Trochę słów o lwie azjatyckim

Te niesłychanie rzadkie koty żyją tylko w jednym małym zakątku Indii. Jest to jedyne miejsce występowania liczącej ledwo ponad 400 osobników populacji lwa azjatyckiego w dzikości na świecie. Przed wiekami występował licznie od obszarów starożytnej Persji, Mezopotamii i Babilonu, aż po subkontynent indyjski. Stąd też gatunek ten nazywany bywa zamiennie Lwem perskim.

Dziś jest to jeden z największych kotów Indii obok Tygrysa bengalskiego (Panthera tigris), Lamparta (Panthera pardus fusca), Leoparda mglistego (Neofelis nebulosa) i Pantery śnieżnej Irbis (Panthera uncia). Główne cechy wyglądu odróżniające lwa perskiego od afrykańskiego to mniejsza grzywa oraz większa kita na ogonie.

Sanktuarium Sasan Gir

Jest jedynym na świecie miejsce występowania wyjątkowo rzadkiego lwa azjatyckiego (Panthera leo persica). To właśnie z powodu lwa azjatyckiego Park ten jest uznawany za jedno z najważniejszych miejsc ochrony przyrody w Azji. Sasan Gir posiada niesłychanie bogaty ekosystem. Sklasyfikowano tutaj olbrzymią różnorodność flory i fauny, ponad 400 gatunków roślin i niemal 2,500 gatunków zwierząt w tym: 38 gatunków ssaków, około 300 gatunków ptaków, 37 gadów oraz ponad 2000 różnych insektów.

Wargacz leniwy

Niedźwiedź wargacz, zwany też Aswalem, to ssak drapieżny choć łatwy do oswojenia. Jego gatunkowa nazwa to Wargacz leniwy (Melursus Ursinus) zagrożony wyginięciem. Kiedyś zamieszkiwał cały Półwysep Dekański. W Indiach i na Sri Lance był gatunkiem licznie występującym jeszcze do lat 90. XX wieku.

Obecnie jest rzadko spotykany na terenach lesistych i trawiastych. Od pozostałych niedźwiedzi różni się wydłużonym pyskiem o bardzo ruchliwych wargach, które składa w rurkę ssącą. Pokryty jest czarnym futrem z długim włosem. Żeruje o zmierzchu lub w nocy, zjadając głównie rośliny choć przysmakiem jego są termity i mrówki. Do ich pozyskiwania służą mocne pazury. Także za ich pomocą wykopuje bulwy roślin. Jego wzrost to ok. 140 cm, waży 60-140 kg, samica rodzi 1-3 młodych o masie zaledwie 300-400 dkg. Żyje w grupach 4-5 osobników. Ciekawostką jest To, że jako jedyny niedźwiedź nosi swoje młode przez jakiś czas na grzbiecie.

Cyjony - psy, które skaczą, miauczą i gwizdają

Pamiętacie „Księgę Dżungli” Kiplinga, a w niej stado krwiożerczych cyjonów, które spowodowały rzeź wśród mieszkańców dżungli? Czy wiecie, jak ciekawe pod względem zachowania i zwyczajów są te niewielkie dzikie psy azjatyckie?

Cyjony (Cuon alpinus) wyglądem przypominają skrzyżowanie lisa z wilkiem, niektórzy mówią, że mają „koci wygląd”: są smukłe, posiadają cienkie nogi, krótki szpiczasty pysk, długi puchaty ogon, mierzą ok. 50 cm w kłębie (czyli są troszkę niższe od psów rasy labrador czy bokser). Porozumiewają się za pomocą gwizdania, które jest odmienne i charakterystyczne dla każdego pojedynczego osobnika. Tak jak domowe psy warczą, skomlą, kulą ogon pod siebie w sytuacji lęku czy podnoszą go do góry, gdy chcą się bawić. Czasem wydają dźwięki podobne do miauczenia lub nawet gdakania. I uwaga! Jak na psy, potrafią naprawdę daleko i wysoko skakać (na prawie 2,5 m).

Nie wiadomo, czemu brytyjski pisarz w słynnej książce tak niesprawiedliwie scharakteryzował te sympatyczne zwierzątka. W rzeczywistości osobniki gatunku Cuon Alpinus, choć bywają nazywane „czerwonymi diabłami” (pewnie ze względu na rudawe zabarwienie sierści), nie są agresywne, nie atakują ludzi, bydło domowe też jest raczej bezpieczne w ich sąsiedztwie. Są bardzo społeczne, żyją w stadach, w których zazwyczaj nie ma jednego dominującego osobnika, rzadko obserwuje się walki między cyjonami lub między stadami. Cyjony wykazują w grupie wręcz troskę o słabszych - po polowaniu najpierw pożywiają się młode i matki.

Anglicy nazywają je dhole, co z tureckiego oznacza „śmiały, lekkomyślny”. Jednak to nie lekkomyślność zwierząt, lecz ingerencja człowieka w środowisko naturalne sprawiła, że cyjony są zagrożone wyginięciem – na świecie zostało ich już tylko około dwa tysiące! Dawniej psy azjatyckie można było spotkać w Tadżykistanie, Rosji czy Mongolii, obecnie uchowały się już tylko w Indiach, Chinach i Azji południowo-wschodniej. Spieszmy się je zobaczyć – póki jeszcze są.