- «Ὀρθοδοξία καὶ Σιωνισμός»

Ἀναγνώστης μας διάβασε σὲ ἱστοσελίδα ἄρθρο ὑπὸ τὸν ἀνωτέρω τίτλο καὶ μᾶς ζήτησε μία ἀπάντησι. Παραθέτουμε ἀμέσως (στὴν μονοτονικὴ γραφὴ τῆς ἱστοσελίδος) μερικὰ ἐνδεικτικὰ ἀποσπάσματα τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου καὶ ἐν συνεχείᾳ τὴν σύντομη ἀπάντησι τῆς «Σπίθας».

«Δεν είναι μόνον η Καθολική εκκλησία με τον Βενέδικτο (Κατά κόσμον Ιωσήφ Ράντσιγκερ-ΓερμανοΕβραίος) που είναι φιλοΣιωνιστική, αλλά και η Ορθοδοξία, και γενικά όλη η Χριστιανοσύνη, και μη προς κακοφημισμό.

Επειδή όλα όσα γράφουμε οφείλουμε να τα αποδεικνύουμε, παραθέτω ακριβή στοιχεία. Παραθέτω ανθολόγιο υμνωδιών.

(ἀκολουθεῖ μία σειρὰ ἀποσπασμάτων ἀπὸ ὕμνους τῆς ὀρθοδόξου λατρείας, ὅπου περιέχονται οἱ λέξεις Σιών, Συναγωγή κ.ἄ. καὶ τὰ ἑβραϊκὰ ὀνόματα Ἀβραάμ, Μωυσῆς, Ἰσραήλ, Ἰεσσαί, Δαυΐδ, Ἰακώβ, Δανιήλ κ.ἄ.).

Από όλα τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι οι ιεροί υμνωδοί μας ήσαν Σιωνιστές η θαυμαστές του Σιωνισμού από θρησκευτικό φανατισμό, άγνοια, αφέλεια, και επιπολαιότητα.

Μόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα τιμωρούμε τους Εβραίους φραστικά ψάλλοντας, «Λαός δυσεβής και παράνομος….» και άλλα τινά.

Η αναφορά στα ονόματα των Μωϋσή, Ααρών, κλπ προφητών του Ισραήλ μέσα στις Ελληνικές εκκλησίες πάει σύννεφο, αλλά και οι υμνωδίες στους Βασιλείς του Ισραήλ Δαυῒδ και Σολομώντα.

…………………………………………………………………

Η Χριστιανική Ορθοδοξία είναι θυγατρική της Εβραϊκής θρησκείας, αφού ο ιδρυτής της θρησκείας μας, η μητέρα αυτού, όλοι οι Απόστολοι και οι προφήτες ήταν Εβραίοι.

Φανατισμένοι ιερωμένοι της Χριστιανοσύνης, στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, κατέστρεψαν την αρχαία μας Ελληνική κληρονομιά, και τα αρχαία μνημεία των προγόνων μας.

Οι φανατικοί ιερωμένοι Χριστιανοί, μέχρι τα αετώματα του παρθενώνα κατέστρεψαν. Αυτά ούτε οι βάρβαροι Τούρκοι δεν τόλμησαν να καταστρέψουν. Ούτε και οι Ναζί.

Σαν Ιερό μας βιβλίο έχουμε τη Βίβλο, (Παλαιά Διαθήκη), η οποία είναι η αρχαία ιστορία του Ισραήλ.…………………………………………………».

Ἀπάντησι τῆς «Σπίθας»

Τὰ πράγματα μπερδεύονται, ἂν λείψῃ ἡ θεολογικὴ θεώρησι τῆς ἱστορίας καὶ τὰ δοῦμε μόνο ἀπὸ τὴν ἐθνική μας πλευρὰ καὶ μὲ γνώμονα τὸ πατριωτικό μας αἴσθημα.

Τὸ ζήτημα εἶνε μεγάλο, ἀπὸ ἄγνοια ἢ δολιότητα ἔχει δημιουργηθῆ σύγχυσι, καὶ χρειάζεται πολλὴ συζήτησι. Γιὰ ὅσους ζοῦν κατὰ τὸ δυνατὸν ἐνσυνείδητα τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή, τὸ ζήτημα εἶνε ἁπλούστερο.

