De la fragilité...
Broosheid
De la fragilité...ou comment une victoire peut entraîner un épuisement...
Broosheid... of hoe een overwinning kan tot uitputting leiden ...
Ballade annuelle de #Dyadis...journée de joie, journée remplie de challenges...
Mais avec #Itch, tout est possible...ou presque. Jamais nous avons pu être à un repas chez une personne inconnue...Challenge n°1 était donc de tenter le tout pour le tout...le moment passé chez la maman de Carla, en compagnie de Ronny et Lieve était formidable. Sans oublier la présence de #Itch, Qwatta et Lotus, puis le petit chien de la maman de Carla.
M. a géré comme un chef, il était content, bavard (enfin, bavard pour quelqu’un qui était non-verbal la moitié de sa vie), charmant, souriant...heureux.
Puis...se rendre à Tervuren, rencontre avec l’équipe formidable de Dyadis, il y a des familles d’accueil, des utilisateurs. M. ne reste pas collé à moi, toute en confiance, il est à 2 ou 3 mètres de moi, sait répondre à des questions, le bonheur. Nous entamons la ballade avec Carla & Qwatta, Birgit, Ronny & Lieve & Lotus.
Malheureusement, le parc de Tervuren est le genre d’endroit que nous fuyions d’habitude, il fait beau, il y a des milliers de gens, beaucoup trop pour nous...déjà un peu épuisés par les challenges
du repas et de la rencontre Dyadis. Mais à nouveau, M. gère...il a mis ses écouteurs, écoute sa musique, Itch marche en parfaite harmonie avec lui, M. stéréotype joyeusement, isolé sans être seul...heureux.
Nous faisons un petit détour dans la forêt pour que les chiens puissent courir librement, ils sont si joyeux, si contents d’être ensembles.
Mais il fait chaud...pas que Itch ait besoin une excuse pour sauter dans l’eau. Soudainement, il décide que le lac sera le parfait endroit pour se rafraîchir...et saute dedans malgré les appels de M.. Alors, M. le prend très mal, il ne comprend pas pourquoi moi et Carla ne sont pas furax, il n’est pas content que Itch ne l’ait pas écouté. Et par malheur, Itch a choisi la pire de boues...il est vraiment très sale. M. pense que Dyadis va croire qu’il ne gere pas bien son chien, il est au bord de la crise. Nous essayons de trouver un endroit pour rincer Itch dans de l’eau moins boueux, mais là, Itch ne veut plus y entrer. En plus, il tire fort, afin de rejoindre “le troupeau”, Carla et les chiens...Itch commence à être déconcentré et confus, pourquoi sommes-nous à 50 mètres de la meute ?! M. le prend très très mal, il tente de faire en sorte que Itch se concentre sur lui, cela marche à moitié, mais Itch commence à tirer fort sur la laisse à plusieurs reprises...c’est trop...M. fait un meltdown. Il me hurle dessus, me donne Itch...car il ne sait plus gérer sa tristesse. Je sais qu’afin d’éviter l’explosion violente, avec autoagressivité ou hétéroagressivité, je dois au plus vite isoler M..Mais comment faire dans ce parc plein de gens...je marche vite, en laissant les autres, M. qui me suit, en se pinçant...Je n’en peux plus,
nous croisons encore des familles Dyadis, dont certains se réjouissent “oh mais c’est Itch”...elles voudront nous dire bonjour, je m’efforce juste de dire rapidement “désolée, je dois veiller sur mon fils”...blocage pour traverser la route, je dois insister pour que M. traverse avec moi en sécurité...puis chemin direct vers le parking...au secours, va-t-on y arriver sans que M. explose totalement ?
Impossible même de prévenir Dyadis que nous devons partir en urgence, de dire au revoir aux amis, de dire merci à la gastmama formidable, Carla, à Dany, Adinda, Pierre, Marianne, Birgit, Lieve, Ronny. Je crains le pire pour la suite...d’habitude, ce type de meltdown mène inévitablement à de la violence. Et surtout, à l’oubli total de toute bonne chose qui s’est passée durant la journée...M. ne reste qu’avec le sentiment de meltdown et refusera dans le futur de participer.
Heureusement il y a un heureusement......dès que nous sommes arrivés au parking, lieu sans stimuli, sans personne, ni bruit, ni mouvement...M. a su reprendre contact avec Itch. J’étais dans un état d’épuisement total, nous sommes rentrés...grand surprise, au lieu de continuer à hurler, M. m’a parlé calmement, nous avons tenté de nettoyer Itch ensembles......M. lui faisait des câlins, en lui disant doucement qu’il n’était pas content quand Itch n’était pas avec lui, quand il tira sur la laisse. Sans Itch, M. n’aurait jamais su se calmer ainsi.....Notre vie a tant changé depuis qu’il est avec nous !
Ce matin, nous avons pu parler des choses chouettes qui se sont passées hier, la gentillesse de la maman de Carla et de Carla, de la joie des chiens......et nous sommes certains que nous continuons nos ballades dans notre forêt, là où il n’y a personne....et que l’année prochaine nous participerons à nouveau à la ballade Dyadis !
Jaarlijkse wandeling van #Dyadis ... dag van vreugde, dag vol uitdagingen ...
