Diarios de Adriana e Jacky.

Colectivo Doussabores:

Mónica Rguez. Juncal. Mª Elisa Dios Ríos 4ºB                                            

CAPÍTULO I

Diario de Jacky.

09/04/08

 Despois de tantos días de sol chegou a chuva, unha chuva que reflicte como se atopa o meu corazón neste momento, baleiro, confundido, sen saber a onde ir, buscando a verdadeira esencia dos seus sentimentos.

               Fun ao instituto como sempre, aínda que hoxe cheguei un pouco tarde. Había unha ringleira de coches no cruce preto da miña casa. Non facía máis que mirar desesperada o reloxo. Sentía que non ía chegar a tempo.

“…e como sempre ao noso carón ``as cloacas´´ grupo composto pola Icía e a pendanga de Ana Belén, inseparable do seu móbil!”

              Cheguei cinco minutos antes de que soara a campá.

              Como todas as mañás estiven de parrafada coa miña mellor amiga, Adriana, e como sempre ao noso carón ``as cloacas´´ grupo composto pola Icía e a pendanga de Ana Belén, inseparable do seu móbil! E como non, Raquel.

              Soou a campá. De súpeto sentín como alguén me chamaba. Vireime. Era Maika, xa estaba agarrada ao meu brazo e abrigándome co paraugas a  min e a Adriana:

                -Temos que ir un día ao cine, cando quedamos?  Sen darnos tempo a contestar comentou: Podemos quedar o sábado.

                -Xa veremos. Contestei.

Adriana non dicía nada hoxe. Estaba calada, como se lle sucedera algo.

           Ao chegar á aula, como sempre, había moito barullo, xices polo chan, bólas de papel e algún que outro pintando o pallaso.

           Entrou a mestra de Inglés e como de costume en case todas as materias perdemos clase polos comentarios inapropiados dos de sempre aos que hoxe se uniran Eva e Jenny.

           As tres primeiras horas pasáronme voando, nun abrir e cerrar de ollos estabamos no recreo. Por certo, Diego avisou de que mañá non viña, que ten que ir ao médico. Seguro que mañá falta moita xente. Coa escusa da excursión sempre hai algún ou algunha que aínda que non participe na actividade non vén a clase.

             Hoxe non veu Xulia así que Rosa “estivo con nós no recreo” (Póñoo entre aspas porque iso é o que se supón  pero a verdade é que cando eu estaba con ela escoitando música no seu MP4, Xulia chegou e veuna buscar para contarlle non sei o que.  Naquel tempo deixoume o MP4  a min e moveuse algunhas escaleiras para abaixo). Pouca era a distancia entre elas dúas e eu, pero daba igual Rosa deixárame soa. Dicía que era por un momento pero eu sabía que non, daquela fun buscar a Adriana que estaba na aula. Eu non fora quedara porque non me apetecía estar alí hoxe.

“Sei que o mellor é que o esqueza, e a verdade é que xa non me gusta como antes…”

Cando estabamos na aula petaron na porta: eran Marcos e Sofía viñan a coller non sei o que para Plástica. El xa non me fala como antes e Lola, a moza que lle gusta mírame dun xeito estraño e, segundo me teñen contado, ela díxolle que non estaba pasando unha boa racha. Pero aí hai algo. O que me parece unha estupidez é que me eliminara da súa lista de contactos de Messenger, e pensa que eu non o sei. Volvemos a non dirixirnos case a palabra, xusto cando comezabamos a levarnos ben. Sei que o mellor é que o esqueza, e a verdade é que xa non me gusta como antes pero non podo sacar da cabeza a súa falta de madurez por non dicirme as cousas á cara e a sua falsidade. Porque os amigos non fallan a alguén desta maneira. Os amigos son para estar aí cando o necesitas, nos momentos máis duros e nos momentos de ledicia. Ou será que el nunca me considerou unha amiga? Entón porque me contou que a que lle gustaba era Lola?.

Diarios de Adriana e Jacky.

