- «Ἐν τῇ προαιρέσει ἡ μοχθηρία καὶ τὸ ἀδικεῖν»

Μὲ ἀφορμὴ τελευταῖα δημοσιεύματα σὲ γνωστὸ ἱστολόγιο στὸ internet, ποὺ θέλει σκοπίμως νὰ ὑποστηρίζει μὲ ἰδιαίτερη ἐμμονὴ ὅτι: «Ὁ μακαριστὸς π. Αὐγουστῖνος ἐπίσκοπος Φλωρίνης μετὰ τὸ 1998 διατελοῦσε σὲ κατάσταση παροπλισμοῦ, δὲν βάδιζε, δὲν γνώριζε, δὲν θυμόταν κτλ», θὰ ἤθελα νὰ ἀναφέρω μία προσωπική μου μαρτυρία.

Εἶχα λοιπόν, γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, νὰ ἐπισκεφτῶ τὸν γέροντα καὶ ὅταν τελικὰ τὸ ἔπραξα, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2002, προκειμένου νὰ πάρω τὴν εὐχή του ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ τῆς τελέσεως τοῦ μυστηρίου τῶν γάμων μου, ἀπεκόμισα πολλὰ καὶ δυνατὰ συναισθήματα, τὰ ὁποῖα καὶ θὰ μοιραστῶ μαζί σας.

Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι κατὰ τὴν συνάντηση αὐτή, μετὰ τὶς ἀπαραίτητες συστάσεις τοῦ π. Λαυρεντίου, ὁ ὁποῖος ἦταν παρών, μὲ θυμήθηκε καὶ μὲ ρώτησε πολλὰ πράγματα, μεταξὺ τῶν ὁποίων –θυμᾶμαι– τὸ πόσο ἀγαπῶ τὴν μελλοντικὴ σύζυγό μου, ποιά εἶναι ἡ δουλειά μου, ἡ ἡλικία ἡ δική μου καὶ ἡ δική της, καὶ διάφορες ἄλλες πληροφορίες γιὰ τὶς ὑπηρεσίες μου στὸν ραδιοφωνικὸ σταθμὸ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως, κατὰ τὰ φοιτητικά μου χρόνια. Συγχρόνως δέ, μοῦ ἔδινε πατρικὲς συμβουλὲς καὶ εὐλογίες. Κάναμε διάλογο. Ὁ γέροντας ρωτοῦσε κι ἐγὼ ἀπαντοῦσα. Στὸ τέλος, ἀφοῦ μοῦ ἔδωσε τὴν εὐχή του, φωτογραφηθήκαμε καὶ ἡ συνάντηση αὐτή, στὴν ἀφετηρία τῆς νέας μου ζωῆς, θὰ μείνει γιὰ πάντα χαραγμένη στὴν μνήμη μου.

Βεβαίως ἦταν ὑπέργηρος, «Τίμα τὸ γῆρας, οὐ γὰρ ἔρχεται μόνον» (Μένανδρος 4ος αἰὼν π.Χ.), ἀλλὰ σὲ καμία στιγμὴ τοῦ διαλόγου μας δὲν μοῦ ἔδωσε τὴν ἐντύπωση πὼς δὲν εἶχε ἐπαφὴ μὲ τὰ ὅσα διαδραματίζονταν στὸν χῶρο. Ἔβλεπε, ἄκουγε, μιλοῦσε καὶ φυσικὰ μὲ συμβούλευε πατρικὰ γιὰ τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς δημιουργίας οἰκογένειας. Μαρτυρῶ γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῶν παραπάνω γεγονότων, «Ἀδύνατον τ᾽ ἀληθὲς λαθεῖν» (Μένανδρος).

