Кашлач Павел Паўлавіч

Бываюць падзеі і нават вельмі важныя для свайго часу, якія ўсё ж сціраюцца з людской памяці і становяцца набыткамі толькі архіўных сховішчаў. Але ёсць і такія, значнасць якіх непадуладна часу і нават наадварот, кожнае дзесяцігоддзе з узрастаючай сілай падкрэсліваецца іх веліч, роль у гісторыі. Як Перамога ў Вялікай Айчыннай, памяць пра што захоўваецца і перадаецца.

Вось і Павел Паўлавіч Кашлач – добры, сумленны, працавіты чалавек, які жыве на адной са старэйшых вуліц Каменіч у сваёй невялікай утульнай хаце з прыгожа-мілым дагледжаным дворыкамі сёння добра памятае тыя цяжкія дні ваеннага ліхалецця. I калі мы, вучні шостага класа разам са сваёй настаўніцай Н.С. Вікторчык, зазірнулі да ветэрана напярэдадні вялікага свята, каб павіншаваць чалавека ды даведацца з першых вуснаў пра тыя далёкія для нас падзеі, ён многае расказаў. Хаця і не адразу: цяжка ўсё ж даюцца падобныя ўспаміны...

У армію Павел Паўлавіч быў прызваны ў саракавым годзе. Служыў у пагранічных войсках, лёс занёс яго ажно ў Маньчжурыю, дзе і сустрэў вестку аб пачатку вайны. Пазней быў перакінуты пад Маскву, ваяваў у 171 стралковым палку. Удзельнічаў у баях пад Арлом, дзе ў ліпені 1943 года і быў цяжка паранены ў брушную поласць. Больш за 2,5 месяца праваляўся ў шпіталі ў Вятцы, перанёс чатыры аперацыі і ўсё ж выкарабкаўся, застаўся на гэтым свеце. Праўда, у верасні сорак чацвёртага быў камісаваны і вярнуўся дадому – да маці і двух братоў, якія раней амаль нічога не ведалі, што ў яго і як. Да шчасця, яны былі ўсе жывыя, але без хаты, якую спалілі немцы. Так што вестку аб перамозе ён сустрэў дома – радасці тады канца не было...

Павел Паўлавіч не можа без хвалявання ўспамінаць сустрэчу ў шпіталі з землякамі-бабруйчанамі – яна вельмі дапамагла яму ўстаць на ногі, выжыць. Удзячны ён і ім, і наогул сябрам, не пакінуўшым на полі бою, вынесшым з-пад куль:

– За што атрымаў ордэн Айчыннай вайны? Нават і не ведаю, як сказаць – ваяваў, як усе. Можа, за той цяжкі бой пад Арлом? Аднак тут толькі маёй заслугі зноў жа няма, мы разам з сябрамі справу рабілі...

Нялёгкім было ў яго і пасляваеннае жыццё, калі працаваць за дваіх прыходзілася, ды яшчэ і будаваўся. Вытрымаў. Вось толькі і дагэтуль не даюць спаць спакойна раны, якія хаця, здаецца, і зарубцаваліся, аднак увесь час нагадваюць аб сабе. Ды і страты блізкіх, любых жонкі і сына, таксама падарвалі і без таго дрэннае здароўе...

На развітанне ветэран з задавальненнем паведаміў, што паабяцаў яму старшыня Савета недзе бліжэй да свята Перамогі памяняць падрубы ў хаце. Значыць, не страціў гэты чалавек жыццёвага аптымізму, аб заўтрашнім дні марыць, верыць, што наперадзе лепшае жыццё чакае. I дай Бог, каб і ён, і ўсе нашы ветэраны што даўжэй заставаліся ў страі!

Заставайцеся ў страі / вучні 6 класа Каменіцкай СШ // Запаветы Леніна. – 2000. – 6 мая. – С. 2.