Ἐδῶ, ὅσο πιὸ σύντομα μποροῦμε, ἂς ποῦμε τὰ ἑξῆς.

Προκαταβολικὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε, ὅτι καλὸς πατριώτης εἶνε ἐκεῖνος ποὺ βάζει πρῶτα τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ μετὰ τὸ Γένος καὶ τὴν Ἑλλάδα μας. Ὁ Κολοκοτρώνης εἶπε στὰ Ἑλληνόπουλα τοῦ πρώτου Γυμνασίου στὴν Πνύκα ὅτι «Ὅταν σηκώσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως καὶ μετὰ ὑπὲρ Πατρίδος». Ἦταν ἁγνὸς πατριώτης καὶ αὐτὸς καὶ ὁ Μακρυγιάννης, γι᾽ αὐτὸ μιλοῦσαν ἔτσι.

Κάποιοι σήμερα, πιὸ «πατριῶτες» ἀπὸ αὐτούς, θὰ τοὺς ἀποδοκίμαζαν• αὐτοὶ ὅμως ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χάρισαν τὴν ἐλεύθερη πατρίδα ποὺ ζοῦμε τώρα.

Γιὰ τὸ πόσο «θυγατρική της Εβραϊκής θρησκείας» εἶνε ἡ Ὀρθοδοξία, ἂς προβληματίσῃ τὸν σημερινὸ μελετητὴ τὸ ὅτι ὁ διεθνὴς Σιωνισμὸς χτυπᾷ ὀρθόδοξες χῶρες καὶ ὀρθοδόξους πληθυσμούς (π.χ. ῾Ρωσία, Πολωνία, Σερβία, Συρία, Λίβανος, Αἴγυπτος, Λιβύη κ.ἄ.), ὅπου ἀναδεικνύονται —σήμερα, τὴν ὥρα αὐτή— μάρτυρες, ἐνῷ ἀντιθέτως εὐνοεῖ τὴν προώθησι τοῦ μουσουλμανικοῦ στοιχείου εἰς βάρος τοῦ χριστιανικοῦ. Ἔτσι πλήττεται τώρα καὶ ἡ ὀρθόδοξος Ἑλλὰς μὲ μύριους τρόπους (λαθρομετανάστευσι, μνημόνια, «κατοχή», συγκρητιστικὸς οἰκουμενισμός…).

Ὡς πρὸς «την αρχαία μας Ελληνική κληρονομιά» —καὶ ὄχι μόνο τὰ μνημεῖα ἀλλὰ καὶ τὰ κείμενα, προσθέτουμε ἐμεῖς—, τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ καταλογίσῃ στὴν Ἐκκλησία εἶνε ὅτι —γιὰ ὡρισμένα ἀπὸ αὐτά, ὄχι γιὰ ὅλα— ἔμεινε ἀδιάφορη• καὶ ὅταν ἀδιαφορῇς γιὰ κάτι, δὲν χρειάζεται νὰ τὸ καταστρέψῃς ἐνεργητικά, ἐρειπώνεται ἀπὸ μόνο του μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου.

