Etyka troski

Osoby:

On

Osoba dyrektorska

Osoba prowadząca rozmowę 1

Osoba prowadząca/uczestnicząca w rozmowie 2

Pracownik techniczny teatru

Widownia

Osoba choreografująca

Scena 1.

Wszyscy czekają, siedzą w tradycyjnym ustawieniu scena – widownia

Cisza

Wchodzi On, cały na biało (Krystian Lupa, Paweł Passini lub każda przemocowa osoba, w zależności od miejsca i lokalnych wydarzeń, pełna dowolność)

Brawa

Zagrajmy tę scenę od początku

Scena 1.

Wszyscy czekają

Cisza

Wchodzi On, cały na biało (Krystian Lupa, Paweł Passini lub każda przemocowa osoba, w zależności od miejsca i lokalnych wydarzeń, pełna dowolność)

Cisza

On próbuje coś powiedzieć

Buczenie

Zagrajmy tę scenę od początku

Scena 1.

Wszyscy czekają, siedzą jak wyżej

Cisza

Wchodzi On (ta sama osoba, co poprzednio, ale nieumiejętnie przebrana)

Buczenie

Zagrajmy tę scenę od początku

Scena 1

Wszyscy czekają, siedzą jak wyżej

Cisza

Wchodzi On (ta sama osoba, co poprzednio, ale nieumiejętnie przebrana)

Wszyscy dokoła buczą

Wchodzi dyrektor, przedstawia się (inna osoba, zmieszanx), zaczyna uciszać ludzi dookoła gestem

Cisza

Zagrajmy tę scenę jeszcze raz

Scena 1.

Wszyscy nadal czekają, jak wyżej

Cisza

Wchodzi on (ta sama osoba, nadal nieumiejętnie przebrana, w ręce trzyma kawałek papieru z napisem OŚWIADCZENIE )

Wszyscy dokoła buczą

Wchodzi dyrektor (inna osoba, zmieszanx), zaczyna uciszać ludzi dookoła gestem

Buczenie narasta

Dyrektor wychodzi, wyprowadza Go i wraca, wraz z nim dwie/trzy osoby

Osoby przynoszą sobie krzesła

Osoby siadają, uspokajają wszystkich

Cisza

Powtórzmy tę scenę

Scena 1.

Wszyscy nadal czekają, jak wyżej

Cisza

Wchodzi dyrektor, wraz z nim dwie/trzy osoby

Dyrektor przynosi im krzesła

Wszyscy siadają, dostają jeden mikrofon, dyrektor na środku, paple coś od rzeczy, trzyma mikrofon, osoby kiwają głowami

Oklaski

Cisza

Powtórzmy tę scenę

Scena 1.

Wszyscy nadal czekają, jak wyżej

Cisza

Wchodzi dyrektor, wraz z nim dwie/trzy osoby

Wszyscy siadają (krzesła zostały po poprzedniej scenie), dostają jeden mikrofon, dyrektor siedzi pośrodku, mikrofon przechodzi od osoby do osoby, ale omija dyrektora, w końcu wyrywa on mikrofon, wstaje i znowu coś paple, w końcu wychodzi

Osoby są skonsternowane

Cisza

Powtórzmy tę scenę

Scena 1.

Wszyscy nadal czekają, jak wyżej

Cisza

Wchodzi dyrektor, wraz z nim dwie/trzy osoby

Osoby siadają, dyrektor cofa się, ale nie schodzi ze sceny

Trwa rozmowa, spokojna

Pada słowo przemoc

Dyrektor podchodzi i staje za osobą, która powiedziała zakazane słowo

Wszyscy cichną

Rozmowa wraca do poprzedniego pytania

Dyrektor dziękuje za rozmowę

Publiczność bije brawa

Osoby schodzą ze sceny

Cisza

Powtórzmy tę scenę

Scena 1.

Wszyscy nadal czekają, jak wyżej

Cisza

Wchodzi dyrektor, wraz z nim dwie/trzy osoby

Pracownik techniczny przynosi im krzesła

Osoby siadają, dyrektor cofa się, ale nie schodzi ze sceny

Trwa rozmowa, spokojna

Publiczność bije brawa

Osoby schodzą ze sceny

Cisza

Scena 1.

