ILUSIÓNS DEFRAUDADAS Tras o anuncio dunha futura excursión na que se practicaría rafting varios alumnos quedaran realmente decepcionados, pois a actividade foi suprimida.O pasado mes unha noticia chegou a oídos dos alumnos do instituto "Illa de Ons". Dita noticia infórmalles dunha futura excursión (próxima, xa que os exames se realizarán pronto). Unha excursión diferente, unha saída de risco e a alegría de certos alumnos ó comprobar que o seu soño se podería facer realidade ós seus dezaseis anos.Pero todo quedou nun simple soño, xa que poucos días máis tarde do anuncio, dita excursión ó río Ulla (preto de Arzúa) quedou eliminada dada a baixa de diversos alumnos.As razóns, se se tratara dunha excursión a un museo ou a outro lugar de interese cultural, poderían ser o aburrimento. Pero estas razóns non se correspondían a esta excursión audaz.Mais despois de entrevistar a diversos estudiantes, déronse as seguintes razóns aceptables: unha delas era o seu custo, xa que valía catro mil pesetas aproximadamente, coas que se cubría o autobús e a actividade; a outra razón non era o diñeiro, senón os seus pais. Pois hai que recordar que o rafting é un deporte de risco, e aínda que os alumnos contasen con un monitor, a idea de perigo, a moitos pois non se lles pode quitar da cabeza.
E como xa diciamos, todo quedou nun soño, que agora tén a ilusión de realizar o alumnado que estudia en niveis inferiores.

Borja Piñeiro 3 A abril-2001

SUBÍMONOS Ó TREN DA TECNOLOXÍA O instituto Illa de Ons , ós seus tres anos de ser inaugurado instalou por fin o desexado para algúns timbre automático.Un venres, 6 de abril, Agustín, técnico electrónico, chegou ó noso instituto ataviado coa súa roupa de traballo e as súas ferramentas, para poñer fin a retrasos e adiantos ós cales o noso timbre nos tiña, ós alumnos, acostumados.Pasou varias horas abrindo caixas, conectando cables, instalando as horas, probando a alarma...
Todo parecía ir ben pero o timbre adicouse a adiantar 30 minutos.Isto provocou o fastidio e malestar entre os profesores, por cortarlles o fío da clase e algunha que outra histeria ente os alumnos que chegaron a pensar que podía tratarse dun incendio, quedando todo isto nun simple adianto do timbre.Ocorreu isto varias veces, tendo o instituto que chamar ó técnico para arranxar o timbre. Foron dous días de caos que tiveron á nosa conserxe correndo dun lado a outro, pero que finalmente concluíron na relaxación para a bedel e demais que se adicaban a toca-lo timbre.
Tamén provocou o enfado entre os alumnos que viron , que desapareceu ese preciso fallo humano. Só queda esperar un fallo técnico, que parece que se vai facer esperar.

Idoya Durán 3 A abril-2001

3º EN "AS FACES DE DEUS" O día 30 de Novembro de 2000 os alumnos de terceiro pudieron asistir a unha exposición en Santiago de Compostela.Nesta exposición que empezou o 15 de Novembro e concluíu o día 30 de dito mes e chamada "As Faces de Deus" podíanse ver obxectos, libros, etc. Moitos deles traídos dende o extraxeiro de diversas relixións de todo o mundo dende a prehistoria. Había Venus, Trozos de Biblia en "rolos", etc. A gran decepción da saída foi o non poder desfrutar da parte da exposición adicada ós musulmáns e os budistas xa que era o último día deste evento e estas salas atopábanse sen luz.Días atrás os alumnos doutros cursos deste centro xa acudiran a dita exposición coa sorte de poder contemplar as salas pertencentes a budistas e musulmáns. A actividade foi organizada por Juan, profesor de Relixión, e ademáis del acudiron á saída Lourdes, profesora de Tecnoloxía e Elena, orientadora do centro.
Despois de asistir á exposición os alumnos pudieron pasear polas rúas da cidade e así contemplar os seus fermosos monumentos, edificios, etc.

Laura Sotelo 3A abril 2001

OS ALUMNOS DE 3º E 4º DA ESO VAN A "ARCO" O mércores 14 de febreiro do presente ano, algúns alumnos de Bueu de 3º e 4º da ESO partiron hacia Madrid xunto cuns compañeiros de Vilagarcía. Viaxaron en autobús. O motivo Da sua excursión era coñecer Madrid, contemplar algúns dos seus museos e visitar Arco.
En xeral, foi unha viaxe pedagóxica. Todos eles durmían no albergue da Esgaravita en Alcalá. Foron á exposición de arte contemporánea, Arco, á estación de Atocha, ó museo do Prado e ó de Reina Sofía. Tamén se acercaron ata o cine Imax, onde viron "Pasión por el riesgo" e "3D Manía".
Os alumnos voltaron o sábado pola mañá, pasando a noite no autobús.

