Umbrela 9

I.E.S. Illa de Ons. Bueu. Xuño. 2007.

 

 

 

Cartas de amor+ Grupo Manxadoira+ O medo+ Lembranzas da primeira escola+ Viaxes: Barcelona,  Marsella, León+ Acrósticos+ Entrevista á directora, Concha Solano+ Un reloxo moi caro+ Punkto de Mira+ Historias do mar+ Encrucillado.

 

MANXADOIRA

ANXO RODRIGUEZ RODRIGUEZ 4ºA

Actualmente, a banda de gaitas na que participo, está nun proceso de renovación. O até hoxe director da mesma, "Lito", ten dificultades persoais e decidiu deixar a banda,  o dito cargo ocúpao un integrante do grupo "Crema de gaita", chamado Marcos Campos. Esta asociación, conta cuns 13, case 14 anos de historia, eu soamente levo catro anos, pero xa me decatei do duro que é intentar manter as orixes tradicionais destes instrumentos, xa que a maior parte das agrupacións, utilizan outro tipo de percusión máis, non sei como o diría, "sonoras", nin técnicas militaristas.

 

            Non tiven ocasión de participar na liga galega de bandas de gaitas na que alcanzou o 5º posto no 1º grao. Agora non participamos nela pero temos plans de volver retomar isto. A ensinanza das pezas, así como os arranxos das mesmas, está a cargo do propio director, que conta cun repertorio de fermosas pezas. A progresión da banda ao longo dos anos é debida ao esforzo de todos os compoñentes nos ensaios e nas actuacións. A xente pensa que ti colles unha gaita, enches o fol e xa podes dar un concerto, pero non é así. As horas precedentes á actuación pásanse como dicimos nós, mollando a palleta, isto consiste en tocar coa gaita durante un longo tempo antes do concerto ou do pasarrúas, e afinar continuamente, xa que este instrumento non é fixo, senon que depende moito da temperatura. Podes ter a gaita afinada e pasados cinco minutos xa non está ben, xa que tanto a madeira da gaita como a cana da palleta derivan da humidade, da calor e de todos os fenómenos atmosféricos, así que como comprenderedes, manter a afinación nunha banda de gaitas é moi complicado sobre todo naqueles que están comezando e que, á parte de descoñeceren os coñecementos nos termos de afinación, non teñen un tempero fixo, é dicir, unha presión similar no fol da gaita ao tocar.

 Esta agrupación non é só unha boa banda, senón que o bo humor e a amizade entre os seus compoñentes é de gran importancia para que esta prospere. Hai dous anos, asistimos xunto coa banda "Xarabal" de Vigo -dirixida por Antón Corral e que por certo, foi onde Carlos Núñez comezou- ao Festival Intercéltico de Lorient, dende logo un dos máis importantes festivais neste ámbito. Foi unha experiencia moi bonita, aínda que esgotadora, xa que tiñamos que tocar case a todas horas. Este acontecemento deunos un pouco máis de respecto a nivel internacional neste mundo da cultura tradicional galega. Alí ademais de galegos, había asturianos, irlandeses, bretóns, e outros grandes artistas como o nomeado Carlos Núñez, Susana Seivane...

   Eu admiro moito ao ex director da banda, que ademais de ser un gran gaiteiro e compositor é unha excelente persoa, con el pasei tardes e tardes, con aquelas pezas que non me daban saído e, coa súa incansable paciencia conseguía aprenderme as obras.

 Os nosos instrumentos, son todos de ámbito tradicional, as gaitas correspóndense coa tonalidade de si natural, combinadas con fa e mi. Os tambores e as pandeiretas son de coiro. Tamén temos outros instrumentos que empregamos en certas pezas como o violín, a campá, os charrascos e o pandeiro. Hai pouco sacamos un disco ao mercado, que conta cunhas 10 ou 11 pezas de gran variedade, muiñeiras, rumbas, alboradas..., e coas ilustracións de Camilo Camaño.

  En definitiva, eu animaríavos a que vos introducísedes neste apaixonante mundo da tradición galega. Con esforzo e gusto, todo é posible.

