SİMYAGER

Yazar: H.P. Lovecraft | Mütercim: Behçet Koray

Yüksekte, tabanında ilkel ormanın buruşuk ağaçlarıyla kaplı, yeşillikle taçlanmış bir tümseğin doruğunda atalarımın eski şatosu yükselir. Yüzyıllardır, görkemli surları çevresindeki vahşi ve engebeli kırsala bakarak gururlu bir hanedanın yuvası ve kalesi olarak hizmet etmiştir. Bu onurlu soy, yosunla kaplanmış kale duvarlarından bile daha eskidir.Nesiller boyunca fırtınalarla lekelenmiş ve zamanın ağır fakat güçlü baskısı altında çöken bu kadim kuleler, feodalizm çağında tüm Fransa'nın en korkulan ve güçlü kalelerinden birini oluşturuyordu. Mazgallı parmaklıklarından ve yükseltilmiş surlarından Baroni, Kontlar ve hatta Krallar bile meydan okumuş, fakat geniş salonları hiçbir zaman bir işgalcinin adımlarıyla yankılanmamıştı.

Fakat o görkemli yıllardan beri her şey değişti. Açlığın sınırının hemen üzerindeki bir yoksulluk ve ticari yaşamın uğraşlarıyla hafifletilmesini gururun yasakladığı bir soyluluk, soyumuzun üyelerinin mülklerini eski görkeminde sürdürmesini engelledi; hem dışarıda duvarlardan düşen taşlar, parklarda büyüyüp serpilen bitki örtüsü, kurumuş ve tozlanmış hendek, kötü döşenmiş avlular ve devrilmeye yüz tutmuş kuleler, hem de içeride sarkan zeminler, kurt yemiş duvar kaplamaları ve solmuş duvar halıları hep, düşmüş bir ihtişamın kasvetli hikayesini anlatıyor. Yüzyıllar geçtikçe, dört büyük kulenin ilki, sonra bir diğeri harabeye terk edildi, ta ki nihayet yalnızca bir tek kule, bir zamanların kudretli lordlarının acıklı bir şekilde azalmış torunlarına ev sahipliği yapana dek.

Bu kalan kulenin geniş ve kasvetli odalarından birinde, ben, mutsuz ve lanetli C. Kontları’nın sonuncusu Antoine, doksan yıl önce ilk kez gün ışığını gördüm. Hayatımın ilk yılları bu duvarların içinde ve aşağıdaki tepenin vahşi yarıkları ile mağaraları arasında, karanlık ve gölgeli ormanlarda geçti. Anne ve babamı hiç tanımadım. Babam, ben doğmadan bir ay önce, otuz iki yaşında, kalenin terkedilmiş parmaklıklarından bir taşın düşmesi sonucu hayatını kaybetmişti. Annem ise doğumum sırasında vefat ettiğinden bakımım ve eğitimim tamamen adını Pierre olarak hatırladığım, oldukça zeki, yaşlı ve güvenilir bir hizmetkâra bırakılmıştı.

Tek çocuktum ve bu durumun bana getirdiği yalnızlık, yaşlı koruyucumun beni tepenin eteklerini çevreleyen düzlüklerde dağınık halde yaşayan köylü çocuklarının topluluğundan uzak tutma konusunda gösterdiği garip özenle daha da artıyordu. O dönemde Pierre, bu kısıtlamanın soylu doğumumun beni bu tür sıradan topluluklarla ilişki kurmaktan alıkoyması nedeniyle getirildiğini söylemişti. Şimdi biliyorum ki, bu tedbirin gerçek amacı, her gece kulübelerinin ateşi ışığında alçak sesle konuşarak büyüttükleri, ailemizin üzerine çöken korkunç lanetle ilgili boş hikayelerin kulaklarıma ulaşmasını engellemekti.

Bu şekilde yalnızlaştırılmış ve kendi kaynaklarıma bırakılmış olarak, çocukluğumun saatlerini şatonun gölgelerle dolu kütüphanesini dolduran eski kitapları inceleyerek ve tepenin eteğine yakın, her zaman karanlıkta olan hayaletimsi ormanın içinde amaçsızca dolaşarak geçirdim. Belki de bu çevrenin bir etkisi olarak, zihnim erken yaşta bir hüzün bulutuyla şekillendi. Doğada karanlık ve gizemli olanla ilgili çalışmalar ve uğraşlar dikkatimi en çok çeken şeylerdi.

