Biografije članova i saradnika DP-a

MLADEN DRAŽETIN

Mladen Dražetin (Novi Sad, 1951 - Novi Sad, 2015) - doktor društvenih nauka, intelektualac, ekonomista, pozorišni stvaralac, pesnik, književnik i filozof. Iza sebe je ostavio dela poezije, proze, drame i filozofije. Idejni je tvorac Dopisnog pozorišta i jedan od osnivača Pozornice dramske umetnosti.

Magistarski rad odbranio je 1989. na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu sa tezom „Specifičnost nastanka i delovanja Dopisnog pozorišta u Novom Sadu, sa projekcijom daljeg usavršavanja", a doktorski 2004. na Fakultetu za uslužni biznis u Novom Sadu sa tezom „Amaterizam kao način čovekove samorealizacije putem lokalnih radio i televizijskih stanica u Vojvodini". Dražetin je obavljao razne poslove u više radnih organizacija, kao i organima državne uprave. Takođe je bio zaposlen i na TV Novi Sad i RTS-u, a radio je i kao profesor desetak godina na Visokoj tehničkoj školi strukovnih studija u Novom Sadu za nastavne oblasti: multimedija I, multimedija II, VEB komunikacije i masovne komunikacije. Bio je i gost predavač na BK Univerzitetu iz Beograda i Učiteljskom fakultetu u Somboru.

Nastupao je kao glumac u pozorišnim predstavama i u desetak filmova. Pozorišne predstave prikazivao je po selima, gradskim parkovima i trgovima, po preduzećima, pa i stanovima. Na profesionalnim i amaterskim scenama izvođeni su mu socijalna drama „Ispovest“ (1972) i eksperimentalna komedija „Filozofija“ (1976). Uređivao je list amaterskih pozorišta „Pozornica“ (od 1974) i edicije „Tribina poezije“ (od 1981) i „Masovna kultura i umetnost“ (od 1996), sve u okviru izdavačke delatnosti Pozornice dramske umetnosti i Dopisnog pozorišta. Po sopstvenom scenariju režirao je dva filma nemih burleski: „Rastrojene misli“ (1971) i „Komičari iz Novog Sada“ (1973). Igrao je epizodne uloge u dva domaća dugometražna filma: „Jevreji dolaze“ u režiji Prvoslava Marića i „Peščaniku“, koji je snimljen po romanu Danila Kiša.

Sem toga je bio književni kritičar, pozorišni i televizijski teoretičar. Napisao je knjigu iz oblasti etike, estetike i sociologije kulture pod nazivom „Večna umetnost igre“, koja je rezultat njegovog tridesetogodišnjeg naučno-istraživačkog rada i izbora iz nastavnog gradiva sa predavanja na fakultetima, višim i visokim školama, gde ga je od 1996. do 2013. godine slušalo preko deset hiljada studenata.

Dražetin je održao i niz zapaženih predavanja „O nastanku i delovanju Dopisnog pozorišta iz Novog Sada, kao univerzalnog korespondentnog sistema“ u više država - Rusiji, Austriji, Slovačkoj, Mađarskoj, Rumuniji, Grčkoj, Hrvatskoj, Sloveniji, Republici Srpskoj, Makedoniji i Crnoj Gori. Bio je član Društva književnika Vojvodine (DKV) i Udruženja novinara Srbije (UNS).

Zbirke pesama koje je objavio Dražetin: „Pesme“ (1971), „Sjaj tihe noći“ (1971), „Zametene uzde“ (1972), „Tuga sna“ (1974), „Posle lutanja“ (1981), „Tajni porub“ (1986) i „Srce na ljuljašci“ (1990). Pored ovih zbirki pesama, za života je objavio i knjigu: „Večna umetnost igre - Filozofija novog razvoja (teorija i praksa) - Prvi srpski filozofski sistem“ (2014).

Posthumno su mu objavljene sledeće knjige: „Univerzalni animatorski sistem Dopisno pozorište - korespondentni proces igre (teorija i praksa)“ (Šajkaš - Novi Sad, 2017),

„Ticanova buna 1807: nacionalna drama u tri čina“ (Šajkaš - Novi Sad, 2017), „Pački Švapa“ - roman (Novo Miloševo, 2018), „Večna umetnost igre - Filozofija novog razvoja (teorija i praksa) - Prvi srpski filozofski sistem“ (drugo izdanje, Novo Miloševo, 2019).

