Папкоўская Марыя Васільеўна

Пройдзена амаль 90 гадоў нялёгкімі жыццёвымі пуцявінамі. Было на іх усё: радасць і выпрабаванні, праўда, шчасця значна менш, чым кпопатаў. Было ўсё тое, чым жыло пакаленне, да якога належыць Марыя Васільеўна Папкоўская.

Замошша – бацькаўшчына Марыі Васільеўны. За бацькавым сталом збіралася ладная сямейка, ажно сем душ.

Галодныя студэнцкія гады ў Мінскім педагагічным вучылішчы прабеглі хутка. Вучоба закончана. У 1932 годзе прызначылі на працу настаўніцай пачатковых класаў. З вялікай ахвотай і задавальненнем прынялася за справу...

Пачалася Вялікая Айчынная вайна. Разам з маленькай дачушкай на руках колішняя настаўніца стала партызанкай атрада № 211 імя Ракасоўскага, які дзейнічаў на тэрыторыі нашага раёна. Надышлі гады цяжкіх баёў, смелых налётаў на варожыя гарнізоны. Не дрыжэла за сваё жыццё. Рызыкавала ім ледзь не кожны дзень, бо шанавала і берагла яшчэ вышэйшае – дзяцей і Радзіму.

Былі смутак і туга, калі прыходзілася развітвацца з блізкімі і дарагімі, з сябрамі-партызанамі, што гінулі ў баях з ворагам. Пра смеласць і мужнасць, самаадданасць і гераізм Марыі Васільеўны гавораць яе ўзнагароды: ордэн Айчыннай вайны 2 ступені, медаль «За адвагу».

...Як толькі вызвалілі наш раён ад варожых захопнікаў, у вясковай настаўніцы была свая мэта, свой занятак, аблюбаваны яшчэ ў мірны час: «Не раз здавалася, што перажыць вайну наўрад ці давядзецца. А ўцалею, выжыву – адно будзе: няспынная праца чорнарабочай на ніве асветы...», – успамінае Марыя Васільеўна. Так, яна адразу бярэцца за аднаўленне работы школы. Сама, разам з іншымі жыхарамі вёскі Замошша, расчышчае будынак, уякім фашысты размяшчалі канюшню, прымаецца за любімую справу – навучанне дзяцей.

Усё сваё жыццё Марыя Васільеўна добрасумленна і шчыра вучыла паДрастаючае пакаленне. Так сталася, што ў 35-гадовым узросце засталася ўдавою, адна падняла дзвюх дачок, дала ім вышэйшую адукацыю, а галоўнае – выхавала іх сапраўднымі людзьмі. Не толькі родныя дзеці з любоўю і павагай адносяцца да Марыі Васільеўны. Не адно пакаленне вучняў «прайшло» праз яе рукі, і ўсе яны з душэўнай цеплынёй і ўдзячнасцю ўспамінаюць сваю першую вясковую настаўніцу, калі здараецца выпадак, заўсёды цікавяцца яе здароўем. А ці не гэта ёсць удзячнасць за працу?

Гэта вельмі добра, калі чалавек адданы сваёй справе ўсёй сваёй істотай – сэрцам і перакананнямі, калі ён настойліва крочыць да мэты і заўсёды застаецца самім сабою.

Валадзько, Т. Няспынная праца на ніве асветы / Таццяна Валадзько // Асіповіцкі край. – 2003. – № 22. – 22 сакавіка. – С. 4.