Η τέχνη του χορού αποτελεί μία από τις σημαντικότερες παραστατικές τέχνες, ενώ συγχρόνως είναι μια μη τυποποιημένη διαδικασία σωματοποιημένης, βιωματικής μάθησης, όπου οι εκπαιδευόμενοι συμμετέχουν με το σώμα τους. Μαθαίνουν είτε μέσα από συγκεκριμένες κινήσεις και οδηγίες, δημιουργώντας μια χορευτική κίνηση, ή σύνθεση, είτε αξιοποιώντας περισσότερο ελεύθερα μοτίβα κίνησης, όπως ο αυτοσχεδιασμός. Στη βιωματική, πολυδιάστατη αυτή διαδικασία, ενεργοποιείται η ανθρώπινη σκέψη και μέσω της ανθρώπινης δράσης, αφομοιώνεται η μαθησιακή εμπειρία και έκφραση και μεταφράζεται σε κίνηση. Άρα, η τέχνη του χορού εκφράζει το «σκέπτεσαι και αισθάνεσαι κινητικά», μέσα από συγκεκριμένη εκμάθηση τεχνικών, που στόχο έχουν να πλάσουν και να ωθήσουν το σώμα να πράξει και να εξωτερικεύσει αυτό που η σκέψη και το συναίσθημα θέλουν να εκφράσουν. Αν θέλαμε να δώσουμε ένα ορισμό του τι είναι χορευτής, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα άτομο αθλούμενο, για το οποίο ο χορός γίνεται σταδιακά κομμάτι του τρόπου ζωής. Είναι λοιπόν ένας αθλητής, ο οποίος αθλείται, ανακαλύπτοντας και βελτιώνοντας το ταλέντο του, τις δεξιότητές και τις τεχνικές του, αλλά παράλληλα να μαθαίνει να εκφράζεται και να επικοινωνεί μέσα από το χορό. Αθλείται βάσει 12 συγκεκριμένων τεχνικών χορού, ανάλογα με το είδος του χορού που ασχολείται. Εκπαιδεύεται σε ατομικό, ή ομαδικό επίπεδο, με τη συνεργασία και την εποπτεία του χοροδιδασκάλου του. Άρα χρησιμοποιεί το χορό, όχι μόνο ως ψυχαγωγία, αλλά άθληση και κατά συνέπεια ως μια νέα πηγή γνώσης