Cada noite...ti

Rebeca Agulla Peixoto 3ºA

Cada noite soño o mesmo. Soño que me queres e que ninguén nos pode separar. Pero soamente é un soño. Fúcheste da miña vida sen dicir nada, deixándome inmersa nesta amargura que me impide pensar con claridade. Por que te fuches? Por que non te quedaches comigo? Non o sei. Por máis que penso no que puiden facer mal non recordo facerche tanto dano para que me deixases.

No meu soño disme repetidamente que me queres. Oxalá non só fora un soño. Oxalá estiveses comigo para protexerme e quererme. Eu estraño os teus bicos, a túa mirada penetrante, o teu olor inesquecible... e choro. Choro porque tan só son recordos que algún día, por máis que o intente, non recordarei.

Onte estiven a punto de chamarte. Tiña ganas de escoitar a túa voz leve e agradable. Pero non me atrevín.

Eu sígote querendo coma o primeiro día ou mesmo máis. Todo me recorda a ti: o ceo, as estrelas, as cancións de amor... Non hai día no que deixe de pensarte. Agora mesmo teño a túa imaxe na miña mente.

Pero ti non pensas en mi. Non me estrañas, non me necesitas, non me queres. Lémbraste daqueles días nos que recordabas cada noite canto me amabas? É o meu recordo máis triste. Soamente é triste polo feito de ser un recordo de días pasados.

Gustaríame que esta noite, sobre as doce (como soías facer), me chamases para explicarme o moito que me queres. Eu aproveitarei o momento para demostrarche o meu amor. Un amor tan alegre e triste á vez, tan perdido e lembrado por min. Encantaríame que quixeses verme. Nese intre, cando esteamos mirándonos, direiche que te quero e non te deixarei marchar.

Sempre me dicías que os soños fanse realidade se loitas por eles. Sinto ter que dicirche que agora es ti quen se rendiu por culpa das opinións dos demais.

Porque eles non comprenden o nosa relación. Basta un aceno ou unha mirada entre nós para saber o que está a pensar o outro, e cando falamos de cousas serias sempre acabamos rindo porque non queremos sufrir máis. Queremos ver a vida como ninguén é capaz de vela. Queremos abrirnos completamente sen temer  nada.

Esta vez fareiche caso e non temerei nada. Soamente quero mirarte e pasar un día inesquecible, como os días que disfrutamos nos meus soños. Cando só

 estamos ti e eu, sentados na praia e mirando as estrelas. Pero non falamos porque as palabras voan co vento.

A Illa de Ons: Josefa e Emilio.

Emilio naceu o 24 de Xunio do 1950, Josefa,  a súa muller, naceu o 8 de Outubro de 1954. Os seus pais, naceron tamén na Illa de Ons, nas festas patronais que facían na Illa. Ela vivía no Centulo e el no Cucorno. Namoránronse con 12 anos e aos 15 surxiu a relación. Josefa con 16 anos tivo a súa primeira filla na Illa. Foi atendida no parto por unha muller anciá que se dedicaba á profesión de comadroa.

 Un ano despois casou con Emilio en Ons. Ao seu banquete foron todos todos os habitantes da Illa. Pouco tempo despois naceu o seu segundo fillo, esta vez varón, tamén na Illa. Tres anos despois a terceira, e seis máis tarde a cuarta.

 Emprenderon  a súa vida xuntos, posto que seus pais faleceron moi novos a causa de  enfermidades.

 
Sacaron os seus fillos adiante, Emilio era pescador, Josefa ía aos percebes, labraba leiras, axudaba na casa e criaba os fillos.

 Na Illa habitaba un mestre, pero ensinaba todo o que sabía moi poucas veces, xa que os nenos de alí dábanlle máis importancia ao traballo que aos estudos.

 Emilio traballaba na mesma dorna na que traballa actualmente, e con ela segue mantendo a familia.

 
Pescaba polbo, centola, robaliza, sargo, e ao que máis tempo dedicaba era ao percebe. Trasladábanse nas dornas aos portos de Bueu e Portonovo. Daquela os homes mantiñan a familia no mar e as mulleres partían o lombo nas colleitas e no gando.

Ía un gandeiro de Pontevedra a suministrarlles os animais.

 Utilizaban o troco: Josefa, baixo ordes do pai, trocaba un ovo por tabaco ou aceite, a carne non a podían tocar porque era unha tradición de vellas.