Kendi soyum hakkında malumat edinmem için oldukça az bir fırsat verildi ancak elde edebildiğim bu küçük bilgi, beni büyük ölçüde mutsuz etti. Belki de ilk başta, yaşlı eğitmenimin babamın soyunu benimle tartışmakta gösterdiği belirgin isteksizlik, büyük evimden bahsedildiğinde hissettiğim korkunun kaynağını oluşturdu. Ancak, çocukluktan çıkmaya başladıkça, yaşlanmakta olan dilinden zorla dökülen, istemeyerek ağzından kaçan bağlantısız konuşma parçalarını bir araya getirebildim. Bunlar, hep garip bulduğum ama şimdi belirsiz bir şekilde korkutucu hale gelen bir duruma dair bir ilişki taşıyordu. Bahsettiğim durum, soyumun tüm Kontlarının erken yaşta ölmeleri olayıdır.

Şimdiye kadar bunu, kısa ömürlü insanlardan oluşan bir ailenin doğal bir özelliği olarak düşünmüştüm ancak sonrasında bu erken ölümleri uzun süre düşündüm ve bunları, hayatlarını otuz iki yılın çok ötesine geçmesine engel olan bir lanetten sıkça bahseden yaşlı adamın gezintileriyle ilişkilendirmeye başladım. Yirmi birinci doğum günümde, yaşlı Pierre bana, nesiller boyu babadan oğula aktarıldığını ve her sahip tarafından devam ettirildiğini söylediği bir aile belgesi verdi. İçeriği son derece şaşırtıcıydı ve okunması, en ciddi endişelerimi doğruladı. O dönemde, doğaüstü olana olan inancım sağlam ve köklüydü, yoksa gözlerimin önüne serilen inanılmaz anlatıyı küçümseyerek reddederdim.

Kağıt, beni on üçüncü yüzyıla, oturduğum eski kalenin korkulan ve yenilmez bir kale olduğu zamanlara götürdü. Belge, bir zamanlar topraklarımızda yaşamış olan, küçük de olsa köylü sınıfının biraz üstünde sayılabilecek, oldukça yetenekli bir adamdan bahsediyordu. Adı Michel'di ve kötü şöhreti nedeniyle kötü anlamına gelen ''Mauvais'' olarak anılıyordu. O, türünün alışılmadık bir şekilde daha fazla öğrenmiş, Felsefi Taş veya Sonsuz Yaşam İksiri gibi şeyler aramıştı ve Kara Büyü ile Simya''nın korkunç sırlarında bilge olarak ün yapmıştı.

Michel Mauvais'in bir oğlu vardı, adı Charles, gizli sanatlarda kendisi kadar yetenekli bir gençti ve bu yüzden Le Sorcier, yani Büyücü olarak adlandırılmıştı. Bu ikili, tüm dürüst insanlar tarafından dışlanmış ve en korkunç uygulamalarla suçlanmışlardı. Yaşlı Michel'in, Şeytana bir kurban olarak karısını diri diri yaktığı söyleniyordu ve birçok küçük köylü çocuğunun açıklanamaz bir şekilde kaybolmalarının bu ikisinin işi olduğuna inanılıyordu. Yine de, baba ve oğulun karanlık doğalarında bir insani kurtuluş ışığı vardı. Bu kötü yaşlı adam, evladını şiddetli bir yoğunlukla seviyor, genç Charles da ebeveynine evlatlık sevgisinden daha güçlü bir sevgi besliyordu.

Bir gece, tepede bulunan kale, Henri Kontu'nun oğlu genç Godfrey'in kaybolmasıyla büyük bir kargaşaya sürüklendi. Çaresiz bir baba tarafından yönetilen bir arama ekibi, büyücülerin kulübesine baskın yaptı ve burada, yaşlı Michel Mauvais'i devasa ve şiddetle kaynayan bir kazanla meşgul buldular. Kesin bir sebep olmaksızın, öfke ve umutsuzluk içinde kontrolsüz bir çılgınlıkla, Kont, yaşlı büyücüye saldırdı ve öldürücü vuruşunu yapmadan önce kurbanı çoktan ölmüştü. Bu sırada, sevinç içinde olan hizmetkarlar, genç Godfrey'in büyük yapının uzak ve kullanılmayan bir odasında bulunduğunu müjdelediler ancak ne yazık ki Michel'in boşuna öldüğünü söylemek için çok geçti.

