14 de Febreiro
Para ler estes versos
que fixen para ti
abre o teu corazón
co pensamento en min...
dame a túa manciña...
pecha os ollos...¡así!
Ramón Cabanillas " A rosa de cen follas"
Agora estou lonxe, miña amiga,
aprendín a amarte con verdade.
Es unha deusa
que ascendiches en min
o lume máis queimante e máis eterno.
A miña lembranza é soio túa
e é tamén teu este latexo
que sostén de pé a miña vida.
¡É tan dóce quererte!
¡É tan bó ir maxinándote;
levar no corazón
a túa presencia real e verdadeira!
E saber que ninguén poide cortar
o vencello que anuda os nosos soños.
Manuel María
Asomaba a sus ojos una lágrima,
y a mi labio una frase de perdón.
Habló el orgullo y enjugó su llanto,
y la frase en mis labios expiró.
Yo voy por un camino, ella por otro,
pero al pensar en nuestro mutuo amor
yo digo aún: "¿Por qué callé aquel día?".
Y ella dirá: "¿Por qué no lloré yo?".
Gustavo Adolfo Bécquer
Cinguirte cos meus brazos
arredor de min
coma un fío de auga,
que me rebaixe esta febre
que non esmorece nos meus ósos.
Terte coma as ondas na miña praia interna,
escumando o meu arrepio,
ou cinguirte cos ollos nun intento de grito,
atormenta meu ardor salvaxe ata a fogueira.
Que tremendo e ter aceso o corazón
cando os beizos xermolas solitarios
Mª Do Carmo Kruckenberg
Me he quedado sin pulso y sin aliento
separado de ti. Cuando respiro,
el aire se me vuelve en un suspiro
y en polvo el corazón, de desaliento.
No es que sienta tu ausencia el sentimiento.
Es que la siente el cuerpo. No te miro.
No te puedo tocar por más que estiro
los brazos como un ciego contra el viento.
Todo estaba detrás de tu figura.
Ausente tú, detrás todo de nada,
borroso yermo en el que desespero.
Ya no tiene paisaje ni amargura.
Prendida de tu ausencia mi mirada,
contra todo me doy, ciego me hiero.
Ángel González
amora meu
ou é que non se pode dicir nun poema
amor meu
ou é o sol por repetido menos sol
ou é a folla por sempre igual
menos crible
Estívalez Espinosa
Bébote, meu amor, como quen bebe
un elixir: Comezo polos ollos
extasiados de pracer, e cólloos
como quen alza un cáliz. Pola sebe
que perfila o nariz percuro a breve
fenda da tua boca, onde os escollos
de neve dos teus dentes son ferrollos
que aprisionan a língua--lanza leve
que me ensancha a fondura do degaro--.
Logo xa, meu amor, xa non reparo
o bebo enteiramente desde a illarga
ao sorbete de meles escondido
que sabe a mar, a mar embravecido
que se desata en temporal, e larga
o novio do amor ao desamparo.
E logo da descarga
bebo aínda da luz que dá o teu faro.
Avilés de Taramancos
¡Si me llamaras, sí;
si me llamaras!
Lo dejaría todo,
todo lo tiraría:
los precios, los catálogos,
el azul del océano en los mapas,
los días y sus noches,
los telegramas viejos
y un amor.
Tú, que no eres mi amor,
¡si me llamaras!
Y aún espero tu voz:
telescopios abajo,
desde la estrella,
por espejos, por túneles,
por los años bisiestos
puede venir. No sé por dónde.
Desde el prodigio, siempre.
Porque si tú me llamas
¡si me llamaras, sí, si me llamaras!
será desde un milagro,
incógnito, sin verlo.
Nunca desde los labios que te beso,
nunca
desde la voz que dice: "No te vayas"
Pedro Salinas "La voz a ti debida"
Envolto de ti
disgrégome en brillos fugaces,
porque te amo.
Leves voan de min as cores que me definen,
e levan a cor do vento, espeso e faísca,
para ir cabo de ti e vestirte cos meus brillos,
porque te amo.
Esvaran, como a folla que cae no río ata descubrir o fondo de lama,
as miñas palabras, cargadas da música que o teu recordo
provoca en min,
porque te amo.
Palabras, campás da túa boca,
coas que me atas mentres me envolves en brillos fugaces,
no momento en que só ti e mais eu nos amamos,
e dis "abrazo" co teu corpo, e dis "ámote" cos ollos,
e digo "pequena"
porque te amo,
porque me amas cando, envolto en ti,
me disgrego en brillos fugaces.
Paulino Pereiro
Te quiero
Te lo he dicho con el viento,
Jugueteando como animalillo en la arena
O iracundo como órgano tempetuoso;
Te lo he dicho con el sol,
Que dora desnudos cuerpos juveniles
Y sonríe en todas las cosas inocentes;
Te lo he dicho con las nubes,
Frentes melancólicas que sostiene el cielo,
Tristezas fugitivas;
Te lo he dicho con las plantas,
Leves criaturas transparentes
Que se cubren de rubor repentino;
Te lo he dicho con el agua,
Vida luminosa que vela un fondo de
sombra;
Te lo he dichco con el miedo,
Te lo he dicho con la alegría,
Con el hastío, con las terribles palabras.
Pero así no me basta:
Más allá de la vida,
Quiero decírtelo con la muerte;
Más allá del amor,
Quiero decírtelo con el olvido.
Luís Cernuda "La realidad y el deseo"
A man, esta man que te procura
debuxa o lento amañecer sobre o teu corpo
a mesma man que onte á noite un a un
baixou os doces degraus da túa camisa,
descorreu a cortina do artifício,
puxo o tempo a brillar na túa pel
e no teu sexo, agora tan sereo.
A man, esta man, conteno todo,
o balcón do teu durmir sobre o meu leito,
o teu soño de onte e de desexo
e a selva de mañá, a incógnita, a cegueira.
Ela fabrica o teu molde desde o saúdo
con que te vin perto de min por vez primeira,
co tacto doutros corpos e os seus buques
de adeuses, guerras, leviandades
xoguetes rotos de risas desafiadas.
De ti recibe o gozo de moverse, esta man,
artesa da materia dunha vida
e tamén do vacío impreso en lume
con que te volverá a formar despois, no frío.
Luísa Villalta