Ine Kievits
december 2024
Zoals haren onvermoeibaar
bewegen in de wind
meegaan steeds meegaan
zo zijn er mensen ook
zoals blosjes op een wang
getuigen zijn van spot of
schaamte of van liefde
zo zijn er woorden ook
zoals je in de wereld staat
nadenkend over geluk en
verlangen steeds verlangen
zo is je toekomst ook.
Ine Kievits
juli 2024
Wij waren als een boom
die water kreeg en voedsel,
gewaardeerd werd, gekoesterd
in de winter had hij het moeilijk
maar steeds kreeg hij nieuw blad
hij maakte ruimte voor zichzelf
en kwam steviger te staan
na verloop van
jaren droeg
hij vruchten
zo zacht als
mijn wangen
en jouw ogen.
Ine Kievits
april 2024
onze ogen zien fouten
en ik fout o zo vaak
wie nooit
fout
mist veel
en als je veel mist
wordt zien uitzonderlijk
Ine Kievits
februari 2024
Soms ben ik een stukje karton
en soms een zondagmorgen
een sneeuwvlok in de lentezon
soms voel ik me uitgelaten
en soms ineens een vrouw
die mijmert over hoe het begon
de woorden klein: ik hou van jou.
Ine Kievits
december 2023
Een vierdeklasser praat
leest de woorden op
die neergeschreven zijn
eerst letter voor letter
daarna het geheel
de transformatie
stem en houding tonen
of wat gelezen is
begrepen is
en met het verstrijken
van de tijd
ontstaat er plezier.
(ter ere van Basisschool De Driestroom)
Ine Kievits
december 2023
Tussen inzicht en verbeelding
ligt de draad van het leven
altijd meanderend
van hartzeer naar verwachting
en terug.
Ine Kievits
oktober 2023
Nooit meer dichten
want de woorden
zijn verstomd
de tegenstellingen
vernietigden
de dialoog
waardoor ook mijn
taal stierf.
Ine Kievits
juni 2023
zoals regen ruis maakt
en water kan gaan stromen
hield je op te zijn wie je was
er staan kromme bomen in de sloot
er kan geen haast zijn als ik bij je sta
het aaien van de wind is wellustig
en laat onze wangen blozen
je bent niet wie je was
word wie je bent.
Ine Kievits
maart 2023
Het groen wurmt zich de takken uit
knopjes staan te trillen in het gras
warm is het vandaag, en lente.
Iemand wacht bij de bushalte
voelt genegenheid voor iedereen
die gisteren hier was, en nat.
De tijd volgt alle seizoenen
woordeloos kan er moois ontstaan
stap in: de avond is nog ver.
Ine Kievits
december 2022
Er woont een kleine vogel in mijn hart
ze fladdert soms haar vleugels rood
fluistert me zachte, tere woordjes in
als een gebeurtenis me erg verwart
de ruimte die ze inneemt, is niet groot
toch voel ik de last van haar verblijf
niet dat ze pijn doet of me tart
maar wat doet een vogel in mijn lijf.
Ine Kievits
oktober 2022
Soms kunnen ze ineens verschijnen
die lang al overleden zijn
ze lopen voor je
fietsen je voorbij
je voelt een volle, zachte pijn
zodra ze komen
zijn ze aan het verdwijnen
onverwacht voel je je blij.
Ine Kievits
juli 2022
Er kruipt heimwee in de ziel
oude ruimtes vullen zich
met weemoed en gedachten
de lucht staart wolkeloos
omlaag de slootkant in
waar kikkerdril klontert
de wind zorgt voor beweging
kievitsbloemen wuiven wijnrood
en de smienten fluiten
zo wordt het langzaam tijd
de woorden raken leger
er dwarrelt zachtheid
alles ademt.
Ine Kievits
mei 2022
Je bent
een schaduw
van mij
en toch weer
niet
zoals ook
geen zwaluw
het jaargetijde
kan voorspellen.
