Mr. Martinus Heinsius (secretaris EU)

Martinus Heinsius (Rotterdam, 2 maart 1914 – Brussel, na 28 april 1998), jurist, secretaris der Hoge Autoriteit E.G.K.S. en ontwerper E.U., was een zoon van Hielke Heinsius, expediteur, reder, assuradeur en cargadoor, en van Ida Bastiana Beket. Hij heeft twee neven Joost Heinsius, kunstenaar, en Martin Heinsius, een scheepsarts. Uit zijn huwelijk met Rosa D. Cahn twee kinderen: Jielke (Iko) Heinsius en Maja Heinsius.

Geboren in Rotterdam op de Prins Hendrikstraat, waar de familie een overslagbedrijf voor handelsgoederen dreef. Zijn vader was niet alleen cargadoor en reder, maar tevens directeur van Vervoersmaatschappij N.V. De Blauwe Ster. Het bedrijf is in de tweede wereldoorlog compleet platgebrand. Er resteerde vrijwel niets meer van, dan, familieverhalen. Studeerde rechten in Leiden en behoorde in het jaar 2012 nog tot de groep van illustere sleutelbewaarders van de Universiteit. Schreef een niet verdedigd proefschrift, en schreef zichzelf derhalve nooit echt tot doctor, met: De president der Verenigde Staten (1948). Verder een werk over de teloorgang van de Nederlandse maatschappij getiteld: Hoe lang nog blijven wij een natie van de 1ste klasse? (1959). Als secetaris van de E.G.K.S. was hij in de Nederlandse commissie voor het Schuman-plan verantwoordelijk voor het ontwerp en de statuten van het grondmanifest. Daarbij was mede ruim aandacht voor de nieuw opgerichte N.A.V.O. met alle financiële prikkels om de Koude Oorlog de baas te blijven. De E.U. slaagde, wonderwel. In de aanloop naar de Monetaire Eenwording participeerde hij toch op hoge leeftijd nog actief in de discussie. Met name de slappe afspraken op het terrein van de schuldquote haalde hij over de hekel. Regelmatig verschenen zijn inhoudelijke bijdragen in het NRC. De NRC columnist J. L. Heldring schetste in Hollands Weekblad het proza van de maatschappijcriticus Mr. M. Heinsius. Naar het tijdperk onder de conservatieve Joseph Luns (CDA) duwde Heldring hem in de rubriek van de volslagen serieuze nationalisten. De Koude Oorlog was een hele nare tijd, maar men bleef volop integreren om de vrede te bewaren. Tot slot beijverde hij zich voor het onderzoek naar zijn oude Friese familiegeschiedenis. De hugenoten werden protestanten. Heinsius bleef tot aan zijn dood in België wonen.