Eskilerde güzel anılarımızın,

Pamuk şekeri düşlerimizin camisi;

Şimdilerde her bir duvarı bunalım yansıması.

Odasında oğlumun uzundur oynanmamış oyuncakları

-bu aralar yurt dışında herhalde-

Duvarlarda karanfil fotoğrafları,

Siyah beyaz

Ve sözleri bir çınlama dilsiz uşağın.

Her eşyanın yerini ezbere biliyorum da

Saadetimi nereye koyduğumu hatırlamıyorum.

Koltuğa uzanıp gözlerimi açtığımda gördüğüm şey tavan değil,

Gökyüzü de değil;

Dudakları buruk bir çehre,

Yanaklarımda gözyaşları.

Pisiciğe dönüyorum;

‘’Ne olacak bizim hâlimiz böyle?’’

Boş boş suratıma bakıyor.

O da bilmiyor demek ki.

‘’Ha!’’ diyorum sonra,

Kediler konuşamaz ki.

Bi’ konuştuğum o olduğu için öyle algılamışım

Ya da inanmak istemişim.

Sonra yine devriliyor gözlerim beyaz tüylerine,

Ağzımın açılacağı tutuyor;

‘’Boşver Boncuk

‘’Sen de öleceksin

‘’Ben de

‘’Tüm bunları okuyan da ‘’