- Μιὰ ζωὴ θυσιαστικῆς ἀγάπης - Ἡ ζωὴ καὶ οἱ διδαχὲς τοῦ π. Ἰουστίνου Πάρβου (ΜΕΡΟΣ Γ')

Periprava Ὁ π. Ἰουστῖνος ἀποφυλακίστηκε ἀπὸ τὶς φυλακὲς Aiud γιὰ νὰ καταλήξῃ πάλι σὲ ἄλλες φυλακὲς στὴν περιοχὴ Danube Delta. Ἐκεῖ ὑπῆρχαν περίπου 800 μὲ 1000 ἄνδρες, ὅπου ἀνάμεσά τους βρίσκονταν ἱερεῖς ποὺ τοὺς εἶχαν φέρει ἐκεῖ γιὰ πιὸ σκληρὲς συνθῆκες κρατήσεως. Οἱ ἱερεῖς αὐτοὶ εἶχαν ἐπιζήσει μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια φυλακίσεως, τρομοκρατίας, βασανιστηρίων καὶ πείνας, καὶ τώρα ἡ κυβέρνησι ἔψαχνε ἕνα τρόπο ἐξοντώσεώς τους. Ὁ π. Ἰουστῖνος θυμᾶται ἕνα θαῦμα ποὺ συνέβη ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, στὶς 30 Ἰανουαρίου τοῦ 1962. «Ἦταν ἕνα παγωμένο καὶ ὁμιχλῶδες πρωινό. Τὸ κρύο καὶ ἡ ὑγρασία διαπερνοῦσε ὁλόκληρο τὸ σῶμα σου. Φορούσαμε φόρμες μὲ ρίγες, τέτοιες ποὺ συνήθως φοροῦν οἱ φυλακισμένοι, καὶ αὐτὲς τὶς φορούσαμε ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἂν εἶχε πολλὴ ζέστη ἢ κρύο. Κατοικούσαμε μέσα σὲ φέρυμποτς στὰ Ρωσικὰ σύνορα καὶ ζεσταινόμασταν καίγοντας ξύλα μέσα σ᾿ἕνα μεταλλικὸ κάδο διακοσίων λίτρων. Ἦταν τὸ μέσo τοῦ χειμώνα κ᾽ἐμεῖς ἐπιστρέφαμε ἀπὸ τὸ κόψιμο καλαμιῶν μέσα στὸ κρύο, μουσκεμένοι καὶ παγωμένοι. Μᾶς ἔδιναν κάτι λαστιχένιες κάλτσες οἱ ὁποῖες ὅμως σχίζονταν ὅταν κόβαμε τὰ καλάμια καὶ ἔτσι τὸ νερὸ διαπερνοῦσε τὶς μπότες μας καὶ ἤμασταν μούσκεμα. Ἤμασταν ὑποχρεωμένοι νὰ φορᾶμε κάθε μέρα στὴ δουλειὰ τὰ ἴδια κουρέλια. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα οἱ ἀρχὲς ἦταν ἰδιαίτερα ἄγριες. Μᾶς ἔβαλαν σὲ γραμμὲς πηγαίνοντας στὸν τόπο ἐργασίας μας, ἐνῷ οἱ φρουροὶ ἦταν ἔφιπποι κρατώντας αὐτόματα ὅπλα. Δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ ποῦμε λέξι, οὔτε κἂν ψίθυρο, καθὼς βαδίζαμε πρὸς τὸν χώρο ἐργασίας μας. Ἐὰν δὲν ἤμασταν ἐντελῶς σιωπηλοί, θ᾿ἀκολουθοῦσε ἑξαήμερη ἀπομόνωσι, τρώγοντας ἕνα μικρὸ κομμάτι ψωμὶ καὶ πίνοντας ἕνα ποτήρι ζεστὸ ἁλατισμένο νερὸ μιὰ φορὰ τὴν ἡμέρα. Ἂν αὐτὸ συνέβαινε 2-3 φορές, τὸ τέλος σου ἦταν κοντά. Πρὸς μεγάλη μας ἔκπληξι, προχωρώντας, μᾶς ὡδήγησαν σ᾿ἕνα διαφορετικὸ τόπο ποὺ ὀνομάζεται Chilia Arm. Ἐκεῖ ἔρρεαν 48 μικροὶ ποταμοὶ ποὺ χύνονταν στὸ Delta καὶ σχηματιζόταν μία λίμνη τεράστια. Στὸ κέντρο τῆς λίμνης ὑπῆρχαν πολλὰ δέντρα τὰ ὁποῖα ἀπεῖχαν ἀπὸ τὴν ἀκτὴ περίπου ἕνα χιλιόμετρο. Μᾶς διέταξαν νὰ πάῃ ὁ καθένας μέσα καὶ νὰ φέρῃ δύο μάτσα ἀπὸ καλάμια. Τὸ κάθε μάτσο ἀπὸ καλάμια εἶχε πάχος περίπου μισὸ μέτρο. Θυμᾶμαι ὅτι ρωτήσαμε τοὺς φρουρούς· “Πῶς θὰ κόψουμε τοὺς κορμοὺς ἐκεῖ; Δὲν μποροῦμε”. Συνήθως πηγαίναμε κατὰ μῆκος τοῦ πάγου. Ἡ ἀπάντησί τους ἦταν ἄμεση· “Ἂν δὲν πᾶτε νὰ κόψετε τὰ καλάμια, θὰ σᾶς πυροβολήσουμε ἐπὶ τόπου!”. Ἀντιληφθήκαμε ὅτι εἶχαν ἐκνευριστῆ κι ὅτι εἶχαν μιὰ διαβολικὴ διάθεσι.

