Jedni zakochują się w godzinę, inni potrzebują na to lat. Ekspertka radzi, co robić, kiedy to my kochamy powoli

“Może i mnie kochasz, ale zdecydowanie za mało” — takie słowa ranią podwójnie. Nie tylko kwestionują nasze uczucia, ale są też przejawem krytyki i brakiem zrozumienia ze strony partnera. Jak wytłumaczyć mu, że nasze uczucia rozwijają się powoli? Sytuację komentuje psycholożka i psychoterapeutka Dorota Minta, która tłumaczy, jak nie stracić chłopaka po stu dniach. 

Jak stracić chłopaka w 100 dni? Wcale nie szybko, tylko powoli

Sto dni, czyli około trzech miesięcy, to czas miodowy każdego związku. Po ich upływie fala ślepego zakochania ustępuje miejsca dojrzalszym, spokojniejszym uczuciom. U jednych będzie to jeszcze większa i intensywna potrzeba bliskości, u drugich miłość będzie się pogłębiać powoli, stopniowo przywiązywać osobę do partnera jeszcze bardziej. I tu pojawia się problem — jak wyważyć uczucia tak, żeby nasz partner nie został zraniony zbyt małą, jego zdaniem, ilością uczuć, a my przytłoczone jego prośbami, których nie umiemy szczerze spełnić?

Zadajmy  sobie pytanie, z czego bierze się taka nierównowaga. Dlaczego to akurat my kochamy powoli?

— Różnica zakochania się jest bardzo subiektywna — podkreśla Dorota Minta. Nam może się wydawać, że kochamy bardziej lub mniej, jednak zupełnie nie musi się to pokrywać z tym, jak postrzega to nasz partner. — Dlatego w związkach tak ważna jest rozmowa dotycząca definicji miłości, jej pojmowania i okazywania. To właśnie przez poświęcanie zbyt małej ilości czasu rozmowie wokół naszego systemu wartości, pojawiają się problemy. Bardzo ważne jest to, aby zasygnalizować partnerowi, co jest dla nas ważne, a co jest nie do zaakceptowania — dodaje ekspertka.

 Zaczynasz wątpić w swoje uczucia — czy słusznie?

“Kiedyś częściej śmiałaś z moich żartów”. Partner zarzuca nam, że nie zachowujemy się tak, jak wcześniej. Skąd się to bierze? Jak reagować na nieustanne wypominanie i słowną agresję? 

“Słuchaj, ja się zastanowię, co stało ze mną, daj mi chwilę, pomyślę o tym. Chodź na spacer, pogadajmy o tym”.

 Nie odbijajmy piłki, mówiąc: byłeś kiedyś śmieszniejszy. 

— Zachowajmy się bardziej świadomie, autorefleksyjnie. Takie raniące słowa partnera nie są zaproszeniem do rozmowy, trudno tu oczekiwać spokojnego przebiegu zdarzeń — wyjaśnia psychoterapeutka. Warto się zastanowić, co mogło spowodować takie zachowanie. Może jesteśmy przemęczone, miałyśmy ostatnio dużo stresu lub partner irytuje nas z innych powodów, a żarty w tym przypadku stają się pretekstem do jeszcze większej złości, mimo tego, że mogą być bardzo śmieszne? 

— Pamiętaj, żeby nie koncentrować się tylko na tym danym aspekcie. Czego jest on objawem? Żarty to z pewnością nie główna przyczyna problemów w związku — dodaje Dorota Minta.

Rozwiązanie? Wyciągnijmy rękę jako pierwsze

Bardzo ważne jest, aby zasygnalizować partnerowi, że zastanawiamy się nad relacją i jej rytmem. Przecież jeśli nie powiemy partnerowi o swoich wątpliwościach, to jak chcemy się na niego otworzyć? W takich sytuacjach rozmowa gra główną rolę.

— Zanim jednak przeprowadzimy ją ze swoim partnerem, przeprowadźmy ją same ze sobą. Co wywołuje w nas niepokój, czego nami brakuje, ale również co sprawia, że nie umiemy rozmawiać o swoich oczekiwaniach i potrzebach? Często z góry zakładamy, że partner się domyśli, czego oczekujemy. Brakuje nam zdolności w tym obszarze kompetencyjnym — wyjaśnia ekspertka.

Po własnej autorefleksji zaprośmy partnera do rozmowy. Nie róbmy tego z zaskoczenia. Nie między salonem a kuchnią, nie w trakcie szykowania się do wyjścia.  

“Słuchaj, zastanawiałam się nad tym, jak funkcjonujemy, i mam takie poczucie, że gdzieś niektóre rzeczy są nie takie, jak bym oczekiwała, czegoś mi brakuje. Poczekam, żebyś ty się nad tym zastanowił i wtedy usiądźmy sobie spokojnie, i porozmawiajmy”. Taka rozmowa powinna dotyczyć jednej rzeczy, która nas niepokoi, najlepiej opowiedzieć o niej opisowo, z przykładami. Opowiedzmy mu o swoich emocjach, ale też potrzebach, które nie zostały zrealizowane. “Boli mnie, jak krytykujesz moje zachowanie w tak wypominający sposób”.

“Może i mnie kochasz, ale zdecydowanie za mało”

Ekspresja uczuć i ich okazywanie zależy między innymi od stanu emocjonalnego, w jakim jesteśmy. — Jeżeli widzimy diametralną różnicę pomiędzy wcześniejszym zachowaniem a teraźniejszym, warto zastanowić się nad tym, czy nie mamy do czynienia z kryzysem w związku. Błędem ze strony partnera jest wypominanie, mówienie: kiedyś bardziej okazywałaś mi uczucia! Nie powinien on zostawiać nas z informacją, że czuje się niekochany, powinien podpowiedzieć, jak mogłybyśmy okazywać swoją miłość — wyjaśnia psychoterapeutka, dodając: — Gdy pojawia się uczucie zagrożenia, które jest związane z lękiem i brakiem zaufania, to nie wiadomo czy mamy do czynienia z zakochaniem, czy w ogóle można mówić o miłości. 

“Warto obalić tabu związane z konsultacją u psychologa”

Dorota Minta podkreśla, że coraz więcej osób korzysta z pomocy psychologicznej, niekoniecznie zakładającej wieloletni udział w terapii. Czasem może to być tylko kilka konsultacji, które wesprą nasze ukryte kompetencje oraz pomogą dobrze porozumiewać się w związku. Po co kończyć związek po stu dniach, jeśli mógłby to być dopiero jego początek przy lekkiej pomocy specjalisty?

“Poznawanie” kogoś zawsze jest procesem wymagającym czasu. Każdy jest inny, ma inne doświadczenia i potrzeby, które w jakimś obszarze są zbieżne, ale w dużym jednak odrębne. Nierzadko związek polega właśnie na poznawaniu innej perspektywy, odmiennego spojrzenia na świat. Czasem potrzeby są jednak zbyt rozbieżne. Warto się wtedy zastanowić, czy taki partner jest dla nas.