 

CERTAME DE CARTAS DE AMOR

VANESSA MARTÍNEZ RODRÍGUEZ  4ºB

 AO MEU AMIGO,

 Sei que xa falaramos do noso, pero eu aínda sigo namorada de ti.

Sabes que a distancia prohíbenos estar xuntos; á parte dos meus pais.

Quero que saibas que fuches, es e serás sempre o meu amor.

Cada vez que me deito teño medo a espertar, porque polas noites sempre estás comigo;

nos meus soños.

Cada vez que esperto, xa non estás á miña beira.

A culpa tamén foi miña. Ti dixéchesme que me fora vivir contigo, e eu díxenche que non;

agora arrepíntome.

Teño ganas de verte, de estar contigo; bicarte…Que pase polo meu corpo toda a paixón

que sentimos cando nos coñecemos.

Ti cres no amor á primeira vista, e sabes que ese é o noso caso.

Pero temos que matar este amor que ambos sentimos;

non nos poderemos volver a amar.

Temos que esquecer todo o noso!

Quero que saibas que eu non vou ser capaz de esquecerte;

porque nunca quixen a ninguén tanto como a ti.

Voute amar ata a eternidade.

Quérote.

                  Carta de  amor.  

                  Yolanda

Quería  dicirche  que  te  amo,  pero  quédaseme  pequeno,  deberían  inventar  novas  palabras  que  definan  os  meus  sentimentos  de  devoción,  de  entrega,  de  admiración,  de  precisarte  xunto  a  min  cada  segundo.

 Dígoche  que  te  amo,  pero  xa  o  sabes,  parecereiche  unha  pesada,  pero  cando   o  digo  é  por  que  o  sinto  e  este  amor  por  ti  non  para  de  medrar.

Quero  que  saibas  que  o  noso  amor  non  ten  tempos  nin  distancias,  que  é  un  amor  puro  e  cheo  de  ilusión.

 Amarte  en  realidade  é  un  premio,  que  descoñezo  se  merezo,  pero  polo menos  loito  por  merecerte,  é  un  premio,  un  regalo  que  todo  o  mundo  debería  recibir,  pero  que  so  teño  eu.

 Por  deixarme  amarte  douche  as  gracias.

 ...Sempre  te  amarei...

     

  Elena M. G

Ola meu amor,

 

        Espero que neste día tan especial para nós, San Valentín, te acordes do moito que te quero e que sempre vou estar ó teu carón.

        Sinto que non poidas estar aquí, comigo, dándome forzas para sobrevivir.

        Tódolos días, cando me ergo, o primeiro que vexo é a túa fotografía que me sorri desde a mesiña de noite.

        Nese intre póñome a pensar no que estarás facendo nese momento e entón imaxino que estarás pensando en min, e iso alégrame o día.

        Estás presente en todo o que fago. Durante o día e tamén á noite; apareces en todos os meus soños.

        Aínda que estás na distancia, eu síntote moi preto, bicándome, apertándome, susurrándome ó oído todo o que sentes por min, que sempre vas estar ó meu carón...

        Xa sei que isto non é verdade, pero aínda así, eu lévote no máis profundo do meu corazón.

        Lévote desde o primer momento en que te vin, ata agora, e por sempre xamais.

        Nin a monte nos fará olvidar tódolos momentos que pasamos xuntos, as alegrías e as penas, as bágoas e os moitos sorrisos...

        Din que a distancia olvida ata o amor máis profundo, pero eu a ti non te olvido aínda que te saque do mundo.

        Cando mires as estrelas acórdate de min, pois en cada unha delas hai un bico moi forte para ti.

        Só dicirche unha cousa máis: se nalgún momento te sentes mal, pensa que aquí tes a alguén que te vai amar ata o final.

        Quérote moito!

        Moitos bicos.

 

YOLANDA 

Quería  dicirche  que  te  amo,  pero  quédaseme  pequeno,  deberían  inventar  novas  palabras  que  definan  os  meus  sentimentos  de  devoción,  de  entrega,  de  admiración,  de  precisarte  xunto  a  min  cada  segundo.

 
Dígoche  que  te  amo,  pero  xa  o  sabes,  parecereiche  unha  pesada,  pero  cando   o  digo  é  por  que  o  sinto  e  este  amor  por  ti  non  para  de  medrar.