Wszyscy nadal czekają, jak wyżej

Cisza

Wchodzi dyrektor, wraz z nim dwie/trzy osoby

Krzesła stoją po przedniej scenie

Osoby siadają, dyrektor schodzi ze sceny

Do osób zostaje skierowane pytanie o przemoc w miejscu, w którym się odbywa rzecz

Osoby są zmieszane

Wchodzi dyrektor, zabiera mikrofon

Cisza

Powtórzmy tę scenę

Scena 1.

Wszyscy nadal czekają, jak wyżej

Cisza

Wchodzi dyrektor, wraz z nim dwie/trzy osoby

Krzesła stoją po przedniej scenie

Osoby siadają, dyrektor schodzi ze sceny

Do osób zostaje skierowane pytanie o przemoc w miejscu, w którym się odbywa rzecz

Jedna osoba zaczyna opowiadać o przemocy, której doświadczyła w tym miejscu

Niektórzy ją pocieszają, inni patrzą z politowaniem, inni zwyczajnie jej nie wierzą

Cisza

Dyrektor wraca

Ale natychmiast wychodzi

Cisza

Powtórzmy tę scenę

Scena 1.

Wszyscy nadal czekają, jak wyżej

Cisza

Wchodzi dyrektor, wraz z nim dwie/trzy osoby

Krzesła stoją po przedniej scenie

Osoby siadają, dyrektor schodzi ze sceny

Do osób zostaje skierowane pytanie o przemoc w miejscu, w którym się odbywa rzecz

Jedna osoba zaczyna opowiadać o przemocy, której doświadczyła w tym miejscu

Niektórzy ją pocieszają, inni patrzą z politowaniem, inni zwyczajnie jej nie wierzą

Cisza

Dyrektor wraca

Wszyscy wstają, biegną w stronę dyrektora, z krzesłami, zostaje kilku niezdecydowanych i On

Cisza, słychać tylko jego mruczenie pod nosem

Brawa

Kurtyna

Zapraszamy na rozmowę z twórcami

Scena 2.

Rozmowa z twórcami

Stoliki, krzesła dookoła, szklanki, mikrofony leżą na stołach, światło włączone na widowni

Osoba prowadząca rozmowę 1: 

Bierze mikrofon, przygląda się mu.

Raz, halo (mikrofon jest wyłączony). 

Przygląda mu się jeszcze raz. 

Halo, o, słychać. Dobrze. Poczekajmy chwilę na wszystkie osoby, na pewno jeszcze się przebierają. W międzyczasie proszę pomyśleć, czy mają państwo jakieś pytania do twórców? Może nasunęły się jakieś wnioski, którymi chcieliby państwo się z nami podzielić? Ja mam sporo przemyśleń i pytań, podzielę się nimi podczas rozmowy. Na pewno, to co zobaczyliśmy jest bardzo… ciekawą propozycją, nie wiem, jak się państwo zapatrują, no ale dla mnie było wciągające… 

Wchodzi osoba choreografująca, siada na najdalej ustawionym krześle. 

...o widzę, powoli się zbieramy… pojawiła się osoba choreografująca.

Następuje jej przedstawienie

Może jeszcze chwilę poczekamy na pozostałe osoby.

Oczekiwanie w ciszy, gdzieniegdzie słychać szuranie krzeseł, pojedyncze hałasy, osoby na scenie nalewają sobie wodę 

Osoba prowadząca rozmowę 1:

Ja może zacznę od wstępu, który przygotowałam, żeby nie tracić czasu. Widzieliśmy przed chwilą coś w rodzaju próby, przygotowań w procesie tworzenia spektaklu, ja tak to odebrałam, ten obraz. Niektóre sceny przypomniały mi o wydarzeniach, które miały miejsce całkiem niedawno. Do tego ta powtarzalność scen, która wzbudzała we mnie niepokój. To jest pierwszy spektakl tej osoby reżyserskiej w tej instytucji. Dotychczas pracowała ona w mniejszych teatrach. Tak jak powiedziałam wcześniej, jest to niezwykle interesująca propozycja. Przeczytam nazwiska wszystkich osób, które pracowały przy tym, co przed chwilą zobaczyliśmy.