 Mantíñanse de peixe fresco e de matanza do porco, que salgaban en salgadoiros xa que non había neveira para conservar os alimentos. O pan tiñan cada un a súa ración e se non había fariña para cocelo tiñan que comer pan duro. Almorzaban as cuncas  de caldo con pan de millo; ao xantar ou ben touciño ou carne de porco e sardiñas salgadas. Ao acabar de xantar, os homes, ían defender a súa pesca e as mulleres ao monte co gando.

 Con tanto traballo os nenos de Josefa coidáballos a súa nai antes de falecer.

 Cando os seus fillos medraron, mercaron unha casa en Bueu.

 A maioría da xente marchou para Bueu porque o inverno na Illa foi -e é- moi duro, xa que os mariñeiros non podían manter as embarcacións no porto polo mal tempo. Para que a familia estivese unida tiveron que vir para Bueu. Unha das razón foi que alí os nenos non tiñan estudos e a súa avoa tróuxoos para aquí. Ao chegar o verán volvían para a Illa onda seus pais e pasaban alí as vacacións até o inicio da escola. No nadal ou por enfermidade Emilio e Josefa viñan a Bueu, onda seus fillos (aínda hoxe o fan así). Non podían -nin poden- abandonar a Illa porque é o seu medio de vida e así foi como levantaron a fillos e netos.

 Actualmente a súa vida é a mesma: din que o único que lles pesa son os anos. Seguen vivindo na Illa, na súa casa a carón do Faro, velando polo benestar dos seus fillos e netos. Din que o que pasaron antes cos fillos pásano agora cos netos, xa que teñen cinco de 19, 16, 14, 13 e 3 anos.

 Para min é un privilexio ter a Josefa e a Emilio de avós, xa que son a súa terceira neta e vin todo o que loitaron na vida, e seguen loitando nos mares, da nosa Illa , porque a Illa de Ons é nosa xa que ninguén a viviu e coñeceu coma nós, a nosa familia nunca abandonou a sú Illa e aínda na última hora da morte permanecerán nela.

A Illa de Ons: Emilio e Iván.

Emilio P.L. naceu na Illa de Ons o 22 de Decembro de 1973.

 Habitou  na Illa até os doce anos e traballou de mariñeiro axudando ao seu pai. É irmán de tres irmás: Olga, Berta e Vanesa. Os seus pais, Emilio e Josefa, traballaron arreo para manteren os seus catro fillos.

 Pasa o tempo e múdanse para Bueu, onde viven actualmente nun lugar chamado a Carrasqueira aínde que seguen mantendo a casa para veranear .

 Con dezaoito anos, Emilio casa e ten unha filla, máis tarde ten outra.  A súa irmá máis vella tamén forma unha familia na que ten tres fillos: o maior, Iván,  herda os dotes do seu tío, deixa  de estudar e con dezaoito  anos emprende a súa vida de mariñeiro na empresa familiar. Intenta aprender todo o que seu tío lle ensina, o seu maior obxectivo é chegar a ser algún día tan bo mariñeiro coma el.

 De vez en cando van xuntos o mar, e divírtense moito.

Nós quixemos entrevistar a tío e sobriño e saber que pensan eles do seu traballo e do seu estilo de vida.

 Emilio actualmente ten 33 anos e traballa como mariñeiro co seu cuñado. Ten tres lanchas, cada unha co seu respectivo nome: a pequena chámase Nuevo Maraxe, a mediana ten o alcume de súa nai, Masenlla, e a grande, Fervenza, na que traballa actualmente.

 Noutro tempo traballaba como percebeiro coa lancha pequena,  pero cóntanos  que indo só ao percebe non daba para pagar e decidiu traballar en conxunto co seu cuñado que se atopa nas mesmas condicións ca el.

 O seu traballo consiste en erguerse  moi cedo, coller roupa de abrigo, un par de bocadillos e marchar para o mar ata a tardiña. Despois seleccionar o peixe e preparalo  para vendelo na lonxa de Bueu.

Emilio dinos que lle custou moito sacar a súa familia adiante pero traballando moito logrouno, e agora pode vivir tranquilo sen ter medo a non chegar a fin de mes. Tamén di que a pesar de terse que erguer tan cedo gústalle respirar todos os días o aire do mar e ver que todo o que seu pai lle ensinou sobre a arte da pesca valeu de algo, así que el agora ensinalle aos seus sobriños e mesmo ás súas fillas , xa que di que saíron a el: fortes e espelidas, capaces de valerse por elas mesmas.