Quero  que  saibas  que  o  noso  amor  non  ten  tempos  nin  distancias,  que  é  un  amor  puro  e  cheo  de  ilusión.

 Amarte  en  realidade  é  un  premio,  que  descoñezo  se  merezo,  pero  polo menos  loito  por  merecerte,  é  un  premio,  un  regalo  que  todo  o  mundo  debería  recibir,  pero  que  so  teño  eu.

 Por  deixarme  amarte  douche  as  gracias.

 ...Sempre  te  amarei...

 

Carta de amor.

Mónica Rodríguez Juncal. 3ºA

 Querido príncipe:

  Non sei que escribirche neste folio, xa que o amor que por ti sinto non podería explicalo con palabras.

 Cada noite nos meus soños imaxino un mundo cheo de fadas, onde ti chegas a buscarme nunca carroza branca como no conto da Cinderella. Entón acontece o inesperado, aparece esa bruxa endemoñada que che rouba o corazón e destrúe os meus soños como destrúe aquel val tan fermoso onde imaxino que ti es a miña outra metade.

 Logo na realidade sigo soñando ese bico que ó final seguirei desexando.

 Porque me quedo abraiada coa túa mirada e a miña sen ti non sería nada.

ESCALADA

 Carla Santomé Couso

 O pasado mes de maio fomos de excursión a Donón que esta situado en Hío, marchamos ás nove e media da mañá e eramos un montón de alumnos, en total eramos dezaoito. O material que utilizabamos era un arnés e un oito, e o profesor que nos aseguraba tiña un arnés e un grigri, a corda que usabamos era especial para escalada.

 Cando chegamos deixamos as mochilas e eliximos os grupos, primeiro fomos as rapazas, que eramos as seguintes: Davinia, Alba, Sonia, María, Carla, Andrea, Vanesa, Sara e Cristina. Os rapaces foron pola tarde, e pola mañá foron andar até un monte. Os rapaces antes de marchar foron xogar ao fútbol. Viñeron dous mestres e unha monitora, os mestres eran Toño e María, e a monitora era Susana.

 

Á unha e media rematamos de escalar as rapazas e comenzamos a comer, cada un poñíase onde quixese. Pola tarde fomos todas as rapazas coa mestra María a andar até o monte, menos Davinia que estaba moi cansa porque escalara máis que todas as rapazas. Os rapaces que ían escalar eran os seguintes: Daniel, Josué, Raúl, Carlos, Javier, Ivan, Adrian, Oliver, Laura.

Cando iamos andar, iamos falando e contando aventuras, ao chegar arriba observamos todas as vistas e comenzamos a chamar polos de abaixo, mentres outras tomabamos o sol nas rochas que había por alí.

 

Ao baixar encontramos un insecto que estaba ferido no chan. Cristina e mais Vanesa foron na súa procura  e conseguiron a sua salvación. Ao chegar abaixo o mestre díxonos se alguén quería seguir escalando.  Adrián e Davinia intentaron escalar pola zona máis complicada, Adrián si foi capaz de chegar.

Cando estabamos nas rochas encontramos un lagarto que era case como una rata de grande, algúns intentaron collelo pero o lagarto foi máis listo ca eles, xa que quedaron no intento, mentres que o lagarto saíu con seu, que era escapar.

 

Entre unhas e outras chegounos a hora de marchar, co cal, o comezo da hora da foto colectiva pa levarnos un recordo.

De camiño ao autobús, topamos cun burro e algúns foron xunto el , e outros foron co mestre a unha fonte cercana, a beber e mollar a cara ou a cabeza,ao acabar metémonos no autobús, co cal era o momento do final da xornada comenzamos o camiño para a casa.

CREACIÓN                                                                        O MEDO

 A quen non se lle xeou o sangue nalgunha ocasión ao escoitar unha porta que se bate na noite?

Quen non viu sombras malignas de asasinos que nos perseguen para matarnos?

O medo á morte, o temor ao inferno, quen se libra desas sensacións?

Creo que ninguén é capaz de aseverar: “eu nunca tiven medo”.