Lucía Bernárdez 3A febreiro 2001

A CAFETERÍA DO ONS A cafetería do instituto Illa de Ons estivo ata o 5 de Marzo do 2001 pechada. Agora, gracias a Iván, xa temos de que alimentarnos nos recreos.Durante 1998/99 e 2000 a cafetería do IES Illa de Ons estaba en mans dos alumnos de 2º de ESO, que se aproveitaban dos beneficios da cafetería para poder gañar máis diñeiro para a excursión que farían no fin de curso.No ano 2001, os alumnos de 2º, deixaron de traballar nela. Estivo moito tempo pechada ata que o día 5 de Marzo, Iván (un xove de 20 anos) decidiuse a abrila.
Para poder abrila tivo que pasar por bastante trámites:
Imposto de A.E.
Seguro de Responsavilidade Civil
Lista de prezos
Carnet de manipulador de Alimentos
Entrevistas ó persoal
Título na rama de Hostelería

Gracias a unha declaración que Iván fixo para esta noticia, sabemos que: "La razón primordial por la que abrí la cafetería fue porque necetistaba dinero."
Gracias a el temos algo que comer nos recreos.

Carmen Gómez 3A marzo 2001

BAIXA DE ALUMNOS NO CENTRO As baixas de alumnos adoitan ser normalmente nos institutos.
Ocorren porque os rapaces danse conta de que non lles gusta estudiar ou suspenden moitas materias.
Moitos rapaces prefiren traballar antes que estar estudiando.
Varios dos alumnos conseguen darse de baixa, pero hai outros que non teñen a mesma sorte xa que os pais non asinan os papeis nos que se lles autoriza a baixa estudiantil.
Dos rapaces que se dan de baixa non todos atopan traballo como eles querían, sen embargo os que seguen a estudiar e obteñen o graduado escolar ó remata-la ESO xa o teñen máis doado para traballar en calquera lado, xa.
Hai algúns alumnos que para convencer ós pais para que asinen empezan a deixar de lado as materias importantes e así sucesivamente ata que lle conceden o seu desexo.

Patricia González 3 A

UN GRUPO DE BUENENSES VISITAN A CORUÑA Os estudiantes do segundo ciclo do IES Illa de Ons e Johan Carballeira viaxan´ó auditorio da Coruña.O pasado dous de Novembro un grupo de alumnos do 2º ciclo do Illa de Ons e Johan Carballeira de Bueu fixeron unha saída cultural coa profesora de música e a orientadora de ditos centros.
Sairon de Bueu ás nove da mañán nun autobús da empresa "Cerqueiro", moi coñecida na zona. A viaxe durou aproximadamente unha hora e media, indo pola autoestrada A-9.
Ó redor das once da mañá os estudiantes chegaron ó auditorio para escoitar un ensaio da Orquesta Sinfónica de Galicia. É unha das máis importantes de Galicia e está formanda na súa gran maioría por músicos xoves. O ensaio durou unhas dúas horas, o que adoita durar un concerto de dita orquesta.
Ó rematar os estudiantes dirixíronse directamente para Bueu sen parar en ningún sitio, para chegar a tempo e coller os autobuses escolares que os levan tódolos días ó finaliza-las clases. A chegada produciuse ás dúas e cuarto da tarde.

