Ποιητική της Διάθλασης

Η ποιητική της διάθλασης επιδιώκει να ενσωματώσει σε ένα ποιήμα διαφορετικές φωνές, θραύσματα από διαφορετικά γλωσσικά παιχνίδια, προτάσσοντας  ταυτόχρονα μία σύνθεση, υπό μορφή σύγχρονης ραψωδίας. Οι ποιητικές συνθέσεις συχνά έχουν στο φόντο συγκεκριμένους τόπους, ή εκφέρονται από διαφορετικά πρόσωπα, αποκτώντας το χαρακτήρα σκηνικών ποιημάτων. Αναδεικνύεται το μεμονωμένο, ανοίγουν τα χρώματα του στον ορίζοντα,  και ταυτόχρονα επιδιώκεται η ένταξη σε μια στάση ζωής, μια συνέπεια, ένα σχέδιο αφήγησης. Όλα τούτα σε μια εποχή θραυσματική, πλουραλιστική, με έντονη την ανάγκη για μια νέα ενότητα και πολύεδρη αρμονία (εδώ αχνοφαίνεται το σημείο συνάντησης με τον ιδεαλισμό εδάφους).  

Σε μια σειρά τριών άρθρων, που δημοσιεύτηκαν τo 2014 στο ένθετο "Επτά" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, γίνεται μία χαρτογράφηση τάσεων στη νεότερη ποιητική γραφή, υπό το πρίσμα της διάθλασης.

1. Ποιητική επανεκκίνηση  (2 Φεβρουαρίου 2014)

2. Διαστάσεις του ποιητικού χώρου (20 Απριλίου 2014)

3. Η διάθλαση των παίδων (15 Αυγούστου 2014) 

Σε τρία ακόμα άρθρα που δημοσιεύθηκαν το 2023, στο ένθετο "Αναγώσεις" της Κυριακάτικης Αυγής  (υπό τον τίτλο "Το γλωσσικό παιχνίδι της ποίησης") σκιαγραφούνται ορισμένες φιλοσοφικές παραδοχές της ποιητικής πρακτικής.

1. Το γλωσικό παιχνίδι της ποίησης (Ι)  (22 Ιανουαρίου 2023)

2. Το γλωσικό παιχνίδι της ποίησης (ΙΙ)  (29 Ιανουαρίου 2023

3. Το γλωσικό παιχνίδι της ποίησης (ΙΙΙ)  (5 Φεβρουαρίου 2023)

Ας δούμε όμως πώς αποτυπώνεται η ποιητική της διάθλασης μες από τη ματιά της κριτικής : 

«Έχουμε μπροστά μας ένα γνήσιο μοντέρνο έπος, απόλυτα ταιριαστό σε μια εποχή ατομικότητας και ορθολογισμού όπως η σημερινή. Το μέγεθός του από την άλλη, λίγο μικρότερο από αυτό μιας αρχαίας ραψωδίας, […] και σίγουρα πολύ εκτενέστερο από εκείνο του μέσου μεμονωμένου ποιήματος.[…] Η περίτεχνη σύνθεση σ’ ένα είδος πολύπλευρου έπους από ετερόκλητα στοιχεία εν είδει κολάζ, δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία στα ελληνικά γράμματα. […]Θα μπορούσε αυτή η τάση ν' αποκρυσταλλωθεί σε ένα σύγχρονο λογοτεχνικό ρεύμα, ως απόρροια της προσπάθειας των δημιουργών να ενώσουν παλιές παραδόσεις με τη σύγχρονη πραγματικότητα και τη μυθολογία με τα νεότερα γνωστικά επιτεύγματα, επικαιροποιώντας, συνειδητά ή ασύνειδα, την ίδια την ελληνική ταυτότητα στο άνυσμά της από τα αρχαϊκά χρόνια ως σήμερα.»  (ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΟΣΚΟΡΟΣ, 2023)

 «Ο Πολυμένης ορίζει παράλληλα τις δομικές επιδράσεις που εμφανίζονται ως παράλληλες φωνές στην ποιητική σύνθεση. […]Αναδιατάσσει με πολύτροπα «τεχνάσματα» τις νέες εκδοχές εαυτού με τις παλιές, προσπαθώντας να παράγει νήματα νοήματος και ερμηνείας.» (ΚΩΣΤΟΥΛΑ ΜΑΚΗ, 2023)