Unha alumna de 3º ESO, JESSICA BARREIRO, vainos mostrar, nun exercicio de creatividade, cáles son os seus principais temores comparándoos cos da súa avoa.

 Eu teño medo…                                 A miña avoa tenlle medo

 A perder aos que quero,                                       Á Santa Compaña,

a que non me queiran,                                         a que as miñas amigas

a atoparme soa no medio do monte,                  me fagan trasnadas,

a morrer,                                                               ás píntegas,

a engordar máis da conta,                                   á escuridade,

a mirar as estrelas sen ninguén ao meu              á soidade,

arredor,                                                                 a morrer atragantada,

a voar entre as nubes,                                          á tronada.

a levar un golpe e non despertar,

a levantarme polas mañás e

non mirar a miña nai almorzando,

a que me digan que meu pai non

volverá do mar,

a non ser ninguén o día de mañá,

a non poder ser feliz,

a quedar en vergoña,

a atoparme arredor da cama con serpes,

a morrer afogada no mar, na bañeira,

a ser envelenada por seres que quero,

a casar doutra cor que non sexa o branco,

a que me violen,

a que meu avó descanse e a que non

estea descansado,

á Santa Compaña,

a que as miñas amigas me fagan trasnadas,

ás píntegas,

á escuridade e á soidade,

a morrer atragantada,

á tronada.

UN DÍA DE RAFTING

María Villanueva González 4ºB

O pasado día 13 de abril fixemos a nosa segunda excursión para facer rafting e senderismo. Saímos as nove da mañá do instituto uns trinta alumnos e os profesores de ximnasia e relixión, Toño e Jesús.

Tiñamos que levar dous pares de tenis e calcetíns, e unha camiseta para poñer por debaixo do neopreno. Tamén algo de comida.

 

O chegar o lugar, collemos o material nunha caseta e nos separamos en dous grupos. Os de terceiro foron facer orientación, e nós, os de cuarto, fomos a rafting.

Separámonos en tres balsas. Na miña fomos Carla, Sheila, Roci, Javi, Oliver, Alba, e unha monitoria que se chamaba Conchi. Sempre fomos por diante dos demais. Bueno, antes de comezar Conchi deunos unha serie de indicacións para que superamos qué facer en caso de caír. Tíñamos que por as mans en cruz diante do peito e as pernas encollidas. Ademais díxonos que non nos puxéramos nerviosos.

Cando íamos baixando polo río chocamos cunha roca. Eu agarrei a Roci para que non caira; entón soltei o remo e caeu a auga. A que si caeu foi Carla, tivo que nadar a contracorrente. Rímonos moitísimo.

Na metade do río topamos remuíños. Entón tíñamos que remar moi forte para que non nos levara a corrente. E nese momento sentimos algo, miramos para atrás e o profe de reli estaba na auga. Os rapaces que ían con el non lle fixeron caso e tivemos que ir nos a rescatalo. . Subímolo a balsa agarrándoo polo chaleco.

Seguimos baixando e topamos unha rocha. A monitora preguntounos se queríamos tirarnos e dixemos que si. O profe de reli subiu con nos, pero antes de tirarse deulle vértigo e tivo que baixar.

A chegar o final do río fixemos abordaxe, é dicir, xogamos a pasar dunhas balsas a outras como se fóxemos piratas. Chegamos primeiros, pero o intentar atracar tivemos un accidente. Non fomos capaces de endereitar a balsa e chocamos contra unha árbore.

 

A continuación duchámonos e fomos facer orientación e o outro grupo foi facer raffting. Nos fomos as primeiras en chegar outra vez, con vinte minutos de antelación en comparación os outros grupos. O chegar comemos e montamos no autobús. Este levounos a un lugar onde nos deixou e fomos facendo senderismo hasta Tui onde estaba de volta o autobús esperándonos. Chegamos o instituto as nove menos vinte.

Foi unha excursión moi divertida e encantaríame volver a repetila.

Queredes saber a miña opinión?  Pois a min paréceme unha parvada, porque prexudica a saúde, gastas os cartos e ata sabe mal…sí, xa sei o que estás pensando ti que fumas, tamén a ti , seguro que che soubo ben mal ata que te enganchaches.