Ine Kievits
februari 2022
Er waaien wolken over de hei
op schapen lijkend en toch zachter
jaloersmakend licht en volledig vrij
wit afstekend tegen 't blauw erachter
onvermoeibaar onverstoord
drijven ze van zuid naar oost
en soms van west naar noord
een beweeglijke kudde in de lucht
maar denk niet dat een wolk vlucht
denk liever aan troost.
Ine Kievits
november 2021
Er is een arm verdwaald
een hand verweesd
terwijl het hart bepaalt
dat aanraken geneest
maar COVID-19 maakt bang
een koekoek verbergt zich
na zijn daad
vol zang
in de verste boom
drijft een wig
tussen realiteit en droom
ik wil niet met mij ruilen.
Ine Kievits
augustus 2021
Er dwarrelt weemoed door het bos
draden herinnering versieren de bomen
wellustig water ritselt tussen het gras
het wachten is op een mens die zal komen
of wat zwijntjes, een das of een vos, en
niets keert ooit terug naar hoe het was.
Ine Kievits
juni 2021
zit je ergens zomaar tussenin
waardoor twee kanten uitzicht ontstaan
als je dan naar achter of voor wilt gaan
voel je al snel
het heeft geen zin
leven is bubbelen in diffuus water
en of je nu went of omkeert
het wordt later.
Ine Kievits
maart 2021
elfenvleugels
ragfijn turquoise
boven het water
hoe sierlijk is dat
sprookjesinsect
...
Een blauwgroen lijntje
snelt er over het water
met vier vleugeltjes.
Je overvalt ons in stijl
azuurwaterjuffertje.
...
Iets blauws schiet over het water
een pennenstreek, heel fragiel
dan kiest het een blad, gaat er
zitten, vouwt zijn vleugels op
ontspant de bovenaardse kop
ai, dit insect beweegt je ziel.
Ine Kievits
maart 2021
Daar ligt hij, klein en rond
glimmig doorzichtig, de grond
eromheen is groen, mossig groen
naast waar net mijn voetstap stond.
Druppels worden vaak gezien
overal en nergens wel misschien
en zoveel kun je dan gaan doen.
Ine Kievits
december 2020
Terwijl de kakelverse afstandigen
niet zomaar ergens binnenlopen
laatmaarders en houtochoppers mijden
draaien ze graag hun ikzeihetjetochje af
alsof wij niet samen gevangenen zijn.
Het alternatief is misschien stil blijven
stiller dan de dood of wathadjegedacht.
Ine Kievits
oktober 2020
Het was licht, zoveel lichter
al bleef dat onopgemerkt
mogelijkheden dwarrelden vrij
de ruimte in, door, voorbij.
Er was geen onbewust bewustzijn
gedachteloos, is dat het goede woord
als het gaat zoals het ging
met praktisch geen herinnering.
Tot
Het was een wereld zonder.
Ine Kievits
februari 2020
Woorden kunnen zuiver zijn of blij
groot, tijdloos, kleurig en zo meer
ja, en iedereen staat ooit eens stil
bij wat een woord ons melden wil
totdat we plotsklaps ook een keer
voelen dit woord past niet bij mij.
Het woord dat ons veel troost gaf
bracht tevens mistroost dichterbij
want twee kanten heeft een munt
drie als je hem ook de zijkant gunt
stilletjes zet ik woorden op een rij
en ‘t lelijkste woord blijkt achteraf.
Ine Kievits
september 2019
Broos heeft geen kleur
wel een gevoel
bij jezelf, bij een ander.
Broos heeft geen leeftijd
al lijkt het er soms op
wel spanning.
Broos heeft ogen nodig
misschien een strelende hand
en warmte - veel.
Ine Kievits
juni 2019
De kinderen kijken naar hoe vader de krant leest
moeder haar koffie drinkt met kleine slokjes
en naar elkaar, knuistjes om kindermokjes
ze zien het allemaal, maar iemand ziet het meest.
Is er bescherming nodig of gaat ‘t goed zo ‘t gaat
hoe is hun toekomst, kan dit gezin de wereld aan?