Jennifer González 3 A novembro 2001

POSTA EN MARCHA DA 1º PÁXINA WEB/ REVISTA POLO IES ILLA DE ONS Posiblemente esta semana saia á luz o nome da primeira páxina web de toda Galicia feita polo equipo de Normalización Lingüística do centro de ensino secundario "Illa de Ons". Máis tarde salirá á venda en forma de revista. Ademais tamén contará con correo electrónico.Gracia á posta en marcha de Xoán, profesor de Lingua Galega no segundo ciclo, a xente quixo prestar a súa axuda para que isto fose posible. Como profesores de dito instituto, aparte do xa nomeado, forman parte da revista Alberto, mestre de plástica e visual, encargado da maior parte do relacionado con Internet; Elena, orientación, axudando na súa sección e botando unha man con todo e Dora, mestra de Lingua Galega no primeiro ciclo.
En canto ós alumnos está formada por Laura, Belén, Alberte, Rafael, Fidel, Rita, Eva, etc. A maioría pertencen ó segundo ciclo, aínda que os de primeiro e segundo de ESO tamén colaboran na maioría das seccións. Cada un está encargado de recoller material para a súa sección.
A páxina contará con sete apartados aproximadamente. Copyright, ¡Pillámoste!, e ¿que facemos? Serán alguns dos títulos. Aparte de producción propia e temas para o tempo libre, tratarase a música, Internet, noticias e orientación.
Ademais da páxina, tamén haberá un enderezo electrónico para cualquera tipo de comentario e para poder establecer contacto con outros institutos e a Normalización Lingüística.
"Posiblemente sexa a primeira revista de instituto en forma de páxina web de Galicia", afirma o encargado da revista. E unha vez finalizada, imprimirase para dar lugar a unha revista. Posiblemente non se cobrará, iso dixo o profesor de Galego: "Eu penso que non, porque a Normalización Linguística xa conta con cartos. Pensamos en vendela barata para que tivese algún valor. Unhas trinta ou corenta ptas."

Con tres anos de existencia o centro non contaba con ningún tipo de información, esto acabarase nos próximos días.

Noemí Ignacio 3 A maio 2001

"A lingua propia de Galicia é o galego", afirma a Lei de Normalización Lingüística, mais o uso do galego aínda non é normal entre os galegos. Coñecemos moitos comercios, oficinas, institutos, empresas ou medios de comunicación que se dirixen aos galegos e galegas e que manteñen o desprezo pola lingua, ou non a empregan ou só a empregan algunha vez. Iso non é NORMAL, se temos en conta que esa lingua é a PROPIA da nosa sociedade.
O Equipo de Normalización Lingüística pretende contribuír a FACER NORMAL o uso do galego entre os alumnos, entre os profesores, entre o persoal de administración, e en calquera nivel falado ou escrito dentro do Instituto Illa de Ons (nas clases, nos documentos, nos rótulos...). Unha das nosas actividades consiste na elaboración desta revista, como é NORMAL, en galego. En galego viaxamos por Internet, lemos comentarios de cine ou música, poemas e relatos, entrevistas ou informacións sobre o noso futuro profesional.
Acompañamos links e enderezos interesantes en Internet, así como o noso propio enderezo electrónico, para que o mundo saiba de nós e nós poidamos comprobar que os que desexamos un instituto en galego non estamos soas nin sós neste mundo.

Laura Pausini con Pokémon e en inglés
Dos 14 temas do disco Laura escribiu 12 e compuxo a música de dous. Ademais, canta en inglés a canción The Extra Mile, incluída na película Pokémon 2000, e di: "Non é a típica de debuxos animados. Fala da amizade, moi importante para min. Un dos meus mellores amigos é Eros Ramazzotti".

Robbie Williams. Rebelde sen causa.
O seu pasado pasteleiro como cantante de Take That cando era un adolescente debeuno de traumatizar porque o que fai este chaval cando sobe a un escenario non é normal, vaia: rompe os instrumentos feito un energúmeno, ensina o traseiro ao público... Iso si, foille mellor que ao resto dos seus excompañeiros. Como bo inglés, Robbie tolea pola cervexa, o que supón un problema, dada a sua tendencia a botar tripiña. Para este disco coidouse e perdeu 20 kilos.

Julio Alberto Graña Santos.

Serena
Os catro músicos de Serena deben de ter claro por que deixaron que a guapa Yolanda Camino leve a voz cantante. Seguro que os escoitaches pola radio. Fan unha música sinxela, divertida e, para colmo, son españois, cousa que se agradece en medio de tanto guiri.

Estopa

Segundo a Real Academia da lingua española, estopa é a parte basta do liño que queda no angazo cando se pasa e é un grupo rumbo-popero que vende discos como ninguén.

Ronan Keating. Rei Midas.
O éxito chegoulle sendo un meniño co grupo BoyZone, famoso polas súas baladas, e dedicouse a vivir tan rápido como os futbolistas: Con 23 anos xa está casado con Ivonne e ten un fillo chamado Jack. Estaba a gusto pero, despois de sete anos, necesitaba probar sorte en solitario. O single When You Say Nothing At All, incluido na película Nothing Hill, deulle as primeiras alegrías: Nesta canción vendeu mais que con calquera de BoyZone. Neste álbum espremeu todo o seu talento para que quedara impecable. Pídenos que o escoitemos.