«γεννά μια δυναμική ενέργεια πάνω από τα ρήγματα των εποχών, αναζητώντας μια εναλλακτική προοπτική στον αμφίβολο, ραγισμένο κόσμο» (ΛΙΝΑ ΦΥΤΙΛΗ, 2023)

« Επισκεπτόμαστε έναν πρωτότυπο (έστω και με ανιχνευόμενα παροράματα) κειμενικό κόσμο ως ένα ευρύ πεδίο συναισθημάτων, όπου η πύκνωση της έντασης με το προσωπείο της ολιγάρκειας αποδίδει την ποιότητα στο περιεχόμενο του εσωτερικού ανθρώπου.[...] Τόποι και τοπόσημα από το αντικειμενικό, φυσικό γήινο και συμπαντικό περιβάλλον έχουν μετεξελιχθεί σε τοπία της υποκειμενικής πραγματικότητας  » (ΆΛΚΗΣΤΙΣ ΣΟΥΛΟΓΙΑΝΝΗ, 2023)

 «Συνεχίζει με συνέπεια τον δρόμο που εξαρχής είχε χαράξει, όπου ποιητική ευαισθησία και φιλοσοφική διερώτηση συναιρούνται με έναν εξαιρετικά πρωτότυπο και γόνιμο τρόπο. [...]μια έγνοια για την φόρμα, όχι ως επιστροφή στην παραδοσιακή στιχουργική, αλλά ως μέριμνα για τη διαμόρφωση μέσω του γλωσσικού ιδιώματος μιας συνεπούς “συγκινησιακής” θεώρησης του κόσμου (o Πολυμένης χρησιμοποιεί τον όρο “αισθηματοποιημένη κοσμοεικόνα”) […] αναμετριέται διαρκώς με την παράδοση, με ιδιαίτερη φροντίδα για την ανάδειξη της πολυφωνίας των προσώπων, την οποία ο Πολυμένης χτίζει με τους κανόνες της σύγχρονης δραματουργίας, καθώς επίσης αντλώντας από τις αστείρευτες πηγές του αρχαίου δράματος.»  (ΛΙΛΑ ΤΡΟΥΛΙΝΟΥ, 2023)

«Συνεχής εναλλαγή ποιητικών φωνών στο πλαίσιο του ποιήματος, την μετατόπιση από το προσωπικό ποιητικό υποκείμενο στην απρόσωπη, τριτοπρόσωπη εκφορά του λόγου. Η εναλλαγή αυτή μάλιστα δηλώνεται και οπτικά στην μορφοποίηση του ποιητικού κειμένου μέσα από τη χρήση πλάγιας και κανονικής γραμματοσειράς»  (ΟΛΓΑ ΚΟΜΙΖΟΓΛΟΥ, 2016)

«H  ‘πολυφωνία’ επικρατεί ως κυρίαρχο στοιχείο στην ποίηση του Π.Π. και τη διαφοροποιεί: φιλοξενούνται δύο ή και τρεις φωνές από διαφορετικές αφηγηματικές γωνίες προσδίδοντας στο ποιητικό έργο μια διάσταση σχεδόν θεατρική. […] Με αυτό τον τρόπο τα ποιήματα αποκτούν εξωστρέφεια, ρυθμικό κυματισμό, αφού στο ίδιο ποίημα μπορούν να ενσωματωθούν διαφορετικές τεχνοτροπίες, φτιάχνοντας ένα ψηφιδωτό. Ή αλλιώς μία διάθλαση της ποιητικής ενέργειας, για να χρησιμοποιήσω μία φράση του Π.Π. στο δοκίμιό του («Η διάθλαση των παίδων», εφ. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 15.08.2014).», (ΠΕΡΣΑ ΚΟΥΜΟΥΤΣΗ, 2015)

«Και στα δύο βασικά μέρη υπάρχει ένα παιχνίδι φωνών, που το ποιητικό υποκείμενο εξομολογείται στο τελικό τρίτο μέρος. Το εν λόγω παιχνίδι αποκαλύπτεται στο γραφηματικό επίπεδο με το παιχνίδι της εναλλαγής ορθών και πλάγιων στοιχείων», (ΝΙΚΟΣ ΜΑΥΡΕΛΟΣ, 2010)