Ἀργά, μὲ πολὺ κουράγιο, ἀρχίσαμε νὰ περπατᾶμε μέσα στὸ παγωμένο νερό. Πρῶτα μέχρι τοὺς ἀστραγάλους, μετὰ μέχρι τὰ γόνατα, μέχρι τὴ μέση, μερικοὶ μέχρι τὸ λαιμὸ καὶ τελικὰ φτάσαμε στὸ μέρος ὅπου θὰ κόβαμε τὰ καλάμια. Ἤμασταν μιὰ ὁμάδα 86 ἀνδρῶν. Τὸ κρύο διαπερνοῦσε τὸ σῶμα μας. Ὅλοι σκεφτόμασταν τοὺς 40 Μάρτυρες. Δὲν πειράζει, σκεφτήκαμε, θὰ νικήσουμε. Ὁ καθένας μας κουβάλησε αὐτὸ ποὺ τοῦ ἀναλογοῦσε, ἀλλὰ δὲν ἦταν ἀρκετό. Πήγαμε ἄλλες δύο φορὲς μέσα στὴν παγωμένη λίμνη, μιᾶς καὶ μᾶς ἀπειλοῦσαν μὲ τὴ σκανδάλη στὸ χέρι νὰ μᾶς σκοτώσουν. Τελειώσαμε γύρω στὶς 12:30 μ.μ.. Ὅταν ἐπιστρέψαμε ὅμως τὴν τρίτη φορὰ στὴν ἀκτή, συνέβη κάτι τὸ θαυμαστό. Βγῆκε ὁ ἥλιος, διέλυσε τὴν ὁμίχλη καὶ ἡ θερμοκρασία ἀνέβηκε τόσο πολὺ ποὺ στέγνωσαν τὰ βρεγμένα μας ροῦχα μέχρι νὰ ἐπιστρέψουμε στὴ φυλακή. Οἱ φρουροί, ἔκπληκτοι ἀπὸ τὸ θαῦμα, μᾶς ἄφησαν ἐκεῖ καὶ ἐμεῖς εἴχαμε τὸ αἴσθημα ὅτι, ἐπειδὴ ἤμασταν τόσο ἀδύναμοι, ὁ Θεὸς ἔκανε τὸ θαῦμα του. Φυσικὰ οἱ φρουροί, ὅταν διαπίστωσαν 2-3 ἡμέρες ἀργότερα ὅτι δὲν ἀρρωστήσαμε, σίγουρα θὰ σκέφτηκαν “Ἀκόμη καὶ ὁ Θεὸς εἶνε μὲ τὸ μέρος αὐτῶν τῶν κακοποιῶν.” Ὁ θάνατος ἦταν μέρος τῆς ζωῆς μας. Ἦταν μιὰ λύτρωσι, γιατὶ ἦταν μιὰ πύλη στὴν αἰώνια ζωή».