José el francés

O pedazo de canción ya no quiero tu querer vai camiño de converterse nun clásico. De momento xa conseguiu un dobre disco platino. Neste álbum Nena Pastori entona con el su fuera de mí...

Os quince de Ana
Ana é unha adolescente de quince anos. É morena de ollos negros, un negro coma o acibeche. É alta e delgada. Guapa.
Ela cría todo o contrario. Cría que non era nada. Nada neste inmenso mundo no que a vida non tiña motivo.
Nestes últimos anos da súa vida, sentía como todo se lle caía enriba e non tiña a ninguén que lle axudara a erguelo. Tiña moitos amigos, e á vez ningún, porque nunca estaban alí cando os necesitaba.
A súa nai non facía máis que dicir que xa non sabía que facer con ela, nin que lle pasaba. O seu pai, ó que quería moitísimo, sempre pasivo. Só para as urxencias. E a súa irmá, que sempre pregunta o porqué de todo.
Este último ano gustáballe Ricardo, "Richi". Sempre pensando nel, coas súas fantasías. Nese rapaz intocable, maior ca ela e interesado en rapazas aínda maiores.
Un día, sen saber como, comezoulle a falar. Fixéronse moi amigos e remataron saíndo.
Tres meses de ledicia, dor, sufrimento,risas. Tres meses nos que cada vez que o vía sentíase outra, doutro planeta, afortunada e envexada. Ó ver eses ollos verdes, que a miraban co mesmo entusiasmo, sentíase a máis grande do Universo.Todo remata. E aquilo tamén. Todo volveu a ser como antes, e ela aínda o quería.
Nunha das moitas veces que estaba escoitando música, os "Teenagers", esa música coa que desconecta de todo e faina voar cos seus ídolos, abriu a porta a súa nai e deulle o correo. Propaganda, propaganda, ¡unha carta da radio! Había meses que chamara para un concurso no que gañabas unha viaxe a Estados Unidos para asistir á presentación do novo disco dos "Teenagers". ¡Tocáralle a ela! "De toda Galicia, a min!"-repetíase sen poder crelo.
Sería esa fin de semana. Para dúas persoas con todo pago. O teléfono comezou a soar sen parar. Tódalas chamadas comezaban así:
-¡Ola, a miña mellor amiga! Díxenche o moito que me gustou o teu traxe na festa...
Xa o sabían todos, case antes ca ela. ¿E a súa nai?
Rogos, lágrimas, gritos, desesperacións, pero nada. Ó día seguinte non cede. Só a tres días, convenceuna coa axuda do seu pai.
-E agora unha amiga, porque un amigo... os meus pais... -dicía despois de dar chimpos e chimpos de ledicia.
María presentouse na súa casa xa dúas horas antes da saída do avión. Non podían nin falar, nin pensar.
Xa estaban todos no aeroporto, todos. Tiñan que despedirse das afortunadas da cidade.
-¡Tráeme un autógrafo!
-¡Que non se che esquezan as fotos! -gritaban cando elas xa ían polo aire.
Ó chegar a Nova York estábanas agardando. ¿E din que na realidade é moito peor? Sería, porque todo iso para elas era un soño. Tódolos edificios rañando a ceo, a xente dun lado a outro falando nese idioma que lles gustaba tanto, os rapaces, as tendas.
Había contaminación, barrios marxinais...¿e que? Nese momento...
Ó chegar ó hotel de "five stars", o primeiro que viron foi as súas caras, as caras dos seus ídolos que se abrían na multitude da xente que apartaban os gardas. "Non son nada fotoxénicos" -dicía María.
Recibíronas coma se as coñeceran de toda a vida. ¡Estábanas agardando! ¡A elas! O que fai a radio...
Guapos, simpáticos, atentos...
Cearon e foron para cama. Ó día seguinte sería o gran día. Terían moitas cousas que pensar pola noite.
¡Qué presentación! ¡Qué voces! ¡Que, que... qué todo! Pasaron as súas mellores dúas horas da súa vida.
Todo o bo se acaba. Fixeron as maletas e o taxi amarelo levounas á estación. !Nooooon! ¿¡Por que...!?
María falaba polo móbil, sen poder agardar, berrando, contándolle todo con pelos e sinais a tódalas súas amigas. ¡ Non! ¡Ana non se ía! ¡Quedaría alí! ¡Seguindo ós seus ídolos, pasase o que pasase! E sen pensalo dúas veces baixouse do avión. Cando María se decatou, xa era tarde.
Vendeu o billete, que aínda non entregara, e cos dólares que lle quedaban foi ó hotel. Entrou na habitación dos "Teenagers" como puido e viu a realidade: cada un nunha esquina, sen maquillaxe, sen a súa roupa... Cando a viron dixéronlle qué facía aínda alí, insultárona, desprezárona.
Correu todo o que puido e botouse a chorar. Eses non eran os seus "Teenagers", os que ela coñecía. Os que se portaran tan ben e as trataran con tanta confianza. ¿Por qué? ¿Por qué non fora capaz de ve-la realidade?
Agora si que o vía todo ben. Non sabía ónde estaba nin coñecía a ninguén. Co seu pouco inglés, sen os seus pais, ¿que facía alí?
Nada máis chegar, María contoulle todo ós pais de Ana. Deulle un ataque de histeria, pero rapidamente chamaron á policía. Dixéronlles que tiñan que pasar vintecatro horas antes de buscar a alguén perdido, que o sentían, pero que bla, bla, bla...
Sen outra solución, mercaron dous billetes para ir eles na súa busca.Xa ían saír, cando se se presentou Richi na súa casa. Díxolle que a quería moitísimo, que sentía deixala e que faría calquera cousa.
Ese día Ana pasouno fatal. Quería chamar á súa casa, pero a bulla ía ser boa. Non podía. Intentou explicarlle a súa situación a moitas persoas, pero nada. Non llo quería dicir á policía, o escándalo sería pouco.
Cando xa estaba a punto de dicirllo á policía apareceron pola porta principal do aeroporto os dous homes da súa vida. Ou un... ¿Qué facía Richi alí? Que importaba. Xente española, xente galega, a súa xente. Correu e correu. Abrazos, bicos, rogos, desculpas...
Subiron ó avión. Ó chegar a casa estaban todos agardando. Todos os que, para ela, non farían nunca nada por axudala. Os que non moverían un dedo por ela e só lle falaban cando lle conviña. Estaban todos alí. Preocupados e anoxados por que fixera esa loucura.
Gustáballe a súa vida. Gustáballe o seu mozo. Gustáballe ser así. E nunca, nunca, lle gustaría tanto ningún grupo de música.