U rukopisu su mu ostala sledeća neobjavljena dela: „Krilata pesma“ (pesme za decu), „Ispovest“ (socijalna drama) i „Filozofija od A do Š“ (Eksperimentalna komedija), „Tragovi večnosti - Težnja ka kulturnoj beskonačnosti - tekstovi, eseji, recenzije, književni, biografski i drugi prikazi“ (zbornik radova), „Hiljadu pesama“ (pesme), „Amaterizam kao način čovekove samorealizacije putem lokalnih radio i televizijskih stanica u Vojvodini“ (doktorska teza), „Dopisno pozorište“ (skripta) i „Režija na kiši“ (pozorišni komad).

Poslednje Dražetinovo delo koje je završio neposredno pred smrt je pozorišni komad „Ticanova buna 1807.“, koje je dramatizovao i napisao upravljajući se i usklađujući prema naučnoj građi Istorijskog instituta SANU, kao i obrađenih primerenih priča i legendi, koje su se o Ticanu prenosile s kolena na koleno.

VLADIMIR STOJANOV

Vladimir Stojanov (Vrbas, 1952) - glumac, pozorišni i TV reditelj, teatrolog, producent i novinar. Bio je član Narodnog pozorišta u Pirotu (1976) i Pokrajinskog narodnog pozorišta u Prištini (1984). Jedan je od osnivača i rukovodilaca Dopisnog pozorišta i Pozornice dramske umetnosti u Novom Sadu.

Radio je u ŽTP Novi Sad kao sekretar i animator kulture (1978-1990). Režirao je u dramskom studiju KUD-a „Sonja Marinković“ (1973-1974), KUD-u „Železničar“ (1978-1988), KUD-u „Zmaj“ iz Iriga (1990-2000), kao i u okviru Pozornice dramske umetnosti i Dopisnog pozorišta. Igrao je i u SNP i drugim pozorištima, a takođe i na filmu. Bio je prisutan i na scenskom prostoru Republike Srpske.

Stojanov je bio upravnik Dopisnog pozorišta i Pozornice dramske umetnosti u Novom Sadu, kao i direktor filmske ustanove „Ikar“ (od 1999). Radio je u Dokumentarno-obrazovnom programu Televizije Novi Sad (od 1990) i autor je više emisija o ljudima posvećenim dramskom stvaralaštvu. Član je redakcije lista Pozornica.

Glumio je u pozorišnim predstavama „Običan čovek“, „Ljubav“, „Zli dusi“, „Emigranti“, „Malograđani“, „Tri sestre“, „Nadrealisti“, „Zločin i kazna“, kao i u igranim i dokumentarnim filmovima „Valter brani Sarajevo“, „Ram za sliku braće Ramić“, „Dopisno pozorište Mladena Dražetina“, „Srebrna jakna“, „Partenon“. Dobio je više priznanja za glumačka i rediteljska ostvarenja na smotrama dramskog stvaralaštva.

RADOVAN VLAHOVIĆ

Radovan Vlahović (Novi Bečej, 1958) - književnik i kulturni radnik. Živi i radi u Novom Miloševu. Školovao se u Novom Miloševu, Novom Bečeju i Kikindi. Studirao je Jugoslovensku i svetsku književnost u Novom Sadu. Objavio je 36 knjiga. Piše romane, kratke priče, pesme, eseje. Prevođen je na engleski, nemački, ruski, mađarski i slovenački jezik. Dobitnik je više nagrada za književni rad i kulturno pregalaštvo. Član je Društva književnika Vojvodine, Udruženja književnika Srbije, Exil-PEN centra, sekcije zemalja nemačkog govornog područja i Matice srpske. Osnivač je i direktor prvog privatnog kulturnog centra u Srbiji - Banatskog kulturnog centra. Kao urednik izdavačke delatnosti ovog centra potpisao je preko 300 naslova.

1975. objavljuje prvu priču. Od 1980. godine objavljuje po književnim časopisima. Od 1983. do 1986. na Fruškoj Gori u Krušedol Selu živi svoju primenjenu filozofiju življenja koju još naziva „eksperimentalnim egzistencijalizmom”.