Kont ve yoldaşları, simyageylerin alçakgönüllü yaşam alanından uzaklaşırken, Charles Le Sorcier'in silueti ağaçların arasından belirdi. Tüm olan biteni çevredeki hizmetkarların heyecanlı konuşmalarından öğrendi ancak o, ilk başta babasının kaderine karşı kayıtsız duruyordu. Sonra, yavaşça Kont ile karşılaşmak için ilerledi ve donuk ama korkunç bir tonda, C. ailesini sonsuza dek takip edecek laneti dile getirdi.

“Ne bir soylu, senin kanından olan,

Yaşın kadar uzun yaşamasın asla!”

Bunu söylediği sırada, aniden geri sıçrayarak kara ormana daldı ve giysisinden renksiz bir sıvı dolu şişeyi çıkarıp, babasının katilinin yüzüne fırlattı. Ardından geceyi andıran kara perdenin arkasına kayboldu. Kont, bir kelime bile etmeden öldü ve ertesi gün gömüldü. Gömüldüğü gün, doğumunun üzerinden otuz iki yıl kadar kısa bir süre geçmişti.

Zaman ve hatırlatıcı bir şeyin yokluğu, lanetin hatırasını Kont'un ailesinin zihinlerinde silikleştirdi. Öyle ki Godfrey, tüm trajedinin masum nedeni ve şimdi unvanı taşıyan kişi, otuz iki yaşındayken avlandığı sırada bir okla öldüğünde, geriye yalnızca ölümüne duyulan üzüntüden başka bir düşünce kalmadı. Ancak, yıllar sonra bir sonraki genç Kont Robert yakınlardaki bir tarlada hiçbir belirgin sebep olmadan ölü bulunduğunda köylülerin fısıltıları efendilerinin daha yeni otuz ikinci doğum gününü geçirirken öldüğü üzerineydi.

En fazla on bir yıl daha yaşamım kaldığına okuduğum kelimelerle emin olmuştum. Daha önce pek değer verilmemiş olan hayatım, her geçen gün daha değerli hale gelmeye başladı, çünkü kara büyü dünyasının gizemlerine daha derinlemesine daldıkça dalıyordum. En fazla on bir yıl daha yaşamım kaldığı, okuduğum kelimelerle bana kesinleşmişti. Daha önce pek değer verilmemiş olan hayatım, her geçen gün daha değerli hale gelmeye başladı, çünkü kara büyü dünyasının gizemlerine daha derinlemesine daldıkça derinleşiyordum. İzole edilmiş bir şekilde yaşadığım için, modern bilim bende hiçbir izlenim bırakmamıştı ve ben, Orta Çağ'da olduğu gibi, yaşlı Michel ve genç Charles’ın kendileri gibi, demonoloji ve simya bilgisi edinmeye dalmıştım.

Ancak ne kadar okursam okuyayım, soyum üzerindeki garip laneti hiçbir şekilde açıklığa kavuşturamadım. Olağanüstü mantıklı anlarda, atalarımın erken ölümünü, karanlık Charles Le Sorcier ve onun varislerine atfetmeye kadar gidip doğal bir açıklama aramışsam da simyacının bilinen hiçbir soyundan kimse olmadığını dikkatlice araştırarak öğrendikten sonra, tekrar okült çalışmalara yöneldim ve bir kez daha evimi bu korkunç yükten kurtaracak bir büyü bulmaya çalıştım. Bir konuda kesin kararlıydım; asla evlenmeyecektim, çünkü ailemden başka hiçbir fert mevcut olmadığı için, laneti kendimle birlikte sonlandırabilirdim.

Otuz yaşıma yaklaşırken, yaşlı Pierre, öbür dünyaya çağrıldı. Onu, hayatı boyunca avlunun etrafında dolaşmayı sevdiği taşların altına tek başıma gömdüm. Böylece, büyük kalenin içinde tek başıma kalan ben, kendimi tek bir insan varlık olarak düşünmeye başladım ve tam yalnızlığımda, zihnim yaklaşan felakete karşı olan boşuna itirazlarını durdurdu, pek çok atamın karşılaştığı kaderle neredeyse barışmaya başladı.

