавіч Кутынка быў узнагароджаны ордэнам Славы 3-й ступені.

Другі раз мужнасць і гераізм М.Д. Кутынка праявіў пры размініраванні праходу для танкаў пад агнём праціўніка. Ужо на тэрыторыі Германіі.

Два сапёры перад гэтым загінулі. Абстаноўка ж патрабавала тэрмінова даць ход баявым машынам. Выкарыстоўваючы складкі мясцовасці, праяўляючы спакой і разважлівасць, па-майстэрску валодаючы шчупам і рукамі, абясшкоджваў ён міны. Праход быў зроблены. Танкі пайшлі наперад.

За мужнасць і гераізм Кутынка быў прадстаўлены да ўзнагароджання ордэнам Чырвонай Зоркі, які і атрымаў.

Пасля вайны Міхаіл Данілавіч з кастрычніка 1945 года працаваў у калгасе кавалём. Ганарыўся баявымі ўзнагародамі. Школьнікам, якія прыходзілі да яго, расказваў аб вайне, мужнасці воінаў і партызан. У гэтыя мінуты яго вочы і твар свяціліся радасцю.

Пражыў М.Д. Кутынка 72 гады. Памёр у 1980 годзе. Пахаваны на крамокскіх могілках.

Баявыя ўзнагароды сапёра // Асіповіцкі край. – 2002. – № 36. – 8 мая. – С. 2.