home
tsakthan's Home Page
Τ΄Αγριολούλουδο
Activism, Political Science, Sociology, Cinema, Theatre and whatever comes up my way
Like a true nature's child
We were born, born to be wild
We can climb so high
I never wanna die
Born to be wild
Born to be wild
Περί στρατηγικής ο λόγος
του Θανάση Τσακίρη
Η έννοια του όρου «στρατηγική» προέρχεται από την τέχνη του πολέμου: «[Ο] σχεδιασμός στρατιωτικής επιχειρήσεως, καθώς και η τέχνη της αξιοποίησης όλων των διαθέσιμων δυνάμεων για τη διεξαγωγή της». Οι πιο γνωστές φυσιογνωμίες του χώρου της «τέχνης του πολέμου» είναι οι Σουν Τζου και Καρλ φον Κλαούζεβιτς. Με μια πιο γενική και πιο ευρεία έννοια, στρατηγική είναι «το σύνολο των σχεδιασμένων χειρισμών για την επίτευξη συγκεκριμένου στόχου». Ως στρατηγική μπορεί να χαρακτηριστεί το γενικό σχήμα διεξαγωγής του πολέμου και ως τακτική μπορεί να θεωρηθεί ο σχεδιασμός των μέσων επίτευξης στρατηγικών στόχων. Αυτή η διάκριση μεταξύ στρατηγικής και τακτικής δεν είναι ομόφωνα αποδεκτή από τους θεωρητικούς του πολέμου. Ο Κλαούζεβιτς από τη δική του σκοπιά θεωρεί ως στρατηγική τον σχεδιασμό της εκστρατείας στο σύνολό της ενώ ως τακτική τον σχεδιασμό μιας ξεχωριστής μάχης. Η γνωστή φράση του «πόλεμος είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» υπονοεί ότι η στρατιωτική στρατηγική αποτελεί μέρος του ευρύτερου πολιτικού σχεδίου και ότι οι πόροι του έθνους πρέπει να υποτάσσονται στο καθήκον της επίτευξης των πολιτικών αντικειμενικών σκοπών του πολέμου («μεγάλη στρατηγική»). Με τη σειρά του ο Ελβετός στρατηγός και θεωρητικός του στρατού Αντουάν Ζομινί θεωρούσε ως στρατηγική την τέχνη της κίνησης δυνάμεων στο πεδίο της μάχης και τακτική την καθοδήγησή του στη διεξαγωγή της μάχης. Τέλος, μια ιδιαίτερη σχολή περιγράφει την στρατηγική ως μέσο για να εξαναγκαστεί ο αντίπαλος να δώσει τη μάχη ενώ θεωρεί την τακτική ως μέσο κατατρόπωσής του στη μάχη. Παραφράζοντας και γενικεύοντας τον ορισμό του Alfred Chandler -αφορά το χώρο των επιχειρήσεων- θα λέγαμε ότι «[Σ]τρατηγική είναι ο καθορισμός των βασικών μακροχρόνιων στόχων και σκοπών μιας οντότητας -ατομικής ή συλλογικής- και η υιοθέτηση μιας σειράς πράξεων καθώς και ο προσδιορισμός των αναγκαίων μέσων για την πραγματοποίηση αυτών των στόχων».
Οι H. Mintzberg και J. Waters τονίζουν ότι η στρατηγική είναι «ένα υπόδειγμα ή μια μορφοποίηση, σε ένα ρεύμα αποφάσεων που σχηματίζεται με το χρόνο». Όπως επισημαίνουν δεν είναι απλώς «στρατηγικός προγραμματικός-σχεδιασμός» ούτε «έμφαση στη λειτουργική αποτελεσματικότητα». Κατά τον Mintzberg, λόγω της τεράστιας δυσκολίας να καθοριστεί ένας ακριβής ορισμός της «στρατηγικής», θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο με πέντε διαφορετικές έννοιες: Plan (σχέδιο), Ploy (στρατήγημα), Pattern (υπόδειγμα), Position (τοποθέτηση), Perspective (προοπτική). Οι έννοιες αυτές πρέπει να αναλυθούν καθώς ενδέχεται να χρησιμοποιούνται πολύ διαφορετικά ανάλογα με τον συγγραφέα ή τον ομιλητή.