 

             Dixéronme que contiña alquitrán, sabías iso? Si, si, o pichi das estradas que ti pisas, e tamén que lle botan aditivos, como a nicotina que é o que te engancha a fumar e fumar, cada vez máis se non te dás conta a tempo e deixas cando aínda che resulta fácil.

 

            Daniel Núñez

 

 

FUMAR…Un vicio mortal!

 

            Eu persoalmente penso que fumar é unha tontería. É unha perda de cartos e de vida. Fumar non leva a nada bo, senón que ata pode producir cancro e acortarche a vida.

 

            O que me parece triste é ver a xente da miña idade e aínda máis nova que xa fuma. Comézase por un cigarro e ás veces séguese por un porro e non poucas veces , remátase ,cando menos nun centro de desintosicación.

 

            Teño familiares fumadores e cando fuman ao meu carón, moléstanme moito , pois fanme respirar ese fume que é un veleno.

 

            Agora ata sae na radio , na televisión e na prensa as porcentaxes

 

 

de mortes e enfermidades graves  a causa do tabaco. As unidades

 

sanitarias infórmannos sobre o seu perigo e ata nos paquetes de tabaco hai grandes advertencias:

 

            Fumar pode matar!

            Fumar pode ser causa dunha morte lenta e dolorosa!

Pero aínda así hai quen non fai caso destas advertencias.

 

            Aarón Paz

 

            Todos din que agora os rapaces e rapazas empezan a fumar moi novos. Coñézoos de once, doce e trece anos. Ó final, estes rapaces/as non se sabe como acabarán…Seguramente que con algún problema  producido polo tabaco.

 

            Hoxe en día o tabaco non se lles pode vender aos menores, pero en moitos sitios non hai ningún problema para conseguilo aínda que se sexa menor de idade.

 

 

            Sei de algún fumador que cando non ten tabaco ponse nervioso e sente ansiedade. O ellor é non empezar a fumar

 

            Inma Vidal

 

            É incrible pensar que hoxe con tanta información sobre o tabaco, haxa fumadores que non sexan conscientes do dano que lles pode producir o tabaco, parece que lles dá igual agora, despois, cando o tabaco lles pase factura, é cando se van arrepentir e ó mellor xa é tarde.

 

Os fumadores que o queiran deixar, teñen moitos sitios onde acudir para que lles axuden, pois ao fin e ao cabo é unha droga e é difícil deixalo

 

            Yolanda Gallego

 

 

 

 

 

 

            Pensándoo ben, para que serve fumar?...Para nada…, bueno, para encher os pulmóns de fume,para deixar mal cheiro por onde pasas, para molestar os que están ao teu lado ,que lles obrigas a fumar sen querelo, para gastar os cartos, para , se cadra, perder a saúde…, para ningunha cousa boa.

 

            Flavia M. Vidal.

 

Lin que o tabaco é especialmente prexudicial para os nenos, xa que lles impide medrar con normalidade e por exemplo realizar un deporte de forma normal.

 

           

As persoas que fuman prexudican as que non o fan se están respirando ese fume durante moitas horas seguidas, din que é tan malo como fumar  e chámanse fumadores pasivos.A pesar de todos os danos que provoca o tabaco está ao alcance de todos, incluso dos nenos.

 

            O peor do tabaco é que causa dependencia nas persoas que o consomen. Unha persoa fumadora faise dependente do tabaco, de xeito que necesita fumar diariamente unha cantidade porque se non , sente ansiedade, ponse nerviosa e non pode comportarse normalmente.

 

            Nuria Otero

 

 

 

           

 

Hoxe os fumadores empezan demasiado novos a fumar, aínda non se dan conta de que máis adiante cando queiran deixalo vailles  ser moi difícil.

 

            Hai moitas formas de deixalo, na televisión falan de parches, chicles,etc. Tamén hai un libro que fala de cómo deixalo.

 

O que me parece duro é que hai xente que quere deixalo e élle tan difícil que ata lle cambia o carácter e cando están ao lado doutro que está fumando e cheiran o tabaco, sofren moito porque lles dá unha enorme gana de volver fumar.Por iso , eu penso que é moi importante que haxa espazos só para fumadores.

