- Αἰτία τῶν συμφορῶν ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

(ἀπόσπασμα τῆς Ἐπιστολῆς τοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς πρὸς τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο)

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ, τοῦ ἁγίου Γενναδίου Σχολαρίου, τοῦ πρώτου μετὰ τὴν ἅλωσι Πατριάρχου, εἶναι οὐσιώδης. Ὁ ἅγιος Γεννάδιος, μπροστὰ στὶς ἰταμὲς παπικὲς ἀπαιτήσεις, καὶ γιὰ νὰ προλάβη νέα ἀποστασία στὴν πίστι, ἀναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα. Ἀπευθύνεται μὲ ἐπιστολὲς στὸν βασιλέα, στὸν μέγα δοῦκα Λουκᾶ Νοταρᾶ καὶ πρὸς τὸν λαό, γιὰ νὰ τοὺς ἐξηγήση ὅτι ἡ Πόλι μπορεῖ νὰ σωθῆ, χωρὶς τὴν προδοσία τῆς πίστεως, ὁπότε θὰ πρόκειται γιὰ διπλῆ σωτηρία, ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ἀπὸ τοὺς Λατίνους. Ἀπαιτεῖται τόνωσι τοῦ φρονήματος τοῦ λαοῦ καὶ ὄχι μοιρολατρικὴ ἐγκαρτέρησι καὶ ἡττοπάθεια• ἐὰν χρειασθῆ, πρέπει νὰ εἶναι ἕτοιμοι καὶ τὴ ζωή τους ἀκόμη νὰ θυσιάσουν. Ὅσες φορὲς ἡ Πόλι ἐναπέθετε τὶς ἐλπίδες στὸ Θεὸ καὶ ὄχι σὲ δυσσεβεῖς συμμαχίες ἀνθρώπων ἐσῴζετο. Ὁ Θεὸς θὰ βοηθήση, ἐὰν καὶ οἱ πολῖτες συνεργήσουν στὴν ἄμυνα τῆς Πόλεως, ἂν προσφέρουν χρήματα, ἂν ἀδειάσουν τὰ βαλάντιά τους, ἂν προσφέρουν προσωπικὴ ἐργασία στὴν ἐνίσχυσι τῶν τειχῶν. Προδότης δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀποκρούει τὴν ἀμφίβολη καὶ μὲ ἐπαχθῆ ἀνταλλάγματα βοήθεια τῶν ξένων, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ δὲν πράττει ὅ,τι μπορεῖ γιὰ νὰ σώση τὴν πατρίδα. Κανένα ἔθνος δὲν θέλησε ποτὲ νὰ προδώση τὴν θρησκεία του, γιὰ νὰ εὐημερῆ• ἀντίθετα πολλὰ ἔθνη ἐγκατέλειψαν τὶς παλαιὲς θρησκευτικὲς δοξασίες, μέσα σὲ διωγμοὺς καὶ βασανιστήρια, γιὰ νὰ ἀσπασθοῦν τὴν ἀληθινὴ θρησκεία. Ὄχι μόνον δὲν ἀποθαρρύνει τὸ λαὸ καὶ δὲν συνιστᾶ μοιρολατρικὴ ἀντιμετώπισι τοῦ κινδύνου, ἀλλὰ γράφει πρὸς τὸν Λουκᾶ Νοταρᾶ, ὅτι οἱ ἡγέτες πρέπει νὰ ξυπνήσουν τὴν Πόλι, ποὺ φαίνεται ὅτι κοιμᾶται, ὅτι δὲν καταλαβαίνει τὸν κίνδυνο, τὸν ὁποῖο μποροῦν νὰ ἀποφύγουν μὲ θυσίες ὑλικές, ἀκόμη καὶ τῆς ζωῆς τους• οἱ περισσότεροι ὅμως νομίζουν ὅτι θὰ σωθοῦν χωρὶς θυσίες, γιατὶ πιστεύουν στὴ σκιὰ καὶ στὸ παραμύθι τῆς παπικῆς βοηθείας, ἀφοῦ προηγηθῆ ἡ προδοσία τῆς πίστεως.