Colectivo Doussabores:

Mónica Rguez. Juncal. Mª Elisa Dios Ríos 4ºB                                                                         

CAPÍTULO V:

                      Maika estaba mazada, ou así me pareceu. O único golpe visible era un negrón na meixela. Os demais (se os tiña) non eran visibles, xa que a roupa cubríalle todo o corpo. As mans atopábanse enfundadas en luvas, levaba unha bufanda de seda arredor do pescozo e a roupa que vestía era frouxa.

“-Como que nada, e ese golpe? Somos amigas desde que eramos dúas meniñas e coñézote ben.

-Esta ben, fíxomo Germán, fíxoo sen querer.”

                       Acerqueime a ela. Intentou eludirme.

                       -Que che pasou?, pregunteille angustiada

                       -Nada, nada cousas. Respondeume nun ton ausente.

                       -Como que nada, e ese golpe? Somos amigas desde que eramos dúas meniñas e coñézote ben.

                       -Esta ben, fíxomo Germán, fíxoo sen querer. Merézoo por lingoreteira. É que lle dixen a varias persoas o do outro día, entón, pois chegou aos seus oídos e díxome que non quería que ninguén se enteirara, que me quería demasiado para perderme por culpa de malas linguas.

                        Calei. Non sabía que dicir. Non entendía nada. Primeiro un sobre que garda, logo a frase de Rogelio e por se fose pouco agora isto.

                        -Non digas nada por favor, non quero que me faga nada, nin tampouco quero que me deixe.

                        -Tranquila, muller, podes fiarte de min.

                        Despois disto xa non o podo ver cos mesmos ollos. A imaxe dunha persoa que non se mete con ninguén, que vive a súa vida e que ten unha visión do mundo diferente cambiou para min. Agora a miña perspectiva é ben clara: un maltratador, ao que non lle importa ferir a ninguén, nin se preocupa polos sentimentos alleos.

                        En Educación Física xogamos a saltar a corda en parellas. Tocoume de compañeiro Marcos, aínda que ao final non saltamos xuntos, porque a profesora cabreouse e mandounos correr toda a hora. Quizais foi o mellor. Eu son moi patosa para esas cousas, aínda que cando me dedico a facer algo son moi curiosa e chego a ser moi boa. Xa no vestiario Sofía comentou que levaba tres días sen comer e cear, pero hoxe almorzara. Seica o fai para perder uns cantos quilos e que segundo a súa nai esa dieta de xexún funciona. Eu non dixen nada. Tratei de fuxir dese temiña. Tráeme malos recordos.

                       Todos deben considerarme unha rapaza sensible, moitos até escura, pouco afable. Outros considéranme a boa estudante. Pero a verdadeira Jacky non é así. A verdadeira Jacky busca a súa felicidade, realizarse persoal e profesionalmente. Eu, Jacky, intento non ver o pasado das cousas, buscar o presente e construír o futuro. Non lle conto os meus pensamentos a ninguén. En quen confiar? Nin na miña propia sombra.

                      No cambio de clase púxemme de parrafada con Hugo. Sen dúbida é o meu mellor amigo. Lémbrome dunha anécdota de segundo: Eu estaba nas escaleiras de pé, Sara detrás de min, sentada. Foi entón cando el me empurrou e manquei a Sara. O motivo: unha vinganza por problemas amorosos. Pero perdoeille, todo esquecido. Como dixen, non miro para o pasado, todo é dor.

Diarios de Adriana e Jacky.

      Diarios de Adriana e Jacky.

Colectivo Doussabores:

Mónica Rguez. Juncal. Mª Elisa Dios Ríos 4ºB                                            

CAPITULO X:

Diario de Jacky.

                       A tarde estivo chuviosa. Adriana envioume unha mensaxe ao móbil.  Era para quedar hoxe. Eu contesteille que hoxe non podía, que tiña que coidar da miña sobriña. A verdade é que só quedaba ao meu cargo durante unha hora. Non lle dixen isto porque esta tarde desexaba relaxarme, non preocuparme por nada, esquecerme de que hai máis xente no mundo. Isto arruinouse xusto cando soou o timbre da miña casa, fun ver quen era e atopeime coa miña veciña:

                      -Perdoa a interrupción ruliña, podes comprobar que tes auga na casa?

