- ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΣΩΤΩΝ ΕΝ ΜΕΤΑΝΟΙᾼ

ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ καὶ ἀναγνωρίζουμε, ὅτι κάθε ἁμαρτία, γιὰ νὰ συγχωρηθῇ, χρειάζεται ἀπαραιτήτως μετάνοια. Ἔτσι λέει τὸ Εὐαγγέλιο· τὸ βλέπουμε χαρακτηριστικὰ στὴν περίπτωσι τοῦ ἀποστόλου Πέτρου (βλ. Ἰω. 21,15-23).

Ὑπάρχουν ἁμαρτίες μικρῶν καὶ ἁμαρτίες μεγάλων, ἁμαρτίες ἁπλῶν ἀνθρώπων καὶ ἁμαρτίες ἀρχόντων λαοῦ καὶ ποιμένων. Ὑπάρχουν ἁμαρτίες κρυφὲς καὶ ἁμαρτίες φανερές. Ὑπάρχουν ἁμαρτίες προσωπικὲς καὶ ἁμαρτίες κοινὲς - συλλογικές. Γιὰ μιὰ τέτοια ἁμαρτία, κοινή, πρόκειται τώρα· εἶνε ἡ ἔνταξι τοῦ κράτους μας στὴν ἄλλοτε Εὐρωπαϊκὴ Οἰκονομικὴ Κοινότητα καὶ τώρα Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι. Δυστυχῶς τὸ πταῖσμα αὐτὸ κανείς δὲν φαίνεται νὰ τὸ συναισθάνεται.

* * *

Ἡ ἔνταξί μας στὴν Εὐρώπη, παρ᾽ὅλο ὅτι θεωρήθηκε τότε ὡς κάτι πολὺ σπουδαῖο, τώρα ἀποδεικνύεται ὄχι μόνο κάτι ἀνίσχυρο ἀλλὰ καὶ κάτι ἐπικίνδυνο ἀπὸ πάσης πλευρᾶς. Ἀπὸ πλευρᾶς ἀσφαλείας; δὲν παρέσχε τὴν ἀπαιτουμένη κάλυψι καὶ ἐνίσχυσι σὲ μία χώρα ποὺ φρουρεῖ τὰ σύνορα τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης καὶ δέχεται καθημερινῶς τόσα κύματα λαθρομεταναστῶν καὶ τόσες παραβιάσεις τοῦ ἐναερίου καὶ τοῦ θαλασσίου χώρου της ἀπὸ παντοῦ. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πλευρᾶς οἰκονομικῆς μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι, γιὰ τὰ εὐρὼ ποὺ μᾶς ἔστειλε, ἰσχύει τὸ ἀρχαῖο ἐκεῖνο λόγιο «Φοβοῦ τοὺς Δαναοὺς καὶ δῶρα φέροντας»· τὰ ἄφθονα δάνεια ὡδήγησαν σὲ ἕναν ἀκατάσχετο καταναλωτισμό, κακόμαθαν τὸν ἀνέκαθεν λιτοδίαιτο Ἕλληνα, διέφθειραν τὸν χαρακτῆρα του. Καὶ δὲν βρέθηκε κανείς πολιτικὸς νὰ προειδοποιήσῃ γιὰ τὸν κίνδυνο· ἀντιθέτως ἔσπρωξαν τὸ λαὸ στὸ γκρεμό. Ὅλοι μιλοῦσαν τὴν ἴδια γλῶσσα.

