Welkom op mijn blog

Donderdag 10 september 2020

Al lange tijd nam ik me voor een epiloog te schrijven, maar wat moet je daar inzetten?
De gebeurtenissen van de afgelopen twee nachten en dagen - het kamp is afgebrand - maken dat er nu écht een einde aan kamp Moria zal komen.
Ik zou schrijven over dat ik blij ben dat ik wat blijvends in Moria achter heb kunnen laten. Een gerepareerde airco, een moestuinbak waar de jongens over waken, Een schaakspel aan ****.

Maar nu is van dat alles geen sprake. De planten zullen in de verzengende hitte verdampt zijn, de airco licht waarschijnlijk als een plasje koper en verschroeid plastic onder het ingestorte dak van room 5. En of **** de moeite heeft genomen om zijn houten schaakspel mee te nemen? En of daar de gelegenheid voor geweest is?

Maar toch stemt dat me niet verdrietig. Het is alsof er een wereld voorbijgegaan is, en nu weer ruimte komt voor een nieuwe wereld. Een wereld waarin het wachten voorbij is. Een Europa waar ik niet naar Lesbos hoef te reizen, maar ik de jongens hier, in Nederland ontmoeten zal. Waar Mahdi met zijn zus ingeburgerd raakt in Nederland, en zijn ouders van Schiphol komt halen. Nu nog de politiek.

Nu ben ik al enkele dagen in Frankrijk, waar ik met mijn familie geniet van het leven in de Franse alpen. Terwijl ik uitkijk over bergketens denk ik soms aan het leven in Moria, Het blijft nog vreemd dat ik dat weer achter me moet laten. Hierbij een overzicht van de laatste 4 werkdagen. Ik vond het fijn om 4 dagen achter elkaar in de sectie te werken.

Donderdag zijn er pallets naar de sectie gebracht en hebben Frederic en Gerwin met de jongens bankjes en tafels en een plantenbak gemaakt. Om 5 uur had ik een 'debriefing' met een Nederlands echtpaar(Henk en Grace). Het was fijn om met hun te kunnen reflecteren op het werk in Moria, en hoe dat mij raakt. Achteraf gezien maakten de 3 werkdagen daarna het vertrek van lesbos en het afscheid van de jongens wel zwaarder voor me.

Vrijdag heb ik mijn haar laten knippen door één van de jongens.
Er werden er weer pita's uitgedeeld, en wilden veel jongens weer helpen bij het avondeten. 2 jongens hielpen ons, en op een gegeven moment verzamelden ze al het afval en lege dozen, en brachten die naar buiten. Ik liep mee om een oogje in het zeil te houden. Nadat hij alles in de vuilnisbak gedumpt had, inspecteerde ik de inhoud van het 'afval' en kwam er een volle zak met pita's tevoorschijn. triomfantelijk kwam ik terug in ons kantoortje, maar de jongens ontkenden elke betrokkenheid bij deze smokkelactie, de jongens die er aan het begin waren zouden het geflikt hebben en bij het afval gestopt.

Er kwam een jongen vragen om verband, en toen ik vroeg waar hij het voor nodig had, liet hij drie nieuwe snedes in zijn bovenarm zien. Ik vertelde hem dat hij naar de dokter moest gaan om het te laten verbinden. Ik was even druk dus ging niet gelijk met hem mee, maar later heb ik een griekse voogd erbijgehaald en hem geroepen. In eerste instantie deed hij tegen de voogd alsof er niets aan de hand was. De voogd heeft het verder netjes afgehandeld en is met hem naar de dokter gegaan. De jongen hielp ons best vaak en was vaak in het kantoortje. Ik schrok er van.
Later vroeg ik me af of hij misschien liever niet had dat de voogd het wist. Had hij gehoopt verband te krijgen van ons zonder dat hij uitleg moest geven? Of zouden we toch misschien een band met hem opbouwen, dat hij voor deze dingen eerder naar ons toe komt?