“Eu xa sei que son guapo pero non cría que puidese espertar paixóns até nas vellas.”

                      Como non ía ter auga, se había pouco que  acababa de saír da ducha. Con que me ía duchar, só con xabón?

                       -Si que teño, acabo de fregar a louza hai menos de cinco minutos. Respondín nun ton moi amable, pois á miña veciña gústalle moito que lle fale como se fora unha nena boa, porque se lle contestas ou te dirixes a ela nun ton áspero aos dous días todos os veciños comentan algo sobre ti que non é certo. É que lle gusta moito o conto, e coa súa imaxinación, fai dunha anécdota unha novela!

                        Cando por fin marchou xa non tiña ganas de quedar na casa. Apetecíame  saír. Calcei as botas, collín un paraugas e púxenme a camiñar polas rúas cheas de xente.

                         Dun momento para outro parei. Non o podía crer! Acababan de atropelar a unha velliña, e o condutor da moto que o fixo non era outro que Rogelio. Alí estaba, de pé, tentando responder polos seus actos axudando á anciá. Polo menos tivo un xesto de nobreza! Non me esperaba isto del.

                        Na rúa só estabamos el, a velliña e eu. Era unha rúa estreita pola que pasaba moi pouca xente. Ao mirarme, Rogelio dirixiuse a min:

                        -Ei tía, que pasa? Vaia vella! Metéuseme por diante, caeu ao chan, logo espertou e ao verme preto dela volveu desmaiarse. Nin que fora Brad Pitt. Eu xa sei que son guapo pero non cría que puidese espertar paixóns até nas vellas.

                         Non contestei, que crido era. Aínda por riba, cando a vella se ergueu, ofreceuse a levala na súa moto para a súa casa, e tamén se ofreceu a que, se a vella esquecía o accidente, el pasaríalle un pouco de maría. A vella despois disto dixo:

                        -Ai dei cun anxiño! Grazas meu Deus, vaime dar unha foto de Santa María! E dicíao  toda chea de ledicia.

                        -Creo que vostede non me entendeu, pero vaia, iso falámolo polo camiño, suba . Ti queres vir Jacky? A moto é grande. Queres subir?

                        -Non, graciñas, prefiro camiñar que é moi bo para a saúde. Comentei moi segura de min mesma.

                        -Veña deica logo. Despediuse e logo arrincou.

                        Nese intre sentín como a velliña lle berraba:

                        -Para a moto! Enganchóuseme a media no teu cinto!

“Antes de deitarme conecteime ao Messenger. Hugo díxome se me tiña por unha rapaza guapa.”

                        Despois disto decidín volver á casa. Antes parei a mercar un chicle. Na tenda preguntáronme por miñas irmás e a miña sobriña. Dixen que todos estabamos ben.

                   -E xa colliches mozo? Preguntoume moi curiosa.

                   -Non, non teño. Paguei e largueime.

                   Unha vez chegada á casa pecheime no dormitorio. Por que a xente se mete na vida privada? Que lles importa se unha está ben ou mal?

                   Como hoxe non tiña deberes, nin nada que estudar púxenme a cociñar. Collín o libro de receitas e fixen unhas albóndigas  para cearmos, cun pouco de arroz, do cal apartei un chisco para o meu pai, ao que non lle gusta a crema de cenoria. Ao demais boteille a todo.

                   Na hora da cea, chamou miña irmá Leticia por teléfono para convidarnos a cear a súa casa. Miña irma vive en Baiona dende o ano pasado. Antes vivía na casa da sogra en  Carballiño, pero por estar cerca da súa familia e por mor de que o seu esposo traballa no hospital de Povisa, e ela  agora  na Florida, decidiron ir vivir para Baiona, onde restauraron unha casa  vella  que pertencía á familia do meu cuñado.

                   Miña nai tiña ganas de ir pero meu pai convenceuna dicíndolle que eu fixera a cea con moito amor e que sería un desprezo que non tomaran a cea que eu lles cociñara.

                   Gustoulles a todos. Menos mal! É o malo que ten cociñar: nunca sabes se che saíu ben ou mal até que se proba a comida.