Učestvovao je u radu Dopisnog pozorišta kao inicijator Teatra u prirodi u Krušedolu, čije je delovanje prikazano u dokumentarnom filmu „Dopisno pozorište Mladena Dražetina" iz 1985. godine, reditelja Petra Ljubojeva. Takođe je 1986. godine, u okviru rada sa Dopisnim pozorištem, bio zaslužan za osnivanje romskog teatra u Novom Miloševu - drugog romskog pozorišta u Jugoslaviji i prvog u Vojvodini, koji iste godine izvodi premijeru drame „Kulaj” autora Radovana Vlahovića. 1988. osniva sa Romima iz „Garavog sokaka” Miroslava Antića iz Mokrina pozorišnu trupu, koja i danas postoji pod nazivom „Urma”. 2004. Pozorišni muzej Vojvodine pokreće Redakciju za istoriju pozorišnog života Roma Vojvodine od praistorije do danas čiji je Vlahović rukovodilac.

1986. u Novom Miloševu osniva privatno „Kulturno dvorište“ koje će 2006. godine prerasti u Banatski kulturni centar, prvi privatni kulturni centar u državi. 1988. osniva „Književnu omladinu opštine Novi Bečej”, pokreće omladinski časopis „Omladinski mozaik”.1989. osniva „Novi Zenit” i organizuje prvu žensku novozenitističku likovnu koloniju. 1990. osniva književni časopis pod nazivom „Barbarogenije”. 1991. osniva časopis za književnost i umetnost „Srpski književni magazin” i pokreće izdavačku delatnost „Novog Zenita”. 1995. osniva omladinski časopis za književnost pod nazivom „Tumbe”.

GORAN VUKČEVIĆ

Goran Vukčević (Novi Sad, 1967) - reditelj, novinar i filmski kritičar. Diplomirao je multimedijalnu režiju na novosadskoj Akademiji umetnosti 1990. godine, predstavom „Karlos Drugi omađijan" u Srpskom narodnom pozorištu.

Od 1991. do 1997. režirao je 102 epizode „Bukvara pravoslavlja", prvog verskog obrazovnog serijala na nacionalnoj televiziji. U produkciji TV Novi Sad ostvario je nekoliko autorskih serijala, među kojima se izdvajaju „Bogotražitelji" i „Bioskop". Autor je brojnih dokumentarnih emisija i zapaženih muzičkih i reklamnih spotova, kao i emisija iz oblasti filma, istorije, putopisa. Za „Bukvar pravoslavlja" nagrađen je godišnjom nagradom RTS (1994).

Nagradu Zlatni vitez dobio je za putopis „Pričešće na Atosu" (2010), a priznanje Pres vitez za reportažu „Senke minulih monaha". Autor je multimedijalnih projekata „Almaški hram u punom sjaju", „Vodič kroz Svetu Goru i Hilandar", kao i fotomonografije „Sveta Gora okom i dušom".

Učestvovao je u radu Dopisnog pozorišta kao glumac, reditelj, dizajner i organizator.

MILICA STOJANOV

Milica Stojanov (Novi Sad, 1984.) – diplomirani dramski i audiovizuelni umetnik – master. U Dopisnom pozorištu je glumila, učila režiju i radila muziku.

Završila je Akademiju umetnosti u Novom Sadu 2008. godine, dramski odsek – režija, u klasi profesora Bore Draškovića. Tokom studiranja, njene dve predstave "Medved" A. P. Čehova i "Tvrdica" Ž. B. P. Molijera igrane su na sceni SNP–a i Pozorišta mladih u Novom Sadu, dok je predstava "Tvrdica" izabrana da predstavlja zvaničnu predstavu Akademije umetnosti u Novom Sadu na značajnim festivalima širom zemlje 2007. godine. U vreme studiranja, za Radio Novi Sad režira dve radiodrame: "Svetionik" Đorđa Lebovića i "Medved" A. P. Čehova.

Od 2009. godine je zaposlena na Radio Televiziji Vojvodine kao reditelj. Režirala je muzičku emisiju "Gruvanje", emisiju "Kosmos", emisiju "Ritam Egzita", emisiju "Radar", emisiju "Dokument", dokumentarnu emisiju "Put", emisiju "Mustre", dokumentarni film "Ljubav je zakon", TV serijal "M lab", dokumentarni film "Gavrilo Princip: brauning sa drškom od ružinog drveta".