Σχέδιο: Για πολλούς μια «στρατηγική» είναι ένα συνειδητά καθορισμένο -γενικό ή συγκεκριμένο- σχέδιο δράσης,. Συνδέεται με τη συνειδητή και προσεκτική ηγεσία και δημιουργείται εκ των προτέρων προτού συμβούν τα γεγονότα. Κάποιος ή κάποιοι το επεξεργάζονται και συχνά το τεκμηριώνουν˙ είναι, δηλαδή ένα «προϊόν» που βοηθά στον καθορισμό των στόχων της δράσης.
Στρατήγημα: Ένα συγκεκριμένο σχέδιο μπορεί επίσης να είναι ένα τέχνασμα ή ένας ελιγμός που συμβάλλει στο να υπερνικηθεί ένας αντίπαλος ή ένας ανταγωνιστής.
Υπόδειγμα: Έχοντας ενεργήσει και λάβει ορισμένα μέτρα, εξετάζουμε αυτό που έχουμε πραγματοποιήσει και το ορίζουμε ως κανονικό υπόδειγμα, ανεξάρτητα από το κατά πόσο ήταν εντελώς συνειδητό ή όχι. Επειδή συνήθως «βλέπουμε» ένα υπόδειγμα σ’ αυτό, το αποδίδουμε σε προμελετημένη «στρατηγική». Αλλά δεν έχει υπάρξει καμία πρόθεση ελέγχου της. Μερικά σχέδια δεν μπορούν ποτέ να εφαρμοστούν ούτε να δουν το φως της ημέρας. Με τον ίδιο τρόπο, ένα σχέδιο ενεργειών μπορεί να προκύψει χωρίς προδικασμένο και περιεκτικό προγραμματισμό. Ένα σχέδιο και ένα υπόδειγμα μπορούν να είναι ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Ο Mintzberg διαφοροποιεί τη σκόπιμη (deliberate) στρατηγική από την αναδυόμενη (emergent) στρατηγική. Η πρώτη είναι ένα συνειδητό σχέδιο που πρώτα συγκροτείται και κατόπιν πραγματοποιείται. Με την αναδυόμενη στρατηγική, παρατηρούμε κάποια «λογική συνέπεια» ανάμεσα σ’ αυτό που κάνουμε και στα αποτελέσματα και θεωρούμε ότι είναι χαρακτηριστικά ενός υποδείγματος. Το υπόδειγμα καθίσταται στη συνέχεια μια εκ των πραγμάτων και εκ των υστέρων ορθολογικοποιημένη «στρατηγική». Οι περισσότερες στρατηγικές περιλαμβάνουν στοιχεία κι από τις δύο. Μια καθαρά σκόπιμη στρατηγική προϋποθέτει ότι το αποτέλεσμα (υπόδειγμα) συλλαμβάνεται συνολικά ως εμπρόθετο. Μια αναδυόμενη στρατηγική ενσωματώνει με χαρακτηριστικό τρόπο τις σταθερές ενέργειες που θα έχουν έναν ορισμένο βαθμό πρόθεσης.
Θέση: Στη στρατιωτική σκέψη, η τακτική περιλαμβάνει τη λεπτομέρεια ενώ η στρατηγική αφορά τα μεγάλα και σημαντικά γενικά θέματα. Οι λεπτομέρειες μπορούν να είναι στρατηγικές. Η στρατηγική του ενός ηγέτη ενδέχεται να είναι τακτική του άλλου. Εξαρτάται από τη θέση και την άποψη του πεδίου που έχει κανείς. Η στρατηγική θέσης αφορά το πλαίσιο και την εξωτερική κατάσταση. Η θέση μας σε σχέση με τον αντίπαλο και οι συνεργατικές αμοιβαίες σχέσεις μας. Ταιριάζουμε την οργάνωσή μας έναντι των άλλων και των απαιτήσεων του περιβάλλοντος. Κατά συνέπεια οτιδήποτε μπορεί να είναι στρατηγικό. Να πει κανείς εκ των προτέρων ότι κάτι δεν είναι στρατηγικά σημαντικό μπορεί σύντομα να αποδειχθεί λάθος. Επίσης υπονοεί ότι ένα ζήτημα είναι πολύ λιγότερο σημαντικό από άλλα.
