Peter Benoit (Harelbeke 1834-Antwerpen 1901) was een Vlaamse componist en muziekpedagoog. Als kind blijkt hij over een bijzonder muzikaal talent te beschikken. Op 17-jarige leeftijd krijgt hij toegang tot het Koninklijk Conservatorium in Brussel, waar hij na drie jaar afstudeert.

In 1857 haalt hij de prestigieuze Prijs van Rome. Dat stelt hem in staat om door Europa te toeren, eerst langs Duitse muziekcentra en vanaf 1859 in Parijs. Bij zijn terugkeer in Brussel was Benoit al een "BV" geworden. Zijn reputatie als een van de meest beloftevolle componisten bevestigt hij met zijn oratorium Lucifer (1866). Dit was het begin van een lange samenwerking met de dichter Emanuel Hiel. Het was ook het begin van het definitieve gebruik van de volkstaal in zijn composities. Ook in het werk "De Schelde" gaat Benoit verder tegen de stroom in door te kiezen voor het Nederlands. Dat betekent trouwens niet dat Benoit geen graag geziene gast was in de Franstalige Brusselse salons. Na het behalen in 1857 van de prestigieuze Romeprijs groeit hij uit tot een componist die door het Belgisch - in die tijd dus Franstalige -muziekestablishment gevierd werd.Door zijn benoeming tot directeur van de Antwerpse Muziekschool kan hij zijn ideeën rond nationalisme en volkopvoeding door muziek onmiddellijk in de praktijk toepassen. Benoit wil komen tot een eigen, niet door buitenlandse beïnvloede Vlaamse muziek. Daarvoor keert hij terug naar het volkslied en de moedertaal, wat in die tijd in de verdrukking was geraakt was. De muziekkunst moet volgens Benoit terug ‘menselijk' worden. Hij plaatst de moedertaal tegen het overheersende gebruik van het Frans in het onderwijs en de muziek en van het Latijn in de kerkmuziek. Of zoals Benoit het zelf zegt: ‘Een volk dat zijne eigene taal niet spreekt zal nooit oorspronkelijke melodische kunsttypen voortbrengen.' Einde citaat. Soms vergeten we wel eens dat Benoit ook enorm belangrijk was als pedagoog. Het is tenslotte "De man die zijn volk leerde zingen". Het doel van zijn muziekonderwijs was niet het afleveren van virtuozen maar van ‘denkende mannen en vrouwen'. Ja, ook vrouwen. En ook dat was voor die tijd ongewoon. Benoit voerde gemengd onderwijs in. Of zoals Benoit het zelf zei: ‘Grote kunstenaars bestaan niet uit en bestaan niet op zich zelf.'(einde citaat). Componisten zowel als uitvoerende musici moesten midden het volk -hun publiek -staan. "Vlaanderens Harpenaar" gaat dus muziek schrijven voor het gewone volk. Daarvoor gebruikt hij een toegankelijke schrijfwijze, grote en kleurrijke orkestraties en massale bezettingen, vaak in openlucht. Ook dat maakt onze Harelbekenaar uniek in de muziekgeschiedenis: een componist maakt zijn kunstenaarschap ondergeschikt aan zijn sociaal-culturele taak. Het belangrijkste is dat zoveel mogelijk mensen toegang krijgen tot de muziek. Ook al door die sociale dimensie kunnen we Benoit niet beschuldigen van een eng nationalisme.