2014. godine dokumentarna emisija "Put" dobija prvu nagradu na "Rolling film festivalu" u Prištini u balkanskoj selekciji. Iste godine, Milica Stojanov dobija i nagradu RTV–a kao jedna od najistaknutijih radnika u tekućoj godini. Na festivalu DORF u Vinkovcima 2015. dobija nagradu za najbolji scenario za film "Deset izgubljenih pesama".

SRĐAN SIMIĆ

Srđan Simić (Kladovo, 1972.) – dramski umetnik. Učestvovao je u radu Dopisnog pozorišta. Završio je Klasičnu gimnaziju u Osijeku, Hrvatska. Studirao je Srpski jezik i književnost na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu.

Od 1992. do 1996. pohađao je i završio Dramski studio Pozornice dramske umetnosti iz Novog Sada, s kojom je 1994. učestvovao i na Festivalu profesionalnih pozorišta Vojvodine u Somboru s predstavom "Kuda idete, gospodine?" (režija Ante Laura). Od 1996. do 1998. pohađao je Dramski antropološki studio (Pozornica lepih umetnosti) iz Nove Pazove. Igrao je u projektima Saveza dramskih umetnika Vojvodine ("Grobnica za Borisa Davidoviča" – sezona 2001/02. –Trupa "Ogled"; "Zločin i kazna" – sezona 2002/03. i "Paklena pomorandža" – sezona 2002/03. – Pozorišna trupa "Duplo dno"), u Srpskom narodnom

pozorištu iz Novog Sada, kao i u predstavi "Vojcek" Akademskog pozorišta "Promena" (na repertoaru SNP–a u sezoni 1999/2000). Od 2000. do 2003. bio je aktivan član Pozorišta "Slovo" iz Trebinja, u kojem je ostvario niz zapaženih uloga.

2003. god. osnovao je Kamerni putujući teatar u Sremskim Karlovcima i režirao nekoliko predstava u istom. Aktivna mu je monodrama "Moskva–Petuški" (na srpskom i na ruskom) po V. Jerofejevu, sa kojom je učestvovao na festivalu "Zlatni vitez" u Moskvi 2010. godine, kao i predstava "Poziv na pogubljenje" (na ruskom jeziku) po V. Nabokovu. 2005. god. je igrao glavnu ulogu u predstavi "City of Sand" Pozorišne grupe "Mystorin" iz Izraela, kao i ulogu Mojseja u međunarodnom pozorišnom projektu "Sinagoga ili Snovi Mojseja" (Kulturni centar Novog Sada i Pozorište "HaSimta" iz Jafe).

Dobitnik je nekoliko nagrada za ostvarene uloge na pozorišnim festivalima, među kojima i nagrade Pohvala Svetog Porfirija Glumca na 1. trebinjskim pozorišnim svečanostima (predstava "Darovi ruskih rođaka", koprodukcija Pozorišta "Slovo" sa Ruskim duhovnim teatrom "Glas" iz Moskve), kao i Nagrade za najbolju mušku ulogu na Festivalu "Kočićeva srpska scena" u Prijedoru (festival najboljih pozorišnih ostvarenja u Republici Srpskoj) 2002. god. za ulogu Marmeladova u predstavi "Zločin i kazna" Pozorišta "Slovo" (režija Predrag Ćurić).

Učestvovao je na festivalu INFANT nekoliko puta, sa različitim trupama i performansima (s grupom "Alice in WonderBand", s Bojanom Dakićem ("Građanin"), s Andrejom Tišmom ("VirusDetected"), kao i u nizu uličnih performansa pod nazivom "In(fant)fuzija").

2010. god. preneo je Kamerni putujući teatar u Rusiju, gde takođe predaje i glumu po metodici Mihaila Čehova (u Moskvi i u Kolomni). Predstave koje je režirao u Moskvi su: "Mali princ" po A. De Sent–Egziperiju i "Poziv na pogubljenje" po V. Nabokovu. Od 2015. do 2017. bio je član Eksperimentalnog muzejskog teatra iz Kolomne, gde je ostvario desetak zapaženih uloga. Trenutno je član Teatra "Parabasis" iz Moskve, i glumac–saradnik moskovskog Teatra klounade "Tall Brothers".