Zaterdag ben ik met Nick meer plantjes gaan halen bij de tuinwinkel. 2 pepers, 3 bloemkool, een tomaat en nog een kruidenplantje. 's middags heb ik met Saleem de plantenbak afgemaakt met behulp van een bedgaas, vuilniszakken, flessendoppen en een nietmachine. de onderkant van de bak vulden we met grind uit de sectie, en zainullah en salem hebben de grond eringedaan en de plantjes gepoot. de volgende dag waren de plantjes nog wel wat slap. misschien teveel water gegeven.

We moesten op zaterdag om 6 uur weg, omdat er om 7 uur een demonstratie was tegen uitbreiding van het kamp. Ik vond het erg jammer dat we zo plotseling weg moesten, en nu moesten we gehaast weggaan, en had ik in de drukte geen gelegenheid om na te trekken waarom een jongen 15 centimeter pleister wilde hebben.
Toen ik 's avonds ging zwemmen met Nick, kwam ik twee jongens van sectie B tegen die ook aan het zwemmen waren. Ik vond het fijn om de jongens op een andere plek te zien dan in het kamp. Lijkt me ook leuker voor ze.

Zondag heb ik afscheid genomen van veel jongens. Voor de kinderen die vaak bij de sectie kwamen had ik cadeautjes gekocht. Het was nog spannend of ze allemaal langs zouden komen, zodat ik ze hun cadeautje kon geven, maar het kwam goed, en ze zijn allemaal langsgekomen. Met mahdi en mahdi ben ik nog de heuvel opgelopen en heb Foto's van het hele kamp gemaakt.

Maandag vloog ik via athene naar geneve, waar het vliegtuig landde in een regenbui. Naast me was een plek leeg in het vliegtuig. In mijn fantasie bedacht ik dat er best een jongen meegekund had. De foto op mijn paspoort werd toch niet gecontroleerd met mijn gezicht. Naast de lege stoel zat een donkergetint jongetje die hoorde bij de familie achter me. Hij had zo uit moria kunnen komen, en misschien waren zijn ouders of opas vroeger wel naar europa gekomen om daar te wonen, het contrast met het leven in moria kon haast niet groter.

Toen ik in Geneve van de gate naar het vliegtuig liep hingen de wanden vol met advertenties van zwitserse horlogemerken en beleggingsfondsen.

Dinsdagochtend baalde ik ervan dat ik niet meer bij de jongens was, en niet meer kon zien hoe het met ze gaat, en niets meer voor ze kon doen behalve bidden.

De zondag is een speciale dag, en het was bijzonder om die in het kamp mee te maken. Om 8 uur 's ochtends was het erg rustig in het kamp, en dat bleef de hele dag zo. Het was voor mij de eerste keer dat ik alleen shift had in sectie B. We werken vaak met 2 personen op shift, en omdat de ochtend- en avondshift overlappen zijn we vaak met vier personen. Gelukkig boden 2 jongens hun hulp aan bij het inpakken van het ontbijt. Het inpakken gebeurt bij het ontbijt per kamer of tent, dus ze moesten ervoor zorgen dat iedere kamer zoveel ontbijtjes kreeg als het aantal personen. Ze kregen yoghurt met sinaasappel en een soort broodstaf als ontbijt. Nadat de jongens me fantastisch geholpen hadden, kwam ik er niet vanaf met ze één of twee sinaasappels als beloning aan te bieden, nee, minstens een stuk of vijf en dan ook nog drie bakjes yoghurt per persoon. achteraf gezien gaf ik ze ook wel gelijk.
Er waren nog veel sinaasappels over, dus ik had de dankbare taak om ze uit te delen aan de jongens die zich netjes in een rij opstelden, en omdat de rij niet zo lang was en ze steeds weer achter aansloten kwamen sommigen wel 4 keer langs.

Samuel uit kamer 5 kwam naar me toe omdat hij zich ziek voelde en had overgegeven. Hij vroeg om een dokter, maar er is op zondag geen dokter in het kamp te bekennen.(behalve misschien één emergency dokter.) Waarschijnlijk was het niet al te ernstig, dus besloot ik het aan te kijken. Ik bracht hem die dag nog wel extra sinaasappelpartjes. Gelukkig bleek hij maandag weer een stuk opgeknapt, en had hij van zijn kamergenoten een plekje bij het raam gekregen met wat meer frisse lucht.