                   Antes de deitarme conecteime ao Messenger. Hugo díxome se me tiña por unha rapaza guapa. Eu díxenlle que non. Non son unha crida como unha persoa que eu sei do outro curso, que é moi chulo. Sempre se considera o centro de atención. Nin que o mundo se fixera só para el! Eu con este rapaz cando nos coñecemos levábame bastante ben, agora non o aturo. Non fai máis que meterse onde non o chaman, por veces até intenta meterse comigo pero  eu moitas veces non llo permito e entón comezamos a pelexar. É unha pena que este tipo de  persoas non saiban o que é a palabra respecto. As persoas que se comportan desa maneira fano por pareceren autoritarias e por chulería, para rir  un pouco cos amigos. Pero non  é ningún motivo de riso. Moitas veces as palabras causan dano. Moitas veces levan á xente a depresións que se non se tratan poden causar o suicidio. E  de quen é a culpa nestes casos? Todos pensamos que a persoa que cometeu o seu propio asasinato debe estar tola ou que era un inconsciente. Pero cando estás enfermo/a non es consciente da túa enfermidade, sobre todo cando son de tipo psicolóxico. E a verdadeira ou verdadeiro culpable dese acto é esa persoa que  fai dano, que manca, que insulta, que se ri de ti ( aínda que sexa ás túas costas). O verdadeiro asasino é a envexa, a envexa da xente.

“Cando me metín  en internet para observar os comentarios do fotolog deime conta de que esa persoa da que antes falaba, no fondo estase convertendo nun asasino.”

                   Cando me metín  en internet para observar os comentarios do fotolog deime conta de que esa persoa da que antes falaba, no fondo estase convertendo nun asasino. Como non recapacite, cambie ou non aprenda a pedir perdón polo dano que leva feito  e que sen dubida seguirá facendo, esa persoa destruirá a vida doutras.

                  Que esa persoa non pense que a min me mancan as súas palabras. Dalgún xeito dóeme escoitalas, pero sinceramente, desa persoa xa me dá igual todo, despois de comprender que a súa mente segue estando na infancia.

Diarios de Adriana e Jacky.

Colectivo Doussabores:

Mónica Rguez. Juncal. Mª Elisa Dios Ríos 4ºB

CAPÍTULO XI

Diario de Adriana.

21/04/08

 Onte tiven unha tarde do máis atarefada.

 Para comezar fun visitar a Rogelio, mellor dito, a súa plantación. A verdade é que a coida moi ben. Confesoume que o certo era que as plantas eran coidadas pola avoa, que pensaba agora que eran plantiñas inofensivas. Chamoulles “Herba Luísa Americana“, ou africanas paréceme que dixo, ou algo así.

 El está moi orgulloso da plantación e dos seus trapicheos no instituto. Ponse no cuarto da limpeza e alí vai vendendo as doses. Non sei porque ten que facer iso. A súa familia é bastante adiñeirada e cúmprenlle todos os caprichiños que quere, e os da súa irmá. O que debe de ocorrer é que quere facerse  o interesante cos seus amigos, e para parecer máis home coas rapazas, aínda que creo que non o vai conseguir.

 Cando xa remataba a visita confesoume que a que lle gustaba de verdade era Rosa, que foi da única rapaza da que se namorou na vida e que quería estar  con ela para sempre. Eu prometinlle que lle ía axudar no que puidese.

 O resto da tarde ata o solpor paseina na casa do meu mozo falando coa súa nai, e  unha vez alí aproveitamos para saír ao xardín e dar unha volta. Estivemos falando un bo anaco sobre Fernando. A visita rematou cedo, durou aproximadamente tres cuartos de hora xa que ía deitar ao neno que tivo fai tres meses e logo ela estaba derreada.

 Xa se me estaba facendo de noite, e decidín chamar a miña nai para que me viñera a buscar a praza. Eu non ía a andar por aí de noite que coma me ten dito miña avoa nunca sabes a quen vas a atopar a deshora.

