COMPOSTELA COMO PALIMPSESTO

A cidade de Santiago preséntase como un enigma. No territorio enmarcado polos leitos do Sar e o Sarela confluía un dédalo de sendas, camiños e vías pecuarias tributarias da gran rede continental. Cara ao ano mil por esa malla viaria circulaba un rumor insistente en torno ao descubrimento dos restos do discípulo de Cristo. Por ese motivo Compostela acabaría converténdose nunha meta, unha ansia, un empeño; converteuse en peregrinación. A catedral e a cidade aparecen ao fin como un compendio de arquitecturas solapadas nun impoñente palimpsesto, un condensado da historia que debemos seguir descifrando.

Santiago Catalán proxecta sobre esta cidade a mirada do arquitecto, observa e formula interrogantes sobre a forma en que foi construído cada elemento. O autor interpreta o obxecto edificado superpoñendo as arquitecturas desde perspectivas distintas para armar un novo relato a partir da intencionada lectura de fustes, gálibos, entaboamentos, ornamentos e figuras. Volumes solapados debuxados con rigor, esmiuzando perpiaño por perpiaño, textura por textura. A capacidade do autor queda patente nestes debuxos trazados tenazmente cun sinxelo lapis, cun gran dominio da representación arquitectónica, enriquecida coa sensibilidade coa que aplica cores imposibles e caligrafías inacabables. Mediante un trazo primoroso Compostela adquire da súa man, espazo e volume, luz e sombra.