Ik mediteer!
Hoe meditatie mijn leven veranderde

Het is zes uur 's ochtends en voordat ik mijn ogen kan openen, draait mijn maag al om van angst. Een klont van angst heeft zich in het centrum van mijn buik gevestigd als modder van de moerasbodem. De verlamming heeft me aan het bed genageld en ik wil niets liever dan hier blijven en de dag voorbij laten gaan zonder iets te doen. Maar ik kan het niet. Vandaag is het grote review op kantoor. Deze test zal bepalen of ik al dan niet in aanmerking kom voor een waardevolle bedrijfspromotie. Het zou betekenen dat ik de drukke callcenter vloer, waar we met honderd man zijn, kan verlaten en in de rust van het kleine telecommunicatie-onderzoeksteam mag komen.

Het is nu al een uur later. Ik moet de energie vinden om te bewegen. Ik wil niet naar kantoor. Ik ben niet klaar voor het review. Als ik het niet haal, hoe kan ik dan mijn gezicht weer laten zien in dat gebouw? De spijt wordt steeds groter. De minuten gaan voorbij. Ik verzamel wilskracht en sleur mijn lichaam weg van de veiligheid en het comfort van het bed.

Ik schuifel door de donkere gang naar de keuken en pak het koffiekannetje van de plank. Ik gooi scheppen koffie in het koffiezetapparaat en zie mezelf al de mist ingaan. Het visioen van mijn mislukking heeft de helderheid van een echte herinnering.

Hartkloppingen graaien door de wanden van mijn borst en ik laat de bus vallen. Koffiegruis ligt als duizend kleine kraaltjes op de tegelvloer. Mijn kat Mavy kijkt toe vanaf zijn zitplaats bij het raam waar de zon net de lucht begint te verlichten. Ik veeg de vloer terwijl hij zijn poten instopt. Ik ben gebukt onder de angst net als de kat zich in zijn bed nestelt. Hij heeft het goede idee.

Ik wil meditatie voor vandaag overslaan, maar ik weet dat ik het nu des te meer nodig heb. Ik moet denken aan de woorden van Gandhi:

Je zou elke dag 20 minuten in meditatie moeten zitten - tenzij je het te druk hebt; dan moet je een uur mediteren.

Ik nestel me op mijn mat. Ik adem. Ik focus. Op mijn meditatiemat kan ik tot rust komen en ontspannen. De adem verandert mijn angstige energie en verandert het in een kalmerende warmte die me bewust maakt van iets dat groter is dan mezelf. Het herinnert me eraan dat ik deel uitmaak van iets groters en dat ik er elke keer als ik zit te mediteren, direct toegang toe heb. Ik ben dankbaar dat ik vanmorgen mijn weg naar mijn mat heb gevonden.

Ik heb meditatie tot een onderdeel van mijn dagelijkse routine gemaakt. Het heeft niet ineens al mijn problemen opgelost. Ik heb de verlichting niet bereikt en ik ben niet gestopt met het ervaren van het scala aan menselijke emoties. Meditatie heeft echter mijn leven verrijkt met een gevoel van vrede, stilte en kalmte dat er niet was voordat ik regelmatig begon te oefenen.

Vroeger liet ik de omstandigheden van mijn leven bepalen hoe ik me voelde. Als het slecht ging, voelde ik me verschrikkelijk. Als ze goed gingen, voelde ik me goed. Het probleem met deze manier van leven was dat ik geen echte controle had. Ik stond machteloos tegenover de grillen van de omstandigheden. Dit is wat mij tot meditatie aantrok. Het verlangen naar rust in mijn leven bracht me naar deze beoefening. Het verlangen om uit mijn hoofd en in mijn hart te komen, trok me naar binnen. Ik probeerde meditatie omdat ik het beu was om mijn emotionele toestanden te laten dicteren door de wispelturige aard van het leven.

Op de ochtend van mijn test, was ik na mijn meditatie in staat om afstand te nemen tussen de komende gebeurtenis en de emotionele ruimte die het innam. De test vond plaats, of ik er nu een nerveus wrak over was of niet. Of het nu ademhalings beheersing, focus of stilte was - of de combinatie van alle drie - mijn grillige zenuwstelsel stabiliseerde. Dit betekende dat mijn hartslag vertraagde, mijn schouders ontspanden, mijn angst verdween, de verlamming verdween en mijn handen dingen konden vasthouden zonder ze te laten vallen (!).

Meditatie is voor mij de herinnering dat ik leef om het leven te ervaren en dat niets ervan vereist dat ik mezelf verlies aan de maalstroom van chaotische gevoelens. Meditatie is die stap terug (en die stap naar binnen) die soms nodig is om een ​​nieuw en nuttig perspectief te krijgen.

Vóór een leven van meditatie werd ik 's ochtends wakker in die angstige toestand en ervoer de rest van de dag op die manier. Ik kan me herinneren dat ik alleen maar wachtte tot de uren voorbij waren, verlangend naar het vallen van de avond, zodat de dag voorbij zou zijn en ik terug in mijn bed kon kruipen waar het enige dat van me werd verwacht was om te slapen. Ik leefde eigenlijk om te slapen. Dat wil zeggen dat ik niet echt leefde of helemaal niet leefde. Ik wist niet hoe ik met grote (of kleine) gevoelens moest omgaan, omdat mij nooit werd getoond of geleerd hoe.

Ik ben opgegroeid in een groot Italiaans gezin in een klein huis. Het was luid daarbinnen. Naar buiten gaan was niet veel beter. We woonden in Long Island, een overbevolkte en snelle stad in New York. Als je stil zat, betekende het dat je iets verkeerd deed. Naarmate ik ouder werd en mijn leven meer ging onderzoeken, kon ik in eerlijkheid vanuit ervaring geboren, erkennen dat ik iets meer nodig had.

Die innerlijke ondervraging leidde me tot meditatie en dit bracht een verbeterde levenslust, verbeterde relaties en verbeterde gezondheid. Meditatie liet mij mezelf zien. Meditatie heeft me in staat gesteld om met grote zorg en aandacht met mijn gevoelens om te gaan.

Daar ben ik voor geslaagd!

K.C. De Maddis

K.C. De Maddis is een Kriyaban en schrijfster. Ze beoefent sinds twee jaar dagelijks Kriya yoga. Haar enige spijt is de wens dat ze het pad eerder had gevonden. K.C. gelooft dat de weg om de wereld te veranderen begint bij het Zelf.