Şimdi zamanımın çoğu, gençliğimde korkudan kaçındığım eski şatonun harabe halindeki salonları ve kulelerini keşfetmekle geçiyordu. Eski Pierre’in bana bir keresinde söylediği gibi, bazılarına dört yüz yıldan uzun bir süredir insan ayağı değmemişti. Karşılaştığım nesnelerin birçoğu garip ve korkutucuydu. Yüzyılların tozuyla kaplanmış ve uzun süreli nemden çürümüş mobilyalar gözlerimi alıyordu. Her yerde, daha önce hiç görmediğim kadar çok örümcek ağı örülmüştü ve dev yarasalar, etrafı saran boşlukta, kemikli ve garip kanatlarıyla çırpınıyorlardı.

Tam yaşımı, günlerime ve saatlerime kadar çok dikkatli bir şekilde kaydediyordum, çünkü kütüphanedeki dev saatin sarkacının her hareketi, lanetli varlığımın bir anını daha geride bırakıyordu. Sonunda, uzun zamandır endişeyle beklediğim o zamana yaklaşmıştım. Atalarımın çoğu, Kont Henri’nin ölümündeki yaşına ulaşmadan çok kısa bir süre önce ölmüş olduklarından, her an bilinmeyen ölümün gelişini bekliyordum. Lanetin beni nasıl bulacağına dair bir fikrim yoktu. Fakat, en azından, ona korkak ya da pasif bir kurban olarak teslim olmamaya karar vermiştim. Yeni bir güçle, eski şatoyu ve içeriğini incelemeye koyuldum.

Yeryüzündeki son saatimin yaklaşmakta olduğunu hissettiğim o ölümcül saatin henüz bir hafta öncesi, şatonun terkedilmiş kısmında yaptığım en uzun keşif gezilerimden birindeydim ki, hayatımın en önemli olayına rastladım. Sabahın çoğunu, eski kulelerden en harabe halde olanlarından birinde, yarı yıkık merdivenlerden inip çıkarak geçirmiştim. Öğleden sonra, daha alt seviyelere inmeye karar verdim ve ya Orta Çağ'a ait bir zindan ya da daha yakın dönemde açılmış bir barut deposu gibi görünen bir yere indim. Son merdivenin dibindeki, nitratla kaplanmış geçitten yavaşça ilerlerken, zemin oldukça nemli hale geldi ve kısa süre sonra titrek meşalemle su lekeleriyle kaplı boş bir duvarın yolumu engellediğini fark ettim.

Adımlarımı geri atmaya karar verirken, gözüm küçük bir yatay kapağa takıldı; altımda doğrudan yer alan bu kapakta bir halka vardı. Duraklayarak, zorlanarak da olsa kapağı kaldırmayı başardım ve bunun ardından, meşalemin titrek ışığında, taş basamaktan oluşan bir merdivenin zirvesini ortaya çıkaran, zararlı buharlar yayarak, dumanın meşalemin sönmesine neden olduğu, karanlık bir açıklık belirdi. Meşalemin, derinlere doğru indirdiğimde düzgün ve özgürce yanmaya başlamasıyla birlikte, inişe geçtim. Merdivenler uzundu ve dar bir taş döşemeli geçide açılıyordu. Bu geçidin yerin çok derinliklerinde sürdüğünü biliyordum.

Geçit oldukça uzun çıktı ve büyük bir meşe kapısında son buldu. Kapı, bulunduğu yerin neminden damlayarak, tüm açma çabalarıma direndi. Bir süre sonra bu yöndeki çabalarımı bırakıp, adımlarımı tekrar merdivenlere doğru attığımda, insan zihninin alabileceği en derin ve delirtici şoklardan biriyle karşılaştım. Aniden, arkamdaki ağır kapının paslı menteşeleri üzerinde yavaşça gıcırdayarak açıldığını duydum. Anlık hislerimi analiz etmek imkansız. Eski kalenin tamamen terkedilmiş bir yer olduğuna inandığım bir mekânda, insan ya da ruh varlığı hissetmek, beynimde keskin bir korku yarattı.