 Diario de jacky

14/04/08

                   Hoxe pola noite disque hubo moito temporal. Eu non o sei porque durmín até que soou o espertador. Pero segundo contan choveu máis nunha noite que en todo o mes de Marzo, e o vento moveu tellas, arrincou árbores...Eu só puiden ver algúns sucesos pola mañá que aconteceron pola noite: como que á miña veciña caeulle a persiana da fiestra da cociña, que o pao da luz apareceu no chan e pola mañá non tivemos luz até a hora de xantar que viñeron poñelo ben os de Fenosa. Ou como o sinal de ``stop´´ que estaba xunto ao instituto que quedou no chan.

                   Cando saín da casa chovía moitísimo. Menos mal que é meu o que me leva ao instituto e non teño que depender do autobús, nin coller ningunha molladura cando chove moito por mor da chuva.

                    Ao chegas a clase, case non había ninguén. Algúns chegaron a segunda hora e outros a terceira. En total eramos quince ao final do día. Polo menos ao final non faltou tanta xente. Eu tamén, se lle fixera caso a miña nai, faltaba, pois non facía máis que dicirme: “A onde vas a ir con este tempo? Ti sabes o temporal que fixo esta noite?” Eu non lle fixen caso. Nunca choveu que non escampase! E así foi: ás dez  e algo parou de chover, e as nubes deron lugar a un sol que lucía radiante

                     Na clase de Inglés como eramos poucos, xa que era primeira hora, xogamos ao “Bingo in english”, un xogo que tiña a mestra no seu departamento. Consistía nun bingo con palabras inglesas. A graza foi que Luís non sabía o que significaba a palabra “donkey” e quedou como tal. Mira que non saber como é burro en Inglés...

                     A segunda hora, chegou Marcos. Viña todo pingando, disque perdeu o autobús e tivo que vir a andar dende a súa casa. Non sei que sentín ao velo, estaba tan indefenso, coa súa cazadora enchoupada (que tivo que colocar enriba do calefactor) Sentín ganas de axudarlle, de botarlle unha man para que non fose coller unha gripe pola molladura. Pero non o fixen. Considero que  se o axudara  faría aínda máis grande esta barreira que nos separa.

                     A terceira hora en Educación Física fixemos exercicio en parellas nas espaldeiras. Tocoume con Rosa. Menos mal polo menos tocoume con alguén de confianza! A Marcos tocoulle con Diego, os dous estiveron a carón meu e de Rosa.

                      Cando soou a campá do recreo fomos deixar as cousas de Educación Física na aula, logo estivemos sentadas nas escaleiras onde me enteirei de que a vella de onte, a que Rogelio atropelou e logo levou na moto, aceptou un pouco da herba que este lle deu, pois como tiña recendo pensou que se lle botaba á auga de San Xoán e quedou en metela no conxelador e sacala a Véspera da festa para facer a auga. Se soubese que é droga! Que moitos morren por sobredose a causa de esta ou de plantas similares! Que remata coa felicidade de moitas familias!

                       Ao tocar a campá, de regreso á aula, apareceu un televisor a carón da mesa do profesor. Quen o traería? Estaría alguén nela no recreo? As respostas atopeinas cando pechou a porta a mestra de Ética.

-Que fas aquí. Non temos Ética! Dixo Germán

           -Tedes garda raparigo, a de lingua Castelá non asistirá a clase. Concluíu ela.

            -Entón que nos vas poñer? A “Ruleta de la suerte” ou “La cocina de Carlos Arguiñano”? Preguntou Germán.

            -Non sexas parvo, non me veñas a tomar o pelo. A ver imos seguir vendo a película da materia que eu imparto.

-Que? Non me veñas amolar o día máis do que mo amolaches dicíndome que viñas ti nesta hora. Prefiro mirar mil veces a Gayoso que esa pallasada de películas sobre a ética. Volveu dicir Germán.

-Queres saír da aula a dar un paseo?

-Se vou para a cafetería  e pagas ti, pois vou encantado

-Vale, mira, sabes o que che digo? Que non che fago máis caso, imos ver a película e punto.

 Ao final púxonos a película, pero cortouna pola metade xa que Rogelio comezou a cantar “o valse das bolboretas” xunto con Germán e Ángel, entón ela mandounos para fóra da aula. Eles comezaron a dirixirse á porta, pero antes dixeron que marchaban coa cabeza ben arriba.