Προοπτική: Αυτή η χρήση του όρου «στρατηγική» δίνει έμφαση στην ομάδα «σχεδιαστών στρατηγικής». Οι απόψεις τους, οι ιδιοτροπίες, οι προτιμήσεις και οι προδιαθέσεις τους ασκούν επιρροή στην οργάνωση. Η οργάνωση δεν έχει μία προσωπικότητα, αντίθετα με τα μέλη αυτής της ομάδας. Κατά συνέπεια, «στρατηγική» είναι ένα σύνολο ενδιαφερόντων, ιδεών και βασικών καθηκόντων που δημιουργούνται και για τις οποίες γίνεται λόγος από τους ανθρώπους. Αυτές παρουσιάζονται σε διάφορων τύπων και διάφορων βαθμών σημαντικότητας συζητήσεις. Οι προτάσεις και οι ιδέες παρουσιάζονται σε ένα συλλογικό φόρουμ – είτε δια της επιβολής είτε δια της συναίνεσης. Ενδέχεται να μην υπάρξει καθόλου συναίνεση. Μπορεί να υπάρχουν αντίθετες απόψεις. Εκείνοι που ελέγχουν/κατέχουν μια επιχείρηση, λογικά, πρέπει να συμμερίζονται τις προοπτικές κοινού σκοπού και δραστηριότητας. Χωρίς κοινούς συνεκτικούς όρους υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος έλλειψης τάξης.
Για ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων αυτών δείτε την εξαιρετική ταινία “Master and Commander” (2003, http://www.imdb.com/title/tt0311113/ ) του Peter Weir με τους Russell Crowe και Paul Bettany .
Προεδρικές Εκλογές ΗΠΑ 2008
Ιστορία του κομματικού συστήματος
Υποψήφιοι Πρόεδροι
Προεκλογικά προγράμματα
Μάιος 2008-Συνέδρια και άλλες εκδηλώσεις
Η΄ Συνέδριο Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης «Η δημοκρατική λειτουργία σε καμπή: Προκλήσεις και απειλές στον πρώιμο 21ο αιώνα» Αθήνα, 26-28 Μαΐου 2008
Ο τόμος αυτός αποτελεί προϊόν των εργασιών του Η’ Συνεδρίου της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης (ΕΕΠΕ) –Η δημοκρατική λειτουργία σε καμπή: προκλήσεις και απειλές στον πρώιμο 21ο αιώνα- που έγινε στην Αθήνα το Μάιο του 2008. Η αναπάντεχα καθυστερημένη του εμφάνιση οφείλεται στη συνθήκη που από τα τέλη του 2010 και μετά πλήττει συθέμελα κάθε σχεδόν δραστηριότητα της ελληνικής κοινωνίας: την –όχι απλώς- οικονομική κρίση, εξ αιτίας της οποίας δυο εκδοτικοί οίκοι που είχαν διαδοχικά προγραμματίσει την έκδοσή του αναγκάστηκαν να την αναστείλουν λόγω οικονομικών δυσχερειών. Οι συντελεστές του ανά χείρας συλλογικού πονήματος αισθανόμαστε, ως εκ τούτου, την ανάγκη να ευχαριστήσουμε τις Εκδόσεις Νήσος που με ευαισθησία (και διορατικότητα) ανέλαβαν το έργο της υλοποίησής του. Αξίζει όμως να επισημανθεί ότι, εκτός από αντιξοότητα, ο εκδοτικός ετεροχρονισμός συνιστά και πρόκληση· κι αυτό τουλάχιστον κατά δυο τρόπους.
