- «Ἀρχαὶ ὠδίνων ταῦτα»!

Μὲ ἄφατη ψυχικὴ ὀδύνη παρακολουθήσαμε ἀπὸ τὴν ἱστοσελίδα «Romfea.gr» τὰ γεγονότα ποὺ διαδραματίσθηκαν εἰς βάρος τοῦ καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπεδίου ἀρχιμ. π. Ἐφραίμ.

Διαμαρτυρόμεθα ἐντονώτατα καὶ ἑνώνουμε τὴν φωνή μας μὲ τὶς τόσες φωνὲς ποὺ ἀκούγονται ἐναντίον τῆς καταφώρου ἀδικίας νὰ προφυλακισθῇ ὁ ἐν Χριστῷ ἀδελφός.

Διαπρεπεῖς νομομαθεῖς μᾶς ἑρμήνευσαν τὴν περὶ προφυλακίσεως παράγραφο τοῦ σχετικοῦ ἄρθρου τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος.

Ἐκπρόσωποι τοῦ πολιτικοῦ κόσμου καὶ μέλη τῆς κυβερνήσεως ὡμίλησαν γιὰ τὴν σκληρότητα τῶν ληφθέντων μέτρων. Ἀνεξαρτήτως τοῦ ἀποτελέσματος τῆς ὑποθέσεως, τὰ μέτρα ποὺ ἐφαρμόσθηκαν ἦταν ἡ πιὸ ἐξεζητημένη ἐνέργεια ποὺ μποροῦσε νὰ γίνῃ, ἐξαντλήθηκε κάθε αὐστηρότης.

Φωνὲς συμπαραστάσεως καὶ διαμαρτυρίας ἔρχονται ἀπὸ τὴν μαρτυρικὴ ὀρθόδοξη ῾Ρωσία, ἡ ὁποία ἐπὶ 70 ἔτη ἔζησε τὸ βαρὺ τίμημα τοῦ κομμουνιστικοῦ σοσιαλισμοῦ, τῆς ἀδικίας καὶ τοῦ ἕως θανάτου κατατρεγμοῦ.

Ἐπίσκοποι, πνευματικοὶ ἡγέτες ἑκατομμυρίων ψυχῶν, ἀπηχοῦντες τὸ φρόνημα τοῦ ποιμνίου τους, συμπαρίστανται στὸν διωκόμενο Ἡγούμενο τῆς πολυπληθεστέρας Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Πιστὸς λαός, ποὺ ἔχει γαλουχηθῆ μὲ τὰ νάματα τῆς ᾽Ορθοδόξου πίστεως, διανυκτέρευσε ὑπὸ δριμὺ ψῦχος καὶ ἔδινε τὴν μαρτυρία του πρὸς κάθε κατεύθυνσι, γιὰ νὰ εἶναι ἡ φωνή του θερμὴ προσευχὴ πρὸς τὸ νεογέννητο Θεῖο Βρέφος καὶ διαβεβαίωσι πρὸς τὸν γέροντα Ἐφραὶμ ὅτι εἶναι μαζί του. Θὰ βρεθοῦν ἆραγε ὀφθαλμοὶ νὰ μελετήσουν αὐτὰ καὶ ὦτα νὰ ἐνωτισθοῦν τὴν δικαία αὐτὴ κραυγὴ - ὀργὴ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ;

Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορικὴ μνήμη βεβαιώνει καὶ προβλέπει, ὅτι τὸ γεγονὸς αὐτό, ποὺ ζοῦμε τὶς ἡμέρες αὐτές, δὲν εἶναι τὸ πρῶτο, ἀλλ᾽ οὔτε θὰ εἶναι καὶ τὸ τελευταῖο. Ἡ Ἐκκλησία μας στὸ διάβα τῶν αἰώνων κατ᾽ ἐπανάληψιν ἦλθε ἀντιμέτωπη μὲ τὴν Ἐξουσία. Οἱ πόρτες τῶν φυλακῶν ἄνοιξαν ἀμέτρητες φορὲς γιὰ νὰ «φιλοξενήσουν» τὰ πιστὰ τέκνα τοῦ Ναζωραίου. Καὶ ἐκεῖνα μὲ ἀκαταμάχητο θάρρος εἰσήρχοντο στὶς φυλακὲς ἔχοντας ὡς παρηγορία τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας «Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰω. 15,20). Οἱ ἀπόστολοι ποὺ κήρυξαν τὸ εὐαγγέλιο, οἱ μάρτυρες ποὺ πίστεψαν σ᾽ αὐτό, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, γέροι νέοι καὶ παιδιά, ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια μέχρι καὶ τὸν περασμένο αἰῶνα, –νέφος μαρτύρων κυριολεκτικά– εἶναι ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή μας.

Ὁ γέροντας Ἐφραίμ, συνεχιστὴς αὐτῆς τῆς παραδόσεως καὶ παρὰ τὴν κλονισμένη ὑγεία του, μὲ θάρρος δέχθηκε τὴν προφυλάκισι. Καὶ αὐτὸ διότι δὲν εἶναι παιδὶ τῆς μπουρζουαζίας· εἶναι παιδὶ τῆς γενιᾶς, ποὺ ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Κύπρου. Εἶναι παιδὶ ποὺ μεγάλωσε σὲ μιὰ γωνιὰ τῆς Ἑλληνικῆς πατρίδος, ἡ ὁποία φυλάσσει ὡς πολύτιμα πετράδια τὰ Φυλακισμένα Μνήματα. Ἔτσι, μὲ πίστι στὸν φυλακισθέντα Χριστό, ἀντάλλαξε τὸ κελλὶ τοῦ καλογέρου μὲ τὸ κελλὶ τοῦ φυλακισμένου. Μὲ τὶς προσευχές του θὰ ἁγιάσῃ καὶ θὰ φωτίσῃ καὶ τὸ κελλὶ τῆς φυλακῆς.

Ὁ διωγμὸς τοῦ γέροντος Ἐφραὶμ φέρνει στὴ μνήμη τὰ λόγια τοῦ Κυρίου πρὸς στὶς γυναῖκες τοῦ Ἰσραὴλ ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσαν μὲ θρήνους στὸ δρόμο πρὸς τὸν Γολγοθᾶ· «Μὴ κλαίετε ἐπ᾽ ἐμέ, πλὴν ἐφ᾽ ἑαυτὰς κλαίετε καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ὑμῶν…· ὅτι εἰ ἐν τῷ ὑγρῷ ξύλῳ ταῦτα ποιοῦσιν, ἐν τῷ ξηρῷ τί γένηται;» (Λουκ. 23,28-31). Ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ ὑποστῇ αὐτὸ τὸν διωγμὸ ὁ γέρων Ἐφραίμ, ποὺ εἶναι ζυμωμένος μὲ τὴν προσευχὴ καὶ ποὺ ἡ χάρι τῆς διακονίας εἵλκυσε ἐπάνω του τὴν δρόσο τοῦ Πνεύματος καὶ νότισε τὴν ὕπαρξί του· ἂς ἑτοιμαζώμαστε ὅμως κ᾽ ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε ξύλα ξηρά, διότι θὰ ἔλθῃ καὶ ἡ δική μας σειρά. Αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν εἶναι ὄντως «ἀρχαὶ ὠδίνων» (Μᾶρκ. 13,8).