 Iván é un rapaz de 18 anos ao que lle queda moito por aprender. Cóntanos que el prefire traballar no mar que estar no colexio a aburrirse: “encherse de deberes e romper a cabeza”. Sacou a E.S.O. para poder tirar o carnet de coche e poder sacar a competencia de mariñeiro e ir ao mar. Pouco a pouco, por medio de cursiños, foi adquirindo títulos pero non  tantos como o seu tío.

Actualmente traballa na empresa de seu avó como percebeiro e o que gaña sóbralle para os seus gastos, xa que non ten fillos nin vive só.

 Comparte as ideas do seu tío . Enorgulléceo erguerse pola mañá e percibir o aroma a mar e ver as gaivotas saíren a carón súa.

 Iván quere que o día de mañá, cando teña fillos, sexan coma el e compartan a súa afección polo mar.

 Nós pensamos que é apaixonante a súa vida marítima e dariamos o que fora por velos traballar  nas pedras do mar por iso aquí vos ofrecemos algunhas fotografías súas.

Cova dos Mouros

Jesús Manuel Soage Vidal 4ª

Esta historia contouma miña avoa. Trata dunha cova situada na lIla de Ons chamada a Cova dos Mouros, que se atopa no interior dun bosque no alto

sur da illa. Antigamente tiña unha entrada dun metro e medio de altura, na actualidade acceder ao interior da cova non é posible, debido ao afundimento da terra cara ao chan.

Hai moitos anos, cando os mouros habitaban na illa, construíron unha cova con pasadizos no seu interior que conducían a varios lugares. Un deles conducía por baixo do mar até terra firme.

A lenda conta que nunha cámara no fondo da cova hai un tesouro gardado polos mouros dende hai anos e que consta de moitas riquezas.

Meu bisavó Xesús,  xunto co seu irmán,  sendo pequeno, camiñando polo monte, un día meteuse na cova cunha lanterna, para explorala e saber un pouco máis do que alí se atopa.  A medida que ían camiñando albiscaban a dereita e esquerda  pasadizos ou camiños que conducían a outros puntos da Illa, cara ao Castelo das Rodas, outro cara á praia de Melide, tamén cara á praia de Fedorentos e até Cabo Udra.

Descendendo polo camiño que comezaba na entrada chegou a un punto no que se decatou de que podía estar  baixo a súa casa, porque escoltaba o ruído da auga dunha fonte que había a carón dela. Decidiron seguir camiñando,  pero ao pouco a luz que até agora mantiñan acesa  apagárase, e estaban nun grave problema,  porque de non toparen a saída poderían quedar atrapados alí para sempre. Unha vez que se tranquilizaron, comezaron a camiñar cara a arriba enliña recta. Estiveron a  punto de desistir,  pero de repente o irmán do meu bisavó tropezou no chan e sen querer atopou unha saída que non coñecían.

Cando saíron e o contaron, a súa historia quedou rexistrada na súa cabeza,  pero tamén para min é unha historia que meu bisavó viviu de pequeno. Algo que me encantou cando miña avoa ma contou. Cada vez que me contan estas historias sorpréndome aínda máis,  porque son historias que nin o creador de ficción máis creativo podería imaxinar, e aínda menos facelas realidade como fixo o meu bisavó.

YOEL PARADA SANTOS 3º B

 Cando marchamos ao Auditorio de Galiza en Santiago de Compostela, no que asistimos a unha actuación de Mercedes Peón, moitos coma min tiñamos na cabeza simplemente saír da rutina de clase, pero eu levei unha grata sorpresa, posto que é unha muller digna de seguir. Ten unha voz incríbel, e un carácter moi grato. As súas cancións envían mensaxes directas.

                                                        O que máis me gustou foi cando ao final, para rematar  cunha actuación espectacular, atreveuse a cantar a capella (sen micrófono), e foi abraiante, porque se escoitou até na última fila. Tamén me sorprendeu moito que fixera ela mesma os compases, e que buscara tons diferentes con cousas de uso ”cotiá” (como a lata de pementos). Iso si: disgustoume que case non tocara o famoso sacho. En definitiva: foi unha excursión moi boa e non me importaría repetila, e sobre todo, Mercedes Peon é unha artista de pés a cabeza.