Nadat het ontbijt achter de rug was kwamen 2 kleine jongens van sectie C in het kantoortje. Eigenlijk mogen ze helemaal niet in sectie B komen, maarja, ze zitten zich ook de hele dag te vervelen en we geven ze telkens weer aandacht zodat ze steeds terugkomen. Met de oudste heb ik geschaakt, terwijl de jongste(mahdi) een kleurplaat inkleurde.(ik had nog een set nieuwe viltstiften in de kast gevonden.) Toen ze weggingen zorgde de oudste ervoor dat alles weer netjes opgeruimd was.

Het afghaanse gezin in het RIC gebied was er nog steeds, en ik heb ze 's ochtends wat wegwerpbekers gegeven, en 's middags wat honing, taxini(sesamsmeersel), crackers en brood gegeven wat over was van de lunch, dat is het minste wat ik voor ze kan doen. Maandag zag ik ze niet meer, dus ik hoop dat ze een nieuw plekje gevonden hebben.

Toen 's middags de andere vrijwilligers van de midshift kwamen, heb ik een stekker van een elektrische kookpan gerepareerd(in de werkplaats op 'level 1'), de jongens kwamen naar me toe omdat ze toch graag wilden koken.

Zondagavond hield pastor Tim een bijbelstudie over de overtocht over het meer van galilea, de gadareense bezetene en de tweede keer dat ze daar kwamen. Het gaat om het opvolgen van Jezus bevel. En we kennen Jezus niet door ons verstand, maar door zijn openbaring. "Wie is toch deze, dat de wind en de zee hem gehoorzaam zijn?".

Maandagochtend ben ik verder gegaan met het smelten van doppen, dit keer in de vorm van een bord. Maandagmiddag had ik avondshift, en het was weer behoorlijk druk op de afdeling. 's avonds heb ik met de jongens van kamer 6 cola gedronken en chips gegeten. Het lijkt wel of ik op een tienerkamp zit, ik genoot er echt van. Jhacky gaat weg en gaf als afscheid aan elke kamer frisdrank, chips en een bus zout. Het is jammer dat ze weggaat, ze heeft gedurende 4 jaar in de sectie gewerkt. Als zij er was 'zwermden' de jongens om haar heen.

Het vertrek van Jhacky brengt me op een ander punt, namelijk dat wij(Manuel, Lukas, Darius, en ik) allemaal 1 of 3 augustus weggaan, en alleen frederic overblijft. ik hoop dat ze nieuwe vrijwilligers vinden die er ook langer kunnen blijven. (Wilke vroeg al of ik langer kon blijven, maar ik heb mn terugreis al geboekt. Als iemand zich geroepen voelt om zich langere tijd in te zetten voor tienerjongens tussen de 14 en 18 jaar, laat het me weten.(bijvoorbeeld via de reactieknop onderaan.)

Tot zover een gedeelte van mijn werk in Moria,(er gebeurt nog veel meer, maar dat is teveel om in een blog op te schrijven.) Bedankt voor het lezen, en tot de volgende keer(frederic heeft weer nieuwe activiteiten gepland voor de jongens.)

(ps: Wil je ook weten wat mijn reisgenoten meemaken in Moria? Annelynn en Nick hebben ook een blog en ze hebben beiden een goed stuk geschreven, zie de links onderaan de website.)

Goedenavond, ik ben nu net terug van midshift. Morgen heb ik ochtendshift

Vrijdag gingen er zeven jongens weg. Ze vertrokken naar Finland. Terwijl ze vertrokken kwam er toch een brok in mijn keel, hoewel ikzelf persoonlijk de jongens niet (goed) ken, voel je toch mee met de jongens die achterblijven. Heedajjat ging weg, dat was echt een aardige jongen uit kamer 4. Toen ze allemaal weg waren kwam ik erachter dat Abulfazz ook naar Finland ging, hij was een jongen die vaak in het kantoortje kwam.

Ik vermoed dat de jongens die nu de sectie verlaten onderdeel zijn van de 1500 of 2000 minderjarige kinderen die een aantal landen in Europa beloofd heeft op te vangen.