 

O que eu penso sobre o tabaco e os fumadores é que se aínda temos a sorte de non ter empezado a fumar, non debemos nin probalo, nin de broma, así non teremos o difícil traballo de deixar de fumar.

           

Nerea Estévez

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Moléstame moitísimo o fume do tabaco. Eu só pido que á xente que non fume máis e que se acabe o tabaco dunha vez para sempre. Eu non sei que chiste é ese de andar co pitillo todo o tempo , para min iso é unha parvada. Teño moi claro que eu nunca fumarei na miña vida. Para que necesitamos o tabaco?. Nós para nada, só o necesitan as tabaqueiras para gañar o diñeiro a costa dos que fuman.

            Sheila Dios

 

O ano pasado saiu unha lei que dicía que non se podía fumar nos centros de traballo e tampouco nas cafeterías e restaurantes. Estes tiñan que amañar  uns lugares separados dos  non  fumadores  e a gran maioría dos bares puxeron o cartel de “Aquí pódese fumar” co medo de que perdían clientes.

 

            Nos medios de comunicación fan propaganda para que a xente se conciencie de que hai que deixar de fumar e informan dos medios que hai para deixar de fumar.

 

            Eu sei que o tabaco é moi prexudicial  para todos e sobretodo para os rapaces/as ,espero non fumar nunca.

 

            Rocío Nogueira

 

 

CREACIÓN                                                  VIAXE A BARCELONA

 Os alumnos de 4º ESO foron de excursión a esta cidade da costa mediterránea. Sonia Otero e Neves Otero, alumnas de 4º A, aportan a súa particular mirada sobre a principal urbe catalá.

   

  SONIA OTERO:

Mirando cara a atrás encontro na miña vida un lugar co nome de Barcelona. Se me dixesen que das palabras dun dicionario escollese cinco e valéndome delas fixese unha descrición de urxencia ou explicase algo relacionado con ese lugar, sería imprescindible que escollese a palabra xente antes que ningunha outra. Porque ao saír do albergue e ao chegar ás Ramblas víase moita xente, especialmente estranxeiros que, coma nós, estaban pasando uns días. En segundo lugar tería que escoller metro, porque o colliamos para desprazármonos dunha parte a outro da cidade. Para min era moi divertido xa que nunca subira nun. As tres últimas serían Parque Güell, Barceloneta e Pedrera; porque foron os tres recunchos da cidade que máis me gustaron. Por iso vos recomendo a todos que tomedes un respiro nas vosa vidas e vaiades descubrir a beleza da cidade condal.

 

 NEVES OTERO:

Mirando cara a atrás atopo na miña vida unha cidade co nome de Barcelona. Se me dixesen que das palabras dun dicionario escollese cinco e valéndome delas fixese unha descrición de urxencia ou escribise algo relacionado con ese lugar, sería imprescindible que escollese a palabra cosmopolita antes que ningunha outra. Porque paseando polas Ramblas encontrabas xente de todas as partes do mundo. En segundo lugar tería que elixir luz, xa que pola noite a urbe permanecía iluminada por moreas de luces de cores, de anuncios de comercios… En terceira posición estaría limpeza, pois algo que me sorprendeu foi ver que polas rúas non había ningún papel tirado, nin vías a ninguén botando porquería no chan. En cuarto posto podería estar trafego, porque é o que había a certas horas do día, sobre todo pola tarde. A xente pasaba correndo coa mirada cara ao chan, cruzando os semáforos en vermello; un pouco caótico. A última sería beleza, dado que me serve para describir eses pequenos currunchos espallados por Barcelona adiante, como o Parque Güell, a Pedrera… Cando te perdes por eles parece que te metes nun conto de fadas…, con casiñas de chocolate e nata.

 

CINCO PALABRAS PARA DESCUBRIR MARSELLA

Andrea Otero. 3º A

 

 Mirando cara atrás encontro na miña vida unha cidade co nome de Marsella. Se me dixesen que das palabras dun dicionario escollese cinco e valéndome delas fixese unha descrición de urxencia ou explicase algo relacionado con esa cidade, escollería, sen dúbida, a palabra porto, xa que é o máis importante de toda Europa. Encantábame velo todas as mañás ó saír do metro, e dábame unha sensación de liberdade pasear preto del: ver o mar, as gaivotas...; sentir o aire fresco na cara.