 YOEL PARADA SANTOS 3º B  Nº 10

BAIle de SAlóN

Jessica Barreiro Barreiro 4ºB

ende moi pequena gústabame  moito o baile.

Hai moitos tipos de bailes, cada un cos seus pasos, ritmos, movementos…

 Ao escoitar a música é algo superior a min: empézame unha perna a tremer e a coller o ritmo da canción e xa se me empeza o corpo enteiro a mover. Até que apaguen a música non paro de bailar.

Sempre que había un concurso de baile, apuntábame para facelo o mellor posible e divertirme.

 Nos bailes de fin de curso sempre facía entre un e tres bailes, logo ía bailar diante da xente. Ao acabar todo o mundo aplaudía sen parar: era tan emocionante que por veces entrábanme ganas de chorar.

Miña nai ao sentirse tan contenta por verme feliz facendo o que me gustaba, díxome se quería ir a bailes de salón. Eu díxenlle que si, porque me sentía libre bailando.

 Ao apuntarme e levar só unha semana bailando, a profesora mandoume a concursar, pero tiña moito medo porque apenas sabía os pasos. Durante esa semana todos me estiveron animando e grazas a iso, ao chegar o gran día bailei con moita forza e quedei primeira. Sentinme moi feliz.

 Estiven dous ou tres anos na academia, dándoo todo, xa que o único que me gusta é bailar e que á xente lle guste.

 Un día estando na neve manquei un xeonllo, e converteuse nunha traxedia:tiven que deixar o baile de salón polas molestias que me causaba. Aínda así, cando teño un tempo libre bailo con moitas ganas e recordo aqueles tempos tan bonitos.

 Seguirei bailando até que os médicos non me deixen, pero non van poder dicirme nada porque iso lévase no sangue.

 O significado que ten para min é algo que non se pode expresar con palabras:os movementos, a forma de ser,as sensacións e os sentimentos.

O baile é a miña felicidade.

Po

As miñas verdadeiras paixóns.

Victoria González Soliño 3ºB

As miñas verdadeiras paixóns son tocar o órgano e cantar nun coro que está aquí mesmo, en Bueu.

 Eu coñecía a unha rapaza chamada Sara Comedeiro, que agora mesmo está en cuarto da ESO e sabía que ela ía a ensaiar co coro e pregunteille que había que facer para poder ir ao coro con ela e así aprender a traballar—a voz.

Vai facer case dous anos que entrei no coro. Gustoume cantar desde o primeiro día que puiden aprender.

O primeiro día que fun ensaiar tiven que escoitar como cantaban as demais, pero antes diso fixéronme unha proba para saber se tiña a voz de soprano -que é a voz máis aguda- ou de contralto, que é a voz máis grave. Resultou que era soprano. A proba consistía en que a directora, Rosa, facía uns sons co teclado e eu ía cantando o que me dicía que cantase co ton da nota que ela pulsaba.

Antes de empezar a cantar a partitura a directora fainos un quecemento, que consiste en tocar unha nota e unhas palabras co ton da nota. Grazas a isto estou coñecendo novos lugares porque viaxamos fóra de Bueu, como por exemplo a Monforte de Lemos ou a outros lugares.

 O órgano foi outra cousa. Enteireime de que a directora cursara nun conservatorio os ciclos de piano e soprano lírica. Ela, como nos coñecía, quíxonos enganchar a min e a outra rapaza amiga miña para aprender a tocar. Entón penseino e decidín aprender novas cousas. Empecei en setembro e estou moi contenta de ter aceptado porque o paso moi ben. Xa aprendín dúas cancións e agora vou empezar a tocar outra.

 O órgano tíveno que comprar para poder ensaiar na casa, e teño que levalo os venres. Saímos ás oito e media e entramos ás seis e media. Logo aireamos un pouco e enlazamos co coro, que agora é as oito e media porque non é verán. No verán mos de nove a dez.

Unha troita de pé

Autor do texto e deseños: Josuha Acuña Martínez. 3ºA

 
PRESENTADOR:  Noticia de última hora. Foi presentada unha denuncia no xulgado de última instancia, disque dous veraneantes esfameados por ter gastado todos os cartos no aluguer, intentaron coller unha troita que estaba de pé no río Bispo. Pasamos a ampliar a noticia co corresponsal in situ. Dende o lugar dos feitos transmítenos a noticia Rinchardo Salmonete.