Οἱ περιπτώσεις καταστροφῆς, ἂν δὲν εἶνε θείας - ὑπερφυσικῆς προελεύσεως, εἶνε ἐξαιρέσεις. Δὲν εἶνε ποτέ καταστροφικὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Καὶ οἱ ὅποιες παρόμοιες ἐνέργειες, δὲν βαρύνουν τὴν Ἐκκλησία• ἀποτελοῦν πρωτοβουλίες μεμονωμένων θερμόαιμων πιστῶν. Τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶνε οἰκοδομητικό, ἐκπολιτιστικό, ἐξαγιαστικὸ καὶ μεταμορφωτικό. Ὁ Παρθενώνας δὲν κατεστράφη ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς, ἔγινε ναὸς τῆς Παναγίας τῆς Ἀθηνιώτισσας καὶ διατηρήθηκε. Στὴν Τουρκοκρατία οἱ σκλάβοι Χριστιανοὶ Ἕλληνες ἦταν διατεθειμένοι νὰ προμηθεύουν μολύβι στοὺς κατακτητὰς γιὰ νὰ τοὺς πολεμοῦν(!) προκειμένου νὰ μὴν καταστρέφουν ἐκεῖνοι τὶς κολῶνες γιὰ νὰ βροῦν μολύβι. Τὰ κλεμμένα μάρμαρα τοῦ Παρθενῶνος, ποὺ διεκδικοῦμε, λέγονται «ἑλγίνεια» καὶ τὸ ἐπίθετο δείχνει ποιοί τὰ ἐσύλησαν. Γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς τὸ βίντεο ποὺ προβλήθηκε στὰ ἐγκαίνια τοῦ Μουσείου τῆς Ἀκροπόλεως ἐλέγχθηκε ἀνιστόρητο καὶ συκοφαντικό. Τί νὰ ποῦμε τώρα ὡς πρὸς τὰ κείμενα; Ἀντὶ νὰ αἰτιώμεθα μᾶλλον πρέπει νὰ εὐγνωμονοῦμε τοὺς καλογήρους ἀντιγραφεῖς, τῆς μονῆς Στουδίου π.χ., ποὺ μᾶς τὰ διέσωσαν. Ἂν δὲν ἦταν αὐτοί, θὰ εἴχαμε σήμερα Ὅμηρο, Πλάτωνα, Ἀριστοτέλη, Θουκυδίδη, τραγικοὺς ποιητὰς κ.λπ.; ὡς καὶ αὐτὸς ὁ Ἀριστοφάνης ἔφθασε στὰ χέρια μας, παρὰ τὴν χαρακτηριστικὴ ἀθυροστομία του.

Μία ἐπίσης βασικὴ διάκρισι, ποὺ ἀξίζει νὰ γίνεται καὶ ῥίχνει φῶς στὸ ζήτημα, εἶνε ὅτι δὲν πρέπει νὰ ταυτίζεται ὅλος ὁ Ἑβραϊκὸς λαὸς μὲ τοὺς Σιωνιστάς• ἄλλο Ἑβραϊκὸς λαὸς καὶ ἄλλο Σιωνισμός. Αὐτὸ φάνηκε καθαρὰ κάτω ἀπὸ τὸ Πραιτώριο τὴ Μ. Παρασκευή• ὁ λαὸς δὲν ἀφέθηκε νὰ ἀπαντήσῃ μόνος του αὐθόρμητα στὸ ἐρώτημα τοῦ Πιλάτου «Ποιόν ἀπὸ τοὺς δυὸ θέλετε νὰ σᾶς ἐλευθερώσω, τὸν Ἰησοῦν ἢ τὸν Βαραββᾶν;» (Ματθ. 27,17). Οἱ φαρισαῖοι (=οἱ σιωνισταί) «ἀνέσεισαν τὸν ὄχλον ἵνα μᾶλλον τὸν Βαραββᾶν ἀπολύσῃ αὐτοῖς» (Μᾶρκ. 15,11). Καὶ ἄλλοτε τὰ Εὐαγγέλια λένε ὅτι «πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Ἰησοῦν, ἀλλὰ διὰ τοὺς φαρισαίους οὐχ ὡμολόγουν, ἵνα μὴ ἀποσυνάγωγοι γένωνται» (Ἰω. 12,42).

Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη δὲν εἶνε τῶν Σιωνιστῶν• εἶνε τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καὶ ἀποτελεῖ τὸ Α΄ Μέρος τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μὲ Β΄ Μέρος τὴν Καινὴ Διαθήκη. Ἡ μελέτη τῶν δύο μερῶν δείχνει τὴν ὀργανικὴ σχέσι τους. Ὁ Ἱ. Χρυσόστομος θὰ πῇ• «Προέλαβε τὴν Καινὴν ἡ Παλαιὰ καὶ ἡρμήνευσε τὴν Παλαιὰν ἡ Καινή». Ἡ Παλαιὰ χωρὶς τὴν Καινὴ εἶνε ἀτελής, καὶ ἡ Καινὴ χωρὶς τὴν Παλαιὰ εἶνε ἀκατανόητη ἐν πολλοῖς. Δὲν χωρίζονται.