Zoals iets bestond zal het nooit blijven bestaan
maar luister, ik geloof dat daar de moeder praat.
Ze zegt dat het een fijne zaterdag zal worden
want oma klok is jarig dus vanmiddag is er feest
en, oh ja, ze is ook bij het reisbureau geweest
de kinderen pikken kruimeltjes van de borden.
Ine Kievits
april 2019
Er worden nieuwe herinneringen gemaakt
rotsen in blauw water en mensloze stranden
de mobiel lijkt wel vergroeid met de handen
blijven moet datgene wat ons heeft geraakt.
Werkelijk alles wordt via de lenzen gevangen
een van de vele toverkunsten van het brein
zo zullen onze vogelfoto’s ruim voorzien zijn
van geuren, windvlagen en mooie gezangen.
Gaandeweg ontstaat het prachtige gegeven
dat er later altijd terug kan worden gegaan
naar deze herinneringen hier en nu opgedaan
een zoete rustplek voor de rest van ons leven.
Ine Kievits
november 2018
Ik ken een man met een binnenmeer
aan opgeslagen tranen
zijn ogen lopen en zijn hart doet zeer
hij is het allerliefst alleen
en als ik toch wie weet hoe of wanneer
hem troosten kan, begint hij weer
dan stort hij tranen van geluk
dat binnenmeer is echt zijn juk.
Ine Kievits
mei 2018
De grote nachtdenker
krijgt in het donker
al zijn daden terug
vol vreemde wendingen
bij het verteren
weet hij niet of hij wakker is
hij geniet of huivert
verbaast zich over zijn lot
en de wereld
dat doen ook velen
gewoon overdag.
Ine Kievits
maart 2018
Vergaan
Je bent het mooist
voordat je lelijk wordt
het kleinst
voordat je groeit
het gelukkigst
voordat je het weet
je bent het dichtstbij
als je weg van me bent
het fijnst
als ik je droom
het liefst
houd ik je zo
maar dan ben je te ver
om te zoenen
te niet
om er wel te zijn
en wat is dierbaar
ook een prachtig woord.
Ine Kievits
januari 2018
Ik heb een gedicht voor je gemaakt, lieve Enbeej
om wie je was want het afscheid is een feit
binnen niet al te lang ben jij verleden tijd
en niemand, niemand kan er met je mee.
Je was aanhankelijk, vlot en prachtig om te zien
en je hield van ons, dat straalde ervan af
we begeleiden je met velen naar je graf
zullen ons troosten met wat wijn misschien.
De kater is er al, daar kun je van op aan
mijn lief, je vulde het hele alfabet voor mij
in slapeloze nachten kom je duizendmaal voorbij
want het is gedaan Enbeej, gedaan, gedaan.
Ine Kievits
december 2017
Hier loopt Germaine - haar buitenkant bedekt kuis haar binnenkant
die o zo kwetsbaar is en zich het liefst verstoppen laat -
met ferme tred en een zachte neurie om haar hoofd want
ze rookt niet meer. Ze barst bijna van trots maar dat past haar niet
dus komt het plezier slechts uit haar ogen. Haar blik valt op de straat
die net als zij zozeer veranderd is dat je de oorsprong moeilijk ziet
toch zal iedereen die haar bemerkt, zeggen: daar loopt Germaine.
Hier loopt Germaine die zich vrij voelt als een vogel in de vlucht
ze kende sterren, toppen, dalen. Had blauwe plekken van het stoten
aan alles en soms iedereen. Was bezorgd en dan weer opgelucht.
Rijdt liever auto dan fiets, drinkt liever een goed glas wijn dan bier,
haar toekomst ligt rond haar karakter en ervaringen gegoten.
Ze kan gemakkelijk mij of jou zijn en overal lopen in plaats van hier
toch is dat niet waar want zij is het die daar loopt, Germaine.
