La obra de Chus Pato (Galicia, 1955) se caracteriza por su radicalidad, el ejercicio de una experimentación demoledora de los discursos y lugares comunes heredados. Construye una escritura desbordante basada en la superación del concepto tradicional de poesía, acoge no solo diferentes tipos textuales, desde lo biográfico hasta el ensayismo filosófico, si no una polifonía de voces que van desde la de la propia poeta, a una pléyade de personajes imaginarios y reales que se manifiestan en múltiples subgéneros: fragmentos teatrales, entrevistas, programas radiofónicos, etcétera.
Un paxaro, unha dama, un león, unha aguia, un anxo, un corazón, un horizonte O paxaro baila todos os días a rompente é un paxaro pero nada nel é diferente da escuma algún día un corazón deixará de ser escuma un corazón cre que é verao e é certo todos os días son verao todos os días pode mergullarse no mar Negro a liña que debuxa o paxaro afástase e regresa é un ritmo (por iso dicimos que a casa do paxaro é un ritmo) constrúe dous hemisferios simétricos o ecuador é a rompente e expándese en sentido horizontal é un deseño lanceolado este cerebro é a casa do corazón é a folla dunha árbore dun álamo pero a folla levita sobre a galla ninguén pedirá o bautismo ninguén lembrará ao mesías a casa do paxaro son o álamos Eleusis Isto eu aquí agora ti hoxe mañá entón o mesmo día sempre nada hai na voz nada unha lingua de fogo que a todos e a cada unha pertence pero quen di o idioma é a voz non está e volve Claridade de xuízo Entendo que a vida é o que vivimos: esta a túa a miña a nosa vida entendo que un poema é pobreza si se mide coa vida entendo que é pausa que por un instante separa a vida de si que pesa e fai balance esguiza os sentidos impropio un vértice corpóreo Entendo que é aceso ao intelecto Así o entendo que o poema indica a desconexión entre melodía e sentido Entendo que un poema só se escribe con versos finais Desfonda o idioma desfonda a vida Corazón É tan lixeiro o espello que a súa decisión é voar quere pensar un ceo: alto altísimo celeste grande grandísimo en contacto unha grandeza (é agora cando se nos revela un ínfimo cristal) Nada disto pode escribirse: o xesto que traza a liberdade e a liberdade dos límites O espello bate prega sobre si a musculatura torce en hélice e finalmente volvese encartar A grandeza que non garda relación coa medida pensase no corazón “tes que termar das augas a súa decisión é voar” Nada se semella ao mundo que é separado e desigual e outro mundo único que é Nunca remata nunca o inferno e nunca é verdade Como a sombra do ceo nas augas e do bosque no ceo das augas rítmico como un día de néboa É enxoito permanecer aquí (un deserto abrasa calquera crenza e tamén a fortaleza abrasa ) é ceibe agudo estreito de A PONTE DAS POLDRAS (ÉREBO) Asistíanme as rimas dun principe encantado a respiración dos seus versos levar o corazon a punto extenuado, case morto e bailerar os pulmóns na explosión do verso única definicion que eu podo aceptar como metáfora o sentido abandonado apatriado -quero ser xinete a queixa da súa boca Pedinlle que me pintase unha tempestade un trebón no velador o bosque as árbores espidas a luz a luz da tormenta na casula da landra e os paxaros do inverno.
E o rio impetuoso e a voz --estas son augas de esposas maldecidas
as electas de Barbazul a corda de rubís e os paxaros aniñados nos seus cabelos
un bafo nocivo a morte e unha como manchas negras
o terror a Sombra
érase unha vez a destrución ata ser todos os espectros do terror
multiplicada pola luz pálida
en negro
aparecida.
ALGUHA DAMA DE FORTUNA
---isto é un libro de aventuras así é como eu lle chamaria, vállame Deus!, un libro de aventuras Acabo de meter a Nación nun cofre de piratas o plano no corazón Podo xurar que malia ao inverno escoitei cantar a Primavera a fotografia da nenez no labirinto de buxo e os espellos de rocalla a non ser que sexan revólveres o que oculta a súa voz Diriase que non teño outra identidade que a dor que padecia pola súa perda e ningún outro Paradís.
NA CERNA ara do sol cátalogo das naos nas cortes nos cortellos
baleiro claustra de todos os camiños alén da orixe, alén de calquera romance de familia vincúlasme pois souben tecer túnicas que abrasaron os incendios e carrozas de Dragón
contigo nación
non-nación, no teu abismo anónima
CÁVAME recólleme nos sucos trasplántame na Pedra
seis lirios, corazón e trevo, de camiño, no guéiser da palabra
árbore como pomba na pa da escavadora ascendido, nos seus fulgores replantado lonxe
ESTE É O RETRATO DUNHA MULLER, morta, pintado polo seu fillo que seguramente a amaba e esta, na que agora entras, a casa na que esta muller viviu. Unha actriz, coa a voz de todos os escenarios do planeta recita, para nós, fragmentos en prosa desta muller que posibelmente habitou estes lugares e a Rosa a Rosa que depositaron encol do seu ataúde a Rosa que despois desenterraron
a Rosa pode ter dous ou tres mil anos chegar a medir 150 metros de altura e trinta de diámetro.
Ela, a muller que habitou nesta casa, amaba este xardín a árbore do amor, a sequoia vermella e aquí, e desde aquí, noméanos, pronuncia o noso nome a Rosa vermella incólume inmortal intacta.
AUGA-PLANETA-MUNDO: soídade viva e as quebras. Cando homes do norte cos seus cascos de corza boreal Barca Barca de Pedra Barca-Pedra-Corazón, azul, gris, profunda cara a nomes que non coñeces levados traídos, na forza do idioma.
Corazón no éter.
E O PARAÍSO igual que a avoa, que a cabra, a capela, o herbal ascende e as poldras, xa eguas de resplandor de luz, brancas acóllense acóllense nas augas e beben estas augas as mismas que ti pronuncias e embriáganse coas as augas que hai, que non hai no beón
que trenzas que vén ai, vén, ai o vén o maio a grande rima interna de flores cuberta
que destrenzas
cara o máis dificil, que te sostén, que incubas, que non a ledicia
no beón salvaxe.
de HORDAS DE ESCRITURA (TERMIDOR-episodio primeiro)
(“)
As lousas de mármore laranxa do campo de aviación no país en que apenas chove
(“)
Para alguén tan dificilmente suxeitábel, a ilusión da pertenza corporal, aínda por breves instantes, resultaba gratiifcante.
teríalle gustado dedicar gran parte da vida ao cultivo do pracer, de aí a idea de fundar, seguindo o modelo dos monxes de Ménilmontant, dos falansterios fourieristas ou da cidade Nova Harmonia, bordeis ou haréns utópico-revolucionarios onde uha comunidade de mulleres e homes alcanzasen por vontade propia o ideal dunha fratría dos corpos
en xeral as escenas eroticas que imaxinaba tiñan matriz nestas Weltanschauung, así os amoríos cun aristocrata inglés, (era presentado nunha gaiola circense e dourada con lazo de agasallo)ou cun cabaleiro do XV no Bravante (ergástulo, esplendor fisiolóxico, roupa esgazada, tebra)
atopaba banais e superfluos os xuizos dalgunha xente sobre Sade; na súa opinión a obra literaria do marqués (un dos seus autores de cabeceira) só podia ser comprendida como un inventario máis e como o intento por parte do escritor de facer soportábel a escura noite do mundo
a súa era unha intelixencia feroz, de acumuilación lenta (por distracción, falta de atención e preguiza) e ávida ante a linguaxe. Era quen de anticipar o combate amoroso pola resposta ante un texto, detectaba a perfección con que autor/a seria posibel e de ser así a quen lle gañaria, por quen sería vencida e ante quen se rendería. Diante dun corpo ou diante dunha escritura ficcional a súa reacción era idéntica, de tal maneira que poderia dicirse que dicirse que non distinguía entre o corpo e a escritura
Cecilia, voz: cúpula-Imperio
(toda unha vida nas barricadas) ------------------------------------------------------------------------------------------------
(Tebas) Os soños de Mariana (Hrg) son curtos, pouco reparadores e de superficie. Unha voz elocuente trata de interesala no que acontece: fala cunha defunta, cunha pedra
Jekyll forma parte dea comision dun concurso poético; cando recibe os orixinais decátase de que un dos libros é da súa autoría; ao comezar a lectura ve que esa non é sua letra e que ningún dos textos foi escrito por el (1) --------------------------------------------- (1) non é así, Jekyll descende as escaleiras (vive nun cuarto andar do nº 48 da rua da Habana) e efectivamente inicia o seu cotián paseo: colle por Cardeal Quevedo, enfía Santo Domingo, chega ä Praza do Ferro, onde se detén fronte á fonte barroca desprazada do mosteiro de Oseira (detense para se espir do gabán azul, herdado dun seu pai defunto) e continúa pola rúa da Paz, cruza pola Praza Maior ou ben pola da Magdalena e emboca o xardin do Posío; é dicir, repite unha e outra vez o mesmo percorrido que cando neno co seu proxenitor para visitar os paxaros, glicinias e tileiros e palmeiras do arrablade da sús cidade natal, experiencia que culmina ante o pasmo absoluto da cauda aberta en abano dos dous exemplares machos de pavo real que estáticos se ofrecen á súa vista no xardin.
(achegas do comisario)(2) ---------------------------------------------------- (2) o día preséntase moi aneboado, con refachos fortes do sur, case temporal. Con todo, baixo ata o peirao dos cataláns e demórome nas ruínas do muiño de mareas e na contemplacion da ria, cruzo a ponte e completo o itinerario polo lugar de Serres; apenas podo admirar a floración de couselos nos valos de cachotería, nin os restos das barcas que podrecen nas augas. Regreso pola marmorería e a cooperativa textil, non sen antes observar a tristisima estampa dos prisioneiros de guerra intolerablemente amoreados no edificio, hoxe insevibel, da factoria salgazoeira, habilitada como campo de condentración ou exterminio.
(jekyll, anotacións no seu diario)
Mariana, aterrorizada, le as noticias do xornal, vai en busca de diarios e axendas, comproba que o 3 de novembro se atopaba nas Antillas e que non puido presidir a comisión da sociedade “Amigos do país” que rexeitou a entrega dun zócolo ou altorrelevo aos exércitos vitoriosos como trofeo ou botín. Así a todo, alguén que se lle parece ata o punto de poder facerse pasar por ela preside o xurado.
…................... …..................... O gabinete de Jekill é “unha lección de anatomia”, así a estancia máis recóndita do corpo materno esta abarrotada de señores sentados en bancadas, un forense e un cadáver
Nos ergástulos, encadeadas e practicamente sen movemento, as escravas do amor, réplicas de Mariana ata o infinito, agardan ser chamadas para compracer con arte aos seus solícitos amantes; hoxe nun descoido sóltanse, rebentando as galerias subterraneas ou sumidoiros e tal leoas en celo, ou mellor, rizomas de armiño femias, precipítanse na superficie
Mariana nun paraño sénteas vir e perde o sentido, non sen antes lembrar o bautismo por aspersion en sangue de touro das fratrías adeptas a Mitra
ao borde da alucinacion catastrófica.
(os paxaros queriamolos ser e non nos gustan os prismaticos) Lalín, 8 – 11
Leva tres meses escribindo a súa morte, e non, non se podería dicir “a morte foille implantada no embrión”, máis ben “medraron xuntas / nun ventre”
a miña pel, os meus ollos, a miña intelixencia
é de supoñer que asistiron a aulas distintas, Ela non a sentiu, ou non soubo darlle nome ao que sentía... iría a un lugar onde lle aprenderían como xestionar unha factoría (tesoiras e fíos) tesoiras e alentos
nun comezo pensou “un niño de vexetación escura onde poida durmir un soño (eterno-case) o máis afastada do logos”
notouna
a túa pel, os meus ollos, a túa intelixencia
o día de defuntos rexistrou un alivio ao ver reflectida nun dos vidros da galería a cabaciña do pequeno do segundo e lembrouse na escuridade protectora, portando en brazos a meniña Atrópos, coma nunha pintura de La Tour
as nubes insisten, pero Ela só sabe que as nubes se compoñen de auga e que cando as pingas pesan, precipítanse, e aínda isto poderá comprendelo despois, de momento non sabe por que o aire cálido contén máis humidade que o aire polar
o medo é un dedo acusador, unha culpa, un xuízo
Elizabete, con voz moi calma, explícalle que todas as casas da súa vida están en paz
chegaría con abismar a vista nas páxinas do ceo, nas negras e fulxentes
aceptar esta combustión íntima
Responder é hospedar palabras
Recuérdame aquellos cielos, Vexo contigo estes ceos, y aquellas dulces auroras, vexo estas brancas auroras, y aquellas verdes campiñas, vexo estes campos froridos y el arrullo de sus tórtolas onde se arrullan as pombas
Janiwa. Janiw awitul quqanakäkiti, janiw janq’u pilpintunakäkisa, janirakiw ch’akhäkisa. ¡Janiw ukamäkiti! (Uñjasaw uñjtw sañaxa, jan uñjasax janiw uñjtw sañäkiti). Ukaw thakhixa, juyphins qaqawarans wara waranakan thakhipax uksar aksar pallq pallqawa, ¡ukhamaw thakhixa!
¡Sí que no! Ni abedules ni blancas mariposas ni huesos (viendo podemos decir que hemos visto, no viendo, no) — son caminos, son encrucijadas de estrellas, en la escarcha.
corresponder é establecer un abrigo, se un niño, seriamos aves non sei que paxaro da grande cordilleira ou do Pacífico quererías ser, un choroy, unha aguia noviña? eu pediría ser Morgana un corvo.
A miña lingua nativa é o fascismo a imposibilidade do fascismo para dicir os nomes do real,
Perturbación
Orixe. CHUS PATO (De ‘Fascínio’
i En la otra orilla, donde se está a solas con el tiempo y el yo es un innumerable que multiplica y se descentra
ya que esta narradora (la de Termidor) —que ni siquiera tiene nombre y a quien la autora no ha renovado el contrato por inadecuada e inconsistente— no puede permitirse el lujo de no ser osmótica aunque sí usa gabardina.
El relato es autobiográfico en la medida en que las palabras que lo componen son biografía
la ferocidad escribe poéticas naturalizantes; su ralentí opiáceo, geométricas. ii La tensión emocional es considerable. Pide un trago de J.B. Se volatiliza (la localizamos por el destello de las botas, pero el rastro se hace impreciso). Ni la más ínfima parte de la más pequeña medida de distancia entre ella misma y el entorno: veladores de ambigú, charlas y sobre todo la fusión con el receptáculo negro que es propiamente un teatro. Las palabras, los trechos sintácticos, le reverberan en los tímpanos, le colman el vientre. Si esto —cinematográfico— que ahora mismo ve es prótesis del sueño, ¿qué suerte de tecnología es el poema?. iii Por él, por Edipo, por su cutis de alabastro, por sus ojos verdes como un Nilo, por su cuerpo apoyado en las amuras, por los sones de su armónica olvidó la fe jurada ante la razón, la confianza en el progreso. No fue entonces cuando aprendió las virtudes del dildo y la equivalencia de los cuerpos. iv Y tú, que no harás nunca coincidir los nombres y los objetos.
v Porque no recuerda, anota. Glosa coágulos (en la piel).
Altai, Iablonovi, Stanovoi (montañas) Dafur, Kimberley (mesetas) Orinoco, Mekong (deltas) Challeger (fosa) Obi, Yeniséi, Amur, Huang-Ho (ríos)
vi Y el delta, esa lengua de tierra, plena de luz, que avanza
— * —
La voz era pánico y deseaba, insistía, tener hábito(s) en el poema ………………
pero no todo puede ser transportado (no la voz, desde luego)
sí el espíritu que invade al bardo, entre los brezos yertos
y porque llueve, los habitantes del poema han de abrir sus paraguas // sacan lo que llevan dentro y le buscan acomodo afuera
[sólo porque tú depositas la mirada sobre el texto, puedo empezar con las soluciones]
esto es lo que consigue Caballero Amable, hacer que seres alienados se presenten ante el mundo, y muy a su pesar, como personas libres
pero sólo la voz empasta las tres historias la voz que la escritura no cobija
así pues, un poeta es un ser anciano.
Más que entrar el mundo dentro del poema verter la escritura. Como una lava leve y transparente, muselina
tanto cielo tanta primavera
ya ves, esto es un acto político: torcer la voluntad a quienes obedecen
pero falta el contexto.
¡Y qué decir de los soportes!, cuando ya el papel no aguanta y sólo se concibe una pared y la proyección de letras digitales (seguramente en un museo o en los paneles de la autopista) o esas mismas frases que envuelven como cintas luminosas los cuerpos de los viandantes que dialogan sobre el vuelo de las aves o los bucles de milanos que se mimetizan con los árboles cuando extienden sus alas como un nido
la teoría es esa violencia ética de lo intangible
y está el problema del yo, ¿cuántos?, y de las situaciones
prefiero mi pánico a entrar en librerías, excluyéndote a ti, que me abandonas en cualquier lugar, sin dinero, o dentro del coche sin freno de mano. Visitamos una ciudad para recordar los edificios de las ciudades
los sueños no son teoría, y ahora tenemos que quedarnos aquí porque tú no quieres despertar, en este palacete de urbanización privada, con muchos otros y otras de nuestra condición; esta noche nuestros asesinos están borrachos o encerrados en el váter
de una vez por todas nada hermético, ni críptico (que nosotros nunca escribimos) y ponlo ya en órbita, con todos nuestros espléndidos matorrales y carquesias Y fíjate como se torna dulce la verdad, cuando descalza te mantienes ¿ingrávida? en la placenta de los alisos
**
las sinopsis vuelven, la inquietante floración de abril.
— * —
Lo que importa no es lo que pude sentir sino la existencia real de la casa y que en ella habitan los sueños; la mayoría son capítulos, tramos de novelas: algún asesinato de resolución difícil, los disparos del vicecónsul en Lahore, los volcanes de Lowry… se desarrollan como fenómenos atmosféricos, envolventes, y pese a su pertenencia a la literatura no emiten sonidos, más bien epifanías lumínicas de pigmentación pura como las instalaciones de Anis Kapur
cuando llegué esperaba encontrar a mis hermanas y hermanos de salud. No, la casa no está deshabitada, entre nosotros todo fue un vendaval de sangre y tótem
hay otras perspectivas, desde luego
* Si en el edificio no voy a encontrar nunca a los hermanos y hermanas de influencia, si puedo entrar y salir, vivir su desolación antártica, si conozco sus sueños, ¿qué paso es el siguiente?
si tengo acceso a lo generado cuando la construcción cierra sus párpados, ¿soy yo esta casa?
pero cuando yo reconocía los sueños estaba en las inmediaciones, en los arrabales
indago y expongo la dirección clandestina del mapa
de jovencita acompañé repetidamente a un hombre a las películas de Sam Pekinpah. Yo detestaba esas películas
la dirección clandestina viene a ser el gozo de los verdugos
de la unión conyugal por ejemplo
claro que el poema no va a manifestar la actividad oculta de sus células
que estallan en los cielos como una aurora boreal
o la fisión de un átomo
**
Pese a lo dicho, el cielo nocturno continúa inquietándome
si substituyo las figuras astrales que mediante líneas imaginarias trazo para orientarme por las pinturas de las cavernas, y los animales de las cavernas por el presente / proyecto en incesante transformación la cópula de los antepasad*s, de tal manera que los sueños serían el Hades y toda iniciación nocturna un viaje chamánico
lo que estalla es el animal, su pérdida es el lenguaje rompe en lo celeste y en la nada, en los ojos, cuando los ojos ven dentro de los ojos estalla en el verdor
de la caverna al cielo, del cielo a la caverna, de la caverna al vientre
le llamamos primavera
***
quien duerme torna al edén y a la sombra, contempla su desmembración, el excremento que unge a la palabra. (astro)
lo mismo que la madre, presuponiéndole a la bebé comprensión, le habla, así se nos dirige el poema
de vientre en vientre, en todos y cada uno de las antepasadas, cuando sólo conocía el ritmo del corazón y el pulmón no había sido desgarrado por el aire
mucho antes de que nacieses, es tu cielo de diamantes
escribo
**** cuando soñamos, los parajes en trepidante y súbita transformación son siempre primavera e invierno. Perséfone secciona el Hades
evocar el jardín, la luminosidad en la plenitud del invierno/ no sólo Eurídice, sino los genitales que se ajustan, la pareja cercada por la especie, brutalmente ajena al logos
todas las noches, cuando el lenguaje cierra los ojos, desciende a los ínferos. Allí, junto a un río de corriente mansa, en un bosque, el cuerpo de Orfeo es desmembrado por el éxtasis
la pantalla sobre la que nos proyectamos es inconclusa como las aguas; dentro del tambor viven los animales, los antepasados que se aparean y sueñan en la primavera y todas las noches la voz que fascinados aprendemos de la madre es desmenuzada por la embriaguez de la cópula
soy Eurídice y Orfeo que señalan el norte, la polarización, los astros. Ellos disgregan lo social, la lengua materna, juegan en un jardín, copulan
* ayer, un alga verde y densa en la corriente era cobra, drákar, un rizo de animalidad, Medusa, Orfeo, Eurídice
— * —
Este recorrido comienza con una carta que nunca llegué a escribir. Mi sombra aguardaba que desde la piedra algún faraón se encarnase y confiaba encontrar entendimiento para un diálogo contigo. Con todo, ninguna directriz de la Historia podría llegar hasta mí, estaría ya al otro lado del abismo, como abstracción y diferencia
y volvía una y otra vez sobre la figura del musulmán en los campos
sobre esa exclusión doble, la del animal y la exclusión del logos
es una mirada sin márgenes
aunque el cuerpo cede ante la muerte, resiste cuando la razón se agota
significa que el corazón debe ser equivalente en peso —o más ligero— a la pluma de Osiris
* de noche, a causa de su blancura y relieve, la flor del trifolium repens el trébol común hace visibles los campos, es trépano para los campos.
Te contaré esta escena en el recibidor, amplio y brillante tras las reformas, le presenté a María, Ana, Marta e Iria a Paco. Ellas avanzaban hacia nosotros desde el servicio. Por un instante fueron como la fotografía en el año 52 de mi madre y sus amigas: eran la inteligencia, la belleza y la posibilidad o imposibilidad de reproducción en la especie. Las vi, huyendo en su repetición, eternas.
— * —
el delirio es público y son tres: un fotógrafo, un pintor y un escritor mayor. descalza y con sueño pregunto que hacen allí los tres; el pintor me pasa una manta por los hombros, yo le enlazo los brazos al cuello en un gesto de sumisión infantil y me lleva de vuelta al lecho. Hacia las tres comemos; en ese intervalo el fotógrafo ha tenido tiempo de explicarle al escritor que la relación del pintor conmigo es fruto de una pasión violenta e inadmisible que tuvo como episodio cimero un intento de asesinato, con todo persistíamos en vernos, especialmente en estado de agotamiento y extenuación, amparado en una especie de demencia o retiro de la razón.
la abstracción, como usted sabe -prosiguió el fotógrafo- no admite ser representada; esto es lo que ella implica para él, un estado da inteligencia inconcebible, un estado actual del signo.
— * —
(de NÍNIVE) A CASA ILUMINADA
COMO SE AÍ
* CHUS PATO (A petición de l@s habitantes de la isla, la benquerida poeta gallega nos ha enviado estos cinco poemas –un avance de su nuevo libro ‘Hordas de escritura’, recién publicado en ed. Xerais–, con traducción de Iris Cochón)
o meu corazón segue un ritmo veloz tal astro, mellor sería ocuparse dos xeranios, alieníxenas -entra tócaos, tapizan a cela, úteros-Paulísipo, áureos, coma vellóns. Aquí escoitarás falar, todo esto sobre da capacidade reproductora das femias da especie biolóxica e non tan biolóxica, modélica para outras tantas formas, tamén o estado -) queda claro? porque debe quedar claro; a saber: que NINGUNHA MADRE-NATUREZA agarda para nós. E tampouco a NÓS-defuntos, que ningún de nós poderá xa máis nunca disolverse en ningunha MADRE-natureza. ÉTER. Agás algún de nós (retardatarios) COMO METÁFORAS ETERNAMENTE AGRARIAS elixes o vieiro máis triste unha paisaxe verde: glacée así rematan os outonos porque nós brincamos sen rede, para eso tomamos "lección de abismos" Debo ser amable buscar accións que me fagan sorrir Así sobrevivimos: ti e mais eu, meu alien favorito fóra da matriz
ao igual que grandes Ursos-brancos sobre os témpanos de Groelandia m-Talá
mi corazón sigue un ritmo veloz, cual astro, mejor sería ocuparse de los geranios, alienígenas -entra tócalas, tapizan la celda, úteros-Paulísipo, áureos, como vellones. Aquí oirás hablar, todo esto sobre la capacidad reproductora de las hembras de la especie biológica y no tan biológica, modélica para otras tantas formas -¿queda claro? Porque debe quedar claro; a saber: que NINGUNA MADRE-NATURALEZA aguarda para nosotros. Y tampoco a NOSOTROS-difuntos, que ninguno de nosotros podrá ya jamás disolverse en ninguna MADRE-naturaleza. ÉTER. Salvo alguno de nosotros (retardatarios) COMO METÁFORAS ETERNAMENTE AGRARIAS eliges la senda más triste un paisaje verde: glacée así acaban los otoños porque saltamos sin red, para eso tomamos "lecciones de abismo" Debo ser amable buscar acciones que me hagan sonreír Así sobrevivimos tú y yo, mi alien favorito fuera de la matriz
al igual que grandes Osos-blancos sobre los témpanos de Groenlandia m-Talá
PORQUE NON É SÓ O IDIOMA O QUE ESTÁ AMEAZADO
SENÓN A NOSA PROPIA CAPACIDADE LINGÜÍSTICA, sexa cal sexa o idioma que falemos
A LINGUA É PRODUCCIÓN, a lingua produce, produce COMUNICACIÓN PRODUCE PENSAMENTO, PRODUCE CAPACIDADE POÉTICA, produce ganancia e beneficio, PRODÚCENOS como HUMANOS, prodúcenos como FELICIDADE
A lingua é PRODUCCIÓN, de aí os intentos do CAPITAL por PRIVATIZAR a lingua, por deixarnos SEN PALABRAS
--------------------------------------------------
A LINGUA, calquera LINGUA NO CAPITAL, tende ao esvaecemento, tende a converterse en algo que se consume. En algo que xa non PRODUCIMOS os falantes, senón o CAPITAL, no seu intento de privatizarnos, PRODUCE PARA NÓS
---------------------------------
No CAPITAL os creadores da Lingua, os falantes, pasan a ser CONSUMIDORES; a Lingua, calquera Lingua no Capital, pasa a ser un producto de consumo, o mesmo que calquera outra MERCADORÍA
-----------------------
LINGUA-SERVIDUME LINGÜÍSTICA KAPITAL-KILLER ASASINA (con Paco Sampedro) m-Talá
PORQUE NO ES SÓLO EL IDIOMA EL QUE ESTÁ AMENAZADO
SINO NUESTRA PROPIA CAPACIDAD LINGÜÍSTICA, sea cual sea el idioma que hablemos
LA LENGUA ES PRODUCCIÓN, la lengua produce, produce COMUNICACIÓN PRODUCE PENSAMIENTO, PRODUCE CAPACIDAD POÉTICA, produce ganancia y beneficio, NOS PRODUCE como HUMANOS, nos produce como FELICIDAD.
La lengua es PRODUCCIÓN, de ahí los intentos del CAPITAL por PRIVATIZAR la lengua, por dejarnos SIN PALABRAS
--------------------------------------------------
LA LENGUA, cualquier LENGUA EN EL CAPITAL, tiende a desvanecerse, tiende a convertirse en algo que se consume. En algo que ya no PRODUCIMOS los hablantes, sino que el CAPITAL, en su intento de privatizarnos, PRODUCE PARA NOSOTROS
---------------------------------
En el CAPITAL los creadores de la Lengua, los hablantes, pasan a ser CONSUMIDORES; la Lengua, cualquier Lengua en el Capital, pasa a ser un producto de consumo, lo mismo que cualquier otra MERCANCÍA
-----------------------
LENGUA-SERVIDUMBRE LINGÜÍSTICA KAPITAL-KILLER ASESINA (con Paco Sampedro) m-Talá
______________________________________________
é o Nilo e é Cleopatra (Elisabeth Taylor) e é sublime, pero as palmeiras, a pequena doca de madeira, están rodeadas de amieiros, pálidos coma meniños mortos, e de carballos. Pero é o Nilo e unha imaxina as cheas e os limos tan fértiles e o comezo da escritura e os cultivos. Quizais eles estean tamén fartos dos oasis. E unha imaxina os templos. Pero o río é un río que baixa a cachón; un dos ríos duna nación lonxana, tumultuosa
porque ese cisne non debera estar aí, na poza, rentes dun amago de dique e as grandes pedras. É cando algo non debería estar aí pero aparece, como na Grecia arcaica un deus. Como perlas na boca (non os teus dentes, perlas). Perlas, na boca
coral nos labios; tes que velo, un abano de coral, celosías nos labios
de calquera xeito os seus labios eran magníficos e diríase que tiñan coral (ata arrincarlle o sangue) Xuro que nunca volverei pasar fame. Poesía escarlata
péchase o corpo para ser lagoa; no éxtase centos de rostros de buda neno, en procesión, traspasaron a alcoba
**malia a escasa distancia alguén (varón) preto dos soportais da Praza Maior insiste en acompañarme. Circulamos a unha velocidade extrema sorteando todo tipo de obstáculos (Bombai, Calcuta, en todo caso por unha cidade non occidental). Regresamos ao punto de partida funciona como metáfora do traballo poético: @ rapsodo ocupa a cadeira do copiloto (ningúen conduce o automóbil) a musa matemática vai atrás, protexida do vento pola tapa do maleteiro, impulsa o transporte
os soños non deixan un rastro contiguo no desexo inmediato do corpo (inédito)
se cierra el cuerpo para ser laguna; en el éxtasis cientos de rostros de buda niño, en procesión, traspasaron la alcoba
**pese a la escasa distancia alguien (varón) junto a los soportales de la Plaza Mayor insiste en acompañarme. Circulamos a una velocidad extrema sorteando todo tipo de obstáculos (Bombay, Calcuta, en todo caso por una ciudad no occidental). Regresamos al punto de partida
funciona como metáfora del quehacer poético: @ rapsoda ocupa el asiento del copiloto (nadie conduce el automóvil) la musa matemática va detrás, protegida del viento por la tapa del maletero, impulsa el transporte
los sueños no dejan un rastro contiguo en el deseo inmediato del cuerpo
a batalla non a ves porque sucede lonxe, en Eritrea a pintura é enorme, tres ou catro veces maior que os cortinados dun teatro de ópera. A nai, unha das catro nais do rapaz, vai falar e efectivamente fala. Nada, nalgún lugar simbólico o fungo transfigúrase en doncela - míralle a capotiña e o manto lepiota intúeslle o corpo, esvelto e atigrado; o tacto, frío. Como xeado é nos cogomelos cando atardece. E sorprendente e feliz porque podes retirar a mao e enluvar os dedos ou quecelos nos teus petos. Seguramente é muda. Só o nome perfecto de Deus, o nome de Antonin Artaud onde alguén ispe a pedra. Grandes lenzos de chuvia cara dentro, a moitos quilómetros, profundos de follas moi húmidas e mortas e porque chegas tarde escachas nos ourizos onde dormen nenos con tiara solar e se bambean e unha das catro nais vai falar e efectivamente fala nesta alcoba dedicada a Stern porque estamos dentro, no grimorio dun poeta, e conta Xulia Moesa cómo tivo que camiñar sobre o esterco vintecinco metros de distancia para buscar unha peciña da muxideira que se lle perdera, e contemplan todos, a moitos quilómetros de profundidade, as páxinas da Ultratumba conxeladas por mor da couza, por lle sandar o mal, e respiran e hai que vestir a pedra
o que nunca chegaremos a desvelar é se estamos dentro ou non, se a lágrima é de acibeche ou de basalto, se dentro están as tres magas danzarinas, se lograremos algunha vez abrir o túnel. A pedra condénsase coma nun rito ciguri. Sinala entón as iniciais, as iniciais brancas e as iniciais vermellas, do sol-macho real, do sol-femia, real. Nunca chegaremos a saber se os nosos nervios son emanacións do sol, se a páxina é parasitaria das secrecións do meu cerebro
os nosos nervios radiantes de azafrán nas letras do betilo
sobre todo cando as perdas son tan violentas e próximas
Veracruz, maio, 1947
Certo, é posíbel estar namorado dun obús é posibel estar namorado da vulva dunha egua e contemplar como de vagar as vacas se envelenan. É posíbel afirmar que o sexo dunha trincheira é mais longo que o sexo da mais longa das serpes porque tamén as trincheiras falan no idioma no que falou Morgana. É posíbel dicir que as moscas as do inimigo tratan de impedir a chegada dunha carta a túa. Que Pio X é o home máis moderno do teu século e disfrazar un tristísimo emigrante con traxe dun lord morto. Detesto o poder destas palabras. Hai pouco que estou aquí Balbuceo
Cierto, es posible estar enamorado de un obús es posible estar enamorado de la vulva de una yegua y contemplar cómo las vacas se envenenan despacio. Es posible afirmar que el sexo de una trinchera es más largo que el sexo de la más larga de las sierpes porque también las trincheras hablan en el idioma en el que habló Morgana. Es posible decir que las moscas las de enemigo tratan de impedir la llegada de una carta la tuya. Que Pío X es el hombre más moderno de tu siglo y disfrazar a un tristísimo emigrante con el traje de un lord [ ][][]muerto.
Detesto el poder de estas palabras. Hace poco que estoy aquí Balbuceo
Chus Pato, Nacer é unha república de árbores. Cumio, 2010. (versión: J.L.G.T.
Louise Labbé é un verso Louise Labbé é unha biblioteca a biblioteca está abismada Louise Labbé é un porto, o porto está abismado Louise é un retrato con feitura oval
poetisa sol, poetisa buzo
a biblioteca non ten libros, está microfilmada a catedral navega, ten periscopio ten cimborio
a princesa non ten ningún corcel, a princesiña ten un boi non quer casar, non quer ser esposa do ancián rei dos hunos non quer ser esposa do vello rei dos ávaros
"o meu pobo é máis antigo que todos os pobos da terra" dixo el, prefigurándolle a morte
-¿que é unha cidade, que é unha rúa, que é un século? -seino, seino, contestoulle a princesiña
dixo el, negro, máis negro que a negrura da noite dixo el, o forasteiro
o sol ten lepra o sol oculta o rostro o sol é un xinete Sármata o sol é un dos 50 contra Ponthus, cabaleiro de Kalaikia, as redes son púrpura, escarlata, o sol é un Imán o sol é un compañeiro enmascarado. Imposible que eu conciba o mar como un teito loureiro arde, estraquea no solsticio bébeda, a eternidade da miña carne azulina
ela tiña un laúde, ela tanxía un harpa
flúen docemente as augas enguirlándase a terra con flores de cor sen par divírtense ninfas graciosa é a traza dos seus pés na herba
ela di que o sol viaxa a cotío desde o Cáucaso ata as Hespérides que guerrean os partos, que aborrece torneos, xogos e máscaras
ela recita en francés un verso de Catulo afirma que os ceos están en harmonía que el louvou a perfección das súas trenzas
fala dos negros escuadróns etíopes enarbora lanza, empuña hasta, esporea e riza o seu cabalo compárase a Bradamante, ou a Marfisa, irmán de Roger, a egrexia
"Ven cando menos un día, vestido de loito e acércate á miña tumba..."
en Keer Is, na Limia, en Samotracia
odio a tranquilidade detesto a linguaxe da pureza
arbait macht frei Zenón, cruel Zenón, Zenón de Elea os Colts: Na Biblioteca.
(do poemario Fascinio)
e agora o panóptico é unha ruína
non importa porque a paisaxe podo imaxinala como decida se un deserto será un tell se ten vexetación, as glicinias instalaranse no edificio se na Antártida, será unha fantasmagoría de xeo
algunhas xentes (obreiras, tolos, escolares, poetas) continúan a vivir aí; descoñecen que xa ninguén os vixía
que en tempos de fartura, os sistemas de dominio xa non se ocupan das poboacións, nin sequera cómpre alimentalas
ten que ver co que dicías, que "o capital é analfabeto"
debo afastarme:
saír da bioloxía, permanecer no corpo
y ahora el panóptico es una ruína no importa porque el paisaje puedo imaginarlo como decida si un desierto será un tell si tiene vegetación, las glicinias se instalarán en el edificio si en la Antártida, será una fantasmagoría de hielo algunas gentes (obreras, locos, escolares, poetas) continúan viviendo ahí; ignoran que ya nadie los vigila que en tiempos de abundancia los sistemas de dominio ya no se ocupan de la población, ni siquiera es preciso alimentarla tiene que ver con lo que decías, que "el capital es analfabeto" debo alejarme: salir de la Biología, permanecer en el cuerpo (traducción de Iris Cochón)
-lo que usted escribe ¿es representativo? -nada representa, produce -¿busca un significado? -nada significa, funciona “”””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””” -¿se trata de una lengua metafísica? -no, se trata de una lengua transcendental -¿ideológica? -no, matérica -¿edípica? -no, esquizofrénica -¿imaginaria? -no, no se trata de un idioma imaginario, se trata de una lengua no figurativa -¿simbólica? - no, real -¿estructural? -no, maquínica -¿molar, gregaria? -no, molecular, micropsíquica e microlóxica -¿expresiva? -productiva (traducción de Iris Cochón)
o exterior do poema: a súa estatura, a cor dos seus ollos, o sexo ao que pertence; cándo come, durme, camiña é diferente a cando dicimos: pensamento, eu, conciencia?
existe un interior/exterior do poema?
todas estas palabras (intelecto, mente, razón... ) pertencen ao interior? é privada a lingua que o poeta utiliza cando configura o interior do poema? existe un exterior?