Het eten was Vrijdag werkelijk een feest: 's avonds was er pita(broodje/wrap met groenten, souvlaki, patat), kip met rijst, banaan en brood. Opeens wilde iedereen wel meehelpen met het eten uitdelen. Een half uur voordat 'extra' begon stonden er al jongens in de rij.

Zaterdagochtend ben ik beziggeweest met een idee van andre uit te werken in Solidworks(CAD-tekenprogramma). Hij wil voorzien in nieuwe woonruimte op level U. De huidige tenten voldoen niet en zijn stuk.

Toen ik 's avonds van het toilet terugkwam bivakkeerde er een Afghaans gezin in het RIC-gebied. Het gezin bestond naast de ouders uit vier kinderen. Ze zagen dat ik van eurorelief was en vroegen of er huisvesting voor ze geregeld kon worden. hun 'structure' in de jungle was in brand gevlogen, en ze vreesden voor hun leven. het was al de vierde nacht dat ze in de open lucht sliepen. Ik heb hun tentnummer opgeschreven en het 05-nummer van de man, zodat ik het door kon geven aan de shiftleader. terwijl ik bezig was alles op te schrijven begon de vrouw te huilen.

Toen ik thuis kwam bedacht ik me dat de man ongeveer even oud als mijn oudste broer moest zijn, omdat ik 1987 op zijn politiepapieren zag staan. Toen ik de vergelijking maakte met het gezin van mijn broer, begreep ik misschien iets beter de wanhoop waarin ze zich bevonden.

Vandaag was een vrije dag voor mij, en om 1 uur kregen Darius, Ik en een aantal mensen van new arrivals een training over het werken met de minors en situaties die zich voor kunnen doen. Veel jongens zitten er bijna een jaar, en dan kunnen ze de moed verliezen en depressief worden. Ze hebben te maken met veel onzekerheid en vaak is hun familie ook niet veilig. Ze mogen het kamp niet uit en tijdens corona gingen bijna alle activiteiten niet door.

Verder heb ik nog afval geruimd op het strand.

Vanaf vandaag werken we weer met avondshifts, omdat er nu voldoende vrijwilligers voor zijn. De morningshift is van 8-5, en de avondshift van 13:00-21:30. Zo hopen we meer stabiliteit in de sectie te brengen en de vluchtelingen meer aandacht te kunnen geven.

's ochtends heb ik nog geëxperimenteerd met de plastic doppen die ik zaterdag in het kamp verzameld had. Het lukte om ze goed aan elkaar te smelten. Op youtube waren er mensen die het echt tot een plastic plak smolten en er dan iets van maakten.

Toen ik in het kamp aankwam had ik een gesprekje met maqsood, die van biologie hield maar niet van wiskunde. Scheikunde vond hij ook wel leuk, maar het was lastig en de les viel vaak uit in afghanistan. Hij had op school gezeten tot de 7e klas (vanaf de 3e klas kwamen er verschillende vakken.)

Johannes verzorgde nog een workout-sessie, waar zo'n 15 jongens aan meededen, inclusief mijzelf. Daarna was ik behoorlijk uitgeput. Later vroeg een jongen of ik niet even wilde rusten, ik mocht in zijn bed liggen in kamer 1, ik heb het aanbod afgeslagen, maar het was weer een bewijs dat de jongens goed voor me zorgen.

Er vertrokken 3 jongens van de afdeling, ze gingen naar Athene. ik vroeg of ze wisten of er weleens jongens naar Holland gestuurd werden, maar dat konden ze zich niet herinneren.

Het middageten was penne, en het avondeten was rijst met kip. 's avonds heb ik een potje qwixx met abullfass gespeeld, en heb ik even door de "hoofdstraat" van het kamp gelopen. Het was heerlijk afgekoeld en het was gezellig op straat in het schemerduister met overal verlichting. Veel winkeltjes waren nog open, je kon nog eten halen, en ik heb 800 gram kersen gekocht voor 2 euro. Ik sprak nog even met de simkaartverkoper die met een familie van 6 in de jungle woonde en graag wilde studeren/leren, maar hij had een rode kaart en mocht dus het kamp niet uit.