Ἡ μοναδικὴ αὐτὴ προφητικὴ φωνὴ δυστυχῶς δὲν εἰσακούσθηκε• στὶς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας ἐπικυρώθηκε ἡ ἕνωσι μὲ τὸ συλλείτουργο Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, στὸ ὁποῖο μνημονεύθηκαν ὁ πάπας Νικόλαος Ε΄ (ἐκπρόσωπος τοῦ πάπα ἦταν ὁ ἀποστάτης καὶ ἕτερος Βησσαρίων καρδινάλιος Ἰσίδωρος, πρώην Μητροπολίτης Κιέβου) καὶ ὁ ἐξόριστος στὴ Ρώμη λατινόφρων πατριάρχης Γρηγόριος Μάμας. Ἔτσι, δεκατρία ἔτη μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ ἑνωτικοῦ ὅρου τῆς Φλωρεντίας ἐφαρμοζόταν στὴν πρᾶξι ἡ ἕνωσι σὲ λατρευτικὴ ἐκδήλωσι τῶν Ὀρθοδόξων. Πικραμένος ἀπὸ τὴν ἐξέλιξι αὐτὴ γράφει ὁ ἅγιος Γεννάδιος ἐπιστολὴ στὸν Δημήτριο Παλαιολόγο στὶς 25 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, ὅπου ἐκθέτει τὰ γενόμενα, καὶ τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1453 θρηνεῖ σὲ σῳζόμενο ἔργο του «ἐπὶ τῇ δι᾿ ἐγκατάλειψιν τοῦ Θεοῦ ματαίᾳ καὶ ἀλόγῳ καὶ ἀσυνειδήτῳ καινοτομίᾳ τῆς πίστεως»46.

• Νά, λοιπόν, ποιά εἶναι ἡ πραγματικὴ αἰτία τῆς πτώσεως τῆς Πόλης. Ἡ προδοσία τῆς πίστεως, ἡ ὑποχώρησι στὶς ἀπαιτήσεις τῶν Παπικῶν γιὰ ἀναγνώρισι τοῦ πρωτείου ἐξουσίας τοῦ Πάπα καὶ γιὰ κοινὸ συλλείτουργο, μὲ λίγα λόγια ἡ παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καὶ ὁ Θεὸς δὲν ἄργησε νὰ στείλη τὴν τιμωρία Του. Πέντε μῆνες μετὰ ἐπῆλθε ἡ πτῶσις. Τὸ ἴδιο ἄλλωστε ἔγινε καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις.

• Ἡ μικρασιατικὴ καταστροφὴ τὸ 1922-3 ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα τῶν οἰκουμενιστικῶν ἐγκυκλίων τοῦ 1902, 1904 καὶ 1920 ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μὲ τὸν κυρὸ Ἰωακεὶμ Γ΄.

• Ἡ εἰσβολὴ τῶν Τούρκων στὴν Κύπρο τὸ 1974 ἦταν ἀπότοκος τῆς οἰκουμενιστικῆς πολιτικῆς τοῦ κυροῦ Ἀθηναγόρα καὶ ἰδίως τῆς πρωτοφανοῦς καὶ καινοφανοῦς, ἀντικανονικῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων στὰ Ἰεροσόλυμα τὸ 1965 μὲ τὸν πάπα Παῦλο ΣΤ΄.

• Ἡ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἐπίσημη ὑποδοχὴ τοῦ παναιρετικοῦ πάπα τὸ 2001 καὶ ἡ φιλοξενία τοῦ παμπροτεσταντικοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», ἢ μᾶλλον αἱρέσεων, ἔφερε τὴν Ἑλλάδα στὴν ἐσχάτη κατάντια, ποὺ βρίσκεται σήμερα.

• Καὶ τέλος, ἡ ἐπίσκεψι τοῦ πάπα στὴν Κύπρο τὸ 2010, ἐπὶ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου κ. Χρυσοστόμου, εἶναι ὑπαίτιος τῆς γνωστῆς σημερινῆς καταστάσεως στὴ μαρτυρικὴ Κύπρο.

Ἡ χειρότερη ἅλωσι, πέρα ἀπὸ τὶς δύο ἁλώσεις τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1204 καὶ τὸ 1453, εἶναι ἡ ἅλωσι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συμπεριλαμβανομένου ὡς πρώτου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀπὸ τὴν παναίρεσι τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ τωρινὴ οἰκουμενιστικὴ αἰχμαλωσία εἶναι ἡ χειρότερη. Διότι ἡ αἰχμαλωσία στοὺς Τούρκους τότε ἦταν ἀκούσια. Τώρα ἡ αἰχμαλωσία στὸν Οἰκουμενισμὸ εἶναι ἑκούσια. Τότε ἦταν σὲ κίνδυνο μόνο τὰ προσωρινὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Τώρα βρίσκεται σὲ κίνδυνο αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ σωτηρία, ἀφοῦ στὴν παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κανένας δὲν σῴζεται.

―――――――――――――――――――――

46. Πρωτοπρεσβύτερος ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Ἡ ἅλωση τῆς Πόλης κατὰ τὸν Γεννάδιο Σχολάριο», Θεοδρομία Η2 (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2006) 219-239.