 En segundo lugar escollería a palabra sol, porque acompañounos durante toda a viaxe, e nada máis espertar xa viamos os primeiros raios de luz entrar pola fiestra.

 En terceiro lugar escollería a palabra infinito, pois facíaseme eterno todo o que tiñamos que andar para coñecer e ver as zonas importantes e de gran beleza da cidade.

 As dúas últimas palabras que escollería serían metro e amabilidade, xa que o metro era o medio de transporte que utilizabamos todos os días e era moi interesante ver as diferentes estacións. As súas paredes estaban decoradas de maneira diferente en cada estación; cousa que me chamou moito a atención. Amabilidade, porque a xente de alí era moi amable con nós cando lle preguntabamos algo. Trataban de explicarnos todo moi ben para que pudésemos entendelos, aínda que como en todos os lugares do mundo había algunhas “excepcións”.

CRÓNICA DE LEÓN

O vinteoito de Xaneiro, ás tres da tarde saímos dezaoito alumnos de segundo cara León, moi ledos e con moita ilusión.

   Iamos acompañados por Toño, o profesor de E.F. de terceiro e cuarto.

   A viaxe foi bastante longa, xa que case durou sete horas, pero soubemos como matar o tempo: uns escoitaban música, outros xogaban, falaban, e ata durmían.

 

  A nosa chegada foi sobre as dez da noite e o primeiro que fixemos foi coñecer os monitores e monitoras que eran os que nos atendían na nosa estancia en terras leonesas: Alberto, Ana, Érica e Inés.

   O lugar onde pasabamos as noites chamábase Cofiñal; era un lugar rodeado de montañas nevadas e tiña unhas vistas fermosísimas. Ese mesmo edificio estaba separado en dúas “torres”. Separáronnos en varios grupos; por unha banda era malo porque non estabamos cos nosos compañeiros, pero por outra era bo porque coñeciamos xente nova e fariamos novos amigos e amigas.

    Todos os días polas mañás levantabámonos sobre as sete e cuarto para ir almorzar e despoís ir cara á pista de esquí. O almorzo faciánnolo unhas mulleres de nacionalidade estranxeira ,que deberían de ser ,quizais“peruanas” . Comiamos nun restaurante que había perto da pista de esquí, e, a cea volvíannola facer aquelas  mulleres “peruanas”.

    Polas tardes faciamos visitas culturais.

    Os primeiros días de esquí todo o mundo caía sobre a neve e levaba moitos golpes, mais logo despoís, algúns xa eran espertos esquiadores.

    O día trinta de Xaneiro festexamos o aniversario de Elena e pasámolo moi ben.

    A nosa chegada a Galiza foi o dous de Febreiro se non recordamos mal; chegamos cansos ,pero con ganas de volver a unha excursión así.

  

Inés Graña Santos, Sergio Portela Santos,  Yoel Parada Santos  2ºC

Cando fala a experiencia.

Adriana. Profesora de galego.

 Cando somos novos pensamos que o sabemos todo. Por iso, normalmente, non escoitamos nin atendemos as recomendacións dos máis vellos. Di o refrán que “máis sabe o demo por vello, que por demo”; eu así o creo.

 A arrogancia da xuventude adoita cegarnos de tal xeito que non vemos a sabedoría da experiencia. Co tempo cambia a perspectiva.  

 Pedinlle a Dora que lembrase para nós os seus primeiros anos de maxisterio. Primeiro, porque me encanta escoitala, e lendo as súas lembranzas percibo ese ton tan suave no que fala sempre; segundo, porque as súas palabras  veteranas ensinan e sempre ofrecen respostas.

LEMBRANZAS DA PRIMEIRA  ESCOLA

Dora Siota López.

           Carente de experiencia pedagóxica e non  con demasiada ilusión por comezar a exercer unha profesión que non elixira por vocación, senón empurrada polo destino…,pisei por primeira vez o limiar dunha escola de aldea en novembro do ano 1969. A miña primeira escola non era en propiedade,fora  en  substitución  dunha mestra que casara e decidira botar un curso de lúa de mel en Sudamérica.