Darius had het idee om plantenbakken/verhoogde gardenbeds te maken met de jongens, zodat ze hun eigen groenten konden verbouwen. gisteren opperde frederiq(franse kerel die nieuw is en langer blijft) dat idee ook al. Misschien kan ik eens een ontwerpje maken in solidworks met palletplanken als basis.

Zondagochtend maakte ik een korte wandeling, waarbij ik even ben blijven zitten om naar het kyrie eleison uit de griekse-orthodoxe kerk te luisteren. er stonden voor de kerkingang.(waarschijnlijk vanwege corona.) De kerkdienst daar is een soort inloopdienst waar je vrij bent om te komen en te gaan wanneer je wilt. Daarna kwam ik langs een lege loods, waarvan het glas uit de ramen was en de vloer vol troep lag, maar een prachtig houten dak had en stevige muren. Dat zou een mooie plek zijn om op te knappen, pal aan de kust. Jacqueline droomt ervan om er een vrijwilligershuis van te maken.

We waren door Ali(ex-vluchteling uit wenen) uitgenodigd om te komen kijken bij "de Oase" - een kerk en ontmoetingsplek voor vluchtelingen. Omdat er maximaal 40 mensen in de dienst mochten zijn vanwege corona, en wij het farsi zonder hubert de vertaler toch niet zouden volgen, hebben we ons aangesloten bij de kindercreche, waar het verhaal ging over mozes in de woestijn, en dat ie zolang wegbleef dat ze een gouden kalf maakten. Op lesbos kan God ook lang op zich laten wachten, maar we moeten geduld hebben. Een duitse vrouw vertelde het verhaal, en Ali vertaalde het voor de kinderen. ik heb goed meegeluisterd naar de prachtige perzische taal, en nog een paar nieuwe woorden geleerd. Nadat we gekleurd en gespeeld hadden met de kinderen, en alles weer opgeruimd en schoongemaakt was, werden we uitgenodigd voor een heerlijke maaltijd(met wat meer smaak dan het kampvoer.) We sloten het bezoek af door thee te drinken en te luisteren naar twee christelijke farsi liederen begeleid door een zelfgebouwd orgeltje. We mochten vaker langskomen om te helpen.

Hans heeft nog gesproken met Hubert, Een duitser die het als zijn roeping ziet om (ex-)vluchtelingen te helpen en ondersteunen om het evangelie te brengen aan hun volksgenoten.

's avonds was ik uitgenodigd voor een werkoverleg/etentje bij Kitchenbite. Hoewel ik dat in Nederland niet gewend ben om dat op zondag te doen, zijn veel andere christenen dat wel gewend. Ik dacht dat het goed zou zijn dat ik erbij was, maar heb niet gegeten omdat ik al een flinke maaltijd ophad. Het eurorelief team van section B bestaat uit 6 man, Jhacky besprak wat aandachtspunten voor het werk, en wees erop dat met de versoepelde reisbeperkingen de kans op corona in het kamp waarschijnlijk groter wordt.

Toen ik zaterdag aankwam lag er veel afval in sectie B dus ben ik samen met Jhacky(de vrouw die er al lang werkt) de boel gaan opruimen. Het middagmaal bestond onder andere uit een bakje vol met vis. De vis was goed, maar er zat niet superveel smaak aan. We hielden denk ik zo'n honderd stuks over.

Nadat ik de ventilator schooongemaakt had in het vrijwilligerstoilet heb ik die met secondelijm weer aan elkaar gelijmd en in de airco gezet. uiteindelijk hebben de jongens weer de schroef waarmee hij op de as vastzat gevonden en deed de airco het weer, al schudde hij wel behoorlijk omdat de balans niet goed was(veel vinnen van de blower wheel waren eruit.) Dat geeft me toch wel voldoening dat je hun leefomstandigheden toch een beetje aangenamer kan maken. Toen de airco weer aanging deden ze gelijk alle ramen dicht, ik hoop dat ze die snachts wel gewoon open zetten. Met twintig man in zo'n hok zonder een raam open lijkt me niet zo gezond.