Ἡ «διδακτέα ὕλη» ὅμως τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης χωρίζεται, κατὰ τὸν ἱ. Αὐγουστῖνο, σὲ τρία μέρη• α΄) στὸ καταργούμενον (=λατρεία, βαπτισμοί, θυσίες, περιτομή, νουμηνίες, σάββατα κ.λπ.), β΄) στὸ τελειούμενον (=π.χ. γάμος καὶ διαζύγιο, τρόπος τῆς νηστείας, ἐκδίκησι καὶ συγχώρησι, ὅπως διαβάζουμε στὴν Ἐπὶ τοῦ ὄρους Ὁμιλία• «Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου — κ.λπ., ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν — κ.λπ.») καὶ γ΄) στὸ μένον (=οἱ δέκα ἐντολές, τὰ διδακτικὰ βιβλία, ἡ διδαχὴ τῶν προφητῶν κ.λπ.).

Ὑπὸ τὸ φῶς τῆς Καινῆς Διαθήκης τὰ λόγια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δέχονται τώρα τὴν σωστὴ ἑρμηνεία. Ἐχθροὶ πλέον δὲν εἶνε κάποιοι ἄλλοι ἄνθρωποι (ὅπως τότε οἱ Φιλισταῖοι, οἱ Ἐδωμῖτες, οἱ Ἀμαληκῖτες κ.λπ.) ἀλλὰ ὁ διάβολος, οἱ δαίμονες, τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος ποὺ φέρουμε μέσα μας. Ὁ Χριστιανὸς τώρα δὲν σφάζει κεφάλια συνανθρώπων του καὶ δὲν ἐξοντώνει λογικὰ πλάσματα, ἀλλὰ κόβει πάθη καὶ νεκρώνει ἁμαρτωλὰ θελήματα. Τὸ μῖσος τοῦ Χριστιανοῦ δὲν στρέφεται κατὰ ἀνθρώπου ἀλλὰ κατὰ τοῦ πραγματικοῦ ἐχθροῦ, τοῦ διαβόλου, τῶν δαιμόνων, τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν.

Ἡ Σιών, ποὺ ὑμνεῖ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος, δὲν εἶνε τὰ ἐπίγεια Ἰεροσόλυμα• εἶνε ἡ Νέα Σιών, δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Συναγωγὴ δὲν εἶνε γιὰ μᾶς ἡ Χάβρα, ἀλλὰ ἡ λατρευτικὴ σύναξις τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὰ θαυμαστὰ γεγονότα τῆς περιόδου τῆς παλαιᾶς διαθήκης (π.χ. τὸ φυτὸν Σαβέκ, ἡ διάβασις τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης, ἡ βαβυλωνία κάμινος μὲ τοὺς Τρεῖς Παῖδας, ὁ πόκος τοῦ Γεδεών κ.λπ.) ἦταν προτυπώσεις τοῦ τιμίου Σταυροῦ, τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου, τῆς Θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ κ.λπ..

Τὰ ὀνόματα Ἀβραάμ, Ἰσαάκ, Ἰακώβ, Ἰεσσαί κ.λπ. εἶνε ἱστορικά, πραγματικά, καὶ χρήσιμα γιὰ νὰ δοῦμε τὴν ἐξέλιξι τοῦ σχεδίου τῆς Θείας Οἰκονομίας γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ὅλοι αὐτοὶ εἶνε πρόγονοι, κατὰ σάρκα τοῦ Χριστοῦ, καὶ μὲ τὴν διαδοχή τους ὁδηγοῦν στὴν ἐνανθρώπησι τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ (ποὺ θὰ ἑορτάσουμε σὲ λίγο). Αὐτό, ποὺ εἶνε ἡ κατάληξις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ Σιωνισταὶ τὸ ἀπέρριψαν, ἡ Ἐκκλησία ὅμως τὸ παρέλαβε καὶ τὸ κρατάει ἑρμηνεύοντάς το σωστά. Γιὰ μᾶς ὁ Λυτρωτὴς ἦρθε, γιὰ τοὺς Σιωνιστὰς εἶνε ἀκόμη ἀναμενόμενος καὶ τελικὰ θὰ τὸν ταὐτίσουν μὲ τὸν Ἀντίχριστο.