Ὁ π. Ἰουστῖνος θυμᾶται ὅτι παρ᾿ὅλη τὴ βαθειά του πίστι, στὴν ἀρχὴ τῆς δοκιμασίας του, στὶς φυλακὲς Aiud, πέρασε στιγμὲς ὀλιγοπιστίας. Πολλὲς φορὲς στὶς ἀνακρίσεις οἱ φρουροὶ ρωτοῦσαν τοὺς φυλακισμένους ποιό εἶνε τὸ ἐπάγγελμά τους. Ἂν ἄκουγαν κάποιον ὅτι ἦταν ἱερέας, τὰ βασανιστήρια ἦταν φρικτά. Γνωρίζοντάς το αὐτὸ ὁ π. Ἰουστῖνος, σὲ μιὰ ἀνάκρισι φοβούμενος τὶς συνέπειες καὶ τὶς κακοποιήσεις, εἶπε ὅτι ἦταν ἀγρότης. Ὅμως ὁ φρουρός, ἀκούγοντάς τον, τὸν χτύπησε τόσο πολὺ στὸν τοῖχο ποὺ κόντεψαν νὰ τοῦ φύγουν οἱ πνεύμονες ἀπὸ τὸ τράνταγμα. Αὐτὸ τὸ περιστατικὸ τῆς ὀλιγοπιστίας βάραινε τὴν συνείδησι τοῦ π. Ἰουστίνου γιὰ χρόνια, γιατὶ αἰσθάνθηκε ὅτι δὲν ἔδειξε τὴν ἀπαιτούμενη ὁμολογία τότε, παρ᾿ὅλο ποὺ πολλὲς φορὲς ἀργότερα ὡμολόγησε τὴν πίστι του καὶ βασανίστηκε.

Ἕνα τέτοιο περιστατικὸ συνέβη μία ἡμέρα ποὺ οἱ φρουροὶ ρώτησαν τοὺς κρατούμενους· «Ποιός πιστεύει ἀκόμα στὸ Θεό; ποιός πιστεύει ἀκόμη σὲ μιὰ τέτοια ἀνοησία;». Ὁ π. Ἰουστῖνος, νιώθωντας δυνατός, αἰσθάνθηκε ὅτι αὐτὴ ἦταν ἡ κατάλληλη στιγμὴ νὰ ὁμολογήσῃ παρ᾿ὅλα τὰ βασαναστήρια ποὺ θὰ περνοῦσε. Κ᾽ἔτσι μπῆκε μπροστὰ ἀπ᾿ὅλους τοὺς κρατουμένους, ποὺ ἦταν 120 ἄνδρες. Λίγα λεπτὰ ἀργότερα ἦταν ὅλοι ἕνα βῆμα μπροστὰ δείχνοντας τὴν πίστι τους στὸ Θεό, ἐκτὸς ἀπὸ 7 ἄνδρες, ποὺ ἦταν οἱ κατάσκοποι ἀνάμεσά τους. Ἔστειλαν τὸν π. Ἰουστῖνο στὴν ἀπομόνωσι γιὰ 9 ἡμέρες μὲ ἐλάχιστο ψωμὶ καὶ ἁλατισμένο νερό. Μετὰ τὴν ἐννιαήμερη κράτησι, τὸν ρώτησαν οἱ συγκρατούμενοί του γιατί ὡμολόγησε ὅτι ἦταν ἱερέας. Κι ὁ π. Ἰουστῖνος τοὺς ἀπάντησε πώς, ἂν ἔλεγε κάτι διαφορετικό, θὰ σήμαινε ἄρνησι τοῦ Χριστοῦ κι αὐτὸ δὲν τὸ ἄντεχε ἡ συνείδησί του.