Döndüğümde ve sesin kaynağına baktığımda, gözlerim gördüklerinden neredeyse çıkacak gibi oldu. Orada, eski gotik kapıda bir insan silueti vardı. Başında bir şapka ve uzun, koyu renkli bir Ortaçağ elbisesi giymiş bir adamdı bu. Uzun saçları ve akar gibi dökülen sakalı korkunç ve yoğun bir siyah renkteydi. Alnı, olağan boyutların çok ötesinde yüksekti; yanakları, derin çökük ve yaşlılık çizgileriyle derin izler taşırken elleri ise uzun, pençemsi ve kamburlaşmıştı. Bunların hepsi, daha önce hiçbir insanın üzerinde görmediğim kadar ölümcül, mermer gibi bir beyazlığa sahipti.

Vücudu, iskeletin oranlarına kadar zayıftı, garip giysisinin bol katmanları içinde neredeyse kaybolmuştu. Fakat en garip olanı gözleriydi; uçsuz bucaksız bir karanlığın kolları gibi olan bu gözler, anlamışlıkla derinleşen bir ifadeye sahipti, fakat kötülüğün boyutunda insan dışı bir derecede karanlıktı. O an gözleri bana sabitlendi, nefretleriyle ruhumu delip geçiyor ve beni durduğum yere sabitliyordu. Vücudu, iskeletin oranlarına kadar zayıftı, garip giysisinin bol katmanları içinde neredeyse kaybolmuştu. Fakat en garip olanı gözleriydi; uçsuz bucaksız bir karanlığın kolları gibi olan bu gözler, anlamışlıkla derinleşen bir ifadeye sahipti, fakat kötülüğün boyutunda insan dışı bir derecede karanlıktı. O an gözleri bana sabitlendi, nefretleriyle ruhumu delip geçiyor ve beni durduğum yere kök salıyordu. Nihayet, figür, bana soğuk bir şekilde korku veren, boğuk bir sesle konuştu. Konuşmanın dili, Orta Çağ'daki daha bilgili insanlar arasında kullanılan bozulmuş bir Latinceydi. Bu dili eski simyagerlerin ve şeytanbilimcilerin eserlerini uzun süre inceleyerek tanımıştım.

Varlık, ailemin üzerine çökmüş olan laneti anlattı, yaklaşan sonumdan söz etti, atalarımın yaşlı Michel Mauvais'e karşı işlediği suçu vurguladı ve Charles Le Sorcier'in intikamını alacak olmakla zevklendi. Genç Charles’ın geceyi kullanarak kaçışını, yıllar sonra babasının öldüğü yaşa yaklaşan Godfrey’nin varisini bir okla öldürdüğünü, ardından gizlice malikaneye dönüp, o zamanlar bile terkedilmiş olan yer altı odasında kendisini gizlice yerleştirdiğini ve orada tanınmadan yaşadığını anlattı. Daha sonra, Robert’ı, Godfrey’nin oğlunu, bir tarlada yakalayarak zehir içirmesini ve onu otuz iki yaşında ölmeye terk ettiğini, böylece intikam dolu lanetinin kirli kurallarını devam ettirdiğini anlattı.

Bu noktada, en büyük gizemin çözümünü düşünmek zorunda kaldım: Lanetin, Charles Le Sorcier'in Doğa gereği ölmesi gereken zamandan sonra nasıl yerine getirildiği. Çünkü adam, baba ve oğul olan iki büyücünün derin alşemik araştırmalarına geçerek, özellikle Charles Le Sorcier'in, kendisine ebedi yaşam ve gençlik verecek olan iksir üzerine yaptığı çalışmalarından bahsetmeye başlamıştı. Coş, bir anlığına korkunç gözlerinden, ilk başta onları o kadar saran nefreti uzaklaştırmış gibi görünmüştü, fakat birden, şeytani bakışlar geri döndü ve bir yılanın tıslamasına benzeyen korkunç bir sesle, yabancı, altı yüz yıl önce Charles Le Sorcier'in atamın hayatını sonlandırdığı gibi, benim hayatımı sonlandırma niyetiyle cam bir şişe kaldırdı.

Kendini koruma içgüdülerim tarafından dürtülen, şimdiye kadar beni hareketsiz tutan büyüyü kırarak, yaşamımı tehdit eden varlığa son nefesini veren meşalemi fırlattım. Meşalemin taşlara çarparak zarar görüp kırıldığını duyduğumda o garip adamın cübbesi alev aldı ve korkunç bir parlaklıkla o iğrenç sahneyi aydınlattı. Saldırganın korku ve çaresizlikle karışmış çığlığı, zaten sarsılmış olan sinirlerimi daha da zorladı ve ben, kaygan zemin üzerine düşüp bayıldım.

