O Club dos Poetas Vivos.

 

O Club dos Poetas Vivos surxiu entre un grupo de alumnas e alumnos de 3º de ESO do IES Illa de Ons de Bueu no outono do ano 2007. Cada un dos integrantes tiña escrito poemas e un día crearon un colectivo (“Ti/o meu universo…”). A partir de aquí presentouse a posibilidade de actuaren como un colectivo poético, polo que buscaron un nome e unha imaxe que os identificase. A imaxe é unha rosa que nos remite aos antigos tópicos literarios sobre vivir o momento presente (“Colligere virgo rosas”: coller as rosas no seu esplendor), e o mesmo acontece co nome Club dos Poetas Vivos, parafraseando o título do filme que trata dun grupo de alumnos poetas nun colexio de disciplina inglesa.

 

Os integrantes deste colectivo de poetas son Agustín Gallego Piñeiro, Estrella Pérez Porto, Tamara García Piñeiro e Yoel Parada Santos, todos eles estudantes no curso de 3ºB.

  

   

Adeus outra vez

Estrella Pérez Porto 3ºB

 

Quen me vai salvar

non vale  o arrepentimento

o dano xa esta feito.

 

Se o tempo dera  atrás…

poder pensar ben

antes deste erro tan grande.

 

Sabes unha cousa?

Estou contenta.

Seguín o meu corazón.

Toda esa ledicia

non compensa o que

estou pasando.

 

Fágome a dura,

levantome do Ninguén

sabe nada.

O tempo pasa.

Non es ninguén

tampouco para min.

Nun anaquiño de tempo

a soidade.

Penso en ti.

Bágoas cobren os meus ollos

o meu corazón encóllese

choro

chámote

recordote . Pecho os ollos

busco escuridade

esquezo por uns intres.

 

Fálolle ao meu corazón,

explícolle

ti e eu non existe,

non vai latexar con  intensidade

o verte,

sentirte,

terte preto

                                                                         que quedou só

ferido.

 

Houbo lume,

quedaron cinsas?

Levounas o vento

mollounas o mar

enterrounas a dor.

Feridas abertas

o tempo cúraias?.O

meu único pecado:

                                                                                  Amarte.

 

Quero esquecerte.

Tamara García Piñeiro 4ºB

 

Quero esquecerte:

non podo.

Quero escapar:

os teus ollos perséguenme.

Quero odiarte:

o meu corazón late por ti.

Quero borrarte:

estás no meu pensamento.

 

Non podo arrincarte:

ou tal vez si?

Din,

ollos verdes,

son traidores.

Hoxe comigo,

mañá con outra.

 

Afastarme de ti,

será o mellor.

Maldita traizón.

 

Padecín  tanta dor,

tanto sufrimento.

 

Xa non podo pensar máis niso.

Cada un tomamos o noso camiño.

Tal vez no te deas conta,

que este poema,

fala de ti.

 

 

Sinto tanto todo o que sucedeu.

Antes tanto amor,

e agora nin nos tratamos.

 

 

Por que tivo que ocorrer isto?

 

 

Teño un novo amor,

que non me traizoa.

Ámoo máis do que te amei a ti.

 

 

Non veñas a pedirme nada,

alegar que me amas,

que estás arrepentido,

que me queres só a min.

Non te creo.

Tomei outra dirección,

e non a vou truncar,

polos teus caprichos.

 

 

Dígoche adeus para sempre.

Arríncame do teu corazón.

Tamara García Piñeiro

 

 

Yoel  Parada Santos 1

 

Ela, miña  amada

ela 

a  miña  luz, a razón  pola  que  soño

 

  Daríao  todo  por  ela,

daría  a  miña  vida,

as miñas  crenzas.

 

Con  ela  síntome  vivo, alegre,

con  ganas  de  que  non  acabe  o  día  para  poder  estar ao seu lado,

sen ela 

só

estou a  cavilar  en  cando  a  volverei  a  ver.

 

  O  seu  cabelo  é  o  sol,

Pérdome nas ondas do mar do  seu  corpo. 

 

Ou  simplemente, pódese  dicir  que  a  amo,

ata  o punto  de que  faría o imposible por  vela  sorrir.

 

Yoel  Parada Santos 2

 

Que teu sorriso alégrame a vida.

Que un día sen ti non é vida.

Que as miñas bágoas levan o teu nome escrito.

Que a túa mirada é beleza.

Que os teus beizos son esperanza.

Que terte cerca é sentirse vivo e que  non terte non ten sentido.