Ine Kievits
november 2017
Versplinterd glas doet pijn
en eenzaamheid
lege zandkorrels zijn onmogelijk
net als eenzaamheid
nooit blauw want blauw is mooi
over eenzaamheid wil ik geen kenner zijn
doe mij maar wat verbondenheid
suiker maakt heerlijk zoet
is verbondenheid
thuis hoort bij mij
en verbondenheid
groen want groen is mooi
over verbondenheid leer ik graag altijd bij
en een lief toefje geluk.
Ine Kievits
juli 2017
Verwarring wordt geboren uit misverstanden
en wordt groter met de tijd net als wij
afschudden helpt niet; het blijft je bij
soms positief maar ook met rafelranden.
Herinneringen komen voort uit dromen
maar vaker nog uit een werkelijkheid
vooral de mooiste wil je nooit meer kwijt
toch worden ze je wel eens afgenomen.
Wordt karakter beïnvloed door iets als later
kan het groeien of misschien vergaan
en wie is er dan nog te verstaan
bestaat er ijs zonder bevroren water?
Wat zijn verwarring, karakter, herinnering
in mens en dier, wellicht ook in een plant
in oceaan en lucht, het vaste land
wat is een hoofd toch een verschrikkelijk ding.
Ine Kievits
mei 2017
Jeugdigheid is er om te bewaren
en achttien is het poortgetal
dan volgen de volwassen jaren
van boompje - beestje en zo al.
Acht is aandacht, het komt van ahta
opmerkzaamheid, en geest/verstand
was vroeger -in het Gotisch- aha
er schuilt in woorden veel verband.
Tien staat voor overgang, transitie
met 1 + 0 = 1 als nieuw begin
of het mooiste einde. Heus, ik zie
de kracht van zin en tegenzin.
Honderd jaar -een eeuw- is veel
en twintig eeuwen zijn een eeuwigheid.
Doordat ik graag met cijfers speel
raak ik de werkelijkheid nooit kwijt.
Ine Kievits
december 2016
Het huis is verkocht en daarna leeggehaald in achtenveertig stappen
van een dag; genoeg zou je zeggen, maar nee, elke stap was te groot
en gaf spierpijn en hoofdpijn want kiezen doet pijn; was vaak kappen
geen tijd voor herinneringen want het huis moest nou ja toch bloot,
kaal, neutraal opgeleverd worden omdat de koper de bewoner bood
wat niet afgewezen had kunnen worden: een andere toekomst die
op dag vijf leidde tot een drinkgelag, toen even tot niets en op dag elf
tot tien ritjes naar de stort waar al zoveel was gebracht op dag drie
dat er werd gelachen wat voelde als uitlachen waardoor als vanzelf
het pantser omhoogvloog tot mee de afvalcontainer in; het verdween
zonder geluid en toen er op dag vierendertig nog geen rovers kwamen
noch op de volgende dag, kwam er een rust, je kent dat wel, zo een
die ruimte maakt en klaarheid brengt zodat iedereen opnieuw samen
is en niet alleen en het huis afscheid kon nemen en ik dat kon beamen.
Ine Kievits
december 2016
Plotseling is het schrijven er weer
de pen noteert vertalingen van gevoel
en jij die zo goed lezen kan
verstaat precies wat ik bedoel.
Een hond blaft in een achtertuin
de dag verloopt precies als toen
we zitten er vandaag dicht op
dichter bij elkaar daarom is het te doen.
Het is vrij laat dus ‘t schemert al
want de maan volgt vaste patronen
zoals liefde steeds weer verhuist
naar waar er al zovelen wonen.
Ine Kievits
december 2016
In ruimten in het hoofd
zwerven woorden doelloos rond
losgekoppeld, leeggeroofd
nooit bereiken ze de mond.
Niet dat die niet praten kan
maar plotseling is hitte groen
wie verstaat er nog iets van
waar zijn de taal en tekst van toen?
Wilde prater uit vroeger dagen
aan alles is wel iets te doen
pak me vast zonder je vragen
zeg het met een dikke zoen.
Ine Kievits
maart 2016
Vader van de ratio en moeder van mensen
werd je toen jij de wanhoop zag
van de ontvluchtelingen
die de weg zochten naar een bestaan.