Ο πρώτος συνίσταται στο γεγονός ότι, εκ των πραγμάτων, τα κείμενα του τόμου βρίσκονται αντιμέτωπα με μια δοκιμασία που σπάνια απαντάται σε παρόμοια εγχειρήματα τη στιγμή της έκδοσής τους: αυτή του ιστορικά μεθύστερου γνωστικού ελέγχου. Παρότι οι συγγραφείς είχαν την ευκαιρία να προβούν σε επιμέρους επικαιροποιήσεις και μεταβολές, επί της ουσίας, τα κείμενα διατηρούν την αρχική τους μορφή. Εναπόκειται, ασφαλώς, στον αναγνώστη να κρίνει το βαθμό στον οποίο ο θεωρητικός προβληματισμός και τα ερευνητικά ευρήματα που εισφέρουν «αντέχουν -κατά το κοινώς λεγόμενο- στο χρόνο», όμως η πραγματικότητα της αναμέτρησής τους με τις σημερινή πραγματικότητα καθιστά την ανάγνωσή τους πολλαπλώς ενδιαφέρουσα –θα τολμούσε κανείς να πει συναρπαστική. Συνδιαλέγονται επαρκώς με τα κρίσιμα προβλήματα της συγκυρίας; Αντιμετωπίζουν με επάρκεια τις –κατά τη συγγραφή τους ακόμα επερχόμενες- θεωρητικές και πρακτικές συμπληγάδες της πραγματικότητας; Παρέχουν ικανοποιητικούς επεξηγηματικούς χάρτες για την αποτίμηση και αντιμετώπιση των προβλημάτων που θέτουν; Η ελληνική πολιτική επιστήμη, επιτελώντας τη γνωστική λειτουργία της σε συνθήκες αενάως αντίξοες (τόσο πριν όσο και μετά την κρίση), διατείνεται –αλλά, τοις πράγμασι, απλώς εισηγείται- μιαν απάντηση θετική.
Εκείνο πάντως που, σε κάθε περίπτωση, παραμένει αδιαμφισβήτητο είναι ότι η επιλογή της θεματικής του συνεδρίου υπήρξε, τη στιγμή που έγινε, απολύτως προφητική. Αναδεικνύοντας την ενεργό συμμετοχή του κλάδου στα τεκταινόμενα της δημόσιας σφαίρας, η διαπίστωση αυτή συμπίπτει με τη δεύτερη πρόκληση του τόμου: την επαυξημένη –λόγω των όσων διέρρευσαν την επαύριο της πραγματοποίησης του συνεδρίου- επικαιρότητά του. Αν η δημοκρατία ήταν το 2008 προβολικά «συρρικνούμενη», το 2013 βρίσκεται, σε μεγάλο βαθμό, υπό αμφισβήτηση: αρκεί, προκειμένου να τεκμηριώσει κανείς τον ισχυρισμό αυτό, να αναλογιστεί τα χαρακτηριστικά της σημερινής, «μνημονιακής» λειτουργίας του πολιτεύματος:
διοίκηση μέσω πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, (σχέση εκτελεστικής με νομοθετική εξουσία) συνδυαστικά με τη συστηματική συρρίκνωση της –ούτως ή άλλως φθίνουσας και ολοένα απονομιμοποιούμενης- νομοθετικής εξουσίας·
αύξουσα –και, κατά κανόνα, προληπτική- καταστολή απέναντι σε συνταγματικά κατοχυρωμένες τις αντιδράσεις των πολιτών (όπως η διαδήλωση και απεργία)·
έξαλλη ανεξαρτητοποίηση υπερεθνικών οργανισμών (ΕΕ, ΔΝΤ, ΠΟΕ κοκ) ελάχιστης, αν όχι μηδενικής, δημοκρατικής νομιμοποίησης προκειμένου να διασφαλιστούν οι διαδικασίες αναπαραγωγής της υπάρχουσας κυριαρχίας.
Το βασικό συνεδριακό σκεπτικό, στη βάση του οποίου οι συγγραφείς κατέθεσαν τις προτάσεις τους, αναδείκνυε γλαφυρά τις ανησυχίες αυτές. Ιδού τι ακριβώς επισημαίνονταν:
Στην Ευρώπη –και όχι μόνο- οι συζητήσεις για το περιεχόμενο και τα ακριβή χαρακτηριστικά της δημοκρατίας έρχονται και πάλι επιτακτικά στο προσκήνιο. Τούτη τη φορά, όμως, όχι ως πανηγυρισμοί για την επέλευση ενός νέου «κύματος εκδημοκρατισμού», αλλά για λόγους ανησυχητικά αντίστροφους. Ενώ ως επίσημος πολιτειακός διακανονισμός η δημοκρατία εξακολουθεί να χαίρει σχεδόν οικουμενικής κανονιστικής αποδοχής, διάχυτη είναι ταυτόχρονα μια αίσθηση ανεπάρκειας και αναποτελεσματικότητας. Απηχώντας αυτό ακριβώς το κλίμα μελετητές όπως ο Peter Mair (2006) μίλησαν πρόσφατα για «μαζική δημοκρατική απίσχνανση» –αποψίλωση της δημοκρατικής λειτουργίας από ζωτικά χαρακτηριστικά της: αποδυνάμωση και οργανωτική υποχώρηση των κομμάτων, αποστασιοποίηση των ψηφοφόρων από τεκταινόμενα στην κεντρική πολιτική σκηνή, ταυτόχρονα κυνισμό και διαφθορά.
