- † μοναχὸς Ἰωνᾶς (Ἰωήλ) Κιβιμάκι (1923-2013)

«Ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου καὶ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου καὶ δεῦρο εἰς τὴν γῆν, ἣν ἄν σοι δείξω» (Γέν. 12,1, βλ. καὶ Πράξ. 7,3).

«Καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. 19,29).

Εκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στὶς 16 Δεκεμβρίου 2013 ὁ μεγαλόσχημος μοναχὸς τῆς Ἱ. Μονῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Λογγοβάρδας π. Ἰωνᾶς (κατὰ κόσμον Ἰωήλ) Κιβιμάκι.Ὁ μακαριστὸς ἦταν ὁ τελευταῖος ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς πατέρες ποὺ ἐγκαταβιοῦσαν στὸ μοναστήρι. Ἔφυγε τὶς ἴδιες μέρες ποὺ ἐκοιμήθησαν πέρυσι οἱ ἄλλοι δύο γέροντες ἀδελφοὶ τῆς Μονῆς π. Ἰάκωβος (14-12-2012) καὶ π. Γαβριήλ (17-12-2012).Ὁ π. Ἰωνᾶς ἦταν Φιλλανδὸς στὴν καταγωγή. Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Σουΐσταμο στὶς 22-6-1923 ἀπὸ ὀρθοδόξους γονεῖς, τὸν Θεόδωρο καὶ τὴν Ὄλγα (στὴν Φιλλανδία ὑπάρχει αὐτοκέφαλη τοπικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία) καὶ μεγάλωσε μέσα σὲ πολύτεκνη οἰκογένεια. Ὁ ναὸς τοῦ χωριοῦ τους ἦταν ἀφιερωμένος στὸν Ἅγιο Νικόλαο. Ἡ οἰκογένειά τους συνδεόταν ἰδιαίτερα μὲ τὴν Ἐκκλησία• ἕνας ἀνηψιός του (π. Olavi Merras) εἶνε ὀρθόδοξος ἱερεὺς στὴ Φιλλανδία.Ὅταν ἦταν μικρὸς ἦταν δεινὸς χιονοδρόμος (σκιὲρ) ἔχοντας ἀποσπάσει πολλὰ βραβεῖα σὲ σχετικοὺς ἀγῶνες, ἀλλὰ καὶ κάποια τραύματα ἀπὸ πτώσεις. Εἶχε ἰσχυρὴ σωματικὴ κράσι. Ὅταν ἐνηλικιώθηκε μετανάστευσε στὴ Σουηδία γιὰ ἐργασία (προφανῶς ἐκεῖ ὑπῆρχε μεγαλύτερη ζήτησι) καὶ ἐργάσθηκε γιὰ πολλὰ χρόνια στὴν Στοκχόλμη ὡς μάγειρας.Κάποια στιγμὴ ἀναζήτησε κάτι πνευματικώτερο. Ὁ ἱερεὺς - πνευματικός, στὸν ὁποῖο ἀπευθύνθηκε, τοῦ μίλησε γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ τὴ Λογγοβάρδα τῆς Πάρου, ποὺ τότε γνώριζε ἡμέρες ἀκμῆς ὑπὸ τὴν ἡγουμενία τοῦ ἁγίου Γέροντος Φιλοθέου. Ὁ Φιλλανδὸς Ἰωὴλ ἀπὸ τὴν μακρινὴ Σουηδία ἦρθε πράγματι ἐδῶ στὴν Πάρο, στὴ Λογγοβάρδα, χωρὶς νὰ ὑπολογίσῃ ὅτι ὁ τόπος καὶ ἡ γλῶσσα τοῦ ἦταν ἄγνωστα.Παρέμεινε ὡς δόκιμος στὸ μοναστήρι ἀπὸ τὸ 1969 καὶ διακόνησε σὲ διάφορα διακονήματα τοῦ μοναστηριοῦ• κυρίως στὴν τραπεζαρία ὡς μάγειρας. Παράλληλα φύτεψε καὶ πότιζε ἐλιὲς καὶ στὸν νότιο περίβολο τῆς Μονῆς. Ἔκανε φιλότιμη προσπάθεια γιὰ τὴν ἐκμάθησι τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε ἦταν δύσκολο. Κατάφερνε ὅμως νὰ συνεννοῆται μὲ τοὺς συμμοναστάς του. Ἀγαποῦσε τὴ θεία λατρεία καὶ πολλὲς φορὲς συμμετεῖχε μὲ τὸν δικό του τρόπο. Μερικὰ τροπάρια (ὅπως τὰ τελευταῖα ἐξαποστειλάρια ἀπὸ τὴν παράκλησι τῆς Παναγίας μας ποὺ ψάλλουμε τὸν Δεκαπενταύγουστο) τὰ εἶχε μάθει καὶ στὰ ἑλληνικὰ καὶ συνώδευε τοὺς ψάλτες. Στὶς 7 Αὐγούστου 2013 μὲ τὴν εὐλογία τοῦ σεβ. μητροπολίτου μας κ. Καλλινίκου ἔγινε ἡ κουρά του σὲ μεγαλόσχημο μοναχό.

Ἀπὸ παλιά, ὅταν τοῦ προσέφεραν κάποια βοήθεια, ἔλεγε• Δὲν θέλω νὰ ἐνοχλῶ. Καὶ πράγματι, ἡ ἀσθένειά του δὲν κράτησε πολύ. Τὸν τελευταῖο καιρὸ ἡ ἐξέλιξι τῆς ὑγείας του χειροτέρευε μὲ γρήγορο ρυθμό• τελείως κατάκοιτος παρέμεινε λιγώτερο ἀπὸ ἕνα μῆνα διακονούμενος ἀπὸ ἀδελφοὺς καὶ παρακολουθούμενος ἀφιλοκερδῶς ἀπὸ τὸν παθολόγο ἰατρὸ κ. Νικόλαο Ἀποστολόπουλο. Ἔφυγε ἀπὸ πνευμονικὸ οἴδημα.

Ἔντονη ἦταν ἡ αἴσθησι σὲ πολλοὺς ποὺ παρακολούθησαν τὴν κηδεία του, ὅτι ὁ π. Ἰωνᾶς ἔφυγε χωρὶς βάρη γιὰ τὸν οὐρανό. Ἡ ξενιτεία του καὶ ἡ διακονία του τὸν βοήθησαν νὰ καθαρίσῃ τὴν ψυχή του. Ἂς εἶνε αἰωνία ἡ μνήμη του.

Ι. Μ. ΖΩΟΔ. ΠΗΓΗΣ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΑΣ