Ricardo
Carvalho Calero naceu o ano 1910 en Ferrol, onde comezou a publicar os
seus primeiros versos. Tras cursar por libre o Bacharelato,
transladouse a Compostela para estudar Dereito e Filosofía e Letras e
cumprir co servicio militar. Aquí entrou en contacto co galeguismo e
cos movementos culturais da altura, nomeadamente co Seminario de
Estudos Galegos. Foi este un momento de intensa militancia política de
Carvalho, integrado no movimento nacionalista e tomando parte no
activismo estudiantil. Até 1932, en que gañou unha praza de funcionario
municipal na vila natal, Carvalho Calero enviou numerosas colaboracións
ás máis destacadas revistas literarias (A Nosa Terra, Nós, Guión, Galiza, Resol, Universitarios, Papel de Color) e principiou a publicación dos seus libros poéticos, primeiro en español e despois en galego. FERROL 1916 Cinco duros pagábamos de aluguer. Era um terceiro andar, bem folgado. Pola parte de atrás dava para o Campinho, e por diante para a rua de Sam Francisco. No segundo vivia a minha tia aboa: Tiña unha peza cheia de paxaros disecados que só abria os dias de festa para que os nenos disfrutásemos nela. Ainda vivia minha mãe e todos os meus irmaos viviam, e em frente trabalhava o senhor Pedro o tanoeiro, e a grande tenda de efeitos navais mantinha o seu trafego.
Na casa tinhamos pombas e, por suposto, un grande gato mouro; e o mue pai era novo ainda e no mar do mundo cada dia descobria eu unha ilha. Via o mar da minha fiestra, e chegavam cornetas da marinha. E baixava os degraus duas vezes ao dia para ir à escola, e duas vezes rubia-os de volta. e íamos à aldeia em coche de cavalos, e a rua estava ateigada de pregons de sardinhas e de ingleses que vendiam Bíblias. Eu tinha un pacto con Deus: que ninguén dos meus morreria. E o pacto era observado, e eu confiaba na perenidade do pacto. Todo isto fica tam longe que aduro podo ainda lembrá-lo. Esqueceria-o dentro de pouco tempo se non escrebese estes versos. Belleza mascadora de chiclet, De “Avalón” Calquer lugar é bom para morrer Calquer lugar é bom para morrer. Nom se distingue o home da mulher. A morte é neutra —das Tod— em alemám. Género e sexo nom sempre vam da mam. Pois umha cousa é a anatomia e outra a gramática —falaz dicotomia. Nom vejo a morte feminista ser. Calquer lugar é bom para morrer. Donas do tempo passado ou do actual, a morte a todas trata-vos igual que aos cavaleiros. Violenta, a história o di. Muitas mulheres morrerom assi. Em Rouen foi Joana d'Arco queimada; Antoinette em Paris guilhotinada; Em Chappaquiddick, Jo foi perecer. Calquer lugar é bom para morrer. Eis umha flor para o lume e o mar, a praça, o paço ou calquer lugar onde a mulher tenha o seu passamento. Erga-se a rosa sobre o moimento. Nesta matéria nom é discriminada. Inês ferida, Mariana agarrotada, Mary Jo sulagada, Jeanne a arder. Calquer lugar é bom para morrer. UN CABELO DE ANJO pendurado do ceo, se non é a espada de Democles é adival para o espírito, ximio equilibrista, que, nel agareado, pode arrandear sobre a terra e crer que é a araña dun fío tirado do seu propio miolo, cordón umbilical que o vencella o seu niño que está no azul. Mais non sabemos qué é o norte, qué é o sul, o cenit e o nadir, a vida e a morte, a terra e o ceo, cál é o metro que leva ao paraíso e qué aeronave nos conduz ao inferno. Un cabello de ángel Un cabello de ángel colgando del cielo, si no es la espada de Damocles, es soga para el espíritu, gemido equilibrista, que, en él agarrado, puede mecerse sobre la tierra y creer que es la araña de un hilo arrancado de su propio cerebro, cordón umbilical que lo vincula a su nido que está en el azul. Pero no sabemos qué es el norte, qué es el sur, el cenit y la nada, la vida y la muerte, la tierra y el cielo, cuál es el metro que lleva al paraíso y qué aeronave nos conduce al infierno. PRAIA DE CORUJO Na area para min alguén cravou o parasol, e á sua sombra puxo a hamaca para min. O mundo Egipto. Flabelo e trono: eu faraón. No meu reino de auséncia, ausente impero. Esquecido de min e o mundo, ambos somos un, como o corpo e a alma. Todo non cobizado é fácil para min. Secretos pensamentos me arrodeian como escravas despidas, que non ousan un tilintar de ajorcas, e se esfuman, virges ideias, no meu puro harem. Sobre ninguén impero e reino en todo. E o mundo é aquala e eu aquel, e somos el, ela e eu os únicos, e os tres un. E a unidade é, un intre, tres. Da miña orquestra real, azuis doncelas, esparegendo as suas testas brancas, tangen os cons, arrolan o meu sono, e os seus cabelos estran aos meus pes. O sol olla-me, o sol paterno, voo de áureo falcón imóvel sobre a vida. O seu ouro é o meu sange, e, lento, flui no meu corpo solar. Teito azul, chan enxebre, alta pirámide. Faixa Adobiado estou. Pechade a porta. Poñede o selo. El, ela e eu. Só un. Mujer dormida ¿Dormida? ¿Hecha cuajado río o luna? ¿Fuera de ti, pálida voz de la tierra? ¿Labio de mármol que oscuro anhelo calla? No oso acercar manos que tiemblan a la desnuda y yerma saudade de tu cuerpo. Bajo las pestañas no sé qué cabalgadas; qué perfecci6n de bosques y senderos; qué bueyes con cuernos de laurel adornados con pardas muchachas en los lomos florecidas. O nada, o sólo el negro sueño, olvido; dos profundos pozos sin eco y sin llegada, tu frente sin huella un mar de nieve, el corazón como una estrella acostumbrada. Y el blanco amor que te cubre, nube, granizo es ya, que te conserva, nítida, como una paloma posada más allá del arrullo. Lejos de ti; amarte, verte de lejos; la cabellera, mortaja de tu sueño. En soledad, sin hombres y sin dioses. Grises peñascos; mazorcas huecas; hiedra. De "Anillos de agua" Maniquí negra Un sol nocturno bruñó con su óleo tus largas piernas. Donde el hueso se junta a la piel, brilla con blancura de acero. Tu risa de granizo repica en el pandero de la luna, que exhala la música tejida por la dulzura de tus pies. Cisne sombrío que resbala por las teclas de un lago dormido. Hogueras de tinieblas, mujer de humo y sueño, que brotas con el misterio enrollado a tu regazo, boa de ondulantes anillos; con el amor ceñido a tus caderas, velo de tibio rugir; con el paraíso echado sobre tus ropas, estola de florido fuego. Tu madre aúlla en la selva -nidos de muertos en los árboles- mientras caen las granadas alrededor de su choza. Tu hermana grita en el asfalto -las pancartas caídas, los perros- mientras los gases lacrimógenos hinchan sus párpados. Tu prima de la manigua¹ agita los pechos locos mientras canta la rumba de ronca voz. tu cuñada de la sabana estremece la grupa picada por el tábano del tam-tam. Todas son estruendo y relámpago, cohetes de amor y dolor. Pero tú sólo resbalas en silencio, das vuelta y te mueves con líquido avanzar, lujosísimo tulipán para la fiesta del dorado jardín. ¹Terreno de la isla de Cuba cubierto de maleza. De "Salterio de Fingoi" SE AVALON Ó A ILHA DAS MAÇÁS, eu quero ir a Avalon, e dormir esperando-te todo o tempo preciso, para que me ofereças algunha noite a fruto que me negas agora. Recuperada a tua alma de fada, hás-me tratar con magnanimidade, e dormiras comigo sob a maceira paradisíaca, dem medo á repressom de invejosas potências ou ciumosos poderes. Será um sonho gentil, sem mágoa, sem remorsos. Um sonho como a vida, como a morte. Por isso eu quero ir a Avalon, a Ilha das Fadas e as Maças. LA BACANTE Y DIONISOS En la noche escuché tu voz. Entre sueños fui llamada por ti. Sin pereza aparté la ropa de mi lecho. Y pisé las aliagas para subir a tu monte. En una mano el tirso, en la otra el collar de la fiera. Bajo las estrellas desparramé mis cabellos. A sedientos sorbos, mi sedienta garganta acabó con tu vino. Borracha de ti mismo, en el gemido de mi boca ardes. Puse mi corazón, como un racimo, bajo tus pies de vendimiador . Mi espalda, como una yegua virgen, al estallido de tu relinga. Me hice gesto en todas las liturgias que te honran. Me hice palabra en todas las oraciones que suben hacia ti. Sabes bien que soy tuya: desde tu trono recibiste mi ofrenda. Mi amor resplandece a tus ojos: se ve su llama desde el más allá. Sin embargo, me dejas arder en el fuego que me escuece. Desde el fondo de mi amor despreciado clama a ti mi tormento. Mi ternura de paloma lucha con tu crueldad de buitre desgarrador. Si tu brazo poderoso me arrastró a la noche de tu misterio; ¿por qué golpeas mis senos rendidos con el granizo de tu dureza? -Ama, calla y aguanta, si de verdad amas. ¿Piensas que se puede amar a un dios sin llegar a ser diosa? Porque me eres bienvenida, he de macerar tu cuerpo para las nupcias. Te quemaré, te quemaré, para que en chispas subas. ¿Cómo has de nacer en tu ser de mañana si no agonizas en tu ser de hoy? De las tablas de tu ataúd he de hacer tu cuna. Cuando me dices crueldad son tus labios de tierra los que me hablan. De “Oratorio” RETICENCIAS... E AGORA SOM UM VELLO PATROM QUE... E agora som um velho patrom que se senta ao sol no banco de um passeio. A minha vida fica atrás. Foi minha? Quem fum outrora? Fum eu -este que agora som- aquele que estes mesmos carreiros transitava um tempo perseguindo a borboleta ilusória do amor, e neste mesmo banco torrava o coraçom, ao sol do rosto de umha forma feminina, já nom sei qual, ao meu carom sentada? A minha boca que articula agora um monológico silêncio, é aquela que sabia dialogar consoante a gramática perdida? Nem apego me fica ao que onte fum, nem ao que onte regia o meu falar e o concertava com o falar seu. Nacim já velho neste banco ao sol, e aquel que outrora fum morreu em mim, e sinto-o como um outro que nom herdei, pois nada tenho del. Mocidade nom tivem; som um velho de poucos anos, que nacim assi. Apócrifa é a história com que alguns me encadeiam às alegres tristezas de um passado de harmonioso furor primaveral. Sentado neste banco, tam só espero que de mim mesmo brote o sono. Aquela moça que se detém perante mim —talvez onte ao meu lado se sentava—, estorva-me hoje, e a seguir convido-a a sua via, pois furta-me o sol. PARTE V, NA CHINA Na China nacem vinte e seis nenos por minuto.Radiaçons de amarelo,em ondas incessantes,estenderám-se pola pele do mundo,seja esta prata, cobre ou ónix;metais, enfim, ou pedrasmenos fortes que o ourocomo padrom de câmbio. A quantidadeimpom a qualidadenum tempo em que o poder de massa é decisivo.Agora nom é o raroo bom. O raro é vergonhoso.E prata, cobre ou ónixserám em breve formas patológicasde cor da pele. Consulte o dermatólogoquem nom assimilasse o ouro padrom.Toda pele minimamente sátem que ter recolhidoas radiaçons do Oriente,provenientes da China, onde, segundoseguras estatísticas,nacem vinte e seis nenos por minuto.Muitos milhons de poros irradiandocromossomas ou gens,esporos ou eflúviosauríferos, avondampara que se produza a necessáriamutaçom na epiderme discrepante,e a feliz unidade se reduzamas nom rendíveis, e perturbadorasdivergentes pigmentaçons da pele.Os insensíveis às obriças ondas,serám corpo a extinguir no lazareto.Pele amarela, oblíquos olhos, lisocabelo negro em toda a parte triunfarám.Exércitos inúmerosde engraçados meninhose de maes jeitosíssimasda cor do sol, invadirám o mundo,e imporám a sua graçasobre toda a epiderme,mediante a mestiçagem,o enxerto, a cirurgia,o estofado, o verniz. De um jeito ou outro(se nom nas transacçonsmercantis), na genética,o padrom ouro triunfará afinal.Reticências... (1986-1989)DE CANTIGAS DE AMIGO E OUTROS POEMAS ADMINISTRAR O CAPITAL DO NOSO DESTINO, é unha forma de viver. Querer trocar a moeda do nosso destino é umha forma de morrer. Aquilo é próprio de ti, isto de min. Vive, pois, Phoénix, a tua vida, mentras eu morro a miña morte. Hai um além que se chama autenticidade, onde, se cadra, a tua vida e a minha morte convergirám, como paralelas no infinito, NO LIBANO NON HAI CEDROS DO LIBANO 1 No Líbano nom hai cedros do Líbano. Hai-nos nalguns versículos da Bíblia. Hai-nos nos parques de inúmeras cidades de Ocidente. Mas no Líbano, nom. Ao menos na cordilheira homónima. Talvez os esgotassem os agentes de Hiram, rei de Tiro, que se comprometeu a enviar materiais a Salomon para a construçom do Templo. E em jangadas, até Jope, polo mar forom os madeiros transportados polos fenícios. E Salomom encarregou aos seus servos de transportá-los dali a Jerusalém. E Hiram, rei de Tiro, enviou a Salomom um arquitecto, Huran-Abi, cujo pai era natural de Tiro e a sua mai umha mulher da tribo de Dan; e já servira ao Rei David. Obedecendo ordens, lenhadores fenícios derrubarom cedros a eito; mas nom creio que o rei Hiram fosse tam insensato que arruinasse a sua riqueza forestal. Mais bem deveu de ser na escura noite medieval —bizantinos e cruzados, árabes e mogóis— cando a orgulhosa árvore da sua terra desertou. Permaneceu a denominaçom de origem. A gramática histórica prevaleceu sobre a semântica sincrónica. A história tiraniza-nos. O passado agrilhoa-nos. As cousas mudam, as palavras ficam. Palavras enganosas, fantasmas lexicamente vestem-nos. O tempo trocou em falsos os nomes verdadeiros. A superestrutura lingüística pseudomorfosifica a realidade. Preguiceira língua que nom pode seguir a evoluçom das cousas de pés ágeis. Muitas vezes espectros sem sentido —porque o rato do tempo- lhes rilhou a substância— obrigam-nos a guerrear. E a história é um combate de mortos. As bandeiras que à morte nos conduzem, hai tempo que perderom a memória do povo que simbolizavam. Como o astrónomo capta a luz de estrelas longo tempo apagadas no Universo, assi as nossas ferozes contendas por ideais ou tesouros, som luitas por palavras que já nom significam o que significarom. No Líbano nom hai cedros do Líbano. Mentimos ao falarmos. Batalhamos por damas que deixarom de estar vivas, por pátrias que trocarom os seus mapas, por riquezas que som papel moeda sem reservas em ouro nem trigo nem metal nem grao algum que podam garantir umha troca vital. Espectros administram-nos, e palavras vazias formam o nosso código de falsas locuçons, o nosso dicionário de imposturas. No Líbano nom hai cedros do Líbano. Nom existe presente. O passado rege-nos, a anacrónica sombra do que já foi, mas já nom é. Nom hai cedros do Líbano no Líbano. Empregamos a fala de Salomom nos tempos de Shamir. Cantigas de amigo e outros poemas (1980-1985) Esquecida viviado meu corpo. Umha pobre mulher cumha filla de vinte e cinco anos, que tem à sua vez umha filha de três, e vive longe. Umha muller já bem madura, porque tem umha filha de vinte e cinco anos. Umha mulher abandonada polo marido, sem recursos, sem estudos, que tivo que empregar-se numha oficina para um trabalho rotineiro, há muitos anos, já. E assi vive, entre companheiros indiferenres, apressados, descontentes; descontente, apressada, indiferente. Vestida sem cuidado, penteada sem esmero. Sem horizonte, só, sem ilusom. E apareceste ti, um parente remoto e que necessitava um documento que se expedia na minha oficina, e eu lhe facilitei. Um parente remoto a quem nom vira nunca, e que vivia numha grande cidade de além-mar. E, surprendentemente, achaste-me formosa. Dixeste-mo, e no teu rosto lim que eras sincero. E foi um terramoto para mim. No meu apartamento, pola noite, dispo-me perante o espelho, e acho que tés razom, que o meu corpo é formoso ainda, e gostaria de que o visses assi, sem véu algum. E, nua, entro no leito pensando em ti, para sonhar contigo, e renace entre a escuma dos lençóis umha esquecida voluptuosidade, e fecho os olhos, porque em sonhos ponho neles os lábios teus. Manhá convidarei-te a visitar-me; a tomar umha copa, ao sair do trabalho, no meu apartamento. Tomaremos a copa, e cando eu veja que a hora soou nos teus olhos, nos teus beiços, nas tuas mans, farei o mesmo que hoje fago, decidida, tranquila, sem temor, sem rubor. Despirei-me, mas nom ante o espelho: ante ti. Nua, sulagarei-me no leito: mas contigo. Alto nombre Nombre de suave lienzo y blanco lino, paisaje donde nevó rosas heladas, primavera cuajada en amor joven. Cuántas huidas, cuántos escalofríos entre tú y yo levantaron nuestro puente. Puente de plata o tela de araña, dulce, donde al amanecer la niebla se columpia. Mi vida es un acercarse a la tuya. Al morder la primera fruta de oro, el zumo por los labios resbalaba. Era la pasión como una novia antigua. Nombre de limpio vidrio y aire tamizado, en soledad arrodillada encendido, de campana en campana por los campos vuelas. Como un animal sagrado vagabas; alto zumbido de otoños olvidados bajo tus pies, arcángel de los pies blancos. Esparciendo luz y oliendo a flor, Planeas sobre mí, ángel en ruinas. ¿Qué brisa, qué amor, qué pena deshojada, qué fuente dorada o qué cristal de estrella sueña tus sueños cuando estoy dormido? Al latirte el corazón de viento, florezco bajo tus alas desnudas. De "Angel de tierra" En lo alto del bosque está mi eremitorio... En lo alto del bosque está mi eremitorio. Llegaste cuando el cielo de otoño auguraba nieve. Un camino perdido te conducirá a mí. El invierno nevó fuera mientras dentro calentaba el gozoso verano. Quedaste prisionera. La nieve borró los caminos. No sabrías regresar. Te tendré a mi lado mientras el invierno reine. Sé que te marcharás en la primavera, cuando el deshielo abra de nuevo las veredas. Pero tengo la esperanza de que no te veré marchar Soy ya muy viejo, y moriré antes de que puedas cruzar el umbral. Me cerrarás los ojos con tus suaves manos. Y cuando el sol endurezca la tierra, te irás sobre tus pies ligeros como las horas. Pero yo no te veré marchar, durmiendo para siempre con los ojos cerrados, soñando que aún estás, que estas siempre cerca de mí, en lo alto del bosque, en mi eremitorio, mientras fuera cae, día tras día, año tras año, vida tras vida, eternamente, la nieve, que borró los caminos y te impide partir. De "Venusberg" Oh tú, alegre, que los brazos levantas desnudos... Oh tú, alegre, que los brazos levantas desnudos, de espesos racimos de azúcar cargados, mientras el amanecer sonríe en tu boca; en cuyo cuerpo de los frutos canta la sangre, toda canción, campana de tierra, vida. Por tu garganta de paloma el arrullo sube, lírico azogue, termómetro de nieve, temperatura de la dicha, clima exacto. Joya del hombre, alhaja del universo, juego de Dios, vino del cielo, alegría. Alegría. Más ¿alegría? La gracia pesa. Lágrimas de orballo -¡ay cuantas! -pide la rosa. La muerte ronda la flor de la mariposa. Cuánta tristeza en tus blandas pestañas, ácido lecho el río de tu risa. Tan indefensa, tan frágil es la belleza. Un contracanto de oscura melodía el alma escucha en la cascada centelleante. Cordero sin tacha que en el prado salta, el dolor embaza los ojos que te quieren. Almendro en la noche enraizado. El luto brota en el lino del noviazgo. ¡Qué triste eres criatura de alegría! De "Salterio de Fingoi" Petit-cru En Tintagel suena un cascabel. Petit-cru. Vino de Avalón, la isla de las hadas. Tristán para la rubia Iseu lo atrajo. Alegra el corazón su música hechizada. La amiga es por el embrujo, lejos del amigo, feliz. ¡Dios: el desdichado envió a la desdichada la dicha! Renunció al talismán para que pudiera la reina, separada de él, vivir dichosa, y la rubia encuentra alegre el vivir. Hermosos son los mantos forrados de blanco armiño, gentiles las cabalgadas por el matorral en la corte de Marés, y los torneos en los que los caballeros muestran amorosas divisas. Dulce el recuerdo de Tristán como sonrisa del amanecer. El cascabel del blanco cachorro es más fuerte que la copa fatal que la imprudente prudencia materna llenó de amor y de muerte y abrasadora pasión. Pero ¿cómo la amiga en la ausencia del amigo se siente con cuerpo ligero, con alas de alondra, con el espíritu gracioso? La reina piensa. Desvela el secreto. Hechizo de amor es. El desdichado desea la dicha de aquella que es su dolor. Petit-cru. Los labios adornados de dulce amargura requieren el ser milagroso. Del regazo le tira el cascabel. No quiero, amigo hermoso la alegría mientras tú estas triste, señor; la vida mientras tú mueres. Bebemos el vino juntos, debemos morir o vivir. Desde la florida ventana arroja el cascabel al mar. Arrastrando su larga cola bordada camina por los pasajes del llanto al sombrío sepulcro del dolor. De "Poemas colgados de un cabello" Flautista (Auletés) En Lokbias tañe una flauta, en Sanssouci; así consuela su nostalgia Ptolomeo; Friedrich también. Estrujadora Alejandría, severa Postdam; es melancólico ser rey, leyendo a Cátulo o a Voltaire. Cercano a la orilla de Libia o a la llanura central de Europa, el auletés, pensando en legionarios o cosacos, mariposa nostálgica, chupa la miel de la triste flor de la flauta, combándose bajo el klaft o el tricornio la nostálgica cabeza colgada del más allá. No importa estar borracho y pellizcar la grupa de los días, o disponer las compañías de plomo sobre una mesa rococó. Dura carga es ser rey, basileus o könig, capitán o sobornador contendiendo con césar o kaiser mediante fuego de oro o fuego de cañón. Bañar en el río tibio de la música el alma cansada de espiar, es natural; hila tristeza el rey así, el auletés, Lokhias o en Sanssouci, larva llorosa, para encapsular, que el dolor en seda es menos ruín. Por eso siempre al atardecer, tañe en Lokhias, en Sanssouci, la misteriosa flauta real. Bajo la luna pura y cruel, entre la zozobra del vivir, hila su lágrima el auletés. De "Oratorio" Elegía veneciana Me podéis borrar del Libro de Oro, mis compatricios. Hace tiempo que no pienso si el Turco sube o baja, y mis buques están anclados en el muelle. No me tienta ocultar mi calva bajo la tiara de dogo. Un cuerno y un ropaje largo no me preservarían de los arañazos de tantos senadores. Que otro celebre sus nupcias con el mar. La boca de esa esposa es demasiado amarga. Me prefiero soltero, libre de tal belleza, que derriba cuando quiere y traiciona a sus hombres. Tú, Fóscari; tú, Dándolo; tú, Loredano, me mirais sin duda con el horror con que a un hermano perdido. Quizá tengo sangre de algún Otelo ignorado, y mi tono no es originario de Aquilea. No me retratarán Bellini ni Tiziano; oscuro moriré, pobre gallo olvidado. Pero veo al mar royendo las piedras de Venecia, y encuentro triste el carnaval de la vieja Serenísima. De "Avalón" Al lado del pozo de la vida Al lado del pozo de la vida escrutas las aguas oscuras: acechas tendiendo los oídos ansiosos a la piedra que tiras, dura y pesada pregunta que inquieta la verdad del fondo húmeda tierra de fango que los pies con que pisas ansían. Al lado del pozo de la vida buscas en ella la verdad. Pero la verdad y la vida son una, y están sobre la tierra. Taladran, sedientos, los ojos sólo aguas y arcillas estériles. Pasa, entre tanto: la hermosa, como una mujer en silencio. Podrías besarla sino intentaras oírla; a su talle han de ceñirse, han de besar sus labios sin preguntarle su nombre, que, púdica, niega al amante, o que, tal vez, ella ignora, la casta de la flor venturosa. De tu pregunta hoz, en el heno se oxide y more -harta de segar aires- que es lecho de amor para el prudente. No rinden labios de moza más dulces las mieles del beso porque murmullen un nombre al ruego del amante importuno. De "Entre el verde y el azul" “Ainda que vivin pouco,muito sonhei. Já nom me pode dar a vida nada mais.Como na Alexandria que Loüys da mao de Anadiomena percurreu, Demétrio em sonhos possuiu a Khrisis, e desperto nom quijo possuíla, Assim eu renuncio sen saudade nen dor a viver mais, pois já todo o sonhei… VERDADEIRO POETA FOI. NOM ESCREVEU para os poetas. Cantou para os homes. Aqueles, monstruosamente desumanos, nom o admitirom nos seus coros, porque desentoava a sua clara voz da balbúrdia a maotenta que eles obscuramente articulavam. A poesía é demasiado séria para que se administre tecnocraticamente. Mas eles nom pensavam assi. Criam num corporativismo autoritário. Quanto aos homes, nom lêem as revistas, os livros de poesía. Mais ouvirom alguns aquela voz, e crerom que era a sua própria: assi que lhe prestarom atençom, porque nada interessa tanto a um como um mesmo. E ficarom admirados do bem que se exprimiam. Este foi o destino do poeta verdadeiro. Os seus colegas o seu nome apagarom no escalafom que editam profissionalmente. El nom estava sindicado. Os homes que o escuitarom e crerom escuitar-se, tamem nom conhecerom o seu nome, naturalmente, o nome del. Excomungado, anonimo, viveu, morreu. Já somente eu o lembro. Poeta verdadeiro. de "Nevoa de sol" E paxina con biografia e obra dop poeta |