Πρόκειται για προβλήματα κυριολεκτικά ακανθώδη τα οποία σπάνια –αν ποτέ- θίγονται συστηματικά στον παράλληλο λόγο περί «πολυεπίπεδης διακυβέρνησης» που, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μετά (και με αναφορά τις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης) επαγγέλθηκε λύσεις διαρκείς και ρηξικέλευθες. Ίσα-ίσα, τα τελευταία χρόνια καταγγέλλεται ότι το «ευρωπαϊκό μοντέλο» (ή τουλάχιστον όψεις του) όχι μόνο δεν θεραπεύει το πρόβλημα, αλλά αντίθετα το επιτείνει (ειδικά την επαύριον της προς Ανατολάς διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης): ελλείμματα αντιπροσωπευτικότητας και λογοδοσίας, ανάδυση αδιαφανών και ανεξέλεγκτων δομών, θεσμοί κατ’ επίφασιν, που εν τέλει καταλήγουν να μην είναι παρά διακοσμητικοί.
Την ίδια ώρα, και ακριβώς λόγω του εύρους και της πιεστικής υφής των προβλημάτων, η αναζήτηση εναλλακτικών «μοντέλων δημοκρατίας», ως θεωρητικός προβληματισμός αλλά και ως πρακτικό πολιτικό εγχείρημα, βρίσκεται σε έξαρση. Αν η δημοκρατία αντιμετωπίζει πρόβλημα στις επίσημες-θεσμικές εκφορές της, τι γίνεται με τη δημοκρατία «από τα κάτω»;
Στο πλαίσιο αυτό κινούνται και οι συμβολές του τόμου, οργανωμένες σε τέσσερεις βασικές θεματικές.
Η πρώτη (Κανονιστικές αναζητήσεις στην εποχή της δημοκρατικής συρρίκνωσης) επικεντρώνεται σε ζητήματα κλασικού και νεώτερου κανονιστικού προβληματισμού. Πώς εγγράφονται τα υπάρχοντα κενά δημοκρατίας στον τρέχοντα θεωρητικό προβληματισμό; Σε τι ακριβώς συνίστανται και τι περιλαμβάνουν οι επαγγελίες της λεγόμενης «ριζοσπαστικής δημοκρατίας» στις πολλαπλές εκδοχές της (: άμεση, συμμετοχική, διαβουλευτική, συναινετική, κ.λπ.), και πώς αντιπαραβάλλονται με τις διαδεδομένες συμβατικότερες (φιλελεύθερη- αντιπροσωπευτική); Προκύπτουν ουσιώδεις ανασκευές ή μήπως δεν πρόκειται παρά για ανέξοδη (και αδιέξοδη) ρητορεία; Υφίσταται και, αν ναι, σε τι ακριβώς συνίσταται η κανονιστική επιδίωξη μιας «καλύτερης δημοκρατίας»; Πώς οργανώνεται η σύγχρονη συζήτηση περί της «ποιότητας της δημοκρατίας» και τι ρόλο διαδραματίζουν συγκεκριμένοι θεσμοί όπως η Εκκλησία και ειδικές κατηγορίες πολιτών όπως τα έμφυλα υποκείμενα;
Ειδική υποπεριοχή της ίδιας θεματικής, που όμως –λόγω της ιστορικής συγκυρίας- αποκτά ιδιαίτερη αυτονομία, αποτελεί η διερεύνηση των νέων μέσων επικοινωνίας (Επικοινωνία, διαδίκτυο, ΜΜΕ). Το συναφές σύμπαν είναι, βεβαίως, ευρύ και πολυσήμαντο: περιλαμβάνει τα άκρως εμπορευματοποιημένα –πλην προθύμως ευθυγραμμιζόμενα στα κελεύσματα της εκάστοτε κυβερνητικής αρχής- ιδιωτικά ΜΜΕ, ταυτόχρονα όμως εξετάζει και τις δυνατότητες που ενέχει η χρήση των εναλλακτικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ποιες οι ακριβείς συνιστώσες της παραθεσμικής γιγάντωσης των πρώτων και ποια η επαγγελία των δεύτερων; Πώς προσεγγίζεται το όλο θέμα μέσα από μια οπτική επικοινωνιακών δικαιωμάτων;