Noemí 3A

Durmida eu quedei,

e un soño tiven,

coma o mesmo inferno,

coma o mal que leva o demo.

Mar turbado,

mariñeiros mortos,

peirao esnaquizado,

vista duns mal ollos.

Vidiña desfeita,

traballo inútil,

só unhas pequenas táboas,

dunhas pequenas dornas.

Mulleres sen fala

ou nenos mudos

máis son os que choran

polo seu futuro.

Se eu alí estivese,

facer non sei que faría,

tan só chorar e chorar,

como ás veces fai o vento,

como ás veces fai o mar.

 é un rapaz de 14 anos que estudia no noso centro. Está en 3ºA e ano pasado gañou o 2º premio do concurso de contos organizado tódolos anos polo colexio "A Pedra" de Bueu cun relato que os nosos lectores poden ler nesta revista.¿Por que decidiches escribir un conto sobre este tema?Non adoito matarme moito en buscar un tema. Vexo algo que me chama a atención, e bótolle imaxinción. Gústanme os avións e cousas relacionadas con algo

é unha famosa escritora e poeta que ten realizado diferentes investigacións etnográficas e gastronómicas. Naceu en Xeve (Pontevedra) en 1951. Empezou a escribir ós dezanove anos sendo autora e directora de varias

pezas teatrais...

é a presidenta da asociación de axuda ó drogodependente ÉRGUETE Bueu. Esta asociación foi fundada en abril de 1.988 por un grupo de persoas afectadas polo problema das drogas que querían formar un grupo para axudar ós drogodependentes e as súas familias. Actualmente dan charlas informativas sobre alcol, drogas e tabaco principalmente en colexios e institutos e contan ademáis cunha psicóloga...