RINCHARDO: Estamos aquí no lugar dos feitos, o río Bispo, intentando entrevistar á troita pero o único que conseguimos foi mollar os pés. Por outro lado, o que si conseguimos foron declaracións dos veraneantes, que din moi consternados que non sabían eles que era época de veda e que foi un acto de necesidade, inducidos pola fame que, á vista de tan exquisito manxar, empurrounos a botarse enriba dela de forma impulsiva, é dicir, movidos por un impulso. Tanto foi o impulso, que se botaron os dous á vez, ouséxase xuntos, provocando o escorregamento da troita das súas mans coa consecuente escapatoria do probe animaliño, que ante semellante susto, correu a fume de carozo a denunciar os feitos.

 
Perante o xuíz, aparte da denuncia, dixo sentirse agobiada e psicolóxicamente acosada, mesmo chegando a soñar polas noites que a atacan unha enchente de miñocas rabiosas. O xuíz, ante semellante descaro, pronunciouse a favor da troita, tomando medidas en contra dos dous desaprensivos que malia choraren, patalexaren e rosmaren, non lles quedou máis remedio que acatar a sentencia.

 A sentencia foi:

 1º: Condenados a comer 500 quilos de carne a finais de fin de mes, e xa veredes vos como a próxima denuncia é dunha vaca ou dun porco.

 2º: Orde de afastamento de calquera individuo acuático, incluidas lanchas, dornas e gamelas, sen contar os ferrys, e sen poder poñer un pé na mar salgada, na auga dóce e na limonada.

 3º: Quédanlles total e absolutamente prohibido comer peixe de calquera clase, raza ou credo. Así mesmo non poderan cocer fritir, asar ou salgar ningunha clase de mamífero mariño, marisco, bivalvo, cefalópodos sen encluir as aguaneiras, e xa verás ti como as próximas en poñer unha denuncia son as aguaneiras.

 Dende o río Bispo para Galicia, Rinchardo Salmonete, o mellor correspondente, da paso ós estudios centrais da TVG.

A neve en 

León. 

Marzo 

2008.

 Rafting. 

Abril 

2008. 

Río 

Miño

 Diarios de Adriana e Jacky.

Colectivo Doussabores:

Mónica Rguez. Juncal. Mª Elisa Dios Ríos 4ºB                                            

CAPÍTULO I

Diario de Jacky.

09/04/08

 Despois de tantos días de sol chegou a chuva, unha chuva que reflicte como se atopa o meu corazón neste momento, baleiro, confundido, sen saber a onde ir, buscando a verdadeira esencia dos seus sentimentos.

               Fun ao instituto como sempre, aínda que hoxe cheguei un pouco tarde. Había unha ringleira de coches no cruce preto da miña casa. Non facía máis que mirar desesperada o reloxo. Sentía que non ía chegar a tempo.

“…e como sempre ao noso carón ``as cloacas´´ grupo composto pola Icía e a pendanga de Ana Belén, inseparable do seu móbil!”

              Cheguei cinco minutos antes de que soara a campá.

              Como todas as mañás estiven de parrafada coa miña mellor amiga, Adriana, e como sempre ao noso carón ``as cloacas´´ grupo composto pola Icía e a pendanga de Ana Belén, inseparable do seu móbil! E como non, Raquel.

              Soou a campá. De súpeto sentín como alguén me chamaba. Vireime. Era Maika, xa estaba agarrada ao meu brazo e abrigándome co paraugas a  min e a Adriana:

                -Temos que ir un día ao cine, cando quedamos?  Sen darnos tempo a contestar comentou: Podemos quedar o sábado.

                -Xa veremos. Contestei.

Adriana non dicía nada hoxe. Estaba calada, como se lle sucedera algo.

           Ao chegar á aula, como sempre, había moito barullo, xices polo chan, bólas de papel e algún que outro pintando o pallaso.

           Entrou a mestra de Inglés e como de costume en case todas as materias perdemos clase polos comentarios inapropiados dos de sempre aos que hoxe se uniran Eva e Jenny.

           As tres primeiras horas pasáronme voando, nun abrir e cerrar de ollos estabamos no recreo. Por certo, Diego avisou de que mañá non viña, que ten que ir ao médico. Seguro que mañá falta moita xente. Coa escusa da excursión sempre hai algún ou algunha que aínda que non participe na actividade non vén a clase.