Η τρίτη εστία (Θεσμικές δυσλειτουργίες και Ευρωπαϊκή Ένωση) στρέφεται σε ζητήματα θεσμικών (δυσ-)λειτουργιών σε υπερεθνική προοπτική. Πώς ακριβώς υπάρχει και λειτουργεί η δημοκρατία σήμερα, και πώς αποτιμάται η αποτελεσματικότητά της; Επηρεάζεται από τη γενικευμένη (αν και κάθε άλλο παρά μονοσήμαντη) υποχώρηση της εθνικής εντοπιότητας στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων και πώς; Τι ακριβώς κομίζει και με ποιον τρόπο υπονομεύει το δημοκρατικό αίτημα η ρητορική που εκπορεύεται (και οι πρακτικές που ακολουθούνται) από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Ποια η ακριβής υφή των συναφών θεσμών και τι είδους αιτιότητες τις διέπουν;
Όμως η δημοκρατία δεν υπάρχει (όταν και όπου υπάρχει) μόνο στο επίσημο θεσμικό επίπεδο ως κρατική καθεστωτική μορφή: δημοκρατίες λειτουργούν (ή επιδιώκονται) και στην κοινωνία: σε κινήσεις πολιτών, σε πάσης φύσεως πρωτοβουλίες, και σε οργανώσεις που επαγγέλλονται την αντιπροσωπευτικότητα. Η τέταρτη βασική θεματική ενότητα του τόμου (Συλλογικές δράσεις, κοινωνικά κινήματα και η πρόκληση της δημοκρατικής εμβάθυνσης) αναδεικνύει προβλήματα και εγχειρήματα δημοκρατίας στο πεδίο αυτό: στο συνδικαλισμό, στα κοινωνικά κινήματα και στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Σαράντα πέντε χρόνια μετά τον εμβληματικό Μάη του ’68, πρόκειται για ερευνητικό πεδίο εξακολουθητικά πολυσχιδές και περίπλοκο που αναδεικνύει τόσο το γενικό πρόβλημα (π.χ. την αδιαφάνεια που χαρακτηρίζει τις λειτουργίες των «κομμάτων καρτέλ») όσο και τις επιδιωκόμενες λύσεις (π.χ. τα πειράματα δικτυακής, αμεσο-δημοκρατικής λειτουργίας που χαρακτηρίζουν πολλές κινηματικές οργανώσεις). Πώς προσεγγίζονται τα προβλήματα της αντιπροσώπευσης, της συμμετοχής και της λογοδοσίας, και ποια η σχέση διεκδικητικών δράσεων και εκδημοκρατισμού;
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ: ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ι. ΣΕΦΕΡΙΑΔΗΣ: Το πρόβλημα της δημοκρατίας
ΑΛΚΗΣ ΡΗΓΟΣ: Η δημοκρατική λειτουργία σε καμπή
Ι. Κανονιστικές αναζητήσεις στην εποχή της δημοκρατικής συρρίκνωσης
ΜΑΡΩ ΠΑΝΤΕΛΙΔΟΥ-ΜΑΛΟΥΤΑ: Το σύστημα έμφυλων σχέσεων ως πρόκληση για τη δημοκρατία στις αρχές του 21ου αιώνα
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΚΡΥΔΗΜΗΤΡΗΣ: Είναι ηθική η πολιτική; μια τρίτη άποψη
ΝΙΚΟΣ ΔΕΜΕΡΤΖΗΣ: Κυνική δημοκρατία: η μεταξίωση του πολιτικού συστήματος
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ: Δημοκρατία και θρησκεία στην Ελλάδα: ελευθερία της τέχνης και βλασφημία
ΒΙΚΥ ΙΑΚΩΒΟΥ: Δημοκρατία και ολοκληρωτισμός: αντιπαραβάλλοντας τον Τζόρτζιο Αγκάμπεν με τον Κλωντ Λεφόρ
ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ: Δημοκρατία, διαβούλευση και αγωνιστικός πλουραλισμός. Φιλελεύθερες, επικοινωνιακές και εναλλακτικές προσεγγίσεις
ΙΙ. Επικοινωνία, διαδίκτυο, ΜΜΕ
ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΗΛΙΩΝΗ: Νέα μέσα, νέες προκλήσεις: η ανάγκη ριζοσπαστικοποίησης της διαβουλευτικής δημοκρατίας και ο ρόλος του διαδικτύου
ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΥΤΑΝΤΖΟΓΛΟΥ, ΠΟΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ: Η φθίνουσα εμπιστοσύνη στους πολιτικούς θεσμούς στην Ελλάδα και ο ρόλος των ΜΜΕ
ΣΟΦΙΑ ΚΑΪΤΑΖΗ-ΓΟΥΙΤΛΟΚ: Πολιτειότητα, ισότητα και επικοινωνιακά δικαιώμτα
ΙΙΙ. Θεσμικές δυσλειτουργίες και Ευρωπαϊκή Ένωση
ΒΑΛΙΑ ΑΡΑΝΙΤΟΥ: Κοινωνικός διάλογος και δημοκρατία –όρια και αντιφάσεις: από τη Στρατηγική της Λισαβόνας στην Ευρώπη 2020
ΣΤΕΛΛΑ ΛΑΔΗ: Παγκοσμιοποίηση και εξευρωπαϊσμός: αναλύοντας τις αλλαγές
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΥΣΑΦΗΣ: Πολιτικές απασχόλησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση: μηχανισμοί αποδόμησης της δημοκρατικής κοινωνίας;
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΚΟΥΤΑΛΑΚΗΣ: Νέες Μορφές (λειτουργικής) διακυβέρνησης και δημοκρατία. Μεταξύ αποτελεσματικότητας, αποδοτικότητας και δημοκρατικής νομιμοποίησης
IV. Συλλογικές δράσεις, κοινωνικά κινήματα και η πρόκληση της δημοκρατικής εμβάθυνσης
ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ι. ΣΕΦΕΡΙΑΔΗΣ: Ριζοσπαστική δημοκρατία και κοινωνικά κινήματα
ΜΙΧΑΛΗΣ ΨΗΜΙΤΗΣ: Αντιφάσεις των σύγχρονων κοινωνικών κινημάτων έναντι της μετανεωτερικής δημοκρατίας: η χειραφέτηση και η ελιτιστική συγκρότηση ως αντίστοιχες προοπτικές διεύρυνσης και συρρίκνωσης της δημοκρατίας
ΛΟΥΚΙΑ ΚΟΤΡΩΝΑΚΗ: Ρεπερτόρια δημοκρατίας «από τα κάτω», ρεπερτόρια καταστολής στο κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση: Το παιχνίδι με τους αντικριστούς καθρέφτες
ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΡΑΓΚΟΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ: Ζητήματα λογοδοσίας, αντιπροσωπευτικότητας και διαφάνειας στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ: Ένα πείραμα άμεσης δημοκρατίας: ο συνδικαλισμός στο χώρο του βιβλίου και του χάρτου
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΙΘΥΜΗΤΡΗΣ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΦΕ: Η κρίση εκπροσώπησης στο ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα πριν και μετά την οικονομική κρίση: η περίπτωση των ανέργων και ευέλικτα απασχολούμενων
Βιβλιογραφικές αναφορές
Μάιος 2006-Συνέδρια και άλλες εκδηλώσεις
2. Διεθνές Συνέδριο "Συλλογικές δράσεις & κοινωνικά κινήματα στον 21ο αιώνα" 24-25/5/2006
3. Εκδήλωση για την "Επικαιρότητα του Μαρξισμού" 3/5/2006
4. Διεθνής Αντικαπιταλιστική-Αντιϊμπεριαλιστική Συνάντηση της Αθήνας, 4-7/5/2006
ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ του ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΑΚΙΡΗ
1. Ο συνδικαλισμός των εργαζομένων στις ελληνικές τράπεζες (1960-1967)
2. Greek Bank Employees’ Representation in the EU and Left Wing Trade Unionism
3. 3rd General Conference of the European Consortium on Political Research-ECPR
4. Τα συνδικάτα ως οργανώσεις
5. Δημοκρατία, ιδιότητα του πολίτη και φύλο
κι αν χιονίζει και αν βρέχει...τ' Αγριολούλουδο αντέχει