Entrevista a Borja Piñeiro
Borja Piñeiro é un rapaz de 14 anos que estudia no noso centro. Está en 3ºA e ano pasado gañou o 2º premio do concurso de contos organizado tódolos anos polo colexio "A Pedra" de Bueu cun relato que os nosos lectores poden ler nesta revista.- ¿Por que decidiches escribir un conto sobre este tema?
- Non adoito matarme moito en buscar un tema. Vexo algo que me chama a atención, e bótolle imaxinción. Gústanme os avións e cousas relacionadas con algo inaudito. Non me gusta escribi-la realidade porque ás veces é triste; prefiro a ciencia-ficción a pesar de que tamén teño escrito sobre temas realistas.
- Ademáis de escribir contos, ¿escribes poesía ou teatro?
- Gustar, gústame todo, pero en canto ó teatro nunca tiven interese en escribilo, aínda que si representei algunhas obras. En canto á poesía, non é que me apaixoe, pero aínda que pouco, chámame a atención.
- Se tes que elixir entre estes tres xéneros, ¿cal elixirías?
- Por suposto que a narración. Porque me gusta botarlle imaxinación ós temas, e na poesía teño menos liberdade para expresarme. O teatro está ben, pero non é o meu, xa que é moito máis difícil. Por iso prefiro a narración porque aparte é o que mellor se me dá.
- ¿Gañaches algún outro premio?
- Por fortuna si, aínda que nunca o 1º. O premio foi de poesía cando estaba no 3º ciclo de primaria nun concurso organizado pola asociación "Amigos de Johan Carballeira"
- ¿Vas seguir a participar neste tipo de concursos?
- Pois si ; gustaríame seguir participando. Aínda que neste concurso organizado polo colexio público "A Pedra" a idade máxima é 14 anos e non coñezo outros moitos certames literarios. Aínda así de vez en cando empezo a escibir algún conto que moitas veces non remato porque me xurde unha idea mellor e abandono a anterior.
- ¿Pensas escribir algunha novela, de aviación por exemplo?
- Iso non o teño moi seguro. Nunca se sabe.Tampouco é tan digícil, Pensas nun tema, com-plícalo un pouco e xa tes unha novela de duascentas páxinas. A aviación , en concreto paréceme moi interesante pero non lle dou demasiada importancia. Só é un tema que tratei nesta historia como podería tratar outro calquera. Iso si, só sería como pasatempo nunca para editar un conto ou unha novela a non ser que me saia moi ben e a xente me convenza de que a edite. Iso é unha cousa que pasa moi poucas veces na vida.

Laura Sotelo - Carmen Gómez 3ºA

¿Preparados? ¡Xa! Empezamos a correr co mapa xa memorizado, pendentes de calquera obxecto simbólico, e co compás na man. ¿A onde no diriximos? ¿imos polo camiño curto? Non importa, porque só pensamos nunha cousa: ¡gañar!.
O problema aparece segundos despois, cando pensas que estás a dous pasos dun control e non o atopas. ¿Que fas? ¿Segues buscando? ¿Pasas ao seguinte e despois volves? Demasiado tarde para pensar, pois pasaron xa sete minutos. Ou o que é o mesmo, pero dito doutra maneira, o seguinte grupo acaba de comenza-la carreira. Ao pasar todo isto, en tan pouco tempo, unha leve preocupación apodérase dos integrantes do equipo.
A opcion tomada é pasar ao seguinte control. Todo se repite, coa única diferencia de que agora somos nós os que nos atopamos co grupo que saíra antes ca nós. Isto supón unha leve satisfacción, pois ao parecer non se ía mal de tempo. ¿Ou si? A resposta é afirmativa, pois cando nos decatamos, un equipo alcánzanos e xa somos 12 persoas as que buscamos a mesma tarxeta, un mesmo número que espera ser atopado por alguén.
Isto supón algunhas vantaxes e algúns inconvenientes, pois se alguén do equipo rival atopa o control, é como se o atopáramos nós. Pero esta nunca sería a mellos opción, pois no terceiro control voltariamos a ser tres grupos, ou quizáis catro. A segunda e única opción restante era a de atopalo nós con moito disimulo, memorizar o devandito número na cabeza e dar o sinal: ¡eee, quen é o listo que ten o mapa! ¡non é aquí, é máis ao norte! Xa está. Todo o equipo marcha para o norte. E olvídaste dos equipos rivais que non deixan de mirar o mapa, e comprobaren se as túas palabras son correctas. Desta maneira, con diversas estratexias, vas atopando os diversos controis, sen esquecer nunca que o primeiro control quedou sen ser visto polos menbros do teu equipo. ¿De que maneira poderiamos solucionar este tema?No noveno control atopámo-la solución. Un simple diálogo co equipo rival sería suficiente: "¿Atopastes todos os controis? (...) Nós, por agora si. ¿E que vos pareceron? (...) Pois para nós o máis difícil foi o primeiro. Aquel que estaba colgado da árbore". Isto foi suficiente para que o seguinte grupo soltara a resposta: "A da árbore era a segunda. ¿Non lebrades? (...) A primeira estaba enriba da fonte que tiña forma de peixe."
Só quedaba correr e correr, tendo presente que non estabamos sobre asfalto, senón sobre un chan que contiña milleiros de obstáculos imprevisibles que te podían levar a perder un par de minutos, suficientes para que nos adiantaran.
E desta maneira, paso a paso fomos atopando os controis. Xa só quedaba o primeiro, o que estaba na fonte, o que nos daba a opción de poder ser o equipo gañador.

