Erodium celtibericum Pau ex. Cav. 1892

syn.: E. cheilanthifolium Boiss. ssp celtibericum (Pau) Rivas Goday (1946), E. foetidum ssp. celtibericum (Pau) O. Bolos & Vigo 1974, E. petraeum (Gouan) Willd. ssp. valentinum (Lange) Webb & Carter, E. petraeum senso Loscos, E. cheilanthifolium sensu Loscos, E. cheilanthifolium var. cavanillesii (1893), E. saxatile sensu Guittonneau & Montserrat (1991)

Bloeitijd: juni – september/oktober
Bloemen: wit of roze bloemkroon, bovenste twee petalen meestal met een kleine vlek aan de basis, stengel van meeldraad zonder haren, bloemblaadjes met violet gekleurde aderen
Blad: veernervig, geveerd verdeeld, de kleine bladblaadjes aan het uiteinde borstellig, bladschijf aan de nerf gelobd
Vrucht: 4-5 mm, kuiltje in zaad met lange klierharen
Bek: 15-20 mm
Status: endeem, kwetsbaar maar niet bedreigd
Verspreiding: provincies Castellon, Cuenca, Teruel en Tarragona
Herkomst naam: vernoemd naar Celtiberia een oude naam uit
de Klassieken gegeven aan een bepaald gebied in Spanje waar Kelten zijn terecht gekomen.
Sectie: sectie Absinthioidea, subsectie Petraea, serie E. foetidum
Soortgenoten: E. foetidum, E. rupestre, E. crispum en E. rodiei

Een meerjarige rotsplant die voor nogal wat verwarring heeft gezorgd. De vele synoniemen zijn daar het bewijs van. Net als E. cheilanthifolium is E. celtibericum een gedrongen plant, met kleine kleverige bladeren. Waarschijnlijk is de verwarring met E. cheilanthifolium ontstaan vanwege de grote overeenkomsten van het algehele voorkomen van de soorten. Maar de bloemen van E. cheltibericum zijn duidelijk anders vanwege de grote, bijna zwarte, vlek op de twee bovenste bloemblaadjes. De andere verwarring is ontstaan met E. saxatile. In 1988 verscheen er een artikel waarin werd gesteld dat E. celtibericum een synoniem was van E. saxatile. Ook E. valentinum werd als synoniem genoemd. Guittonneau schrijft vervolgens in 1991 een artikel waarin hij E. valentinum van synoniem naar soort verplaatst. Een paar later (1993) werd E. celtibericum weer in ere hersteld met de synoniem E. saxatile zoals Guittonneau die had gedetermineerd. Daarnaast is E. saxatile volgens de beschrijving van Pau, met de vindplaatsen in de bergen van Alicante,  als de echte  E. saxatile geoormerkt.  E. valentinum werd een synoniem van E. saxatile. Kort samengevat blijkt dat E. celtibericum en E. saxatile door elkaar werden gehaald en even was E. valentinum een valide naam voor een soort voorkomende in de bergen van Alicante. Dit soort vergissingen en verkeerde determinaties ontstaan omdat men de, soms summiere, beschrijven in oude literatuur moet interpreteren.

Er zijn een zeker vijf vindplaatsen bekend van E. celtibericum. Groeit bij voorkeur op rotsachtige plekken en is zeer goed bestand tegen vorst. Een plant waar je de hele zomer plezier aan beleeft als rotsplant in de tuin.

Crespo, M. B., G. Mateo (1993). “The nomenclature of Erodium saxatile Pau and Erodium celtibericum Pau (Geraniaceae).” Taxon 42: 96-100.

Guittonneau, G. G. and G. Montserrat Mart (1988). “Systematique, ecologie et chorologie du genre Erodium sub-sect. Petraea en Espagne.” Monografias del instituto Pirecaico de Ecoliga 4: 589-595.

Guittonneau, G. G., M. C. Romero, et al. (1991). “Nouvelle interprétation de l'Erodium valentinum (Lange) Greuter & Burdet, endémique du sud-est de l'Espagne.” Bull. Soc. bot. Fr. Lettres bot. 138(3): 231 - 238.