Igrao je u filmovima: "Gogolj" (režija Bojan Dakić, Srbija, učesnik Filmskog festivala "Zlatni vitez" u Moskvi), "Teodor Kračun" (režija Nenad Milošević, Srbija), "Srđan film" (režija Aleksej Jermolaev, Rusija, učesnik festivala "Grolsch film fund" 2013. i "Dirižabl" 2013.), "San smešnog čoveka" (režija Aleksej Jermolaev, Rusija, dobitnik granta "Artkomunalke" za 2014.) i "Sveti Porfirije Glumac" (režija Jaroslav Derevjakin, Rusija), kao i u TV seriji za decu "Zuu" (režija Miroslav Jović, Srbija).

TV "Moskva 24" napravila je 2016. god. emisiju o njegovoj moskovskoj odiseji u okviru TV ciklusa "Moskva s naglaskom". Intenzivno se bavi umetničkom fotografijom, imao je nekoliko samostalnih izložbi u Srbiji i u Rusiji. Piše poeziju.

Tokom rada u Dopisnom pozorištu, igrao je u predstavama: "Medved" i "Prosidba" (Čehov), "Hajdi" (Spiri), "Emigranti" (Mrožek), "Kuda idete, gospodine?" (Grgić), "Mali princ" (Sent Egziperi), "Zoološka priča" (Olbi), "Malograđani" (Gorki) – u saradnji sa KUD–om "Zmaj" iz Iriga, "Jazavac pred sudom" (Kočić) – u saradnji sa Pozorištem "Slovo" iz Trebinja.

NADA ĐURĐEVIĆ

Nada Đurđević – multimedijalni umetnik iz Novog Sada. Rođena je u Novom Bečeju. Objavila je sedam zbirki poezije: "Vapaji duše" (1994), "Moje košnice" (1996), "Izvorska voda" (1998), "Hram duše" (2000), "Razbijač snova" (2013), "Dodir duša" (2016) i "Razvigor vinom" (2016).

Pored toga, objavila je i roman "Znaci ljubavi" (2007), kao i roman i ciklus pesama "Pismo okamenjenoj gospodi" (2014).

Nada Đurđević je pesnik, prozni pisac, slikar, glumac, modni kreator. Imala je više samostalnih i zajedničkih izložbi slika u zemlji i inostranstvu.

Učestvovala je na pesničkim manifestacijama i objavljivala radove u raznim listovima i časopisima. Pisala je recenzije i ilustrovala knjige. Nastupala je na preko pedeset književnih večeri, širom Srbije i Mađarske.

Dugogodišnji je član Dopisnog pozorišta, kao glumica i kostimograf.

RADOVAN GRKOVSKI

Radovan Grkovski (Novi Sad, 1948.) – slobodan umetnik, slikar, fotograf, kreativni pisac, imitator, glumac. U radu Dopisnog pozorišta je učestvovao kao glumac, organizator i imitator. Nastupao je u predstavama "Emigranti" od Mrožeka, "Hajdi" od Johane Spiri, "Medved" i "Prosidba" od A. P. Čehova, "Čovek koji se napio piva" od R. Subotića i dr.

DANIJELA ŽIVANOV

Danijela Živanov, rođena Mihić (Novi Sad, 10. februar 1981.) – učestvovala je u radu Dopisnog pozorišta kao glumica i recitator. Glumila je u predstavama "Hajdi", "Prosidba", "Medved", "Malograđani", "Kamerna muzika". U Dopisnom pozorištu je dobila umetničko ime Cipelićka.

ANTE LAURA

Ante Laura (1943-1997) - rođen je u Omišu. Započeo je dugogodišnji rad u pozorištu kao dečiji glumac u Splitu, pa nastavio u Zagrebu, Dubrovniku. Kasnije se vraća u Split i postaje član Kazališta "Titovi mornari" u kome je radio kao glumac i organizator, a kasnije vodio i dramski studio.

U međuvremenu odlazi na TV Zagreb gde radi na svim većim serijama kao što su: "Malo misto", "Čovik i po", "U registraturi", "Velo misto", kao organizator, glumac i asistent režije, te u brojnim filmskim projektima - "Neretva", "Sutjeska", "Pad Italije" i koprodukcijama sa Amerikancima, Italijanima i Nemcima.