Czyta nazwiska i funkcje zgodnie z tym, kto rzeczywiście pracował nad tym spektaklem 

Cisza, oczekiwanie

Osoba choreografująca bierze mikrofon i sprawdza czy działa

Osoba choreografująca:

Raz, dwa, raz, działa. Ja coś może powiem. Cześć, dzień dobry, nazywam się XX, moje zaimki to X. Mam na sobie wpisać odpowiednie. Zajmowałx się ruchem podczas pracy nad tym spektaklem. Jestem choregorafx, jestem też edukatorx i performerx. Pracuję w teatrach dramatycznych, ale samą choreografią i moimi performansami zajmuję się w ośrodkach poza głównym obiegiem. Instytucjonalnym.

Osoba prowadząca rozmowę 1: 

Dziękuję bardzo X. Hmm, nadal czekamy… zadam ci więc pytanie, X. Na czym polegała twoja praca przy tej produkcji?

Osoba choreografująca:

Moim celem było wirusowanie przestrzeni teatru dramatycznego.

Osoba prowadząca rozmowę 1: 

Mhm. Możesz rozwinąć?

Osoba choreografująca:

Jasne. Chciałx poszerzyć świadomość o praktykach choreograficznych w procesie pracy nad spektaklami w teatrze dramatycznym. Głównie skupiając się na praktykach uważności i troski.

Niekomfortowa cisza

Osoba prowadząca rozmowę 1:

Jak pracowało ci się z osobą reżyserującą. To była wasza pierwsza współpraca?

Osoba choreografująca:

Nigdy wcześniej nie pracowaliśmy nad wspólną rzeczą. Pierwszy raz zajęliśmy się czymś razem i było to bardzo inspirujące. Ta osoba miała ciekawy pomysł na spektakl, zaprosiła mnie do współpracy i tak powstało, to, co państwo zobaczyli.

Osoba prowadząca rozmowę 1: 

Nadal czekamy na osobę reżyserującą i pozostałe osoby. 

Cisza

Osoba prowadząca rozmowę 1: 

Mam poczucie, że nie ma za bardzo przestrzeni na rozmowę o tańcu w teatrze dramatycznym.

Osoba choreografująca:

Czy to jest pytanie czy stwierdzenie?

Osoba prowadząca rozmowę 1: 

Stwierdzenie.

Osoba choreografująca:

Tak, jest tak jak mówisz. Nie ma miejsc i czasu do dyskusji na temat tańca, choreografii, ruchu w teatrach dramatycznych w Polsce.

Osoba prowadząca rozmowę 1: 

Jednak widać już pewną poprawę. Teraz przecież rozmawiamy. 

Osoba choreografująca:

Coś się dzieje, ale nie nazwałx tego poprawą, raczej powolnym procesem, który dopiero się rozpoczyna i dość wolno się rozpędza.

Osoba prowadząca rozmowę 1: 

Jak myślisz z czego to wynika? 

Osoba choreografująca:

Opresyjnych struktur w teatrze.

Osoba prowadząca rozmowę 1:

Czy da się to zmienić?

Osoba choreografująca: patrzy się na widzów

Czy da się to zmienić?

Światła gasną

Oboje schodzą ze sceny.

Scena 3

Video z prób. Osoba choreografująca rozpoczyna od pytania jak się dzisiaj czujemy z naszymi ciałami? Próba odbywa się w bezpiecznej przestrzeni. Wszystko dzieje się bardzo powoli i spokojnie. 

Scena 4

Taka sama scenografia jak w scenie 2

Tym razem rozmowa wygląda tak jak typowa rozmowa pospektaklowa, przychodzą wszystkie osoby pracujące przy spektaklu. Chodzi o to, żeby sprawiać wrażenie, że jest to rozmowa, w którą osoby na widowni by się zaangażowały, aby partycypowały w tej rozmowie.