Je overtuigde je broers en je zussen
kneedde, smeerde, pleitte, volhardde
nam je familie uiteindelijk
op sleeptouw over jouw pad.
En net toen het leek te lukken
ging het toch nog mis want
je had je kinderen vergeten
voor te lichten.
Of nee, jij had het niet vergeten
maar je kunt niet alles
in je eentje, misschien zelfs niet
vadertje en moedertje blijven.
Ine Kievits
januari 2016
Je raakt steeds
dunner, stiller
maar je blijft te herkennen
dat er zoveel jou is
leer ik nu pas.
Soms lach je wat
zien je ogen iets
tevredenheid en liefde
hangen om je heen.
Mijn ouder en jonger ben je
we hebben veel van elkaar weg
al ben jij nu veel wegger.
Ine Kievits
november 2015
Hier loop ik nu, in Hongarije
een land waarvan ik nooit iets wist
met vrouw en kinderen vlak bij me
waarom hebben wij hiertoe beslist?
Toen ik ‘bezocht’ zou worden, moest ik weg
Europa in, op zoek naar leven
leren moet ik gaandeweg
en bid dat jullie me dat vergeven.
Als we eenmaal ergens wonen
dan pas voelen we de pijn
en de macht van kunnen dromen:
dan stopt het willen, begint het zijn.
Ine Kievits
september 2015
Dagelijks leven sleurt individueel
heel langzaam glijden wij uit elkaar
en gaandeweg, onnavolgbaar
vallen de helften uit het geheel.
Dat weten we niet, wordt nog niet gevoeld
weken rijgen zich gestaag aaneen
dan doen we dingen soms alleen
horen we klanken die niet zo zijn bedoeld.
We zijn verscheurd, hoog tijd te lijmen
een te worden als weleer
met samen reizen lukt dat keer op keer:
ik rijm en jij dicht bij me.
Ine Kievits
juli 2015
Ik zou hard willen huilen in een museum
emoties laten winnen van dagelijks gekrakeel
in een volle zaal met zomerse taferelen
ieder mens heeft soms verdriet te veel.
Ine Kievits
mei 2015
Je verhuizing naar mij
zo tergend langzaam dat het
niet gebeuren leek
bleek
toen ik jou zag
in mijn verlegen lach.
Ik stond er domweg bij
toen jouw stem
mijn mond uitkwam.
En van de week
had jij mijn kleren aan.
Het is me overkomen
overgenomen.
Ine Kievits
april 2015
Een mens is niet gemaakt voor zich alleen
wij zijn bedoeld als kralen in een ketting
al is het in een steeds veranderende setting
jij doet ertoe en ik, echt, iedereen.
En woorden zijn de kern van ons bestaan
op hen kunnen we ons altijd verlaten
al zullen in de ruimte tussen luisteren en praten
intenties groeien of vergaan
want iedereen kent in het leven ‘t gevoel
steeds ergens wel of niet echt bij te horen
en dat vervormt de woorden in onze oren
je weet beslist wat ik bedoel.
Ik las zojuist dit boek over een meisje
vijfhonderdzesenvijftig pagina’s totaal
de setting en de woorden waren fenomenaal
ze vormden van mijn hart een klein paleisje.
Toen voelde ik de grootsheid van het bestaan
en wat mijn kraal op aarde moet
ik las het maar begrijp me goed
vol vragen zal ik verder gaan.
Ine Kievits
februari 2015
Als prentenboekloos kind
tekende ik krullen in het zand
wat wist ik van de wereld
wat van mijn grote vaderland?
Ik leerde honderdduizend woorden
en van het leven hoed en rand
maar hoe goed ik ook integreerde
tegen je humor blijk ik slecht bestand.
Jouw grapjes zijn de mijne niet
al uit je ze nog zo charmant
ik verteer ze bitterziel alleen
ontworteld raak ik, overmand.