E que se o amor ten un destino…o teu corazón é o meu….

Que saibas amor,

que me mata máis a túa dor

que a miña propia morte

 

 Yoel  Parada Santos 3

 

Pode ser que non che fale, pero escoitote

e aínda que non te vexa, síntote

e en soños bícote,

e non sei o que sinto.

Fasme soñar

e loito por non chorar.

 

Yoel  Parada Santos 4

 

Cando me falas, fasme sorrir

Por ti levántome todolos días

Es a miña únca razon da miña vida

Es a causa de todo o meu existir.

Se ti non existises, morreria

Polo teu amor esperando seguirei

Ou por unha mirada deses luceiros

que me elevan até o ceo e

sen estar entre os mortos

 

 Yoel  Parada Santos 5

 

Primeiro foi miña amiga.

Cheguei a querela, e por sorte,

puidemos estar xuntos.

Pero eu,

tan tonto, tan celoso e tan cabezota, iaa perdendo pouco a pouco.

Até que un día,

cansou de min e

deixoume.

 

Nese momento deime conta

do moito que a quería,

moito máis do que pensaba

e de que daría a vida por ela

 

Pedinlle volver ao meu lado

e non quixo,

púxenme no borde da ventá,

e coma unha aguia pola súa presa,

tireime en picado.

 

 Yoel  Parada Santos 6.

 

NUNCA TE ESQUECEREI

Á miña bisavoa Margarita, que faleceu o 30 de xaneiro de 2008.

 

Xa marchaches.

Non te voltarei mirar.

É unha viaxe para

Sempre.

Recordo

aqueles tempos,

cando era cativo:

dábasme

unha moeda

e xa era feliz.

 

Xamais esquecerei

como me ilusionabas

cun simple xoguete.

 

Xa non estás

e o que antes

non era nada

agora son

recordos

que se cravan

no meu corazón.

 

Tantas cousas

no aire!

Palabras

sen dicir,

momentos que

non pasamos

xuntos.

 

Un simple

quérote

demostraríache

o que te botaría de menos.

 

Como non cho dixen cando vivías,

digocho neste verso:

Quérote bisavoa!.

 

 Yoel  Parada Santos 7

 

Naquela tarde fría e húmida de maio faleiche. Ao instante namoreime

Comezamos a falar, funte coñecendo.

Ao cabo do tempo enchiches o meu corazón de amor

Non te podo mirar, nin sequera me deixas falar.

E o meu corazón rompeu a

chorar por ti

Explícame,

porque teño que vivir sen ti?.

 

Yoel  Parada Santos 8

 

Eu quérote.

Ti non me cres.

e xa non sei que facer.

 

Daríache a vida se ma pediras.

 

Marchas e non sei que será de min.

 

Só teño a dúbida de se me esquencerás.

 

Eu non poderei.

 

 Yoel  Parada Santos 9

 

Unha lágrima túa,

é unha puñalada no meu peito.

 

Un sorriso da túa face,

é unha luz celestial.

 

Unha mirada dos teus ollos

é esperanza de vida.

 

Un bico dos teus beizos perfectos,

dáme ás

para voar

e chegar até o altar do ceo.

 

 

Yoel  Parada Santos 10

 

Ti,minha senhor,

aquí no alto do meu corazón

estás tan lonxe que non logro verte.

Non me atrevo a dirixirme a ti.

 

Ao final díxencho,

e por fin saín de dúbidas,

e por fin me dou conta de que si,

que sentes o mesmo ca min.

 

Sinto morriña de estar as noites ao teu lado,

bicando o teu pescozo.

 

Xa non me fas caso.

 

Se vas seguir sen tan sequera mirarme,

prefiro que Deus me quite a vida.

 

Ai,minha señor,

se xa non me deixas bicarte,

sen o teu amor,

morro.

 

O CLUB DOS POETAS VIVOS.

 

                         

 Estrella Pérez Porto

Axúdasme nos malos momentos

Os teus sentimentos

                  De amor e cariño

De ánimo e comprensión

O mellor amigo que o meu carón estivo.

Cando te atopes lonxe de min

Non te esquecerei

Permanecerás sempre

No meu corazón

E na miña mente.

Grazas meu amigo

Por estar sempre comigo.

Estreya.

Non sei se me queres

Non sei se me enganas

Uns dinme que te esqueza

           E outros que te queira

A miña vida e un mar de bágoas

Non teño resposta dos teus sentimentos.

