ΘΕΑΤΡΟ

Μεταξύ 20 και 30 χρονών,  δεκαετία του ’90, περίοδος αναζητήσεων και έντονου ανοίγματος στον κόσμο. Έρωτες,  φιλίες, ταξίδια πολλά εντός κι εκτός Ελλάδας, Ποίηση, φιλοσοφία, επιστήμη, το δυάρι μου στου Ζωγράφου – οδός Χλόης. Ζωή εμπύρετη και για δροσιά, ούτε μια σταγόνα χαμένη να πέσει από τα χείλη. Τη δεκαετία αυτή, διακριτό και σημαίνοντα ρόλο είχε το θεάτρο. Παρακολουθούσα θέατρο ασταμάτητα. Θέατρο ο Παράδεισος. Ώρες ώρες ξεφυλλίζω  σήμερα τα προγράμματα παραστάσεων της εποχής εκείνης και θυμάμαι. Δυο οι χώροι που έχουν μείνει ως αίσθηση. Το θέατρο Εμπρός και  το θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Δύο φορές συμμετείχα σε ερασιτεχνικές ομάδες, αν και τελικά ουδέποτε ανέβηκα στο σανίδι. Τη μια φορά λόγω αναχώρησης από την Ελλάδα για σπουδές, τη δεύτερη γιατί η θεατρική ομάδα διαλύθηκε λόγω ελλείψεως χρηματοδότησης. Σκηνοθέτης ήταν ο Μιχαλης Βιρβιδάκης, δάσκαλος και φίλος, με σταθερό όραμα για το θέατρο.  

Σε αυτή την πορεία, προέκυψε και ένα θεατρικό έργο : Σε Απόσταση Αναπνοής. Κατατεθειμένο  στο Εθνικό Θέατρο το 2000. Όπως με είχε ενημερώσει λίγους τρεις τέσσερεις μήνες μετά ο δραματολόγος, το έργο είχε επιλεχθεί για ναα ανέβει από τον Νίκο Περέλη, τότε διευθυντή της Πειραματικής Σκηνής. Αλλά το καλοκαίρι, ανέλαβε νέος διευθυντής στην Πειραματική Σκηνή και ο  προγραμματισμός του ήταν διαφορετικός. Τι κρίμας. Πάλι δεν καταφέρνω να με δω επί σκηνής, από άλλη οπτική γωνία τώρα. Τυχαίο; Δεν ξανασχολήθηκα έκτοτε. Όσο και αν ρίχνεσαι στα κύματα και το παλεύεις κάθε φορά, είναι σημαντικό να διαισθάνεσαι πότε να στέκεσαι παράμερα, αφήνοντας εντέλει την ίδια τη  ζωή να σε οδηγήσει εκείνη. Και αφού σου δείξει ένα προσανατολισμό, εκεί ξαναρίχνεσαι πάλι. 

Τιμής ένεκεν λοιπόν  ιδού στην Ατόλη το θεατρικό έργο της εποχής εκείνης σε μορφή ηλεκτρονικού βιβλίου.