Gun me dus nog wat extra tijd
dan pareer ik humor met verstand
dan ben ik ook niet angstig meer
dan ontstaat ruimte voor een band.
Ine Kievits
januari 2015
Geluk hebben is heel even geluk krijgen
totdat het weer vervliegt, je ontvlucht
en je verwonderd achterlaat met een gevoel
van gemis en koude voeten.
Gisteren nog voelde ik het me aanraken
mijn voorhoofd strelen toen ik buiten adem
net voor een regenbui naar binnen stormde
en heel hard Yes! riep in de gang.
En vanochtend toverde het spontaan
een blosje op mijn wangen toen ik de koffie
rook die jij voor me gezet had.
Nu zit ik met die vreemde vragen:
is geluk even onmeetbaar als pijn en
hoe wordt het verdeeld?
Ine Kievits
november 2014
Er woont pijn in je gedachten
en als ik aarzelend woorden zeg
van troost en liefde,
verstaan we ze niet.
In de omhelzing die volgt, is het nu
alle toekomst en alle later
is het hier waar onze harten
blootliggen; bevangen worden.
Tranen gloeien voorbij woorden
en het zout reinigt.
Het moment is ontastbaar
maar
we laten nooit meer los.
Ine Kievits
oktober 2014
Vandaag meen ik muziek te vinden
in je woorden, je gezicht
met in alle noten tonen
die aan ons twee zijn gericht.
Gisteren waren wij nog schaatsers
in de winter, op het ijs
met door alle slagen snelheid
samen leidend, eigen wijs.
En toen het avond was geworden
in het duister, moe en thuis
met in alle hoeken lichtjes
wachtte Bacchus, daarna Zeus.
Ine Kievits
september 2014
Ik zie me in de spiegel, duik mijn ogen in,
ontdoe me van mijn oude jas
en keer terug naar toen ik twintig was.
Nu ben ik weer die held van ooit, mijn eerste ik,
omkleed me snel met vrolijkheid
veer op: ik was dit veel te lang al kwijt.
Ik draai een pirouette … verlies het oogcontact,
… besef ogenblikkelijk dat ik ren
naar het oude lijf dat ik steeds meer ben.
Ine Kievits
augustus 2014
Het zonlicht schuifelt zich een weg
door mijn gazon, kijk daar! en ik
ik volg een schaduwrand die vaal
terugkrabbelt en dan langzaam verdwijnt.
Viooltjes richten zich in het zicht
van deze zon, en oh een flox
ontploft van kleur in een patroon
dat krabachtig het donker overwint.
En zo, terwijl ik hier stil zit,
peinskijkend naar dat avontuur
dringt vreugde tot mijn botten door
binnenkort word ik ook zo herboren.
Ine Kievits
augustus 2014
Zo oud vertrouwd als slapen
zo vanzelfsprekend en zo deel van mij
voel je me aan, betast de sporen
van wat je deed en wou en zei.
Zo ongelooflijk als het noodlot is
zo onruststokend, en dat blijft je bij
willen wij elkaar en blijven leren
uit het leven, ik en ook jij.
Zo ongedwongen als wij groeien
zo is het goed, zo zijn we vrij
blijven we elkaar dus verrijken,
één zonder één te zijn, zijn wij.
Ine Kievits
juli 2014
Nog even iets naar huis geappt
de schoenen zijn al uitgedaan
mijn boek zit achter ‘t elastiek
en morgen zal ik op Bali staan.
Nieuwsgierig kijk ik om me heen
bedenk wie waarnaartoe zal gaan
hoelang, natuurlijk ook waarom
en wie reist samen, wie alleen.
De vlucht is aardig volgeboekt
en we zijn los al van de grond
sommigen doen de ogen dicht
ik stop een dropje in mijn mond.
Ik
voel
ik voel me plotseling zo vreemd
als intuïtie me de adem beneemt
en ik
aan flarden word geschoten.
In één klap heel het vliegtuig weg
wie van ons heeft iets gevoeld
dan regenen wij op de aarde
resten van ooit, nooit zo bedoeld.
