Zaraz po zakończeniu wojny, gdy ważyły się losy przynależności państwowej Górnego Śląska, Pszczyna stała się znów widownią ważnych wydarzeń historycznych. Drugi z von Hochbergów – Jan Henryk XV, był zwolennikiem utworzenia niepodległej Republiki Śląskiej (do czego dążył na drodze dyplomatycznej) lub niepodległej Republiki Górnośląskiej (do czego dążył wspierany finansowo przezeń Związek Górnoślązaków (1919-1924)) lub w przypadku fiaska tej opcji, pozostawienia ziemi pszczyńskiej w granicach Niemiec. Gdy 16 sierpnia 1919 r. wybuchło I powstanie śląskie, powstańcy zostali zaatakowani przez wojska niemieckie już w miejscu zbiórki (przy tzw. „Trzech Dębach”), zaś książę udostępnił swój pałac na siedzibę i koszary paramilitarnych grup niemieckich. W podziemiach pałacu urządzono wówczas prowizoryczne więzienie, gdzie osadzano, bito i maltretowano w najbardziej wyrafinowany sposób schwytanych powstańców śląskich.
Sam Jan Henryk XV Hochberg książę von Pless wyposażył własnym sumptem spory oddział, który pod dowództwem jego syna Jana Henryka XVII, podczas III powstania śląskiego, współuczestniczył w ciężkich bojach z powstańcami, zakończonych zwycięstwem Samoobrony Górnego Śląska (Selbstschutz Oberschlesiens) w bitwie o Górę Świętej Anny.

Wikipedia

Głównym celem II Powstania śląskiego było wyparcie niemieckiej Policji Bezpieczeństwa z obszaru plebiscytowego i zastąpienie jej strażą obywatelską, a następnie nowo utworzoną policją plebiscytową. W dniach 20–21 sierpnia 1920 roku, ponad 2 tys. Powstańców śląskich, dowodzonych przez ppor. Stanisława Krzyżowskiego, opanowało cały powiat pszczyński, za wyjątkiem Pszczyny, której z rozkazu Dowództwa POW Górnego Śląska nie zajęto celowo.