Borja Piñeiro

O pasado día 9 de maio, os alumnos de 11 da ESO deste instituto IES Illa de Ons, saímos de viaxe á Estación de Inverno de Cabeza de Manzaneda, onde estivemos ata o día 11de maio. Acompañáronnos tres profesores do centro , a profesora de Lingua Galega e os dous profesores de Educación Física.
Na viaxe de ida paramos en Ourense para visitar as Burgas ,que son fontes que botan auga quente e a capela do Santo Cristo, na catedral.
En Manzaneda pasámolo xenial. Aloxáronnos en bungalós ( e non en bungalús ,como dicía algunha)que son unhas casiñas con cuartos nos que durmiämos ata oito xuntos,en literas. Moitos de nós era a primeira vez que estabamos fóra da casa, e a primeira noite non durmiu ninguén.
Aprendemos moitas cousas porque había moitas actividades que nos daban unhas monitoras que se portaron moi ben con nós.
Imos recordar as actividades nas que participamos:

CABALOS
Foi a primeira actividade , moi divertida para os máis decididos e para algúns que xa parecían verdadeiros xinetes, pero houbo máis de unha que parecía que morría de medo no alto do cabalo . Mais ó final valeu a pena a experiencia.
Aprendemos unha chea de normas que nos deu o monitor para montar e guiar o cabalo:
- Hai que montar polo lado esquerdo do cabalo,coidando de que te vexa en todo momento para que non che dea un couce . Co pé esquerdo no estribo, o dereito pasa por riba do cabalo sen tocar o lombo.
- A forza hai que facela na punta dos pés contra os estribos e non na sela do cabalo.
- As rendas deben collerse frouxas e apoiando as mans na cruz do cabalo, que é o seu punto máis alto. Só se tensas as rendas para parar.
- Se queres xirar cara un lado tes que soltar un pouco a renda do outro lado e estirar o brazo cara o lado que queres ir.
Para baixar tiñamos que pasar os pés por diante e deslizarnos pola sela.
- Os cabalos chamábanse Boby e Cómodo. Fartámonos de rir cando un lle mordía o cu ó outro.

AULA DA NATUREZA
Foi outra actividade moi interesante. Ana ,a monitora, contounos moitar cousas, e algúns pensamos que estabamos n a clase de francés, xa divinades por qué...
Contounos ,a monitora ,que os bosques de Manzaneda eran replantados e que tamén eran cría de lobos. Para estudialos mellor recollían os seus excrementos,que nolos fixo cheirar a todos e seguro que ninguén vai esquecer máis ese cheiro. Ó parecer polos excrementos ,pódense coñecer moitas cousas da vida dos animais: qué comen , por onde andan...
Aprendemos a distinguir as pegadas do lobo , corzo e xabaríl que son as que máis se parecen. Reproducimos en xeso as do lobo e trouxémola para o centro.
Ana pediunos que lles axudaramos a demostrarlle á Xunta de Galicia que en Manzaneda había unha invasión de esquíos que non lles deixaban reproducirse ós piñeiros xa que comían todas as piñas . As monitoras tiñan dez anos de prazo para demostralo.
Cada rapaza collemos unha piña e fomos facendo comedeiros untándoa de graxa e alpistre e colgándoa cun fío de cada árbore. Se os esquíos comían a graxa, demostrábase que estaban deixando de ser herbívoros por non ter suficiente comida.
A Xunta entón debería botar polo monte depredadores dos esquíos.

Fixemos tamén un xogo moi divertido , tiñamos que presentarnos co noso nome seguido do nome dun animal que comezara pola nosa letra, e logo iamos recordando os nomes de todos os compañeiros ata chegar a nós.Habíaos ben chistosos:Ana,anaconda,Manolo,mono
,Daniel denosiña,...

