I wanted to stab myself , then they had to help me
Na borstkanker werden erbij mij protheses geplaatst.
Eigenlijk gelijk al na de operatie had ik klachten, maar omdat ik zoveel in korte tijd had doorgemaakt,
wist ik niet precies waar deze pijnen vandaan kwamen.
Mijn lymfeklieren waren ook verwijderd en dit gaf ook een constante pijn, dus je wijt het aan zoveel dingen.
In mijn geval dacht ik; alles beter dan dood gaan.. dus probeerde ik me de pijn eigen te maken, te accepteren.
Op elke controle gaf ik dit ook aan, maar de artsen konden me hierop geen duidelijk antwoord geven.
dus maar accepteren.
Na verloop van tijd werd de pijn erger. Ik sliep niet meer omdat ik op mijn rug moest liggen,
omdat de pijn anders niet te verdragen was.
Dus iedere nacht tv aan en hopen dat je uit vermoeidheid toch nog even kon slapen.
Dit had ook zijn weerslag op mijn humeur. Ik werd steeds depressiever.
Natuurlijk , je had veel mee gemaakt dus je zocht daar de verklaring in hiervoor.
Maar erover praten met anderen werd ook steeds moeilijker.
Want op een gegeven moment weten ze het wel.
De ziekte is nu over, in hun ogen dan, uiterlijk zien ze niets meer aan je, dus als ik het er weer over had,
merkte ik dat ik steeds meer mensen kwijt raakte. maar ik kon niet anders.
Door de pijn word je er iedere dag aan herinnerd.
Ik kon het niet afsluiten.
Ook werd ik steeds meer beperkt in dingen zoals autorijden, bepaalde verrichtingen in mijn werk
en huishoudelijke taken. Het werd steeds erger.
Hierdoor raak je nog geïsoleerder, want je wordt dan ook nog eens afhankelijk van anderen.
Dit maakt het emotioneel ook alleen maar moeilijker, want als je merkt dat je lastig wordt gevonden
als je b.v over je pijnen spreekt,
dan durf je ook steeds moeilijker andere mensen om hulp te vragen.
Ook kwam een schuldgevoel bij me op. Ik had toch zelf voor de protheses gekozen?
Maar ik wilde net als andere vrouwen, me toch nog een beetje vrouw voelen.
Dus ik zweeg ,maar 's nachts kwamen vaak de tranen.
Vaak zei ik tegen m'n man: " Wat moet je nog met een vrouw als ik?
Eerst de ziekte, daarna altijd pijn."
Bij hem kon ik klagen, zeuren.
Voor mijn gevoel kon ik hem niets meer bieden.
Dit had ook zijn weerslag op hem.
Hij veranderde van een vrolijke levenslustige man in iemand die het leven zwaar begon in te zien.
Uiteindelijk kwam ik op controle bij een andere arts, die constateerde dat de protheses o.a. ingekapseld
waren en wellicht de pijn veroorzaakten.
Dus kreeg ik het advies : een operatie en dan andere protheses.
Maar door de wachtlijst-problematiek zou ik nog een jaar moeten wachten.
Dit kon niet. Ik wilde gisteren geholpen worden.
Toen werd ik wanhopig.
Eindelijk een arts die zei dat de protheses misschien wel verantwoordelijk waren voor de pijn en dan een jaar wachten!!
Ik ging zelf zoeken op internet, maar overal wachtlijsten.
Er volgden ruim twee maanden van bellen met de ziektekosten-verzekeraar, ziekenhuizen en klinieken
die door hen vergoed werden.
Elke dag was het van 's morgen vroeg tot 's avonds laat borsten, borsten en nog eens borsten.
Gek werd ik ervan!
Op een gegeven moment wilde mijn man met een foto van mijn borsten erop voor het ziekenhuis gaan zitten,
met de tekst: wie wil mijn vrouw helpen?
Op het laatst liep ik met de gedachte rond: ik steek mezelf met een mes in m'n borsten, dan moeten ze
me wel helpen op de eerste hulp. Als ze er maar uit zijn!
Uiteindelijk hebben mijn man en ik besloten : dan maar zelf betalen.
Wat is nou geld als je alle plezier in het leven kwijt bent door pijn?
Ik kon binnen anderhalve week geholpen worden in een privé-kliniek.
Na de operatie was de pijn weg.
Dit was zo'n geweldige ervaring!
Eindelijk kan ik het afsluiten en weer verder gaan met leven en genieten.
Emotioneel ben ik weer aardig mezelf aan het worden.
Er komt weer ruimte voor andere dingen.
Ik hoef niet meer om hulp te vragen.
Ik kan het zelf weer.
Ik was gelukkig in de positie dat ik het zelf kon betalen, maar hoeveel vrouwen zullen er niet zijn,
die niet in die positie zitten? Die moeten wachten, iv.m. wachtlijst-problematiek.
Het kan tot wanhopige daden leiden !