Maar met #Itch is alles mogelijk ... of bijna. We zijn nog nooit op een diner bij een onbekende persoon geweest ... Challenge # 1 was om het allemaal te proberen. De tijd doorgebracht bij Carla's moeder, met Ronny en Lieve was geweldig. Om nog maar te zwijgen van de aanwezigheid van #Itch, Qwatta en Lotus en Quick, het kleine hondje van Carla's moeder. M. deed zijn uiterste best. Hij was spraakzaam (nou ja, hij praatte veel voor iemand die de helft van zijn leven non-verbaal was), charmant, glimlachend ... blij.
In Tervuren, ontmoetten we het geweldige team van Dyadis. Er waren gastgezinnen, gebruikers. M. blijft niet bij mij. Hij voelt zich goed en is 2 of 3 meter van mij verwijderd, weet vragen te beantwoorden, is gelukkig. We beginnen de wandeling met Carla & Qwatta, Birgit, Ronny & Lieve & Lotus.
Helaas is het park van Tervuren de soort plaats die we meestal mijden. Het weer is goed en dus zijn er duizenden mensen, veel te veel voor ons ... al een beetje uitgeput door de uitdagingen van de maaltijd en de ontmoeting met Dyadis. Maar nogmaals, M. ... hij doet zijn koptelefoon op, luistert naar zijn muziek, Itch loopt in perfecte harmonie met hem, M. stereotyped gelukkig, geïsoleerd zonder alleen te zijn ... gelukkig.
We maken een kleine omweg in het bos zodat de honden vrij kunnen rennen, ze zijn zo blij, zo blij om samen te zijn.
Maar het is heet ... niet dat Itch een excuus nodig heeft om in het water te springen. Plots besluit hij dat de vijver de perfecte plaats is om af te koelen ... en ondanks M.’s bevelen springt hij erin. M. vindt dit heel erg en begrijpt niet waarom ik en Carla niet boos zijn. Hij is niet blij dat Itch niet naar hem heeft geluisterd. En helaas koos Itch een vieze modderpoel ... hij ziet er niet uit ! M. denkt dat Dyadis zal geloven dat hij zijn hond niet goed behandelt, hij staat op de rand van een crisis. We proberen een plek te vinden om Itch in minder modderig water te spoelen, maar Itch wil er niet meer in.
Daarnaast trekt hij hard, om zich bij "de kudde" te voegen, Carla en de honden ... Itch is afgeleid en in de war, waarom zijn we 50 meter van de roedel ?! M. begrijpt het niet, hij probeert Itch zich op hem te laten focussen. Dat werkt even, maar dan begint Itch weer verschillende keren hard aan de riem te trekken ... Het is teveel . M. is volledig over zijn toeren. Hij schreeuwt naar me, geeft me Itch ... omdat hij zijn verdriet niet meer aankan. Ik weet dat ik M. zo snel mogelijk moet verwijderen om een gewelddadige explosie te vermijden, met autoagressiviteit of heteroagressiviteit. Maar hoe dit te doen in dit park vol met mensen ? Ik haast me en verlaat de groep. M. die me volgt, knijpt ... ik kan er niet meer tegen. We ontmoeten nog steeds Dyadis-families, van wie sommigen blij zijn: "Oh, kijk, het is Itch”. Ze willen hallo zeggen. Ik zeg snel: “Sorry, ik moet waken over mijn zoon", we haasten ons om de weg over te steken, terwijl ik erop moet aandringen dat M. veilig bij mij blijft. We snellen het pad op naar de parkeerplaats ... Help, gaan we daar arriveren zonder dat M. volledig explodeert?
Ik kon Dyadis niet laten weten dat we een dringend weg moesten. We konden geen afscheid nemen van vrienden, geen woord van dank aan de prachtige gastmama Carla, Danny, Adinda, Pierre, Marianne, Birgit, Lieve, Ronny. Ik vrees het ergste voor de volgende minuten ... meestal leidt dit soort meltdown onvermijdelijk tot geweld. Maar erger, aan het vergeten van alle fijne dingen die overdag gebeurden ... M. blijft dan zijn gevoel van meltdown houden en zal in de toekomst weigeren deel te nemen.
Gelukkig is er iets goeds... Zodra we aankomen op de parkeerplaats, plaats zonder stimuli, niemand, geen lawaai, geen beweging ... is M. in staat om in contact te komen met Itch. Ik was in een toestand van totale uitputting en plots... grote verrassing. In plaats van te blijven schreeuwen, sprak M. kalm tegen me. We probeerden Itch schoon te maken. M. knuffelde hem en vertelde hem zachtjes dat hij niet blij was toen Itch niet bij hem bleef en zo aan zijn riem trok. Zonder Itch zou hij nooit in staat zijn geweest om op deze manier te kalmeren ..... Ons leven is zo veel veranderd sinds hij bij ons is !
Vanmorgen spraken we over de dingen die we gisteren meemaakten: de vriendelijkheid van Carla’s moeder en Carla, de vreugde van de honden....,En ook al weten we dat wij zullen blijven wandelen in ons bos waar quasi niemand is… waarschijnlijk zullen we volgend jaar weer deelnemen aan de wandeling van Dyadis!