Omdat ik nu ook vaak in het weekend werk, krijg ik doordeweeks vrije dagen. Ze houden 5 werkdagen van 8 uur aan. Ik heb samen met Anne-Lynn(die in sectie C werkt en ook vrij was) boodschappen gedaan in kamp Moria. Het was de eerste keer dat we niet voor werk in het kamp kwamen, we voelden ons net toeristen. Er is daar een winkelstraat waar veel groentewinkeltjes staan met verse groenten en fruit die er goed uitzien. De prijzen zijn over het algemeen goed, een kilo kersen voor 3,50 vind ik niet duur. Het viel me wel op dat veel kraampjes dezelfde soort groenten en fruit verkochten. Ik heb het vermoeden dat ze allemaal dezelfde leverancier hebben. We hebben onze inkopen verspreid over de kraampjes gedaan, omdat we ze allemaal hun inkomsten gunden. En we hebben nog een dunschiller gekocht in het kamp.

Vandaag de airco van room 5 uit elkaar gehaald(daar was ik gisteren al aan begonnen.) De jongens van room 5 (ali en samuel) hebben me fantastisch geholpen.

Toen ik vanochtend langs de kamers liep, waren een aantal jongens van kamer vijf al begonnen aan hun ontbijt. Kamer vijf is de eennalaatste kamer in de rij, en daar wonen de afrikanen(uit Guinee, Somalie,...) , en één Afghaan. Mohammed(de magere die 'special food' krijgt), Khamal(de dikke), Abdirizaq, Ali, Samuel(die is nieuw), en nog veel meer.)

Ze zaten voor hun kamer met een emmertje chocopasta en de platte ronde broden. Ik werd uitgenodigd om mee te ontbijten. Ik had al een ontbijt op, maar ik kan altijd wel wat extra gebruiken dus was blij dat ik nog een keer kon ontbijten. Eerst een kop thee met lekker veel suiker. Daarna kon ik een plat brood beleggen met chocopasta, heerlijk. Even later kreeg ik bij room 7 weer een beker thee. terwijl ik op een palletbank van de thee aan het genieten was bedacht ik me dat ik het niet slecht getroffen heb door te werken in de sectie.

Afgelopen nacht was er een afrikaan neergestoken. het was niet helemaal duidelijk hoeveel mensen er nu neergestoken waren. Het verhaal was dat een afghaan een telefoon wilde stelen, en toen de afrikaan zn telefoon niet wilde geven, hij neergestoken is. ik kan niet verifiëren of dit de juiste versie van het verhaal is. Maar toen we 's ochtends aankwamen in het kamp stonden er veel afrikaanse vrouwen en mannen in de buurt van easo te protesteren. In de rest van het kamp ging het leven gewoon door. In de loop van de dag kwam het nieuws dat er één man in het ziekenhuis was overleden.

Ik was met LJ bij de foodline in sectie 12. onze taak was daar om iedereen die eten kwam halen af te vinken. Rond het middaguur hoorden we aan de overkant van de 'rivier', bij het easo gebied knallen van traangasbommen. Het eten kwam laat, en net voordat we wilden beginnen met uitdelen werd er besloten tot evacuatie. toen we richting de ingang van het kamp kwamen zagen we mensen met een sjaal of doek voor hun mond lopen. Hans werkte bij het infopunt en ging als één van de laatste weg, hij had ook een flinke hap traangas binnengekregen, en hij vond dat niet zo prettig. Na de evacuatie was er nog een 'debriefing' in het gemeenschapshuis van de mennonieten in panagiouda. Daarna hadden wij een vrije middag, maar lieten we de vluchtelingen aan hun lot over in het kamp.

Met LJ heb ik een dienst gekeken van de "Evangelical Church Mytilene". Pastor tim sprak over de gelijkenis van het onkruid in de akker. Hij vertelde dat hij God nog nooit zo krachtig had zien werken als op lesbos. 's avonds kwam pastor Tim langs bij victoriastudios om samen met ons en de duitsers en een aantal mennonieten een bijbelstudie te houden.