Radio je kao organizator u nekim od pozorišnih kuća u Beogradu.

Potom dolazi u Dopisno pozorište u kome postaje direktor umetničkog programa i reditelj. Često je i igrao u predstavama ovog teatra, a bio je zapažen njegov pedagoški rad. Stvorio je generacije glumaca i reditelja. Sahranjen je u Novom Sadu.

VLADO MIĆUNOVIĆ

Vlado Mićunović (Nikšićke Rudine, 1934 - Novi Sad, 2019) - novinar i publicista. Fakultet i postdiplomske studije (svetska književnost) završio je u Beogradu. Nepunu godinu dana radio je kao profesor u Srednjoškolskom centru u Nikšiću, a zatim, sav potonji radni vek proveo je kao novinar kulturne rubrike „Politike". U isto vreme piše za gotovo sve jugoslovenske najpoznatije listove i časopise. Prvo je bio dopisnik „Politike" iz Nikšića i Podgorice, a zatim (od 1974. godine) iz Novog Sada i Vojvodine, gde je ostao i posle penzionisanja kao kulturni delatnik.

Dobitnik je prve novinarske nagrade „Šesti oktobar" za doprinos na revolucionarnom preobražaju društva. Bio je jedno vreme predstavnik vojvođanskih novinara u Predsedništvu Saveza novinara Jugoslavije. Dobitnik je najvećeg novinarskog priznanja – nagrade za životno delo Društva novinara Vojvodine. Autor je ili koautor više knjiga, TV scenarija i feljtona, posebno s tematikom iz kulture.

Ogledao se i na televiziji, uglavnom kao scenarista, kroz autorske filmove: „Rusi i Gorski vijenac", „Drugi život streljanog" i „Dopisno pozorište Mladena Dražetina".

Knjige koje je objavio Vlado Mićunović, kao autor ili koautor: „KUD Zahumlje Nikšić: 1898–1968" (1968, Nikšić), „Kanjon Nevidio" (1970, Nikšić), „Tragovi vremena" (1990, Novi Sad), „Prvi romski teatri u Srbiji i Vojvodini" (2014, Novi Sad – Moskva), „Teatar jedinstven u svetu - Dopisno pozorište" (2019, Novo Miloševo).

Mićunović je bio osnivač i glavni i odgovorni urednik srpsko–ruskog ilustrovanog časopisa „Naše slovo" za društvena, kulturna i privredna pitanja, koji je izlazio u Novom Sadu na srpskom i u Moskvi na ruskom jeziku. Nešto kasnije formirana istoimena međunarodna izdavačka kuća, čiji je osnivač bio Vlado Mićunović, objavljivala je knjige na oba jezika. Ova kuća je objavila dvadesetak knjiga na srpskom i ruskom jeziku. Mićunoviću pripada i zasluga što je u Novom Sadu 1992. godine, pri Matici srpskoj, osnovano Odeljenje za južnoslovenske narode Sveslovenske akademije nauka.

Mićunović je pratio i podržavao rad Dopisnog pozorišta. Njegov feljton o Dopisnom pozorištu sa nazivom „Teatar jedinstven u svetu" objavljen je u „Politici" 1985. godine. Film „Dopisno pozorište Mladena Dražetina", koji je rađen po Mićunovićevom scenariju, a u režiji Petra Ljubojeva, dobio je u Monte Karlu 1986. godine prvu svetsku nagradu Grand prih „Arman Lanu", što je i najznačajnije priznanje koje su dosad dobile Novosadska i Jugoslovenska televizija. U knjizi sa naslovom „Tragovi vremena" (1990), Mićunović je objavio i tekst „Teatar jedinstven u svetu", o Dopisnom pozorištu. 2014. godine, Mićunović je objavio knjigu „Prvi romski teatri u Srbiji i Vojvodini" koja govori o nastanku i radu Dopisnog pozorišta, sa posebnim naglaskom na rad Dopisnog pozorišta na osnivanju romskih teatara u Vojvodini. U izdanju Banatskog kulturnog centra iz Novog Miloševa, objavljena je Mićunovićeva knjiga sa naslovom „Teatar jedinstven u svetu - Dopisno pozorište", koja predstavlja i najobimnije Mićunovićevo delo o Dopisnom pozorištu, rezultat njegovog dugogodišnjeg istraživačkog rada.