Non sei se son parva

Ou non me quero dar conta

Xa estou farta de ser a tonta

Que por ti se desvive.

            Non sei se me queres

Ou se me aborreces

Ti non mereces nada

Do que este amor che ofrece.

Estreya.

Por que choras, se te quero?

Non o sei,teño medo

Xa non sei se te amo

É un pesadelo.

Non me digas que te perdo.

Non o sei, dáme tempo

Na miña sombra hai brétema.

Que lle fallou o me corazón?

Que sucedeu entre nós?

Non o sei, que cambiou?

O noso amor quen o matou?

Algo en ti se

Transformou.

Estreya.

 

Sae da miña vida,

Da miña mente,

Do meu corazón!

Xa non quero verte máis!

Ti non sabes dar amor

Non sabes nada

Sempre estiven enganada.

É moi certo

Que do amor ao odio hai un paso

Porque eu a ti aborrézote.

Causáchesme moito dano

Todo foi en van

Non volvas máis a min

Eu a ti xa te esquecín.

Estreya.

O meu amor por ti non o troco, ti a min trocaríasme?

 

Pasearía polos teus brazos,

Reflectiríame nos teus ollos,

Perfumaríame no teu cabelo,

e nos teus beizos

acocharíame.

 

Eu por ti morrería, ti por min morrerías?

Daría a miña vida,

Perdería o meu sangue,

Por ti non sei o que daría.

 

 Estrella Pérez Porto

 

 
Cada noite

mirando as estrelas do ceo

pídolle a deus

que se algún día

os teus beizos non bico

me saque a vida.

 

Véxote

en cada esquina

da miña casa.

 

Os teus ollos perséguenme.

 

Non sei

se me queres

pero

a miña alma

e o meu  corazón

 perténcenche.

 

Fai con eles

o que queiras.

 

Estrella Pérez Porto

Poemas colectivos

Agustín e Yoel 1

 

Ti

o meu universo,

a miña vida.

 

A distancia

unha barreira

imposible.

 

O amor,

a luz que ilumina

a miña noite,

e a ti,

a carón da lúa.

 

A túa mirada

indiferente

deixa maltreito o meu corazón.

 

Os teus ollos,

engaiólanme:

dúas estrelas,

na noite de verán

 

 

O CLUB DOS POETAS VIVOS.

Amor,

axúdame,

eu ámote,

e ti tamén me amas.

Quérennos afastar.

Non o permitas.

Se me queres,

lévame o teu carón,

lonxe,

moi lonxe,

onde ninguén nos atope.

Amor,

non me esquezas,

ámame,

loita por min,

ven comigo,

á fin do mundo.

Amor,

xúrame,

que non te irás.

Non me deixes soa.

Ninguén nos dividirá.

Sexamos un.

Tamara García Piñeiro 3ºB Nº 5

           Tamara García Piñeiro

 

Estráñote tanto...

 

Estraño os teus beizos.

 

Son os teus bicos.

 

Estraño os teus ollos.

 

Son o teu

o teu desexo.

 

Estraño a túa pel.

 

Esperta

a miña paixón.

 

Estraño as túas palabras

que me din

que me queres.

 

Estraño o teu cheiro

que me

enche de vida.

 

Estráñote tanto...

 

 
Tamara García Piñeiro


Ti,

todo para min.

 

Luz

 que alumea a miña vida

como unha estrela

con quen soño

todas as noites.

 

E agardo

por terte

nos meus brazos.

 

Ti

que enches cada oco do meu corazón

que me dis

que me queres

que sen min

perdes a razón.

 

O único

a quen eu amo.

 

Ti

o centro da miña vida:

douche as grazas

por quererme así

por amarme

sen medios

e facerme feliz.

Tamara García Piñeiro

O CLUB DOS POETAS VIVOS.

 

Agustín Gallego Piñeiro

Escuitas !

Alguén fala.

Esa voz…

Quen é?

Pode ser…

Non sei.

Dubido.

Creo, penso

si

a voz do amor.

Asoma na miña conciencia

incúlcame ideas

dime cousas.

En primeiro

fágolle caso.

Gran erro.

Ao cabo do tempo

traizóame

escapa de min

só espero,

que chegue outra

mellores ideas

sen traizón.     

                                                        Agustín Gallego

Gotas

crávanse como dagas

no meu corazón.

Tristeza no teu rostro:

puro inferno

que non podo evítar.

Consolarte,

escusa para verte mais preto.

Aloumiñarte,

tocar unha nube.

Dicirche o que sinto:

Escribo.

