Computer kapot? In de jaren 50 kroop de reparateur erin. De UNIVAC van het US Census Bureau had geen microchips, maar sloeg gegevens op als geluidsgolven in buizen met vloeibaar kwik, dat een constante temperatuur moest hebben. Gemiddeld had de UNIVAC zo’n twee tot drie keer per dag een storing. 

Handig hè, zo’n lichte laptop die je in een handzaam tasje met je meedraagt. En oneindig veel krachtiger ook dan de UNIVAC-computer die hier in 1953 een militair onderzoekslab in Californië wordt binnengesjouwd. En dit is nog maar één onderdeel. 

Halverwege de jaren 50 gebruikten computers een ronddraaiende magnetische cilinder om gegevens op te slaan. De IBM-650, de populairste computer uit de fifties, had een geheugen van 8,5 kilobytes (ruim 0,008 MB).

Daar is hij weer, die lekker compacte UNIVAC, in een uitvoering uit 1962. Met een ouderwetse typemachine? Toch niet. Het is een elektrische Remington-schrijfmachine die is omgebouwd tot printer. Hij tikte 600 regels per minuut.

Begin jaren 60 kon je je data kwijt op magnetische tape. Dat was al een stuk efficiënter dan alles stansen in rollen papier. Maar gelukkig hadden computergebruikers toen nog niet van floppy’s, usb-sticks en de cloud gehoord.

Begin jaren 50 kreeg het US Census Bureau (het Amerikaanse CBS) het allereerste exemplaar van de Universal Automatic Computer. Deze UNIVAC, de eerste commercieel geproduceerde computer in de VS, woog dertien ton en nam 35 vierkante meter in beslag. Maar dan had je wel mooi een geheugen van duizend woorden.