                       De aí a cinco minutos entrou Ángel, foi o único que deixou entrar. Daquela petaron na porta.

 -Quen é? Preguntou a mestra

-Son eu. Dixo Germán

           -Que queres? Ves buscar algo?

           -A ti. Dixo Rogelio

       Entón Ángel dende dentro da aula púxose a dicir a frase que faltaba para completar a canción de Pimpinela.

        A mestra íalles poñer unha falta de orde pero tocou o timbre e tiña que marchar a dar clase a terceiro B.

        Á saída, acercóuseme Ana Belén. Era para dicirme que se ía con ela até a cafetería da súa tía pola tarde e logo pola noite saía con ela. Quería ir a  unha discoteca, mellor dito, a un bar de ambiente. Eu díxenlle que non  ía, menos aínda a ese lugar. Como vou querer ir a un lugar onde sei seguro que vai Marcos. Para que? Para pasalo mal observando como me ignora e coquetea con outras mozas. Disto último non estou segura, pero non me estrañaría, encántalle facer as beiras ás mozas, sobre todo cando esta bebido. Iso é o que creo pois ten moitas amigas.

          Ensineille a miña irmá Ainara quen era Lola. Vímola na farmacia. Miña irmá o primeiro que me dixo e que parecía `` Pocahontas ´´, e que semellaba unha rapaza moi nena. Iso tamén o cre Maika. Ela o día que a coñeceu díxome que tiña o aspecto dunha nena pequena. Pero eu a Maika non lle fago caso nin nesas cousas nin nos asuntos dos mozos. Os rapaces que lle acostuman a gustar, na miña opinión son bastante laidos. Contando coa excepción de Germán que é normaliño.

           Cada un ten o seu gusto, e non me vou poñer a xulgar a ninguén. Por veces, canto máis atractivos fisicamente, máis chulos e cridos son. Isto pasa tamén nas rapazas, non todas somos santiñas, eu polo menos non me considero ningunha  santiña. É verdade que son moi boíña, quizais de máis, pero teño o meu carácter, se non que llo pregunten a quen verdadeiramente me coñece.

Diarios de Adriana e Jacky.

Colectivo Doussabores:

Mónica Rguez. Juncal. Mª Elisa Dios Ríos 4ºB

CAPÍTULO XII

Diario de Adriana.

22/04/08

Este Rogelio ha de darme para varias follas do diario. Resulta que agora eu sei, segundo me contou el mesmo que se meteu a facer unhas bebidas coma el lle chama, “sorbetes caseiros”. Eu xa non llo probei, aínda que me invitou, porque a saber que leva. Non é que desconfíe de el, senón que desconfío do sitio onde o fai.

Ten unha mesiña con dúas cadeiras de plástico verde que están preto dunha das famosas plantiñas de maría, e visto que colle as follas para fumas mentres está coas bebidas non me fío nada do que lle bota. Confesoume que lle botaba uns cachiños de follas da “Herba Luísa americana“ pero picábaas nun morteiro para que non se notasen moito, xa que así encántalle á xente como sabe. O que levan aquelas bebidas é un secreto a voces para quen o proba, aínda que eu non penso probar nin gota de tal mestura.

Aprecio bastante a Rogelio, pero ao meu parecer debería coidase máis: non me refiro só fisicamente senón tamén das malas compañas. No fondo sei que é un rapaz bo. Nunca estiven  con el na clase (até que cheguei ao instituto), pero cursamos os estudos primarios no mesmo centro e el vese que é un rapaz traballador, pero moi influído pola xente que o rodea, iso é o peor.

Está moi desesperado por conseguir ter unha relación  ou ser algo máis que amigos el e  Rosa, pero se segue nese plan de meniño vai acabar en fracaso o seu desexo.

Con isto de Roge esquecía o máis importante: recibín a visita da nai de meu mozo, e tróuxome noticias del en forma de carta. Contoume que está para vir na ponte de maio, pero non sabe se vai poder porque ten uns exames qué son decisivos no seu primeiro curso de carreira.