SENDEIRISMO
Despois do almorzo do segundo día, reunímonos con Manuela , a monitora, que trouxo dous cans para que nos acompañaran, León e Bruno, que nos espantaron,seguramente, o lobo que debía andar polo alto do glaciar. Os cans fartáronse de ladrarlle, pero nós non o chegamos a ver.
Manuela explicounos o significado dos sinais que atopamos polo camiño e que nos indicaban se iamos por bo camiño ou se nos desviabamos.
Fixemos varias paradas para mirar varias clases de plantas propias de alturas por riba dos 700 m.: o piorno, os arándanos, as uces( vimos moitas brancas na viaxe de ida, montañas enteiras branquexaban pola xensta), as uces , os hérbedos, que dan un froito que ,ó parecer, poste nervioso se comes moitos e que tamén é bo para os diabéticos.
Xa no cume da montaña vimos o sitio erosionado polo glaciar, o xeo arrastrara as pedras ladeira abaixo e víase unha montaña como dentada. Aquelas pedras eran enormes e a vista desde alí, impresionante . Todos tiramos fotos. Alí nos explicou as partes do glaciar que comezaba nun neveiro e ía baixando formando unha lingua que coa forza da neve e do xeo, arrastraba as pedras de por baixo e levábaas ata a morrena frontal, por iso se vía, agora que a neve estaba derretida. É incrible a forza que pode ter a neve.

ORIENTACIÓN
Foi unha actividade da tarde do segundo día. Todos sentados sobre a herba escoitabamos a Diana , a monitora, que nos explicaba o manexo da brúxula. Tratábase de graos e de puntos cardinais.
A brúxula tiña unha frecha que marcaba sempre o norte e unha roda na que podías indicar os graos . Debaixo da frecha de dirección tiña unha raia branca que ó xirar a roda dos graos permanece fixa e serve para poñer enriba os graos que queiras xirar para atopar o punto exacto. Ó final había que xirar o corpo ata que o norte cadrara coa frecha de dirección.Así puidemos ir atopando todas as balizas que ,por equipos, foramos agachando en diferentes sitios dos arredores.
A monitora díxonos que foramos o centro que máis balizas atoparamos, e, en premio, deixounos tirar a cada un unha frecha co arco.
Poucos deron na diana e algúns estrelaron as frechas contra o cercado de latón facendo un ruído que asustou ós que estaban aínda buscando as balizas. A outros non lle chegaban as frechas nin ata a diana, senón que quedaban espetadas na herba. E houbo un que lanzou a frecha por riba do cercado. Nesta actividade , as rapazas , parece que tiñamos máis habilidade que os rapaces para apuntar á diana. Sería por Diana, a monitora.

A ESCALADA - ROCÓDROMO
Foi unha actividade do segundo día pola mañá, despois de vir moi cansos de facer sen-
deirismo.
A monitora levounos á parte traseira do hotel, e alí estaba o rocódromo, unha parede de dezaoito metros de alta cunhas pedriñas circulares atornilladas á parede que nos dixeron que se chamaban Apresas@ e que valían para suxeitar mans e pés ,para poder ir subindo por aquela parede.Os monitores tíñannos suxeitos por un Aarnés@.

No noso instituto había xente moi arriscada que participou en tódalas actividades. Outro centro que estaba con nós ,case non había rapaces que quixeran subir, en cambio no noso quixemos intentalo case todos. Conseguiron subir á cima, Dónoban, Cédric, Tomás, Javi, Pablo N. e Marina. Outros case o conseguiron. e houbo quen o intentou aínda que cansou pronto e tiña vertixe.
A todos os que subiron lle pareceu moi bonita a experiencia, a pesar do frío que pasaron e do conxeladas que estaban as presas .

A NEVE
Por fin o último día chegou o que todos esperabamos desde que soubemos que iämos ir a Manzaneda, o poder ver e tocar a neve.
A experiencia de ir no telesilla foi fantástica. A neve non era moita alá arriba no cume da montaña, tivemos que nos repartir un neveiro que non era moi grande entre os cinco ou seis centros que estabamos en Manzaneda.pero houbo para todos e pasámolo moi ben revolcándonos e esvarando por ela ;houbo algúns que colleron unha boa molladura e despois tivemos que ir cambiar a roupa ós bungalows antes ir comer.Os que non quixeron irse cambiar colleron unhas boas catarreiras que lle serviron para seguir de vacacións uns días máis.
Na viaxe de volta paramos na piscifactoría do Carballiño onde nos explicaron o proceso da cría dos peixes e tamén nos informaron de que hai unha carreira universitaria que te prepara para ser adestrador dos pescadores deportivos . Algúns escoitábano moi animados porque dicía que se ganaban moitos cartos. Tamén nos enteramos de que eses pescadores
devolvían ó río os peixes que pescaban sen facerlles dano porque o anzó non tiña t no pincho.
Valeu a pena a excursión. (Pedimos repetir!

Alumnos 1A e 1B