             Hoxe non veu Xulia así que Rosa “estivo con nós no recreo” (Póñoo entre aspas porque iso é o que se supón  pero a verdade é que cando eu estaba con ela escoitando música no seu MP4, Xulia chegou e veuna buscar para contarlle non sei o que.  Naquel tempo deixoume o MP4  a min e moveuse algunhas escaleiras para abaixo). Pouca era a distancia entre elas dúas e eu, pero daba igual Rosa deixárame soa. Dicía que era por un momento pero eu sabía que non, daquela fun buscar a Adriana que estaba na aula. Eu non fora quedara porque non me apetecía estar alí hoxe.

“Sei que o mellor é que o esqueza, e a verdade é que xa non me gusta como antes…”

Cando estabamos na aula petaron na porta: eran Marcos e Sofía viñan a coller non sei o que para Plástica. El xa non me fala como antes e Lola, a moza que lle gusta mírame dun xeito estraño e, segundo me teñen contado, ela díxolle que non estaba pasando unha boa racha. Pero aí hai algo. O que me parece unha estupidez é que me eliminara da súa lista de contactos de Messenger, e pensa que eu non o sei. Volvemos a non dirixirnos case a palabra, xusto cando comezabamos a levarnos ben. Sei que o mellor é que o esqueza, e a verdade é que xa non me gusta como antes pero non podo sacar da cabeza a súa falta de madurez por non dicirme as cousas á cara e a sua falsidade. Porque os amigos non fallan a alguén desta maneira. Os amigos son para estar aí cando o necesitas, nos momentos máis duros e nos momentos de ledicia. Ou será que el nunca me considerou unha amiga? Entón porque me contou que a que lle gustaba era Lola?.

                                            CAPÍTULO II

Diario de Jacky

10/04/08

            Onte pola tarde fun comprar globos, hoxe pola tarde é o aniversario de Maika, non debería axudala a facer a festa despois do problema que tivemos no baile. Tomounas comigo! Que mal o pasei ese día! Estiven chorando toda a tarde e parte da noite co disgusto. Pero hoxe é hoxe e como eu digo hai que vivir o presente e non pensar moitas veces no pasado nin facer plans de futuro. Porque a vida dá moitas voltas e ninguén sabe como será o seu destino.

            Hoxe tamén está o día nubrado, tivemos unha noite de augas pero pola mañá escampou aínda que o ceo atópase cuberto de nubes.

             Como me imaxinaba, na clase falta xente á parte dos que foron á saída, e coa excepción de Diego que ía ao médico.

              A segunda hora tivemos garda e eu e Adriana fomos para a biblioteca a facer un traballo de Educación física.

Diario de Adriana:

          Que mala é a envexa, hai que ver! Rosa, a que vai de super amiguísima de todos e todas preguntóulle a Jacky que  se podía ler a novela, e como é lóxico, ela contestou non, que por agora non, e Marcos dixo en tón burlón ``non,agora non´´. Envexa! Envexa! Envexa! a Jacky dóelle oír esas palabras da súa boca. É lóxico; está namorada. Así é o amor: un camiño de idas, voltas, e reviravoltas no que se perde a noción da realidade e estás coma nunha nube de algodón. Aínda que ela asegura que o que sente por Marcos non se chama amor, que ese sentimento é unha paixón desbocada que lle surxe das entrañas.

“…a Jacky dóelle oír esas palabras da súa boca. É lóxico; está namorada.”

            Xa está a Jacky falando con Hugo. É que non paran nin un momento! Ademais o asunto ten o seu miolo: discuten por que película van ver na clase. Como xa vos dixen, moi interesante o tema.

            A min persoalmente o rapaz que me gusta para Jacky é Marcos, pero iso é... cousas á parte. Con quen tamén fai moi boa parella é con Diego, co que xa estivo saíndo, pero aquilo foi algo estraño, unha misteriosa relación que rematou cunha amizade, por culpa de Ana Belén ``a levantamozos´´. Aínda que iso non afectou á súa relación de amigos, e Luís aínda por riba pensa que seguen xuntos. Como di el mesmo:``iso acaba en voda´´

            Xa tocou o timbre, e Germán, o primeiro en entrar, vai de lado a lado. O que toma fai milagres! E os da ``cuchipandi´´: Rogelio, Ángel e Germán, ímolos mandar os tres a Eurovisión!

             Temos a Josefa, a profesora que máis mola, e é a confidente de todos os rapaces, aínda que dá unha das materias máis aburridas.