PRZYCHOWA

HISTORIA

Miejscowość położona na skarpie starorzecza Odry w odległości około 5 km na północ od Ścinawy, przy drodze do Chobieni. Najstarsze ślady pobytu człowieka na tych terenach związane są z młodszą epoką kamienną – neolitem. Świadczą o tym znaleziska dość liczne, ale pojedynczych przedmiotów z tego okresu. Ślady osadnictwa ze znacznie późniejszego okresu wpływów prowincjonalno – rzymskich (I – V wiek n.e.) zlokalizowano w wyniku badań powierzchniowych, lecz do chwili obecnej nie zostały one dostatecznie przebadane archeologicznie.

ZABYTKI

Do współczesnych nam czasów z obiektów o charakterze zabytkowo – historycznym. Zachował się jedynie kościół (obecnie filialny) pod wezwaniem świętego Wawrzyńca.

KOŚCIÓŁ FILIALNY ŚWIĘTEGO WAWRZYŃCA

Przypuszczalnie pierwszy, drewniany kościół pw. Najświętszej Marii Panny w Przychowej zbudowano około 1208 – 1209 roku. Potwierdzeniem tego może być dokument wystawiony w 1210 roku przez biskupa wrocławskiego Wawrzyńca, w którym wymieniony został kapłan z Przychowy – Mateusz.

Zresztą właśnie tenże biskup Wawrzyniec, według starych tradycji, był fundatorem tutejszego kościoła, który uważany jest za jeden z najstarszych w diecezji. Z podań tych wynika, iż w 1230 roku biskup ten założył w Przychowej letnią rezydencję biskupią, otoczoną licznymi ogrodami oraz sadami. Zaiste miejsce, w którym wybudowano kościół oraz rezydencję biskupów wrocławskich, jest do tego najodpowiedniejsze –na naturalnej, dość wysokiej, nadodrzańskiej skarpie, skąd roztacza się wspaniały widok na otaczającą ze wszech stron okolicę. Faktem jest, że kościół ten wraz z pałacem oraz przynależnymi dobrami należał do biskupów wrocławskich aż do 1810 roku, tj. do czasu kasaty majątku kościelnego przez rząd pruski. Obecny kościół jest gotycką, zorientowaną budowlą wzniesioną z kamienia i cegły na rzucie prostokątnym. Jest to obiekt jednonawowy, z wyodrębnionym i trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Świątynia wzmocniona jest licznymi przyporami. Otwory okienne i główny portal wejściowy są o wykroju pełnym. Cały obiekt kryty jest dwuspadowymi dachami ceramicznymi. Na osi fasady zachodniej znajduje się masywna, kwadratowa wieża zwieńczona stromym, wysokim hełmem ostrosłupowym. We wnętrzu kościoła zachowały się cenne zabytki z okresu przebudowy świątyni w 1713 roku. Należą do nich: rokokowy ołtarz, wypełniający całą wschodnią ścianę prezbiterium, prospekt organowy oraz ambona ze wspaniałymi rzeźbami figuralnymi na baldachimie. Na uwagę zasługują także wspaniałe witraże.