Diario de Jacky.

22/04/08

Luís tivo que ir a urxencias. Resulta que se puxo a romper os bolis como de costume e para librarse da clase de Historia colocou un anaco da tinta do bolígrafo no nariz, para que a mestra crera que lle sangraba cando lle esvaraba a cor vermella polo beizo superior. A mestra deuse de conta de que a estaba enganando e foi entón cando Luís rindo dixo que case non respiraba. Intentou sacar a tinta. Pero esta xa estaba introducida até o fondo da fosa nasal. A profesora non sabía que facer estaba morta de medo! Chamou á xefa de estudos, que o veu buscar para trasladalo até o centro médico.

O Rogelio hoxe dixo que estaba pensando en cambiar o negocio por outro.

-De que vai ser agora o negocio?, dixo Adriana

-E que iso tamén o teño que pensar...Tiña planeado vender tinturas para o cabelo. Así as vellas non se preocuparían tanto polas canas e en ir á tenda mercar sen tinguir o pelo. Tamén tiña na cabeza plantar un plataneiro e unha laranxeira e logo facer refrescos.

-E como vas facer os refrescos? Pregunteille

-Iso é sinxelo. Mercas unhas tónicas e mesturas a tónica co zume de laranxa. E o de plátano! Que contar! Sería unha novidade no mercado! Ese levaría o mosto de pisar as uvas para facer o viño e dous plátanos esmagados.

Rimos. Que cousas ten este Rogelio! Quedei abraiada cos seus pensamentos. Nunca imaxinei que el pensase!

Adriana contoume que Rogelio quere cambiar o negocio para ver se así  Rosa se fixa nel.

Non quero seguir namorada! Marcos está moi namorado de Lola, e aínda que sei que ela está indecisa, e que non o vai querer como eu o quero non vou seguir loitando. Esta é unha loita inútil! Antes tiña a esperanza de que el deixara de querer a Lola. Pero agora esa esperanza que me acompañaba esvaeceuse, levouna o vento. Se el a ama tanto como eu o quero a el. Para que seguir loitando!

Na clase de Tecnoloxía Hugo acercouse a min :

-Que che pasa? É que estás como triste

-Nada

Non llo dixen. Para que contar que teño unha inmensa dor, porque estou loitando contra os meus sentimentos!

Pola súa parte Diego vive alleo a todo o que acontece ao seu arredor. Non lle gusta meterse na vida da xente, nin quere encher a cabeza de preocupacións. Isto seino porque o ano pasado cando estaba o seu carón na aula, eu pelexara con Maika e non me sentía ben. Esperou a que estivese de bo humor para preguntarme que me sucedera cando me atopaba tan desgustada.

Moitas veces gustaríame entrar nos pensamentos dalgunhas persoas, pero non só nos pensamentos. Tamén no corazón! Seguramente se coñecese o estado do seu corazón e o que transcorre polo seu cerebro descubriría o porqué  de moitos comportamentos. Por exemplo, de Marcos ( aínda que non vou falar del, non debo!), de Diego para averiguar se algún día me chegou a querer aínda que fora un chisquiño. E como non desa persoa que se mete comigo por veces, dese chulo da outra aula que se considera un Don Xoán. E tamén a actitude das cloacas. De onde procede esa envexa, as ganas de mancar , e como non, se elas e ese rapaz teñen corazón. Porque se o teñen debe ser de ferro, chumbo ou a milésima parte dunha formiga. Quixera tamén penetrar no corazón do mundo para saber porque amamos a quen non nos ama, e rexeitamos ás persoas que realmente nos queren.

Diarios de Adriana e Jacky.

Colectivo Doussabores:

Mónica Rguez. Juncal. Mª Elisa Dios Ríos 4ºB

 CAPÍTULO XIII

Diario de Jacky.

22/04/08

                      Rogelio hoxe chegou a clase cos seus refrescos. Ao final é o seu novo negocio! Vendeu as bebidas a 1´20 euros cada unha, pero as de plátano está pensando en subilas de prezo. Lei da oferta e demanda! Tamén vende uns aos que chama “sorbete da casa”, cunha receita especial. Quen sabe o que leva! Eu por se acaso prefiro non mercarlle nada.