é privado? a linguaxe é un labirinto de camiños un tráfico ** unha voz interna, escoitamos esa voz particular; agardamos ordes, agardamos instruccións desa voz interior pero unha voz adentrada componse de todos os textos escritos, lidos por eses ollos-voz, de todo o que levamos falado, de todo o que non é verbal (audible) agardamos ordes, é así como escribimos? dicimos é un poema inspirado escoitamos a súa voz (a do poeta) agardamos ordes, instruccións desa voz reclusa, inspirada, do poeta damos gracias á deidade por esta concordancia entre o símbolo e a cousa, entre a linguaxe e as cousas
** alguén máis ca min podería sentir esta dor? é privada a linguaxe na que expresamos os nosos sentimentos? é privada a lingua na que escribo? os cisnes, non están vai demasiada calor
eu non coincide. O poema non é un xogo privilexiado da linguaxe non sei se son ou non compatible co bosque
yo no coincide. El poema no es un juego privilegiado del lenguaje no se si soy o no compatible con el bosque
anticorrosiva, a pequena desaparecida que eu fun no bosque ten un certo control sobre a miña mesa de escritura anticorrosiva, la pequeña desaparecida que he sido en el bosque tiene un cierto control sobre mi mesa de escritura
esta frase
... a partir do espíritu da música impídeme (e non porque reflexione sobre ela, senón como un vivinte /físico/ obstáculo ou valo transparente, de fermosura) continuar e detén o tempo faino de imposible medición e progreso
e caen as murallas de Xericó
onde "música" debe interpretarse "espíritu da abundancia"
-¿é vostede unha persoa que escribe para outras persoas? -non, non son unha persoa que escriba para outras persoas -entón ¿para quen escribe? -escribo porque a linguaxe se me impón -¿cómo aos demais? -non como a todos os demais, moitos entre os demais non producen linguaxe -esa obriga ¿é un xeito de apareamento? -non, pode ser tan só un galanteo; en todo caso linguaxe, autora e lector son os tres suxeitos e igualmente necesarios ¿escóitasme lector? -preséntaselle como un acto amoroso? -como unha paixón máis ben, como se ofrece un edificio, unha acción moral, un padecemento, unha dor -a súa inclinación ¿é correspondida? -na mediada do meu talento -escribe pois para todos -para todos non, para algúns, para aquelas que decidan acompañarme na aventura -pero exactamente ¿cómo triunfa este agrado? -como o señor de Nemours prevaleceu ante o seu amor, é decir como o empeño máis violento, menos natural e mellor fundado do mundo
(Percy Bysshe Shelley: algúns dos seus pesonaxes deciden trasladar a súa voz a este "buque sen dríadas")
DEMOGROGÓN: ¿ti ouviches? ¡xa lle vale a esta tía! vén de reducir a poesía romántico-sublime a un repertorio de consignas e logo afirma que as empresas son o paradigma dos concursos de palabras ESPÍRITU DE ASIA: ela fala da construcción dunha ponte; desde os cataclismos a outro lugar, un vilar que non existe, que só o poema imaxina, unha desutopia DEMOGORGON: pero os "poetas" (paradisíaco-ágrafos, naturais) seguen a crear fermosísimos poemas PROMETEA MULTITÚDINA: a eles non lles estoupa a monstruosidade do ser, a beleza do ser no corpo, nas palabras IONE-OCEÁNIDA: ela non fala de "creación", nin dun abismarse ante unha natureza sinxelamente desmesurada; ante un número sinxelamente infinito, nin da angustia ante a sospeita de que a imaxinación non poida cubrir o salto DEMOGORGÓN: ¿e os sindicatos? os seus líderes sosteñen que o movemento obreiro xa non existe e que a política de estado e loita obreira son o mesmo ESPÍRITU DE ASIA: os sindicatos, na súa maior parte, son empresas, torneos televisivos DEMOGORGÓN: poderiamos excavar galerías subterráneas IONE-OCEÁNIDA: ela aprendeu máis, sabe que ten que conducir Transportes de superficie (fin da segunda escena)
pero os meus ósos non se atopan en oposición ontolóxica coa miña carne a aceda terra da miña sonosfera nai devora obscenamente o meu alegre esqueleto
(sobre a dor e aprendizaxe do espacio)
Poema 1
Desdeñosos cisnes, como icebergs
Co mar as naus, a maré inexplicable, os cetáceos estraños as cósmicas reflexións dos filósofos no xardín aberto ás Cícladas as profetisas do océano os barcos ata Armórica, Cornualla, Gales, Irlanda, Escocia a epigrafía das Burgas os mosteiros nestorianos, os cupresos de Salustio a elegancia dun pórtico nunha paisaxe erma o negro sangue que avermella no cárcere de Tréveris a doutrina dos Eons: Eucrocia, Prócula, Urbica, Hipatia, Trahamunda, Exeria Os miñotos peixes con letras e cifras de presaxio o imperio do terror, a final desesperanza romántica o corazón de Bruce, o rei BE TOM ATRON SAMBIANA, ATRON DE LABRO o refluxo dun ecuador brasileiro, congolés, indostánico, malaio a metamorfose de Adonis-Atis o baile das damas a política a ciencia as Investiduras a Dieta imperial a tiara das tres coroas. Do Gulf-Stream as rápidas correntes e as feras sirtes e as ásperas rompentes
Así é como eu imaxino o paradiso o paradiso é un lugar murado no paradiso éntrase por ósmose no paradiso están as pombas e a rede que serve para atrapar as pombas hai vexetación pode ser un ermo un libro un camiño nacer, nácese sempre en terra estrana
entón o astro é dous Terreal cadrado catro
(homenaxe a Ramón Otero Pedraio para Xosé Luis Méndez Ferrín) (m-Talá)
Poema 2
A voz era pánico e desexaba, insistía, ter hábito(s) no poema .........................
pero non todo pode ser transportado (non a voz, desde logo)
si o espírito que invade ao bardo, entre as uces irtas
e porque chove, os habitantes do poema teñen que abrir os seus paraugas // sacan o que levan dentro e búscanlle acomodo fóra
[só porque ti pousas a mirada no texto, podo comezar coas solucións]
isto é o que consegue Cabaleiro Amábel, facer que seres alienados se presenten ante o mundo, e moi ao seu pesar, como persoas ceibes
pero só a voz empasta as tres historias a voz que a escritura non acubilla
así pois, un poeta é un ser ancián.
Máis que entrar o mundo dentro do poema botar por fóra a escritura, como unha lava lene e transparente, muselina
tanto ceo tanta primavera
ves, isto é un acto político: torcerlles a vontade aos que obedecen
pero falta o contexto.