Γιὰ νὰ μιλήσουμε ὅμως τώρα ἐμεῖς μὲ τὴ γλῶσσα τῆς Βίβλου, τὴ γλῶσσα τῆς ἀληθείας, πρέπει νὰ παραδεχθοῦμε τὰ ἀκόλουθα. Ἡἔνταξι στὴν Εὐρώπη ἦταν κάτι ποὺ δὲν ἄρεσε στὸν Ὕψιστο, ὁ ὁποῖος διὰ τοῦ προφήτου Ἰερεμία λέει· «Ἐπικατάρατος ὁ ἄνθρωπος, ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπ᾽ ἄνθρωπον καὶ στηρίζει σάρκα βραχίονος αὐτοῦ ἐπ᾽ αὐτόν, καὶ ἀπὸ Κυρίου ἀποστῇ ἡ καρδία αὐτοῦ» (Ἰερ. 17,5). Τὸ περίφημο δηλαδὴ «ἐπίτευγμά» μας δὲν ἦταν παρὰ μία ἁμαρτία, ἁμαρτία ἐθνική, ἁμαρτία ὅλου τοῦ λαοῦ. Ἁμαρτία, α΄) εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς, διότι στρεφόμενοι πρὸς τὴν Εὐρώπη πήραμε τὴν ἐλπίδα μας ἀπὸ τὸν Μεγαλοδύναμο καὶ τὴν στηρίξαμε σὲ ἕνα ἀνθρώπινο σύστημα· ἀλλὰ ἁμαρτία β΄) διότι καὶ στὴ συνέχεια, μετὰ τὴν προσχώρησι, ἀρχίσαμε κατὰ τὶς ἀπαιτήσεις τῆς Εὐρώπης νὰ ἀλλοιώνουμε τὸ πρόσωπο τῆς πατρίδος μας πρὸς τὸ δυτικώτερον καὶ νὰ τροποποιοῦμε τὴ νομοθεσία μας πρὸς τὸ ἀθεϊστικώτερον (π.χ. στὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο, στὴν παιδεία κ.ἀ.). Ἀφελληνίζαμε τὸν Ἕλληνα καὶ ἀποχριστιανίζαμε τὸν Χριστιανό, μὲ ἄλλα λόγια ἀρνούμεθα τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸ Θεό μας. Ἔτσι ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὸν πανάγαθο Πατέρα καὶ Κύριο, καταντήσαμε σὰν τὸν ἄσωτο υἱὸ τῆς γνωστῆς παραβολῆς (βλ. Λουκ. 15,11-32).

Γιὰ τὸ ἁμάρτημα αὐτὸ ἀναγνωρίζονται κάποια ἐλαφρυντικὰ στὸ λαό, ἀφοῦ εἶνε γεγονὸς ὅτι οὔτε διαφωτίσθηκε οὔτε ἐρωτήθηκε ἂν συμφωνῇ. Τὴ μεγάλη εὐθύνη φέρει ὁ ὑψηλόφρων μακαρίτης κυβερνήτης, ὁ ἐλθὼν ἐν μέσῳ ἐπευφημιῶν ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, ὅπου κατὰ τὴν παραμονή του «ἤπιε πολὺ νερὸ ἀπὸ τὸν Σηκουάνα», ὅπως ἔλεγε μὲ νόημα ὁ ἱδρυτὴς τῆς «Σπίθας». Ἐκεῖνος ὡδήγησε τοὺς Ἕλληνες, σὰν τὰ πρόβατα –τόσο σεβόταν καὶ ἔτσι ἐννοοῦσε ἐκεῖνος τὴ δημοκρατία–, καὶ τοὺς ἐνέταξε στὴν ΕὐρωπαϊκὴἝνωσι. Σήμερα, μετὰ τὰ ὅσα ζοῦμε, πόσοι ἐξακολουθοῦν νὰ πιστεύουν ὅτι ἡ ἔνταξις ὠφέλησε;

Φαίνεται ὅτι ὁ π. Αὐγουστῖνος ἔβλεπε μακριά. Ποιός δὲν θυμᾶται τὴν σφοδρὴ ἀντίθεσι τοῦ γέροντος ἐπισκόπου στὰ σχέδια τοῦ ἐπηρμένου «ἐθνάρχου». «Λεόντειο ἑταιρεία» δὲν ἐχαρακτήριζε τὴν τότε Ε.Ο.Κ.; καὶ «δέκατον κέρατον» –κατὰ τὴν Ἀποκάλυψι– δὲν ὠνόμαζε τὴ χώρα μας ὅταν αὐτὴ προσετίθετο στὰ ἐννέα ἐκεῖνο τὸν καιρὸ κράτη - μέλη; Βιβλίο ὁλόκληρο ἔγραψε μὲ τὸν τίτλο «Βασιλεύει τὸ ἀγκάθι».

Τώρα οἱ Ἕλληνες ἔχουμε κρίσι· ἀρχίζουμε δηλαδὴ νὰ βιώνουμε ὅ,τι ἔζησε ὁ ἄσωτος μετὰ τὴν κατασπατάλησι τοῦ πατρικοῦ πλούτου· βιώνουμε τὸ «ἤρξατο ὑστερεῖσθαι», τὸ «καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ». Θὰ βιώσουμε ἆραγε καὶ τὴν τελευταία του σωστὴ ἀπόφασι ποὺ ἐκφράζει τὸ«εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθών…»; Δὲν μᾶς μένει τίποτε ἄλλο.