                Diego non asistiu a clase. Polo que me contou onte ten moita gripe. Supoño que a terceira hora virá a examinarse de Bioloxía. Ten exame!

                 Como sempre a miña aula parece un conxunto de persoas fantasmais. Todos son uns arroutados, pero únicos. Sen dúbida son os mellores compañeiros que tiven en todos os cursos que cursei.

                   Hoxe por exemplo estivo o día de poalleira, un día que non tes ganas de saír a ningún lado. Pero eles e elas fan que un día como este se mude e dea lugar a un tempo onde luce a luz do sol.

                   A segunda hora, Matemáticas. Seguimos co tema de funcións. Aínda que a profesora deixounos estudar durante trinta minutos. Eu o exame de Bioloxía téñoo o Venres, así que decidín preparar a proba de mañá de Inglés. Examinarémonos de dous temas! Isto é un abafo! Sempre temos os exames case ao mesmo tempo!

                    Xa no recreo estiven cismando no meu futuro. Pois teño que elixir que bacharelato facer! Moitos dinme que estou tola, que estudar non serve para nada. Pero si que é útil. É útil para chegar  a ocupar  unha posición respectuosa o día de mañá, para ter un traballo, para aprender coñecementos e para saber expresarse e desenvolverse neste mundo. Pois se isto é ser tola, son unha toliña con moito orgullo.

                 Adriana vai cursar o Bacharelato de Humanidades e logo pensou en facer Dereito. Eu pola miña parte non sei que carreira cursar. Sempre cambio de opinión. Cando era pequena desexaba ser modelo, logo mestra, despois deseñadora, actriz, psicóloga, empresaria, pediatra...Pero o que máis me durou foi o de mestra, estude o que estude, considero que acabarei opositando para profesora. Non sei de que, pero algo no que me dedique a ensinanza. A verdade é que gustáronme sempre máis as letras que as ciencias. Iso observase nas notas!

                  Luís díxome que onte en urxencias fixérano espurrar e saíulle o tubiño da tinta disparado. De todas formas ó medico aconselloulle visitar a un psicólogo. Hai tantos que deberían visitar a un!

                 Germán aprendeu a bailar un valse e un tango. Ensinoulle a mestra de clases de baile, que é a súa veciña Uxía,  e agora vai ensinar a bailar  a todos os que o desexen polo prezo de dez euros. Un día á semana, dúas horas. Quen o verá bailar!

                   A última hora da mañá, tivemos Educación Física. A mestra hoxe, volveunos mandar colocarnos por parellas. Púxenme con Rosa, pois divírtome moito con ela sexa nesta materia ou noutras. Quizais é unha das miñas mellores amigas. Polo menos sei que cando lle conto algo non o vai dicindo.  Adriana tampouco e que sexa unha lingoreteira, pero non sei ultimamente parece que se volveu moi amiga das `` Cloacas ´´ . O outro día  pregunteille como era que de levarse tan mal agora  semellaban inseparables. Sobre todo pola mañá.

                    -E que queres que faga mentres espero a que ti chegues? Contestoume toda borde.

               -Eu nada, só pregunto.

                  Rosa, que estaba sentada o meu carón. Interveu na conversación:

              -Non é por meterme pero a verdade e que moito falaban de ti, e ti de elas e agora....

              -Pois ben Jacky se che parece mal pois entón polas mañás non estou con elas. Aínda que sexa pois veño para a porta do instituto, e espérote alí ou para outro lado. Dixo Adriana entón moi suave, relaxado como se lle tivera medo a algo.

               -Mira Adriana, a min dáme igual. Eu non sen quen para andarche escollendo as túas compañías nin para decidir na túa vida. Por min coma se queres fumar un porro. Dáme igual.

               Quizais fun un pouco exaxerada ou brusca. Pero  é que é a verdade, non son quen para interferir nas vidas alleas! Rosa dábame a razón. Non sei se era por dirixirlle a contraria a Adriana ou non o cero e que considero que neste caso  dixen a pura verdade.