"Mijn reis door 'therapeutenland'?             

    Mijn eerste drie therapeuten (bezocht vóór 2004) hadden volgens mij nog nooit van autisme gehoord; in ieder geval heeft geen van hen het hier ooit met mij over gehad, en heeft geen van hen mij ook maar enigszins van mijn destijds bestaande (stress-)klachten af kunnen helpen. 

    Mijn volgende, inmiddels vierde, therapeut werkte volgens mij volgens een vastgesteld protocol; ik weet niet precies welk protocol dat was, maar in ieder geval niet het ‘protocol in geval van autisme van een ouder’, of enig ander protocol dat goed en passend, of zelfs ook maar enigszins, aansloot bij mij en mijn situatie. Mijn angsten, depressie en gevoel van eenzaamheid namen hierdoor na enige tijd juist alleen maar tóe, in plaats van àf. Logisch natuurlijk, als je bedenkt dat de oorzaak van de problemen waarmee ik bij hem terecht kwam juist ligt in het niet voldoende ‘gezien en gehoord’ zijn en worden door mijn eigen ouders; in feite werd dat in de ‘behandelkamer’ nog eens dunnetjes over gedaan, met een toename van de bestaande klachten tot gevolg.

    Een vijfde therapeut(e) bleek het zèlf te hebben; dat werkte (uiteraard) precies averechts, en heeft me bijna mijn leven gekost.

    Een zesde ‘therapeut(e)’ zei tijdens ons tweede gesprek heel triomfantelijk dat ik het volgens haar óók had. Alsof ik daarvoor bij haar kwam! Overigens denk ik inmiddels dat zij het misschien zèlf ook wel heeft; in ieder geval was zij niet erg tactisch in haar aanpak, en hebben de gesprekken met haar mij bijzonder weinig goeds opgeleverd (maar wèl een flinke rekening, die ik volgens haar tóch maar gewoon moest betalen …) .

    Een zevende therapeut(e) vroeg me begrip te hebben voor mijn ouder-met-autisme; alsof ik dat nou juist niet veel te vaak en veel te lang heb gehad en opgebracht (met (o.a.) diverse burn-outs tot gevolg!)! 

    De achtste therapeute gaf aan geen verstand van autisme te hebben 
maar wèl te willen helpen; heerlijk dat zij (als positieve uitzondering!) niet
ten onrechte pretendeert verstand van autisme te hebben om vervolgens
+/- 16x per minuut de plank mis te slaan! Deze therapeute heeft mij ook daadwerkelijk een flink stuk op weg geholpen, misschien ook nog wel voor een (groot) deel vooral op basis van 'een 'open oor'' en een flinke dosis 'gewoon gezond verstand'.

    Een therapeute van een vriendin vond dat wij ‘gewoon wat assertiever’ moesten zijn; alsof ‘normale’ assertiviteit ook maar iets uithaalt in een relatie, welke relatie dan ook, met iemand met autisme … Deze ‘therapeute’ heb ik maar niet eens bezocht.

    Mijn huisarts toont in ieder geval (enig) begrip voor mijn situatie maar kan ook alleen maar reageren op wat ik aan informatie aanreik en is natuurlijk geen therapeute …

    Uiteindelijk is er maar één die mij gericht en met ‘zevenmijlslaarzen’ op weg heeft geholpen: een Engelse psychotherapeute met ervaringsdeskundigheid! Helaas worden haar consulten aan mij nou net weer niet vergoed door mijn ziektekostenverzekeraar (met alleen maar èxtra ziektekosten tot gevolg natuurlijk) …

    Ik zal me dus vooral, als een soort van ‘baron Munchhausen’, aan mijn eigen haren het moeras uit moeten trekken. Gelukkig heb ik een paar lieve en behulpzame ‘lotgenoten’ gevonden; weliswaar niet allemaal kinderen van ouders met autisme maar in ieder geval wèl mensen die weten hoe het is om met iemand met autisme ‘samen’ te leven; zonder hen in mijn leven was ik misschien al lang niet meer in leven geweest …”


'KAsper', 19 november 2013




Zoon of dochter van een ouder met autisme? Van een vader met autisme of een moeder met autisme? Kind van een autistische ouder of beide ouders autistisch?