E que dicir dos soportes!, cando xa o papel non atura e só é concibíbel unha parede e a proxección de letras dixitais (seguramente nun museo ou nos paneis da autoestrada) ou esas mesmas frases envolvendo como cintas luminosas os corpos dos viandantes que dialogan sobre o voar das aves ou os bucles dos miñatos que se mimetizan coas árbores cando estenden as ás coma un niño
a teoría é esa violencia ética do intanxíbel
e está o problema do eu, cantos?, e das situacións
prefiro o meu pánico a entrar nas librerías, excluíndote a ti, que me abandonas en calquera lugar, sen cartos, ou dentro do coche sen freo de man. Visitamos unha cidade para lembrar os edificios das cidades
os soños non son teoría, e agora temos que quedar aquí porque ti non queres espertar, neste palacete de urbanización privada, con outros moitos e moitas da nosa condición; esta noite os nosos asasinos están bébedos ou pechados no váter.
dunha vez por todas nada hermético, nin críptico (que nunca nosoutros escribimos) e pono xa en órbita, con todos os nosos espléndidos matos e carqueixas. (inédito)
Poema 3
PORQUE NON É SÓ O IDIOMA O QUE ESTÁ AMEAZADO SENÓN A NOSA PROPIA CAPACIDADE LINGÜÍSTICA, sexa cal sexa o idioma que falemos
A LINGUA É PRODUCCIÓN, a lingua produce, produce COMUNICACIÓN PRODUCE PENSAMENTO, PRODUCE CAPACIDADE POÉTICA, produce ganancia e beneficio, PRODÚCENOS como HUMANOS, prodúcenos como FELICIDADE
A lingua é PRODUCCIÓN, de aí os intentos do CAPITAL por PRIVATIZAR a lingua, por deixarnos SEN PALABRAS
_____________________________
A LINGUA, calquera LINGUA NO CAPITAL, tende ao esvaecemento, tende a converterse en algo que se consume. En algo que xa non PRODUCIMOS os falantes, senón que o CAPITAL, no seu intento de privatizarnos, PRODUCE PARA NÓS _____________________________
No CAPITAL os creadores da Lingua, os falantes, pasan a ser
CONSUMIDORES; a Lingua, calquera Lingua no Capital, pasa a ser un producto de consumo, o mesmo que calquera outra MERCADORÍA
_____________________________
LINGUA-SERVIDUME LINGÜÍSTICA KAPITAL-KILLER ASASINA
(con Paco Sampedro) (m-Talá)
Poema 4
Ese alguén que acompaña a Cambria a cortar o pelo son eu
mentres peitean a miña nai enredo, gústame o arrecendo químico das permanentes, os tubos para moldear e tamén, as lacas, o espello negro que serve como anuncio -As dúas irmás-, como un reiseñor e unha andoriña (non cantan)
[só un instante
non poder dicir nunca nada sobre os ceos, nada sobre a chuvia, nunca sobre un rostro ceo pétreo-veloz
entrar desde as montañas?
elixo un corte igual ao dunha nena-modelo-fotográfica e creo firmemente que me converterei ou serei transformada nela
cando acaban visualizo o meu rostro, un rostro que nunca poderá ser outro; é o rostro de alguén que nunca poderá coincidir co seu nome
esa idea “ningunha face poderá nunca...” é 40 anos posterior e constata que antes de falar fomos unha especie sen lingua
son, entón e para sempre, a estraña que acompaña a Cambria e que inmediatamente, ao situarse fronte ao espello, nunha perruquería, vai ter un rostro
quen sabe que non mudará e que escasamente coincide con ningún nome, sabe da morte
este rostro é un eu montaña
* E continua alzando as maos, pequenas que revoan áxiles expresivas cos seus aneis de esmeralda e brillantes e na mocidade unha rosa de Franza. (inédito)
Poema 5
- o que vostede escribe é representativo? - nada representa, produce - busca un significado? - nada significa, funciona ………………………
- trátase dunha lingua metafísica? - non, trátase dunha lingua transcendental - ideolóxica? - non, matérica - edípica? - non, esquizofrénica - imaxinaria? - non, non se trata dun idioma imaxinario, trátase dunha lingua non figurativa - simbólica? - non, é real - estructural? - non, maquínica -molar, gregaria? - non, molecular, micropsíquica e microlóxica - expresiva? - productiva (Charenton)
Poema 6
Que na Arca ía todo canto hoxe podes ver —e a Quimera? tamén o leopardo de moitas as e as árbores floridas —e cantabas? cantaban as olas á fertilidade amparando os ceos nas tellas nos tellados cantaba Delfina Eydé apañando o corvo no centeo cantaba co abrigo novo pelando améndoas sachando nas cebolas —e Elías? cantaba Elías: “eu estaba na cas a de Laro, e vinos, aos maquis e detrás íalles a Garda Civil, e eles abriron as gabardinas sacáronlles de metralleta e tracatracatrá tracatracatrá” e a Esfinxe recitaba enigmas e violaba os mozos agonizantes, antes hipnotizábaos e estaba Helena, a destrutora de naos e Penelopea e unha muller que dicía ser provedora de lunares azuis da raíña das illas de Derek Walcott e unha anciá, moi minguadiña e esta estaba dentro dunha botella, e tiña un xardín, moi en desorde e nas árbores, pendurados de pinzas da roupa, de plástico, translúcidas, os oráculos e dicía que cada quen collese o seu que ela xa non atendía e ao seu carón medraban a mandrágora e o fiúncho e unha ponla dourada e alí era a Boca a Furna dos Avernos e tiña un galo vestido de militar e o galo dicía —quero .............. ............................................................................................................................................ —e había Circo? .................................................... que todo é na Burata dos Infernos —había.
(A ponte das poldras)
Poema 7
pregúntome se nesta frase caben todos os teixos da cidade libre de París, todas as miñas reflexións acerca da linguaxe a palabra que pecha o edificio lingüístico é a mesma que se abre ao dominio do vento foi entón posible cruzar non un senón dous, tres, infinitos arcos da vella, cada portal e a froita; desexaba pronunciar para ti: ónice, dicirche que Camille esculpiu Le vague e tres figuriñas en bronce; non saberemos nunca se as augas son fertilidade, deriva. Soñei cos vertedoiros, coa libido do rei ou máis ben coa ausencia de libido no rei, fronte ao estanque; sobre a carencia absoluta de desexo, nunha arte que carece de paixón e só dispón do cálculo e da estética do cálculo para trazar as liñas mestras do seu oficio. As augas, como unha arquitectura para albergar civilizacións ¡miña irmá! Babel é tempo e Afrodita. Quixen un Ganges de palabras e ¡que terrible a trenza que ten por empuñadura única a miña mao e por emblema o vento! É como espertar dun soño, do corpo, da lingua.
(m-Talá)
Poema 8
o importante é a perda, todas as outras veces que tiraches. Benjamin explícao moi ben cria que era Mallarmé de Mallarmé é a metáfora, o razoamento de Benjamin ¿e se gañas? está o repóquer ¿e se volves gañar? entón... cómpre variar o xogo… ou cambiar de mesa
(Charenton)
|
|
|