Μετὰ τὴ φυλάκισι γιὰ 8 χρόνια σ᾿ἕνα κελλί, ὁ π. Ἰουστῖνος μεταφέρθηκε ξανὰ στὸ Delta γιὰ ἀγροτικὲς δουλειές. Περπατοῦσε μὲ τοὺς ἄλλους κρατουμένους ἀπόστασι τρία μίλια σὲ δρόμο μὲ πυκνὴ σκόνη, ἡ ὁποία κολλοῦσε πάνω τους, μὲ ἀποτέλεσμα ὅταν ἔφταναν στὸ χωράφι νὰ εἶνε ἀγνώριστοι. Ἤδη ἀπὸ τὶς 7 τὸ πρωὶ ἡ ἄμμος τοῦ χωραφιοῦ ἦταν τόσο καυτὴ ἀπὸ τὸν ἥλιο, ὥστε ἦταν ἀδύνατον νὰ περπατήσῃς πάνω σ᾽ αὐτήν. Ἦταν σκέτο μαρτύριο νὰ δουλεύουν ὅλη μέρα κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες. Τοὺς εἶχαν ἀπαγορεύσει ὁ ἕνας νὰ βοηθάῃ τὸν ἄλλο καὶ τοὺς ἔδιναν νὰ φᾶνε ἀλλοιωμένο κρέας ἀλόγου, ποὺ κανένας δὲν μποροῦσε νὰ τὸ φάῃ. Ἀναγκαστικὰ ἀρκοῦνταν μόνο στὸ ἐλάχιστο ψωμὶ καὶ στὸ χλιαρὸ νερό. Δύσκολα ἀναγνώριζε κανεὶς τοὺς κρατουμένους, γιατὶ δὲν μποροῦσαν νὰ πλυθοῦν καὶ εἶχαν γίνει ἀγνώριστοι ἀπὸ τὴ σκόνη.

Οἱ πολιτικοὶ κρατούμενοι ζοῦσαν κάτω ἀπὸ χειρότερες συνθῆκες ἀπ᾿ὅ,τι οἱ ἐγκληματίες καὶ οἱ κλέφτες. Κι αὐτὸ γιατὶ οἱ ἀρχὲς πίστευαν, ὅτι οἱ ἐγκληματίες μποροῦσαν νὰ σκοτώσουν ἕνα - δυὸ ἀνθρώπους, ἐνῷ οἱ πολιτικοὶ κρατούμενοι εἶχαν τὴ δυνατότητα νὰ «σκοτώσουν» ὁλόκληρο τὸ ἔθνος· οἱ ἰδέες καὶ τὸ μυαλό τους ἦταν ἐπικίνδυνα γιὰ τὸ κράτος. Ἂν κάποιος κρατούμενος ἔφερνε ἀπὸ τὸν κῆπο κάτι γιὰ ἕναν ἄρρωστο συγκρατούμενό του, ἡ τιμωρία ἦταν ἡ ἀπομόνωσι σ᾿ἕνα κελλὶ 2 μέτρα περίπου κάτω ἀπὸ τὴ γῆ, τόσο μικρὸ ποὺ μὲ δυσκολία μποροῦσε κάποιος νὰ σταθῇ ὄρθιος. Τὸν ἔκλειναν ἐκεῖ 48 ὧρες δίνοντάς του μόνο μιὰ κούπα ἁλατισμένο νερὸ μιὰ φορὰ τὴν ἡμέρα. Ὅταν ἔβγαιναν ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀπάνθρωπες συνθῆκες, οἱ κρατούμενοι ἦταν ἀνήμποροι νὰ αἰσθανθοῦν πὼς εἶνε ἄνθρωποι. Ἦταν ἀδύνατο νὰ αἰσθανθοῦν τὸ αἷμα νὰ κυλᾶ στὶς φλέβες τους. Παρ᾿ὅλη ὅμως τὴν ἀπάνθρωπη αὐτὴ συμπεριφορά, ὁ Θεὸς τοὺς ἔδινε τὸ κουράγιο ν᾿ἀντέξουν. Κρατιόνταν ἀπὸ τὴν πίστι τους σ᾿ Ἐκεῖνον.

