Terug naar vorige eeuw, 1993. Met De Moeffeleer naar Estland. Een aantal van onze actieve leden zullen daar zeker nog mooie herinneringen aan hebben. Daar valt dan ook heel wat over te vertellen en er deden zich dan ook al veel sterke verhalen de ronde...

Eentje om te beginnen. 14 en 15 juli zouden we door brengen op Kihnu, een eiland in de Baltische zee, tegenover de kust van Estland. Daar zouden we ook een optreden hebben. We hadden het hoogst nodige ingepakt en alles wat we nodig hadden voor het optreden verzameld.

Een veerboot die maar om de twee dagen de oversteek maakte, bracht ons naar de overkant naar de haven, niet veel meer dan een stijger, net zoals bij het vertrek. Vanaf hier was het nog enkele kilometers te voet langs een aarden weg (verharde wegen waren er niet). Soms slechts een kleine meter breed, met links en rechts struiken en netels. Wij allemaal netjes achter elkaar. Om de kledij te verplaatsen gebruikten we de vendelstokken als draagstok (denk maar aan een luiaard die aan zijn tak hangt). Primitief, maar het lukte.

Dat de slaapplaats geen één sterren hotel zou zijn, hadden we al begrepen. Een planken vloer en een luchtmatras die - misschien - niet afliep. Eerst een wandeling maken over het eiland, maar niet voordat er ons iets goed werd ingeprent: als je een brommer of een toevallige auto hoort afkomen, ga dan helemaal aan de kant want waarschijnlijk is de bestuurder dronken. En daarmee was het grote probleem op dit eiland al meteen duidelijk. Buiten een piepklein kerkje en vissersnetten op het strand, was er niet veel te zien.

Het avondeten buiten onder een afdak, een kom soep en daarna gebakken vis met een stuk brood. Alles lekker oppeuzelen met de handen, want bestek was er niet op het eiland. Smakelijk was het wel. Daarna een bezoekje aan het toilet. Hier vlogen we met een tijdscapsule terug in de tijd. Een plank met een gat in, nog iets erger dan in de tijd van mijn grootouders, om van de bijpassende geur maar te zwijgen.

's Avond werd er een eindje verder een kampvuur aangelegd: zo hadden we wat licht in de duisternis. Er werd gedanst en koffie (of iets anders) gedronken met overal een flinke scheut Talliner in, want "daar kunt ge goed van slapen". En onder ons gezegd: hoe ze die koffie maakte, dat is een verhaal apart.

Maar eerst een plaatsje zoeken in de zaal, luchtmatras opblazen, nog een tijdje wakker gehouden worden door het lawaai uit de drankgelegenheid aan de zaal en dan... slapen maar.

Dat het in Estland, dat nog niet zo lang onafhankelijk was, geen luxeleventje was, dat wisten we voor we vertrokken maar dit was toch wel erg confronterend. Over deze reis valt zeker nog veel meer te vertellen maar we hebben nog wat tijd nu de 'ophokplicht' weer wat langer geworden is.

We keren terug naar 1995, Volkskunstgroep De Moeffeleer was te gast in Büchlberg in Duitsland. Rita en ik waren samen met Katrien en Katelijne te gast bij de familie Mayer. We kenden Ernst en Andrea al van vroeger en het klikte zeer goed.

We hadden die dag een vrije avond en bij het avondeten vertelde Andrea dat een jager een reebok mocht schieten in het jachtgebied van Ernst. Hij zat al enkele dagen geduldig te wachten in zijn uitkijkpost maar zonder resultaat. We zaten nog wat te kletsen tot er plots een geweerschot klont. Dat was even schrikken natuurlijk maar al gauw kwam het bericht dat de bok geschoten was.

We lieten de tafel met de afwas voor wat het was en gingen, samen met een gezin dat op vakantie was bij de familie Mayer, naar de open plek achter het huis, vlakbij het bos. Daar werden we opgewacht door Ernst en de jager maar van de bok was er geen spoor.

Dat werd dus zoeken, maar niet zonder de waarschuwing dat het aangeschoten dier was gevlucht en best nog gevaarlijk kon zijn.Een tijdje later werd het dode dier gevonden en naar de rand van het bos gesleept. Daar waren we getuigen van een ceremonie die we nog nooit gezien hadden, het ging er allemaal heel plechtig aan toe.

Eerst vroeg de jager toestemming om de bok te mogen schieten. Vervolgens brak hij een dennentakje af en stak het in de muil van het dier als teken van zijn laatste eten, ook de eigenaar van het jachtgebied kreeg een takje als erkenning van zijn eigendom.

Maar daarmee was het nog niet gedaan. De bok werd ter plaatse proper gemaakt. Eerst werden zijn 'edele' delen afgesneden met de woorden "dat hij daar genoeg plezier aan heeft gehad en die nu niet langer nodig had". De bok werd opengesneden en de niet bruikbare inhoud zou achtergelaten worden voor de andere dieren in het bos (geen probleem, morgen is alles hier weg). Nog een laatste stukje van de ceremonie, diegene die het dode dier gevonden had mocht een stuk van het wild kiezen. Dat werden de vier pootjes om er een kapstok mee te maken.

Er dan was het tijd voor een feestje. De wijn werd bovengehaald en er waren nog hapjes in huis. De jager bleek ook nog goed accordeon te kunnen spelen en natuurlijk werd er gezongen, gelukkig kenden we een aantal gemeenschappelijke liedjes. Verhalen werden verteld door de jager over zijn liederlijke leventje in Frankrijk tijdens WOII, maar op D-day was hij aan het strand van Normandië en dat was wel wat minder. Het werd laat die avond (een beetje een constante tijdens ons verblijf) maar het was er eentje om in te kaderen.