* * *

Καιρὸς γιὰ μετάνοια καὶ ἔμπρακτη διόρθωσι. Νὰ ψάξουμε καθένας τὴ συνείδησί του. Μὴ χαρισθοῦμε στὸ ἐγώ. Μὲ καθρέφτη τὸν θεῖο Νόμο νὰ κοιταχτοῦμε καὶ νὰ βροῦμε τὶς κηλῖδες μας· τὶς ὀλιγωρίες, τὶς παραβάσεις, τὶς ἀρνήσεις, τὶς προδοσίες, τὶς ἀχαριστίες, τὶς ἀσχημίες, τὶς ἀκαθαρσίες, τὶς σκληροκαρδίες, τὶς ἔχθρες, τὶς ἀδικίες… Ν᾽ἀναστενάξουμε, νὰ ταπεινωθοῦμε, νὰ ὁμολογήσουμε τὰ κρίματά μας στὸ πετραχήλι. Νὰ μᾶς ἐπισκιάσῃ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, νὰ σεβαστοῦμε τὶς ἐντολές του. Νὰ γίνουμε δίκαιοι, συνετοί, σεμνοί, εὐσεβεῖς. Γιατὶ τώρα εἴμαστε μὲν ἀδικημένοι σὰν λαὸς ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς, εἴμαστε ὅμως καὶ ἀποστάτες ἀπὸ τὸν πανίσχυρο Κύριο τοῦ οὐρανοῦ, μὲ ματωμένα τὰ χέρια καὶ ντροπιασμένα τὰ πρόσωπα.

Νὰ μετανοήσῃ λοιπὸν ὁ λαός· μὰ νὰ μετανοήσουν καὶ οἱ ἄρχοντες. Οἱ σημερινοὶ κυβερνῆτες στὴν πλειονότητά τους δηλώνουν ἄθεοι. Ἀγνοοῦν τὸν Κύριο. Ἀφοῦ ὅμως ἀπὸ αὐτοὺς ἐξαρτᾶται ἡ πορεία μας, ἐμεῖς παρακαλοῦμε τὸ Θεό, καθὼς αὐτοὶ δέχονται τὶς πιέσεις ἀπὸ τὰ βάρη τῶν εὐθυνῶν, νὰ τοὺς φωτίσῃ ὁ Χριστὸς νὰ Τὸν γνωρίσουν, νὰ ἀρνηθοῦν τὴν ἀθεΐα, νὰ γίνουν πιστοὶ ὅπως ἡ πλειονότης τοῦ λαοῦ τους.

Καιρὸς μετανοίας καὶ διορθώσεως γιὰ ὅλους· μὰ καιρὸς καὶ γιὰ δουλειά. Νὰ ξαναθυμηθοῦμε τὰ χωράφια καὶ τὰ δάση μας, τοὺς κήπους καὶ τὰ περιβόλια μας, τὶς ἐλιὲς καὶ τὰ ἀμπέλια μας, τὶς κοττοῦλες καὶ τὰ κοπαδάκια μας· τὴ γεωργία, τὴν κτηνοτροφία, τὴν ἁλιεία μας. Νὰ ξανανοίξουμε τὰ ἐργαστήρια καὶ τὶς βιοτεχνίες μας. Νὰ ξαναπιάσουμε τὶς τέχνες μας. Ὄχι ὀκνηροὶ καὶ ἀργόμισθοι, ὄχι πονηροὶ καὶ κλέφτες. Ἂς ξαναγίνῃ ἐργάσιμο καὶ τὸ Σάββατο. Νὰ ξαναγυρίσῃ στὸ σχολεῖο καὶ στὸ πανεπιστήμιο ἡ ἀπόδοσι· ἡ παιδεία, ἡ ἀφοσίωσι, τὸ ἦθος, ἡ κοσμιότης, ἡ καθαριότης, ἡ εὐπρέπεια.

Ἂν ἔλθουμε σὲ συναίσθησι καὶ μετάνοια, θὰ λήξῃ ἡ ἀσωτία· ὁ καλὸς Πατέρας θὰ μᾶς συγχωρήσῃ καὶ θὰ μᾶς δεχθῇ πάλι στὸ ἀρχοντικό του, θὰ μᾶς θεραπεύσῃ, θὰ μᾶς τιμήσῃ, θὰ γίνουμε παιδιά του ἀγαπημένα.