Ἐνῷ ὁ π. Ἰουστῖνος ἦταν στὸ Delta, εἶχε ἀκόμη μιὰ εὐκαιρία νὰ ὁμολογήσῃ τὴν πίστι του. Ἕνα μουντὸ πρωινὸ οἱ φύλακες ἔβγαλαν τοὺς κρατουμένους ἔξω στὴ λάσπη νὰ κάνουν κάμψεις, γιατὶ δὲν εἶχαν διεκπεραιώσει κάποια καθήκοντα. Κάποια στιγμὴ τοὺς εἶπαν «Ὅποιος ἀπὸ σᾶς πιστεύει στὸ Θεὸ ἀκόμη, νὰ κάνῃ ἕνα βῆμα μπροστά». Ὁ π. Ἰουστῖνος δὲν θέλησε νὰ χάσῃ τὴν εὐκαιρία νὰ ὁμολογήσῃ καὶ πῆγε μπροστά. Οἱ φύλακες τὸν κορόϊδεψαν ρωτώντας τον πῶς καὶ δὲν ἔχει βγάλει ἀπὸ τὸ μυαλό του ἀκόμη τὸ Θεό. Στὴ συνέχεια οἱ φύλακες ρώτησαν ἂν ὑπῆρχαν κι ἄλλοι σὰν τὸν π. Ἰουστῖνο καὶ ἕνας κρατούμενος ἀπάντησε· «Ὅλοι πίσω ἀπὸ τὸν π. Ἰουστῖνο πιστεύουν ἀκόμη στὸ Θεό». Τότε οἱ φρουροί, ἐξωργισμένοι, τοὺς ἔβαλαν νὰ κάνουν ἄλλες 500 κάμψεις μέσα στὸ κρύο καὶ στὸν ἀέρα, γιὰ περίπου 4 ὧρες. Ἡ λάσπη εἶχε στεγνώσει πάνω τους. Αὐτὴ ἦταν ἀκόμη μιὰ ἐμπειρία, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουν ὅτι αὐτὸς ποὺ λέει τὴν ἀλήθεια μπορεῖ νὰ χάσῃ τὸ σήμερα ἀλλὰ κερδίζει τὴν αἰωνιότητα, γιατὶ τίποτε δὲν συμβαίνει χωρὶς νὰ τὸ ἐπιτρέψῃ ὁ Θεός.

Στὶς 14 Μαΐου τοῦ 1964 εἶχε φτάσει ἡ ὥρα τῆς ἀποφυλακίσεως τοῦ π. Ἰουστῖνου. Ἄφηνε τὸ στρατόπεδο συγκεντρώσεως μὲ αἰσθήματα θλίψεως, μιᾶς καὶ ἄφηνε πίσω του τὰ ἀδέλφια του. Εὐτυχῶς δύο ἑβδομάδες ἀργότερα ἡ κυβέρνησι ἄφησε ἐλεύθερους ὅλους τοὺς πολιτικοὺς κρατουμένους.

[ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Orthodox Word,

τ. 292/Σεπτ.-Ὀκτ. 2013,

μετάφρασις ἱ. μονὴ Ἁγίου Αὐγουστίνου Φλωρίνης]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