30.05.19 - 65 jaar jong en dan....
65 jaar jong en dan…
De echte datum van mijn wettelijk pensioen komt eraan en waar zijn al die jaren heen? Maar goed, zoals men van overheidswege graag heeft wil ik nog wat verder werken. Ik geef dit aan de nodige instanties door. Maar wat blijkt? Ik word overal geschrapt.
Enkele voorbeelden:
- op mijn vraag of mijn sociaal statuut voortgaat als ik verder werk hoor ik dat dit niet kan. De rekening wordt afgesloten en uitbetaald. En hoe het verder moet: bij Amonis veronderstelt men dat dit verder geregeld gaat worden door het RIZIV zelf;
- mijn verzekeringen zijn deels al gestopt op 60 jaar want men verwacht niet dat je als vrouw langer leeft of werkt;
- in mijn ziekteverzekering kan ik geen beroep meer doen op bepaalde voordelen.
Dit zijn allemaal zaken die jou aanbelangen, in jouw voordeel zijn, maar die je wel het gevoel geven afgeschreven te zijn. Wat wel altijd doorloopt is het betalen van sociale zekerheid en belastingen, daar ervaar ik geen muur. Dat blijkt nooit een probleem te zijn.
Is dit nu echt een manier om mensen te stimuleren om langer aan het werkt te blijven? Alles zou op een vloeiende manier moeten kunnen doorlopen tot je beslist te stoppen. Niet alleen praktisch maar ook op psychologisch vlak loop je nu tegen een muur aan. Je wordt echt gecategoriseerd als een uitzondering waarbij de overheid snel een manier uitgedokterd heeft om je toch te laten werken.
De hoogte van je pensioen is ook niet om over naar huis te schrijven. Ook al heb je jaren meebetaald, je krijgt niet eens een minimumpensioen. De tijd dat zelfstandigen ‘in het zwart' konden werken als compensatie ligt al ver achter ons. Ik heb vaak het idee dat men alle voordelen van een job afgenomen heeft, en dat men alleen de regels en beperkingen overgelaten heeft. Misschien verklaart dit ook de toename van bore-out gevallen. Voor iets hoort iets.
Veel geld gaat ook naar mensen die het beleid uitstippelen, maar als er geen geld meer is voor de uitvoerders van het plan, zit heel de situatie strop. Ik pleit voor een her-evaluatie met meer middelen voor diegenen die zorgwerk uitvoeren zoals verpleegkundigen. Het mag, ter compensatie, misschien iets minder zijn voor alle beleidsmakers in een ziekenhuis.
En nog een laatste zaak - en dat heeft niets te maken met mijn pensioen. Ik hoop dat men de uitkeringen van werklozen en chronische zieken die nu in een werklozenstatuut gedwongen worden niet beperkt in tijd. Ik ervaar dat veel mensen wel willen werken, maar dat het werksysteem hen niet wil. Als men daar iets aan zou veranderen (er zijn al pogingen gedaan, maar onvoldoende), zouden veel chronische zieken uit de werklozensteun verdwijnen. Ziezo, het ei is gelegd.
© Dr. A.M. Uyttersprot
30.05.19
Bron : MediQuality