Ὅσο γιὰ τὴν σκληρότητα, τὶς ἐξολοθρεύσεις, τὴν αὐστηρότητα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τὰ παρόμοια, αὐτὰ ἦταν ἡ ἀγωγὴ ποὺ χρειαζόταν τότε τὸ νηπιῶδες ἐπίπεδο τοῦ κόσμου. Ἡ ἀνθρωπότης δὲν ἦταν τότε ὅπως προώδευσε κατόπιν• ἦταν πεσμένη πολὺ χαμηλά. Χρειαζόταν στοιχειώδη ἀγωγή. Ἐπ᾽ αὐτοῦ πολλὰ θὰ μπορούσαμε νὰ προσθέσουμε, ἀλλὰ ὁ χῶρος εἶνε περιωρισμένος.

Ἡ φιλικὴ στάσι τοῦ Βατικανοῦ πρὸς τὸν Σιωνισμὸ μὴ μᾶς σκανδαλίζει. Μὴ θεωροῦμε τὸν Παπισμὸ ἢ καὶ τὸν Προτεσταντισμὸ γνήσιο Χριστιανισμὸ καὶ Ἐκκλησία Χριστοῦ. Εἶνε χριστώνυμοι ὀργανισμοὶ μὲ ἐγκόσμιο χαρακτῆρα, δὲν εἶνε Σῶμα Χριστοῦ. Ἑπομένως δὲν ἐκφράζουν ἀλήθεια. Διπλωματία ἀσκοῦν καὶ πολιτεύονται ὀρθολογιστικὰ κατὰ κόσμον.

Οὔτε ὅμως καὶ ὡρισμένων δικῶν μας ταγῶν ἡ στάσι δεσμεύει τὸν Κύριο καὶ τὴν ζωντανὴ Ἐκκλησία του. Αὐτοὶ μπορεῖ νὰ εἶνε εἴτε πλανώμενοι ἄνθρωποι εἴτε βαλτὰ ὄργανα ξένων σκοτεινῶν δυνάμεων καὶ νὰ λειτουργοῦν ὅπως ὁ προδότης Ἰούδας, ποὺ συνέτρωγε μὲν μὲ τὸν Θεῖο Διδάσκαλο καὶ ἑτοίμαζε τὴν προδοσία, ἀλλὰ τελικὰ ἀπορρίφθηκε ἀπὸ τὸν κύκλο τῶν Δώδεκα• καὶ αὐτὸς μὲν ἀποδοκιμάστηκε, ὁ δὲ Χριστὸς ἔκανε τὴν ἀποστολή του. Ἔτσι καὶ τώρα ἡ Ἐκκλησία Του θὰ κάνῃ τὸ ἔργο της, ὅσοι ἐχθροὶ καὶ ἂν τὴν ὑπονομεύσουν, καὶ θὰ φθάσῃ σὰν πλοῖο στὸ λιμάνι της μὲ ἀσφάλεια• ἀλλοίμονο ὅμως σὲ ὅσους ἀποσκιρτήσουν ἀπὸ τοὺς κόλπους της καὶ σὲ ὅσους σταθοῦν ἐχθρικοὶ ἀπέναντί της.

Ἡ Ἑλλάδα μας, μολονότι περνάει τὴ δυσκολώτερη δοκιμασία τῆς ἱστορίας της, μὲ τὴ μετάνοια ὅμως τῶν ἁμαρτωλῶν παιδιῶν της καὶ τὴν ἐπιστροφή τους κάτω ἀπὸ τὴ Σκέπη τοῦ παντοδυνάμου Χριστοῦ καὶ τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου ἔχει ἐλπίδα σωτηρίας.

Δέξου, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, τὰ λίγα αὐτὰ πρὸς τὸ παρόν. Ἴσως κάποτε ἄλλοτε συνεχίσουμε συμπληρώνοντας.

Προσοχὴ πάντως, γιατὶ πολλοὶ καλοπροαίρετοι ἀδελφοί μας ἔχουν μπερδέψει τὰ πράγματα. Χρειάζεται θεολογικὴ θεώρησι μὲ πίστι στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, καὶ προπαντὸς ἔμπρακτη ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν του• τότε ὅλα φωτίζονται καὶ ἐξηγοῦνται.