Só necesito

un sinal,

unha estrela que me guíe.

Logo

poderei

declarar o meu amor.

 

 

POEMA 1

Agustín Gallego Piñeiro

 

Quérote,

ámote,

pero estás tan lonxe.

 

Lonxe: esa palabra que define

o teu amor cara a min,

afastada,

palabra maldita

á que tanto rancor teño.

 

Aínda que sei

que algún día

te fixarás en min

e logo engaiolareite

como poida.

 

Aínda que un furacán

me leve por diante,

eu seguirei tentando engaiolarte

 

e se non resulta

 

logo,

 

quizais,

 

dareime por vencido.

 

 

POEMA 2

Agustín Gallego Piñeiro

 

Como remediar o teu mal,

que me come por dentro,

trábame no corazón

e déixao tan mal ferido

como se combatese nunha loita encarnizada

polo poder dun amor imposible?.

 

Ti,

 loita que sempre perdes

pola súa fraxilidade ao teu amor,

non o pode remediar.

 

É máis forte ca el

 pero sempre cae

 na mesma trampa

parecendo que nunca aprende

e as feridas non lle doen.

 

Pobre del!

Non sabe curar as súas feridas.

 

 

Poema 3

Agustín Gallego Piñeiro

 

Felicidade

reflectida nun sorriso.

 

Tristeza:

noticias que se escitan

diariamente, rutinariamente,excesivamente,

 

tristemente...

 

As persoas.

Seres con emocións

que moitas veces

quererían desaparecer.

 

O MAL,

asasino,

mal da cabeza,

que tantas vidas…

que tantas vidas leva.

 

 

CARTA I

Ao meu durmir

Agustín Gallego Piñeiro

 

Espertarás?

Non o sei.

Intentaralo?

Dubídoo.

Soñarala?

Seguro que si.

Como será?

Tento maxinar,

pero…

tento.

Non podo

ata que esperto.

 

Imaxino.

Beleza pulida,

intelixencia esteparia…

non é ela .

 

Tento outra vez.

 

Imaxino.

beleza interior,

ollo a súa fermosura…

é ela.

 

Ulo o defecto?

 

Rozar os seus beizos,

oír a súa pel,

tocar as súas mans,

bicala,

demostrarlle amor.

 

CARTA II

AMIGO INVISIBLE

Agustín Gallego Piñeiro

 

Que contarche?

Que farías?

 

 Cavilando

cheguei á conclusión:

esquecela.

 

Ti que dis?

Como farei?

Éme imposible.

 

Xa o sabes:

soño con ela,

non podo parar…

parar de vela.

 

Como farei?

Dígollo…non

non, podo…

SI! Claro que sí

vou botarlle

coll…todas,

todas as miñas gañas,

claro que si,

grazas meu,

es  un amigo.

 

 

CARTA III: CARTA AO MEU AMOR

Agustín Gallego Piñeiro

 

Querido amor…

non, perdón:

querida amiga.

Como chamarte?

Cando acabe,

sabereino.

 

Quérote, ámote,

adórote, deséxote.

 

Sabes o que digo, non?

 

Non podo durmir

só penso en ti.

 

Estou raro.

 

É o que ten.

 

Estou namorado,

namoradode ti.

 

Ti sentes o mesmo?

 

Soño con terte,

terte entre os meus brazos,

tocar os teus beizos,

poderte ver co teu querer…

 

Ti…

ti pensas o mesmo?

 

espero que si,

se non,

penso que fixen o ridículo.

 

Non!Non!

que digo,

diso nada,

dixen…

dixen o que quería

comíame por dentro

non me queres?

 

Morrerei.

 

Non me importa

 

Seguirei coa miña vida.

 

Peroooooooooooooo

 

Cun oco,

 

Oco no meu corazón.

CARTA IV

RESPOSTA DO MEU GRAN AMOR

Agustín Gallego Piñeiro

 

 

Querido,

como contestarche?

 

empezarei por isto:

Qué- ro- te!!!!

Quérote moito!!!!

 

Pensas…

pensas que non te amo?

Non era capaz de dicircho.

 

Pensei…

pensei que non che gustaba

pero agora

seino,

seino e alégrome.

 

Quero pasar cotigo

todos os días:

bicarte

tocar o teu cabelo.

 

Penso

e non chega o momento

de estarmos xuntos.

 

Mañá mirareite

bicareite

e non soltarei a túa man.

Aguantaremos até mañá?

Dubídoo.

Pero intentémolo.