Kendime geldiğimde her şey korkunç derecede karanlıktı ve aklım, olanları hatırlayarak, daha fazlasını görme fikrinden tiksinse de merakım her şeyin önüne geçti. Kendime sordum: Bu kötü adam kimdi ve nasıl olmuştu da kale duvarları içerisine girmişti? Neden zavallı Michel Mauvais'in ölümünün intikamını almaya çalışıyordu ve lanet, Charles Le Sorcier döneminden bu yana nasıl bu kadar uzun yüzyıllar boyunca sürmüştü?

Yılların korkusu omuzlarımdan kalkmıştı, çünkü devirdiğim kişinin, lanetten kaynaklanan tüm tehlikemin kaynağı olduğunu biliyordum ve şimdi özgür olduğum için, yüzyıllar boyunca soyumu uğursuzca takip eden bu şey hakkında daha fazla şey öğrenme arzusuyla yanıyordum. Daha fazla keşif yapmaya kararlı bir şekilde, ceplerimi yoklayarak çakmataşı buldum, yanıma aldığım kullanılmamış meşaleyi yaktım. İlk olarak, yeni ışık, gizemli yabancının bozulmuş ve kararmış formunu ortaya çıkardı. Dehşet verici gözler şimdi kapalıydı. Bu manzara hoşuma gitmediği için, başımı çevirdim ve Gotik kapıdan içeriye girdim. Burada, bir simyagerin laboratuvarına benzeyen bir şey buldum.

Bir köşede, meşalenin ışığında muazzam bir şekilde parlayan sarı renkte bir metal yığını vardı. Bunlar altın olabilirdi ama ben incelemek için duramadım, zira başımdan geçenler beni oldukça etkilemişti. Odaların uzak ucunda, karanlık yamaç ormanının derin vadilerinden birine açılan bir açıklık vardı. Hayretler içinde adamın şatoya nasıl girdiğini fark etsem de geri dönmeye karar verdim. Yabancının bedeninin yanından ona bakmayarak geçmeyi düşünmüştüm ancak bedene yaklaştıkça, ondan bir yaşam belirtisi varmış gibi, sanki hayat tamamen yok olmamış gibi, zayıf bir ses duyar gibi oldum.

Şaşkın bir şekilde, yerdeki kavrulmuş ve buruşmuş bedeni incelemek için döndüm. O anda, yüzüne yerleşmiş olan korkunç gözler, kavrulmuş yüzünden bile daha kara bir şekilde, anlam veremediğim bir ifadeyle genişledi. Çatlamış dudaklar, tam olarak anlayamadığım kelimeler söylemeye çalıştı. Bir kez Charles Le Sorcier’in ismini duydum, sanırım bir kez de “yıl” ve “lanet” kelimeleri çıktı o garip ağızdan. Yine de, kopuk konuşmasından ne demek istediğini bir türlü çözemedim. Onu anlamadığımı fark eden o zift gibi kara gözler bir kez daha bana kötü niyetle parladı, ta ki, rakibimin ne kadar çaresiz olduğunu görsem de, onu izlerken titremeye başladım.

Birdenbire, son gücüyle canlanan o alçak, korkunç başını nemli ve çökük zemininden kaldırdı. Sonra, korkudan dona kalmış bir şekilde ben öylece dururken sesi yerine geldi ve ölürken o kelimeleri haykırdı; o kelimeler, o günden sonra günlerimi ve gecelerimi her zaman perişan etti.

“Aptal,” diye çığlık attı, “sırrımı tahmin edemedin mi? Altı yüzyıl boyunca ailenizin üzerine konan korkunç laneti yerine getiren iradeyi tanıyacak bir aklın yok mu? Size sonsuz yaşamın büyük iksirinden bahsetmedim mi? Simya sırrının nasıl çözüldüğünü bilmiyor musunuz? İşte söylüorum sana; ben! Ben! Ben! Altı yüz yıl yaşadım, intikamımı sürdürmek için, ÇÜNKÜ BEN CHARLES LE SORCIER’İM!”

Yayınlanma: Gizil Dergi, 2. Sayı.

*Görsel, Freepik tarafından sağlanmıştır.