Δὲν καταλαβαίνω τὸν λόγο ὅμως, γιατί πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ δεχθοῦμε κατὰ κανόνα, ὅτι ἡ βιολογικὴ ἡλικία ἑνὸς ἀνθρώπου ἔχει νὰ κάνει ἀπαραίτητα καὶ μὲ τὴν πνευματική του διαύγεια. Ἤ, γιὰ νὰ τὸ θέσω ἀλλιῶς, γιατί ἡ νοημοσύνη ἑνὸς ἀνθρώπου καὶ ὁ βαθμὸς αὐτῆς νὰ ἐξαρτᾶται πάντοτε καὶ νὰ ἐπηρεάζεται ἀρνητικὰ ἀπὸ τὸ μῆκος τῆς βιολογικῆς του πορείας; Μᾶλλον τὸ ἀντίθετο θεωρεῖται πὼς εἶναι γνώρισμα σοφίας. Τότε ἀκριβῶς γίνεται σύμμαχος ὁ χρόνος καὶ ἡ ὡριμότητα, ὅταν αὐτὸς μάλιστα ξεπερνᾶ καὶ αὐτὴν τὴν ἑκατονταετηρίδα.

Ἕνας λόγος παραπάνω γιὰ ὅλους ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς (ὅσοι θέλουμε νὰ λεγόμαστε ἀλλὰ κυρίως νὰ εἴμαστε), ἀφοῦ πιστεύουμε στὴν ἁγιότητα τῆς ζωῆς καὶ τῶν λόγων μεγάλων πνευματικῶν ἀναστημάτων, ὅπως τοῦ μακαριστοῦ γέροντός μας π. Αὐγουστίνου. Δὲν καταλαβαίνω ὅμως τὸν λόγο ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀμφισβητήσουμε τὴν ἀξία τῶν ρήσεών του ἀπὸ κάποια χρονικὴ στιγμὴ κι ἔπειτα. Ἀναρωτιέμαι, ἂν τελικὰ ἔχει γιὰ κάποιους ἡμερομηνία λήξεως ἡ νοημοσύνη, ἡ σοφία, ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ ἁγιότητα…

Ὁ Μέγας Βασίλειος σὲ ὁμιλία του «Εἰς τὴν Ἑξαήμερον», συμβουλεύει τοὺς νέους νὰ σέβονται τοὺς γεροντότερους χρησιμοποιώντας ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὴν φύση πολὺ διδακτικό, καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν πελαργῶν. Λέει λοιπόν: «Ὅταν ὁ γέρος πελαργὸς χάσει τὰ φτερά του, τὸν περιτριγυρίζουν οἱ νεώτεροι πελαργοὶ καὶ τὸν θάλπουν μὲ τὰ δικά τους φτερά• καὶ ὄχι μόνο τὸν τρέφουν ἄφθονα καὶ πλούσια, ἀλλὰ κι ὅταν ἀκόμη θελήσει νὰ πετάξει, τὸν βοηθοῦν ὅσο εἶναι δυνατόν, πετώντας δίπλα του μὲ μία καταπληκτικὴ στοργὴ καὶ ἀγάπη».

Αὐτὸ –συνεχίζει ὁ Μ. Βασίλειος– προξενεῖ σὲ ὅλους μεγάλη ἐντύπωση καὶ γι᾽ αὐτὸ τὴν ἀνταπόδοση τῶν εὐεργεσιῶν, ὅπως συμβαίνει στοὺς πελαργούς, τὴν ὀνομάζουν μερικοὶ «ἀντιπελάργωση», καὶ καταλήγει ὁ ἅγιος: «Ἡ δὲ περὶ τοὺς γηράσαντας τῶν πελαργῶν πρόνοια ἐξήρκει τοὺς παῖδας ἡμῶν, εἰ προσέχειν ἐβούλοντο, φιλοπάτορας καταστῆσαι». Δηλαδή, ἡ φροντίδα γιὰ τοὺς πελαργοὺς ποὺ γέρασαν θὰ ἦταν ἀρκετὴ ὡς παράδειγμα γιὰ τοὺς νεότερους, γιὰ νὰ τοὺς καταστήσει ἱκανοὺς νὰ σέβονται τοὺς γονεῖς τους, μὰ καὶ τοὺς γεροντότερους γενικότερα.

Βασίλειος Γ. Τρύφων

Φλώρινα 06/12/2013